هنوز زخم خصوصی سازی بر تن کارگران برخی کارخانه‌های مازندران التیام نیافته که کرونا ضربه آخر را بر پیکر نحیف این طبقه وارد کرد.

خبرگزاری مهر، علیرضا نوری کجوریان: در گوشه و کنار مازندران می‌توان جای پای خصوصی سازی که از آن به عنوان خصولتی و یا خصوصی خواری نام برده می‌شود، دید، کارگرانی که به بهانه‌های مختلف تعدیل و اخراج شدند و هنوز نتوانستند از پیامدهای این طرح خلاص شوند.

از شرق بهشهر و چیت سازی تا صنایع چوب و کاغذ در مرکز و نساجی در قائمشهر، خزر خز در تنکابن و چوکا و دیگر صنایع مازندران، همه اینها قصه کارخانه‌ها و شرکت‌هایی هستند که به بهانه خصوصی سازی به خرابه تبدیل شدند و کارگران آن آواره شدند.

ناگفته پیداست که در این وانفسای تعدیل و خصولتی ها، کارگران بیش از هر قشر دیگری زندگی را باختند و خون دل خوردن‌های آنان برای سرپا نگه داشتن تولید با یک بخشنامه و طرح ناقص، بر باد می‌رود و بسیاری از کارخانه‌هایی که اسیر خصوصی خواری شدند، اکنون به لانه پرندگان و کبوتران تبدیل شده است.

برخی از کارخانه‌های قدیمی که گرفتار خصوصی سازی شدند، اکنون از آنها جز سوله و آهن پاره چیزی نمانده و هرازگاهی، نگهبانان آن با ارائه طرح شکایت به اداره کار برای گرفتن مطالبه، بخشی از آهن پاره‌های موجود در سوله‌ها را به فروش می‌رسانند تا به دستمزدهایشان دست یابند.

آقا یعقوب از کارگران سینه سوخته چیت سازی بهشهر که پس از بیکار شدن از این کارخانه به مشاغل دیگری نظیر کارگری و بنایی روی آورده است، در گفتگو با خبرنگار مهر می‌گوید: روزگاری دستگاه‌های مختلف و ماشین آلات زیادی در کارخانه وجود داشت و خرج بسیاری از این کارگران از طریق آن تأمین می‌شود.

وی که هنوز از آن روزی که به بهانه رکود و خصوصی سازی از کار بیکار شده است، به تلخی یاد می‌کند، ادامه داد: بسیاری از کارگران با پیگیری‌های سالیانه به زحمت به بخشی از حق و حقوق خود دست یافتند و همچنان برخی‌ها پیگیر مطالبات هستند.

کارگران نساجی مازندران نیز خاطره خوشی از خصوصی سازی ندارند و از سه کارخانه قدیمی اکنون فقط یک واحد باقی مانده از دو کارخانه دیگر جز تله‌ای از خاک و یا ساخت و ساز در بخشی از اراضی آن اثری نمی‌توان یافت.

محمدی از اهالی شهرستان قائمشهر که در گذشته نه چندان دور در کارخانه نساجی کار می‌کرد، به خبرنگار مهر می‌گوید: در سال‌های قبل از هر خانواری یک یا دو نفر در کارخانه نساجی شاغل بودند اما اکنون شمار کارگران آن به چندصد نفر رسیده است.

وی با بیان اینکه در حال حاضر فقط چراغ کارخانه شماره سه نساجی روشن است، می‌گوید: چندسال پیش کارخانه نساجی را واگذار کردند و با این کار، سفره بسیاری از خانواده‌ها جمع شد.

وی که تا مدت‌ها پس از بی کاری با حسرت به خاموشی چراغ کارخانه‌های نساجی می‌نگریست، ادامه می‌دهد: مسئولان امر میراث دار خوبی برای حراست از صنایع و اشتغال نبودند.

کرونا کارگران را خانه نشین کرد

کارگران دیروز قربانی خصوصی سازی و تعدیل شدند و کرونا، چهره دیگر زندگی را نشان داد و کارگران زیادی را در استان مازندران خانه نشین کرد. ماه‌های اولیه کرونا، دولت به بهانه بیکاری اجباری، بخشی از حقوق کارگران بیکار شده اصناف و واحدهای تولیدی را در قالب بیمه بیکاری کرونا، تقبل کرد اما ماه‌های بعد، کسی سراغی از این قشر نگرفته است.

حسن جعفری کارگر یک رستوران در مازندران با بیان اینکه حال و روز رستوران‌ها بعد از کرونا کساد و راکد شده است، به خبرنگار مهر می‌گوید: کسادی بازار سبب شده تا برخی از کارگران بیکار شوند و با توجه به اینکه بیمه نبودیم، نمی‌توانیم پیگیر حقوق و مزایا شویم.

وی با اظهار اینکه خرج زندگی و اجاره خانه به رغم بیکار بودن همچنان تصاعدی و رو به افزایش است، افزود: برای تأمین خرج زندگی مجبوریم حاشیه میدان به عنوان کارگر روزمزد بایستیم و حال و روز اشتغال هم به هیچ وجه خوب نیست.