امسال در شرایطی به استقبال روز جهانی زن در ایران می‌رویم که با وجود گذشت ۳۹ سال از پیروزی انقلاب بهمن ۵۷،‌ که زنان در پیروزی آن نقشی اساسی و چشمگیر داشتند، خواست‌های جنبش زنان و آرزوهای زنان میهن ما از سوی حاکمان کنونی و خائنان به آرمان‌های انقلاب بهمن زیر پا لگدمال شده است.نقل از اعلامیۀ کمیتۀ مرکزی حزب تودۀ ایران به مناسبت روز جهانی زن!

اعلامیۀ کمیتۀ مرکزی حزب تودۀ ایران به مناسبت روز جهانی زن!

پیروز باد مبارزهٔ زنان آگاه و دلیر میهن بر ضد سرکوب ضدانسانی و خشن حقوق‌شان، برای دستیابی به برابری جنسیتی، و رهایی از زنجیرهای اندیشه‌های قرون‌وسطایی رژیم ولایت فقیه!

زنان مبارز و آگاه میهن!

هفدهم اسفندماه (هشتم مارس)، روز جهانی زن، روز ارج‌گذاری بر بیش از یک سده مبارزهٔ قهرمانانهٔ زنان جهان برای دست‌یابی به حقوق برابر با مردان و رهایی از ستم طبقاتی، بار دیگر فرا می‌رسد. بزرگداشت روز جهانی زن، که امروز برخلاف تمایل سرمایه‌داری جهانی در بسیاری از کشورهای جهان جشن گرفته می‌شود، دستاورد بزرگ زنان مبارز و قهرمان با اندیشه‌های سوسیالیستی در جهان است. این زنان بر این حقیقت باور داشتند که در جهان مردسالار سدهٔ های گذشته می‌توان و باید برای جهانی دیگر مبارزه کرد.

نام‌گذاری هشتم مارس به‌‌منزلهٔ روز جهانی زن و سپس برگزاری گرامی‌داشت این روز، با تصمیم دومین کنفرانس بین‌المللی سوسیالیست‌ها در سال ۱۹۱۰، در دانمارک، و به‌پیشنهاد کلارا زتکین، کمونیست نامدار آلمانی، انجام شد. این روز را در گرامی‌داشت خاطرهٔ زنان کارگر قهرمان کارگاه‌های پارچه‌بافی و لباس‌دوزی نیویورک، که به‌دلیل اعتصاب و پایداری‌ بر خواست‌شان برای افزایش دستمزد، کاهش ساعات کار و بهبود شرایط بسیار نامناسب کار با گلوله‌های پلیس این کشور به خاک و خون کشیده شده بودند، به‌نام روز جهانی زن نام‌گذاری کردند. نکتهٔ ‌تأمل‌برانگیز اینکه، سرمایه‌داری جهانی سال‌های سال از پذیرفتن این روز به‌منزلهٔ روز جهانی زن خودداری می‌کرد. در پی مبارزهٔ نیروهای مدافع سوسیالیسم، خصوصاً زنان ترقی‌خواه و پیشرو در سراسر جهان، سرانجام در ۱۹۷۵ سازمان ملل متحد این سال را سال بین‌المللی زنان اعلام کرد و دو سال پس از آن، یعنی در ۱۹۷۷، یونسکو روز ۸ مارس را روز جهانی زن اعلام کرد و به‌رسمیت شناخت.

مبارزات قهرمانانهٔ زنان در یک سدهٔ اخیر، چهرهٔ جهان ما را به‌گونه‌ای بازگشت‌ناپذیر تغییر داده است. از اروپا تا آمریکای مرکزی و لاتین، از آسیا تا آفریقا، مبارزهٔ پیگیر زنان دستاوردهایی مهم به‌همراه داشته است که از آن جمله‌اند: حق شرکت در حیات سیاسی جوامع گوناگون- یعنی حق انتخاب شدن و انتخاب کردن- تغییر قوانین ارتجاعی در زمینهٔ حقوق زنان در عرصه‌های گوناگون اجتماعی، و برداشتن گام‌هایی مؤثر در مسیر کسب برابری حقوق کامل در عرصه‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی با مردان. اما واقعیت امر این است که هنوز تا دستیابی کامل به برابری جنسیتی و رهایی زنان از ستم طبقاتی- جنسی در تمامی جهان، راهی بس دراز از مبارزه و تلاش باقی است که باید همه نیروهای مترقی جهان آن را در صفی مشترک به ‌پیش طی کنند.

زنان مبارز ایران!

امسال مصادف با نودوپنجمین سالگرد برگزاری روز جهانی زن در ایران است. نودوپنج سال پیش، جشن روز جهانی زن برای نخستین بار در ۱۷ اسفندماه ۱۳۰۱ خورشیدی، به‌ابتکار زنان پیشرو میهن‌مان، در شهر رشت برگزار شد. از آن روز تا امروز، جنبش حق‌طلبانه زنان ایران راه دراز و پرفرازونشیبی را پیموده است. مبارزهٔ زنان پیشرو میهن ما، همگام با مبارزهٔ زنان و نیروهای ترقی‌خواه در جهان، با بردن آگاهی به درون جامعهٔ به‌شدت عقب‌ماندهٔ ایران آن روز،‌ چهرهٔ کشور را دگرگون کرد و تحقق پیدا کردن حقوق اوّلیه‌ای همچون حق شرکت زنان در حیات سیاسی کشور، در روند پیشرفت اجتماعی‌مان اثری ژرف بر جای گذاشت. تاریخ معاصر میهن‌مان نمودار زنده‌ و گویای مبارزات تحسین‌برانگیز زنان ایران در مقطع‌های زمانی‌ای تعیین‌کننده‌ است. شرکت پرشور زن ایرانی در بزنگاه‌هایی همچون انقلاب مشروطیت، جنبش تنباکو، جنبش ملّی شدن صنعت نفت کشور، مبارزات انقلابی برضد رژیم دیکتاتوری شاه و نقش‌آفرینی زنان در به‌پیروزی رساندن انقلاب بهمن ۵۷، انکارناپذیر است.

امسال در شرایطی به استقبال روز جهانی زن در ایران می‌رویم که با وجود گذشت ۳۹ سال از پیروزی انقلاب بهمن ۵۷،‌ که زنان در پیروزی آن نقشی اساسی و چشمگیر داشتند، خواست‌های جنبش زنان و آرزوهای زنان میهن ما از سوی حاکمان کنونی و خائنان به آرمان‌های انقلاب بهمن زیر پا لگدمال شده است. واقعیت امر این است که از همان نخستین سال پس از پیروزی انقلاب، به حقوق زنان در عرصه‌های گوناگون تهاجمی گسترده‌ شد و ازجمله قانون قصاص، حجاب اجباری و محدود کردن دیگر حقوق اجتماعی زنان از سوی مرتجعان نو دولت حاکم بر جامعه تحمیل شد و چندی نگذشت که به تمامی قوانین قضایی کشور تسری پیدا کرد و در آن‌ها نهادینه شد. حکومت جمهوری‌اسلامی ایران در چشم جهانیان نیز کارنامه‌یی سیاه از زن‌ستیزی دارد. در گزارش مقدماتی‌ای که آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، در اسفندماه ۱۳۹۶،‌ در ژنو،‌ دربارهٔ وضعیت حقوق بشر در ایران ارائه داد، ضمن ابراز نگرانی از ادامهٔ سرکوب آزادی‌، روزنامه‌نگاران، معترضان به رژیم و همچنین سرکوب حقوق اقلیت‌های ملی و مذهبی، لغو قوانین تبعیض‌آمیز درمورد زنان ازجمله در عرصهٔ اشتغال، ازدواج و طلاق را خواهان شد. بانکی‌مون،‌ دبیرکل پیشین سازمان ملل نیز، در مهرماه ۱۳۹۴، ضمن محکوم کردن قوانین و مقرراتی که به اِعمال تبعیض جنسیتی درمورد زنان و افزایش میزان ارتکاب خشونت بر ضد زنان در کشور ایران منجر می‌شود، شماری از قوانین زن‌ستیزانه رژیم ولایت فقیه را این‌گونه برشمرده بود: مفاد قانون مجازات اسلامی در مورد شهادت زنان و میزان دیهٔ زنان، مفاد قانون مدنی درخصوص جواز ازدواج دختران سیزده سال، و قانون حمایت از خانواده که ازدواج موقت و ازدواج مجدد را جایز دانسته است. در ابراز نگرانی دبیرکل سازمان ملل همچنین به لایحهٔ فرزندخواندگی اشاره شده است که به موجب آن ازدواج مرد با فرزندخوانده جایز دانسته شده است. ایشان این امر را نقض حقوق کودکان و نقض تعهدات دولت ایران بنا بر کنوانسیون حقوق کودک اعلام کرده بود.

زنان مبارز و آگاه!

از طول عمر دولت روحانی، نزدیک به پنج سال می‌گذرد و این دولت همچون دولت‌های قبلیِ مورد تأیید رژیم ولایت فقیه، برخلاف همهٔ قول‌های دروغ داده شده‌اش،‌ نه‌فقط گامی در راه تحقق خواست‌های زنان محروم میهن ما بر نداشته است، بلکه فشارهای اقتصادی، خصوصاً بر زنان کارگر و زحمتکش و فشارهای اجتماعی- سیاسی بر فعالان جنبش زنان ادامه یافته است و کارزار واپسگرایانه‌ای برای محدود کردن هرچه بیشتر حضور و فعالیت‌های اجتماعی زنان همچنان ادامه دارد. خیزش دلاورانه مردم در هشتاد شهر کشور در دی‌ماه ۹۶، که زنان در آن حضور فعال داشتند، و سرکوب خشن و خونین آن از سوی دستگاه‌های سرکوب رژیم، دستگیری هزاران تن از مردم معترض و کشتن شماری از شهروندان میهن ما (چه در جریان اعتراض‌ها و چه در شکنجه‌گاه‌های رژیم) که تنها جرمشان اعتراض به فقر و محرومیت توان‌فرسای اقتصادی، ظلم و فساد دستگاه‌های حاکم و ادامه جو خفقان در کشور بود، بار دیگر نشان داد که بدون طرد رژیم ولایت فقیه از نظام سیاسی کشور نمی‌توان به تغییری اساسی در شیوهٔ حکومت‌داری در ایران امیدوار بود.

نشست کمیتهٔ مرکزی حزب تودهٔ ایران، در بهمن‌ماه امسال، ضمن ارزیابی شرایط کشور و اوج‌گیری جنبش نارضایتی توده‌ها و در کنار آن، بحران فزاینده حاکمیت و ضرورت سازمان‌دهی جنبش‌های اجتماعی، به‌این جمع‌بندی مهم رسید که: مبارزات زنان ایران در دو دههٔ اخیر درخشان‌ترین صحنه‌های مبارزهٔ جنبش‌های اجتماعی را در میهن ما پدید آورده است. پیکار بر ضد ستم مضاعف طبقاتی و جنسیتی، که با وجود همه سرکوبگری‌های رژیم و خشونتی که بر ضد زنان مبارز اعمال شده است همچنان ادامه دارد، بسیار مؤثر و تحسین‌برانگیز بوده است. اجرای برنامه‌های اقتصادی-اجتماعی مخرب رژیم در این سال‌ها- در کنار اعمال سیاست‌های خشن و زن‌ستیزانه رژیم ولایت فقیه- بر زندگی زنان زحمتکش، زنان کارگر، پرستار، آموزگار و کارمند، یعنی زنانی که زندگی‌شان تجسم رنج بردن از ستم مضاعف طبقاتی و تبعیض جنسیتی بوده، اثرهایی دهشتناک داشته‌اند.

در پی جنبش اعتراضی توده‌ها در دی ماه ۹۶، در هفته‌های اخیر حرکت‌های اعتراضی زنان دلیر میهن‌مان بر ضد حجاب اجباری را شاهد بوده‌ایم که بی‌شک حرکتی ستودنی است و وظیفهٔ همهٔ نیروهای مترقی و آزادی‌خواه کشور حمایت از این خواست برحق زنان است. زنان میهن ما در سال‌های اخیر برای تحقق حقوق پایمال شده‌شان در عرصه‌های مهمی پای در راه مبارزه نهاده‌اند که این کارزارها ازجمله عبارت‌اند از: مبارزه بر ضد حجاب اجباری، لایحهٔ قصاص، لایحهٔ ضد خانواده با نام بی‌مسمای “لایحهٔ حمایت از خانواده”، کودک‌آزاری در رابطه با ازدواج دختران کم‌سال زیر لوای قوانین قرون‌وسطایی، جداسازی جنسیتی آموزش و خدمات بهداشتی. علاوه‌براین، عرصهٔ دیگر مبارزهٔ زنان کشور تلاش برای رسیدن به برابری حقوق زن و مرد، دستمزد مساوی در برابر کار مساوی برای زنان کارگر و شاغل، بهره‌مند شدن از خدمات بهداشتی به‌ویژه برای زنان لایه‌های محروم جامعه است. برپایی کارزارهای منع خشونت- مخصوصاً در آذرماه امسال که هم‌زمان با کارزار جهانی منع خشونت بر ضد زنان در سراسر جهان بود- از نمونه‌های اخیر و جالب مبارزه دلیرانه زنان بر ضد واپس‌ماندگی اجتماعی و استبداد تاریک‌اندیش حاکم بر میهن ماست.

زنان آگاه و مبارز!

کمیتهٔ مرکزی حزب تودهٔ ایران ضمن شادباش فرارسیدن روز جهانی زن، روز تجدیدعهد با آرمان‌های والای مبارزه برای تحقق برابری جنسیتی زنان و مردان، بار دیگر بر این اعتقاد خود تأکید می‌ورزد که آزادی هر جامعه‌یی درگرو آزادی زنان آن جامعه است، و ازاین‌روی، حمایت از پیکار شما و شرکت فعال در مبارزه و تلاش برحق شما در راه دست یافتن به خواست‌های برابری‌خواهانه و لغو هرنوع ستم جنسیتی، وظیفهٔ اساسی و انقلابی هر مبارز آزادی‌خواه است. حزب تودهٔ ایران که نخستین سازمان سیاسی کشور بوده است که در راه تحقق حقوق زنان در ایران پیکار و تلاش کرده است و در طول هفتادوشش سال گذشته شمار زیادی از پیکارگران توده‌ای ازجمله رفقای قهرمانی همچون فاطمهٔ مدرسی (سیمین فردین) در این راه جان‌شان را در شکنجه‌گاه‌های رژیم ولایی از دست دادند، همچنان پایدار و پیگیر در راه تحقق حقوق پایمال‌شده زنان خواهد رزمید و از هیچ تلاشی فروگذار نخواهد کرد. جنبش زنان ایران، به‌رغم همهٔ سرکوب‌ها و همهٔ تلاش‌های مرتجعان حاکم، همچنان در پیکار خود پیگیر بوده است و خواهد بود، و دیر نیست آن روزی که راه برای تحقق حقوق برحق زنان میهن ما و استقرار آزادی و عدالت اجتماعی گشوده شود. مبارزهٔ مشترک و سازمان‌یافتهٔ همهٔ گردان‌های اجتماعی و نیروهای مدافع آزادی گامی اساسی در راه پیشبُرد این مهم تاریخی است.

درود به زندانیان زن مبارزی که در زندان‌های قرون‌وسطایی رژیم به پیکار دلیرانهٔ خود ادامه می‌دهند!
پیروز باد جنبش زنان ایران و جهان برای برابری حقوق و پایان ستم جنسیتی!

کمیتهٔ مرکزی حزب تودهٔ ایران
۱۲ اسفندماه ۱۳۹۶
نامه مردم