بر اساس تحلیلی که در نشریه “لوموند” به چاپ رسیده است: مدتی است که «دونالد ترامپ»، رئیس جمهوری آمریکا نمی‌گوید چین بلکه این کشور را “حزب کمونیست چین” خطاب می‌کند؛ دیگر «شی جین پینگ» رئیس‌جمهوری چین را نمی‌ستاید در عوض همواره از الزام جدا شدن واشنگتن از پکن سخن می‌گوید؛ با این وجود هدف انتخاباتی ترامپ جدا سازی یا ایجاد تعادل تجاری میان دو کشور نیست، لذا ساده لوحانه است که بگوییم ترامپ از جداسازی اقتصاد دو کشور دفاع می‌کند بلکه می‌خواهد رقیبی در دنیا نداشته باشد.

ترامپ در مبارزات انتخاباتی هفته جاری خود اعلام کرد: «ما به وابستگی خود به چین پایان خواهیم داد، زیرا نمی‌توانیم به چنین کشوری وابسته باشیم.» وی همچنین متعهد به بازگشت تمامی شرکت‌های آمریکایی به ایالات متحده شد.

«مایکل پمپئو» وزیر امور خارجه آمریکا نیز روز ۲۳ نوامبر در کتابخانه ریچارد نیکسون در کالیفرنیا با موضوع “چین و آینده دنیای آزاد”، ۵۰ سال تعامل با چین را زیر سوال برد و گفت: حقیقت این است که سیاست قدیم مبنی بر مدارا با چین دیگر جواب نخواهد داد.  از این رو به نظر می‌رسد میراث رئیس جمهوری نیکسون را باید کنار گذاشت. گشایش اقتصادی در چین همتای سیاسی نداشته است، چنین گشایشی باعث شده است که چین شریک آمریکا نباشد بلکه رقیب این کشور در حوزه اقتصاد، فناوری و مسائل استراتژیک باشد. چون روزی نیست که آمریکا بعد از پرداختن به مسائل ایران و روسیه به چین نپردازد و پمپئو نیز در همه ماموریت های دیپلماتیک خود بار سنگین رویاروئی با پکن را بر دوش خود احساس می‌کند.

وی به سیاست دولت های پیشین آمریکا از جمله دولت نیکسون در قبال چین که آن را «مشارکت کور» خواند، اشاره کرد و گفت که این سیاست به چین اجازه داد که اسرار تجاری ما را غارت کند، آبراه های جهان را به خطر اندازد، از تجارت بین‌المللی سوء استفاده کند و جاسوسی را برای تقویت «هژمونی جهانی» خود گسترش دهد.

این نشریه فرانسوی در ادامه نوست: در واقع با توجه به بیانات مقامات آمریکا می‌توان به این نتیجه رسید که قدرت گرفتن چین در زمینه‌های اقتصادی، تجاری و فناوری تهدیدی برای حاکمیت آمریکا تلقی می‌شود چرا که با افزایش توانایی چین در این حوزه‌ها، قدرت و حاکمیت آمریکا کاهش یافته و از طرفی سیاست فشار مداوم دولت ترامپ بر روسیه، ایران، ونزوئلا، چین و حتی آن کشورهایی که سعی در ایجاد مشارکت تجاری با شرکت ها در لیست تحریم‌ها دارند، همزمان بر منافع تجاری متحدان آمریکا نیز تاثیر خواهد گذاشت.

این موضوع نشان می‌دهد آمریکا با یکجابنه گرایی و اعمال فشار بر دیگر کشورها  به سرعت در حال از دست دادن موقعیت خود به عنوان یک کشور سلطه‌گر جهانی است.