در پاسخ به فراخوانِ شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران به‌مناسبت روز جهانی معلم و با محوریتِ “بودجهٔ عادلانه”، روز ۱۳ مهرماه ۹۶ هزاران معلم و بازنشستهٔ کشوری و تأمین اجتماعی تظاهراتی گسترده‌ در نقاط مختلف کشورمان برگزار کردند. درحالی‌که خط فقر در کشورمان تقریباً معادلِ ۴٫۵ میلیون تومان در ماه است، مزد معلمان حق‌التدریسی “حتی از حداقل مزد وزارت کار [۹۳۰ هزار تومان در ماه] هم کمتر است [ایلنا، ۱۳ مهرماه ۹۶].

چند ماه پیش محمدباقر نوبخت، سخنگوی دولت و رئیس سازمان برنامه و بودجه، فرهنگیان کشور را “متهم به گروگان‌گیری” کرد [ایلنا، ۲۷ خردادماه ۹۶] و “آموزش‌وپرورش را یک دستگاه بودجه خوار” خواند. تجمع اعتراضی روز جهانی معلم در تهران در برابر سازمان برنامه و بودجه برگزار شد. به بخش‌هایی از قطعنامهٔ پایانی “شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران” و خواست‌های فرهنگیان اشاره می‌کنیم. شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران “بودجهٔ عادلانه” را “در راستای تأمینِ آموزش رایگان، باکیفیت و عادلانه برای تمام کودکان”، برای “کیفیت‌بخشی به امکانات و محتوای آموزشی در کلیه سطوح آموزشی”، برای “پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی دانش آموزان” و “در راستای تحقق شعار روز جهانی معلم از طرف یونسکو یعنی ٬آموزش آزادانه، توانمندسازی معلمان٬”، برای “گسترش و تأمین فضاهایِ آموزشی استاندارد و ایمن”، برای “تأمین معیشت و منزلت معلمان بازنشسته و شاغل… به‌طوری که حقوق هیچ فرهنگی زیر خط فقر نباشد”، برای “اجرای کامل قانون مدیریت خدمات کشوری”، برای “تحقق یا بیمه درمانی و تکمیلی کارآمد و جامع”، برای “گسترش چتر حمایتی دولت از کودکان پیش‌دبستانی” و برای “تأمین امنیت شغلی و روانی تمام معلمان” خواستار شدند.

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران “ریشهٔ بسیاری از معضلات و مشکلات فعلی آموزش‌وپرورش” را در “برون‌سپاری (سپردن به بخش خصوصی)” خدماتِ آموزشی دانسته و “خواستار توقف خصوصی‌سازی” و “پولی سازی” آموزش شدند. در راستای تحقق مطالبهٔ اصلی “بودجهٔ عادلانه” خود، شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران بر “حق تشکل‌یابی مستقل” پافشاری کردند و افزودند: “دولت یازدهم برخلاف ادعایش موانع جدی بر سر راه تشکل‌یابی مستقل معلمان ایجاد نموده است. این دولت حق تشکل‌یابی سراسری را با استانی نمودن محدودهٔ فعالیت تشکل‌ها، از معلمان سلب کرده است.” شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران همچنین افزود: “بیش از ۴ سال است که از ادعای آقای رئیس‌جمهور! مبنی بر جایگزینی امنیت فرهنگی به‌جای فرهنگ امنیتی می‌گذرد اما همچنان معلمان به‌خاطر فعالیت صنفی و آموزشی توسط حراست‌ها و نهادهای امنیتی مورد تهدید، احضار و بازداشت واقع می‌شوند. … محمود بهشتی لنگرودی، اسماعیل عبدی، محسن عمرانی و مختار اسدی ازجمله معلمانی هستند که به‌خاطر فعالیت صنفی در زندان به‌سر می‌برند و علی‌اکبر باغبانی در تبعید است و معلمانی چون رضا مسلمی و طاهر قادرزاده تحت حکم هستند و رسول بداقی بعد از اتمام دوران حبس هنوز به سرکار برنگشته است.” شورای هماهنگی “خواهان توقف احکام فعالان صنفی و آزادی بدون قیدوشرط آنان، رفع تبعید و اخراج و بازگشت آنان به سرکار” شد.

بعد از دهه‌ها تعرض به اندوختهٔ زحمتکشان در صندوق‌های بازنشستگی، رژیم واپس‌گرای ولایت فقیه قصد افزایشِ سن بازنشستگی و خصوصی‌سازی کردن باقی‌ماندهٔ منابع زحمتکشان در صندوق‌ها را دارد. وزیر کار علی ربیعی در نشست به‌اصطلاح “تخصصی با کارآفرینان [کارفرمایان] و صاحبان صنایع آلمان”، با اشاره به همکاری با “بیش از ۴۰ شرکت آلمانی” و تأکید بر دارایی‌های کارگران در سازمان تأمین اجتماعی، گفت: “با توجه به ۳۳ میلیارد دلار ارزش دارایی‌های‌شان… و تضامینی که در دل خودشان دارند، برای هلدینگ‌های اروپایی بسیار جذاب هستند” [رونامهٔ شرق، ۲۹ شهریورماه ۹۶]. در یکی از بنرهایِ آموزگاران معترض در روز معلم نوشته شده بود: “دست غارتگران از صندوق‌های بازنشستگی کوتاه باد.” با تأکید بر احیای حقوق سندیکایی و خواست‌های بی‌درنگ زحمتکشان، با سازمان‌دهی اعتراض‌های پراکندهٔ کارگران و زحمتکشان، و با بالا بردن سطح همبستگی مبارزاتی زحمتکشان در مبارزه‌یی متحد و پیگیر، می‌توان خواست‌های کارگران و زحمتکشان را به رژیمِ فاسد دیکتاتوری تحمیل کرد.

نامۀ مردم