برآوردهای دولتی حاکی از این است که در ابتدای دهه ۸۰ یک نفر از هر ۱۰ نفر، در ابتدای دهه ۹۰ یک نفر از هر پنج نفر و در حال حاضر یک نفر از هر سه نفر زیر خط فقر قرار دارند.

خبر مرگ فجیع دو کارگر در معدن‌های زغال‌سنگ پابدانای جنوبی و آبنیل کرمان و چهار نفر از کارکنان معدن شازند اراک در اثر نبود حداقل شرایط ایمنی در خردادماه و تیرماه ۱۴۰۳، این پرسش را مطرح می‌کند که در چارچوب قوانین کار نیم‌بند جمهوری اسلامی و نبود شرایط ایمنی کار در این بخش از صنایع بنیادین، “آیا جان کارگر معدن بی‌ ارزش است؟”

بدیهی است که تا زمانی که این بخش از صنایع راهبردی کشور وسیله‌ای باشند برای سوداندوزی و سوداگری سرمایه‌داران وابسته به رژیم ولایت فقیه، جان و مال کارگران و خانواده‌های‌شان پشیزی ارزش ندارند.…

حذف ارز ترجیحی ۴۸۵ قلم کالا که تقریباً همه ضروریات زندگی به جز ۴ قلم خاص را دربرمی گیرد، همانطور که یک نماینده مجلس گفته، نتیجه‌ای جز افزایش ۵۰ درصدی قیمت کالاهای اساسی نخواهد داشت؛ باید پرسید دور قبل آزادسازی قیمت‌ها و حذف ارز دولتی، چه نتیجه‌ای برای اقتصاد کشور داشت، چقدر از بدهی‌های دولت کم کرد و تا چه اندازه به رفاه مردم افزود؟ پس چرا بر سیاستِ شکست خورده آزادسازی تا این اندازه اصرار دارند و این طناب نخ نما را رها نمی‌کنند؟!

«لایحه و کمیته و صورتجلسه یا آمارهای غیرواقعی به چه دردمان می‌خورد، «دستاورد» یعنی اینکه سفره‌ی منِ کارگر پُر شود و بتوانم حداقل ماهی یک کیلو گوشت بخرم؛ دستاورد یعنی من دیگر شرمنده فرزندانم نباشم…..».

جامعه شدیداً دوقطبی‌ست و حقوق اکثریت در حال از دست رفتن و ثروتمندان در حال فتح آخرین سنگرهای باقیمانده طبقه کارگر هستند و نمی‌خواهند بدانند «کارگر بودن» در شهر دوقطبی یعنی چه!

امضا گرفتن به جبر و برخلاف اراده کارگران، مسیر احقاق حق کارگران را مسدود کرده و آنها را در مسیر مطالبه گری با محدودیت مواجه کرده است.