دبیرکل خانه پرستار گفت: بیمارستان‌ها کمبود نیروی پرستار را با نیروهای قراردادی وشرکتی جبران می‌کنند. مشخص است کمتر کسی حاضر است با حداقل حقوق، کارِ سختِ پرستاری را انجام دهد و در محیطِ بیمارستان ساعت‌ها سر کند.

به گزارش خبرنگار ایلنا، اضافه کارِ اجباری با ساعتی ۱۶ تا ۲۰ هزار تومان؛ یکی از دلایلِ اعتراضِ پرستاران طی ماه‌های اخیر است. وزارت بهداشت طی دو سال اخیر از جذبِ نیروی رسمی سرباز زده و بیمارستان‌ها برای تأمین نیرو مجبورند از نیروهای قراردادی و شرکتی استفاده کنند که به گفته‌ی محمد شریفی مقدم (دبیر کل خانه پرستار) بسیاری از تحصیل‌کردگانِ پرستاری به دلیلِ حقوقِ پایینِ این نوع قراردادها حاضر به کار نمی‌شوند. مجموع این شرایط سببِ کمبودِ نیروی پرستار شده و بیمارستانها با اضافه کارِ اجباری از ظرفیتِ نیروی موجود برای پر کردنِ خلاء خود سوءاستفاده می‌کنند.

شریفی مقدم در انتقاد از شدتِ کارِ پرستاران در بیمارستان‌ها به «ایلنا» گفت: پرستاری جزو مشاغل سخت است و محیطی که پرستاران در آن کار می‌کنند پُر استرس است. این افراد دائم با بیماران بدحال مواجه هستند و چون در صفِ اولِ ارائه‌‎ی خدمات و دردسترس هستند، بیماران و خانواده‌هایشان، همه‌ی کمبودها و ناکارآمدی‌ها را از آن‌ها می‌‍‌بینند.

وی ادامه داد: تعدادِ استانداردِ نیروها در ارائه‌ی خدماتِ صحیح بسیار مهم است. طبقِ استانداردهای حداقلی، به ازای هر هزار نفر، حداقل باید ۳ پرستار وجود داشته باشد که الان ۲ نفر است و ما هنوز به کف استاندارد هم نرسیده‌ایم.

شریفی مقدم با تأکید بر اینکه از کادرِ پرستاری نباید بیش از میزانِ ظرفیتِ قانونی، کار گرفت، گفت: قانونگذار با در نظر گرفتنِ شرایطِ سختِ کار پرستاری، مواردی در قانون دیده تا ساعاتِ کار پرستار را به حداقل ممکن برساند. به طور مثال، شبکاری و تعطیل کاری ضریب یک و نیم می‌خورند و به تبع آن ساعات کار بسته به بخش و سنوات و سختی کار از ۴۴ ساعات به ۳۶ ساعت بسته به شاخص‌ها کاهش پیدا می‌کند. البته عملا با دادنِ اضافه‌کارِ اجباری به پرستاران این قانون بلااثر شده است.

دبیر کل خانه پرستار توضیح داد: در ایران به دلیلِ کمبودِ پرستار بیش از آنچه باید از آن‌ها در بیمارستان‌ها کار می‌خواهند و به اجبار برای پرستاران اضافه کار تعیین می‌کنند و این بی‌شک روی کارآمدی آن‌ها تأثیر می‌گذارد.

شریفی مقدم گفت: پرستاران بابتِ این وضعیت شاکی هستند. برخی از آن‌ها حتی اجازه‌ی استفاده از مرخصیِ قانونی خود را هم ندارند در حالیکه قوانین به گونه‌ای نوشته شده که پرستاران مدت کمتری در فضای بیمارستان بمانند. از طرفی در حالیکه آن‌ها مجبور به انجام کارِ اضافی هستند، گاهی حتی کمتر از ساعات اضافه کار خود حقوق می‌گیرند. پرستارانی داریم که ۱۰۰ ساعت کار می‌کنند و حقوق ۸۰ ساعت را می‌گیرند. ضمن اینکه نرخِ این ساعات بسیار پایین است؛ مثلا در بیمارستان‌های دولتی بین ۱۶ تا ۲۰ هزار تومان پرداخت می‌کنند که این رقم برای کارِ سختِ پرستاری بسیار کم است و حتی کارگرِ ساده هم با چنین مبلغی کار نمی‌‎کند. همچنین گاهی ۵ – ۶ ماه طول می‌کشد تا رقم اضافه‌کاری پرداخت شود.

وی با اشاره به کمبود نیروی پرستار گفت: از آخرین استخدام وزارت بهداشت، بیش از دو سال می‌گذرد و علی‌رغم اینکه هر سال تعدادی از پرستاران به خاطرِ بازنشستگی، ترک کار یا مهاجرت کم می‌شوند، در این مدت استخدام رسمی نداشته‌ایم.

وی گفت: در این مدت دو بیمارستان بزرگ افتتاح شده که این دو نیاز به نیروی انسانی از جمله پرستار دارند. افتتاح بیمارستان بدونِ تأمینِ نیروی انسانی چه فایده‌ای دارد؟! پرستاری که باید ۶ مریض داشته باشد ۱۵ مریض را تحت نظر دارد و خب طبیعی است که این پرستار نمی‌تواند آنطور که باید وظیفه‌ی خود را انجام دهد.

شریفی مقدم گفت: بیمارستان‌ها کمبود نیروی پرستار را با نیروهای شرکتی جبران می‌کنند که همین نیروی شرکتی هم به سختی جور می‌شود. مشخص است کمتر کسی حاضر است با حداقل حقوق، کارِ سختِ پرستاری را انجام دهد و در محیطِ بیمارستان ساعت‌ها سر کند. این درحالی است که تحصیلکردگانِ پرستاری ما بسیار هستند اما ترجیح می‌دهند در خانه بمانند.

وی گفت: به طور کلی از طرفی با کمبودِ نیروی پرستار مواجه‌ایم و از طرفی دیگر استخدام انجام نمی‌شود و پرستارانی که مشغول به کار هستند هم مجبور به کار اضافی با حقوق ناچیز هستند. در یک چرخه‌ی معیوب گیر افتاده‌ایم که نتیجه‌ی سیاست‌های غلط است. متاسفانه گروهی در نظام سلامت کار را به دست گرفته‌اند که تبعاتِ سیاست‌های آن‌ها دامن‌گیرِ همه می‌شود.