به‌مناسبت هفتادمین سالگرد بنیانگذاری جمهوری خلق چین، جشنواره‌هایی عظیم در سراسر چین به‌ویژه در شهر پکن، پایتخت تاریخی چین، برگزار شد که صدها هزار نفر در آن‌ها شرکت داشتند. مراسم رسمی هفتادمین سالگرد بنیادگذاری جمهوری خلق در پکن در روز سه‌شنبه اول اکتبر (۹ مهرماه) با جشنواره های مردمی در میدان “تیان‌آن‌مِن” [دروازهٔ صلح آسمانی] در قلب پکن و با رژه‌ای نظامی آغاز شد.

در جریان این مراسم از همان نقطه‌ای که “مائو زِدُنگ” (مائو تسه‌تونگ)، رهبر انقلاب مردم چین، در اول اکتبر ۱۹۴۹ گفته بود: “مردم چین به‌پا خاسته‌اند”، شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، اعلام کرد: “هیچ نیرویی نمی‌تواند این ملت بزرگ را بلرزاند یا ما را از پیش‌رَوی بازدارد.”

در رژه باشکوه نیروهای نظامی از برابر جایگاه رئیس‌جمهور چین، ۱۵ هزار سرباز شرکت داشتند و با آمادگی‌ای تحسین‌آمیز فناوری‌های جدید نظامی همچون پهپادها و هواپیماهای بدون سرنشین هایپرسونیک را به‌نمایش گذاشتند. پس‌ازآن، نمایش پرجنب‌وجوش دیگری اجرا شد که در آن نمایندگان صاحبان انواع حرفه‌ها ازجمله کشاورزان، پزشکان، معلمان، و جز آنان، هنرنمایی کردند. بستگان جانبازان راه‌پیمایی عظیم طولانی و مشهور (اکتبر ۱۹۳۴ – اکتبر ۱۹۳۵)- عقب‌نشینی ۶ هزار مایلی ارتش سرخ کمونیست چین (بعداً ارتش آزادی‌بخش خلق) برای رهایی از پیگردهای ارتش حزب کومین‌تانگ، حزب ناسیونالیست‌های حاکم بر چین، و نجات جنبش انقلابی چین از نابودی و برآمدن مائو زِدُنگ به‌مقام رهبر حزب کمونیست و تثبیت او در این جایگاه- و همچنین بازماندگان جنگ بر ضد اشغال چین از سوی ژاپن در خلال جنگ دوم جهانی که پرتره‌هایی از جانباختگان این جنگ را به‌دست داشتند، در رژه مراسم این سالگرد شرکت داشتند.

رفیق شی جین‌پینگ با فریاد: “سلام، رفقا!”، از سربازان درحال گذر از برابر جایگاه استقبال کرد، که با فریاد موزون و طنین‌افکن: “سلام، رئیس‌جمهور” آنان پاسخ داده شد.

رئیس‌جمهور چین در سخنرانی‌اش به این مناسبت، خاطرنشان کرد که بنیادگذاری جمهوری خلق چین در سال ۱۹۴۹، پایان “بیش از ۱۰۰ سال تحقیر و رنج” بود.

اشارهٔ مورخان چینی به “قرن تحقیر”، نشان دادن دوره‌ای است که با جنگ تریاک در ۱۸۴۲شروع شد، در زمانی که انگلیس پس از تلاش چین برای ممنوع کردن واردات تریاک تولید شده در هندِ مستعمرهٔ انگلیس یا به‌عبارتی صادرات اصلی امپراتوری انگلیس به کشور فقرزدهٔ چین، به چین حمله کرد. این جنگ به تصرف هنگ‌کنگ از سوی امپراتوری انگلیس منجر شد و پس‌ازآن، با “توافق‌نامه‌هایی غیرعادلانه و یک‌طرفه‌” که از طریق آن‌ها قدرت‌های اروپایی “امتیازات” ویژه‌ای در قالب زمین و حقوق تجاری از چین به‌دست آوردند، این اشغالگری ادامه یافت. در مراسم رسمی در میدان تیان‌‌آن‌من پکن، هفتادمین سالگرد با هفتاد شلیک از ۵۶ توپ- بیانگر حضور ۵۶ قوم مختلف چین و نشانه‌‌ای از همبستگی آن‌ها- آغاز شد که پس از رژه نیروهای نظامی و نمایش‌های هنری با سخنان شی جین پینگ، رئیس جمهور و دبیرکل حزب کمونیست چین، ادامه یافت. او با اشاره به‌دستاوردهای ۷۰ سال گذشته، و با تأکید بر اتحاد عمل بین همه مردم در راه دست‌یابی به موفقیت‌های بیشتر، گفت: “همه قوم‌های مردم چین در هفت دهه گذشته با مبارزه‌ای دشوار، بی‌وقفه، و طاقت‌فرسا و در کوششی متحد، از دستاوردهایی شگرف برخوردار شده‌اند چندان که تمامی مردم جهان را شگفت‌زده کرده است.” شی جین پینگ در ادامهٔ سخنانش افزود که، در حرکت به سوی آینده، ما باید اصل “یک کشور، دو سیستم” را رعایت کنیم. او خواستار آن شد تا برای موفقیت در حفظ ثبات و پیشرفت و توسعه صلح‌آمیز در هنگ‌کنگ و ماکائو، تمامی تلاش‌ها به‌کار گرفته شود. او با اشاره به همکاری‌های اقتصادی و ایجاد موقعیت‌های سرمایه‌گذاری در چین تأکید کرد: “ما به همکاری با همه مردم از تمامی کشورها برای ساختن جامعه‌ای با آینده‌ای در راستای بهره‌مند شدن تمامی بشریت از آن، ادامه خواهیم داد.”

او در ادامه گفت: “در حرکت ما به پیش، از رهبری حزب کمونیست چین در راه حفظ جایگاه ویژه و برجسته مردم در مسیر ساختمان سوسیالیسم با ویژگی‌های چینی باید حمایت کنیم.” او در ارتباط با ارتش و نقش آن نیز گفت: “ارتش آزادی‌بخش خلق چین و نیروهای مسلح پلیس ماهیت، هدف و سرشت خود را در حکم نیرویی مردمی می‌بایستی همواره حفظ کنند و با عزمی راسخ از استقلال، امنیت، و مصالح کشور دفاع کرده و قاطعانه از صلح جهانی پاسداری کنند.” مردم چین تنها در چند دهه اخیر به آن‌چنان پیشرفت‌های اقتصادی، سیاسی، هنری، نظامی و فرهنگی‌ای دست یافته‌اند که کشورهای پیش‌رفتهٔ صنعتی برای رسیدن به چنین مرحله‌ای چندصد سال زمان لازم دارند. مردم چین که حدود یک‌صد سال پیش “مرد بیمار شرق آسیا” نامیده می‌شدند- نامی که نشانهٔ بارزی از تحقیر، توهین، تبعیض، و پیش‌داوری بود- و کشورشان در معرض تجاوز و آشفتگی و هرج‌ومرج دائم بود، اکنون شاهد آن هستند که سرزمین مادری‌شان در عرصهٔ جهانی از ارج و اعتبار و احترام بی‌نظیری برخوردار شده است و کشورشان در زمینه‌های گوناگون علمی، اقتصادی، اجتماعی، و سیاسی به پیشرفت‌ها و موفقیت‌هایی درخور توجه، سریع، و بی‌مانند دست یافته است.

دولت چین در نزدیک به چهاردهه، توانسته است بیش از هفتصد میلیون نفر را از فقر نجات دهد که این خود نمونه‌ای شگرف و بی‌سابقه و مثال‌زدنی در راه زدودن فقر در مقیاس وسیع به‌شمار می‌آید. چین درحال حاضر بزرگ‌ترین تولیدکننده صنعتی و بزرگ‌ترین شریک تجاری در جهان است که خود سبب شده تا مقصدی جذاب برای سرمایه‌گذاری باشد. همچنین، چین که از رشد اقتصادی‌ای شگرف در چند دهه اخیر برخوردار بوده است، محرک اصلی و تعیین‌کننده رشد اقتصادی در جهان به‌شمار می‌آید و هرگونه اخلال در رشد اقتصادی آن تأثیری جدی در اقتصاد جهانی دارد. بنابراین، چین با همین قدرت اقتصادی و نظامی، توانسته است در شرایط بغرنج کنونی، در معادله‌های سیاسی جهان نقشی تعیین‌کننده داشته باشد. همچنین در چند دهه اخیر دولت چین سرمایه‌هایی هنگفت را برای شهری‌سازی کشور اختصاص داده است. در سال ۱۹۴۹ تنها ۱۰ درصد کشور در زمره مناطق شهری بود، ولی در پایان سال ۲۰۱۸ این رقم به ۶۰ درصد رسیده است که با درنظر گرفتن جمعیت میلیاردی چین، رقمی منحصربه‌فرد و اعجاب‌انگیز است. از سال ۱۹۷۸ نیز تولید ناخالص ملی کشور به‌طور متوسط ۹ درصد بوده است و بنا به‌گفتهٔ “جان روس”، از استادان ارشد انستیتوی مطالعات اقتصادی دانشگاه چینی چونگ‌یانگ “در تاریخ بشر هیچ اقتصادی در جهان نتوانسته است ۴۱ سال رشدی ۹ درصدی داشته باشد.” همچنین بنا به‌گزارش دولت، در سال ۲۰۱۸، تولید ناخالص داخلی چین در هر ثانیه بیش از ۴۰۰ هزار دلار بود، در هر پنج ثانیه یک کسب‌وکار جدید آغاز شده و در هر ده ثانیه نیز ۴ نفر از زیر خط فقر خارج شده‌اند. در گزارشی نیز که از سوی بانک جهانی در ارتباط با رشد تولید ناخالص ملی چین منتشر شده است، نشان داده می‌شود که رشد تولید ناخالص ملی به‌دلار که برابر با ۱۵۰ میلیارد دلار در سال ۱۹۷۸ بود، در سال ۲۰۱۸ از مرز ۱۳ هزارو ۶۱۰ میلیارد دلار فراتر رفت.
نامۀ مردم