با تشدید استثمار وحشیانه پرستاران و کادر درمان و سرکوب اعتراض‌های‌شان از سوی رژیم ولایی، مبارزهٔ پرستاران برای اصلاح تعرفه‌های پرستاری، افزایش کارانه و دستمزد، حذف اضافه‌کار اجباری، برقراری فوق‌العادهٔ خاص برای کادر درمان، اجرای صحیح قانون بهره‌وری، و جز این‌ها نیز در ماه‌های اخیر شدت یافته است.
“دبیرکل خانه پرستار” اخیراً از پرونده‌سازی توسط “هیات تخلفات” برخی از دانشگاه‌ها برای پرستارانی که در اعتراضات صنفی شرکت می‌کنند و صدور احکامی مثل ۶ ماه انفصال خدمت خبر داده بود. در مقابله با یک‌چنین احکامی، پرستاران در تجمع اعتراضی‌شان در شیراز، روز ۱۴ اسفندماه۱۴۰۲، شعار می‌دادند: “اعتراض اعتراض، تبدیل میشه به اعتصاب!”. با تشدید مبارزه به‌خصوص در اسفندماه، پرستاران و کادر درمان در مقابل دانشگاه‌های علوم پزشکی، مقابل فرمانداری و استانداری استان‌ها و شهرهایی مانند رفسنجان، بوشهر، یزد، شیراز، و جز این‌ها، تجمع‌هایی اعتراضی برگزار کرده‌اند. روز ۱۹ اسفندماه ۱۴۰۲، کادر درمان شیراز در چند بیمارستان برای سومین هفته دست از کار کشیدند. کادر درمان بیمارستانی در کهنوج در ۱۵ اسفندماه ۱۴۰۲، با امضای طوماری به‌دلیل دریافت نکردن مزایای مزدی و معوقات‌شان به دانشگاه پزشکی جیرفت اعتراض کردند. قبل از آن پرستاران بیمارستان‌های دانشگاهی مشهد در اعتراض به اضافه‌کار اجباری و مبلغ ناچیزی که بابت کار بیشتر می‌گیرند طوماری امضا کردند و اعلام کردند: “قرار است به‌همراه جمعی از نیروهای فوریت‌های پزشکی، به دیوان عدالت اداری بروند و در مورد اضافه‌کار اجباری پرستاران، شکایتی ثبت کنند.” روز ۷ اسفندماه تعدادی از پرستاران در شهرهای تهران و شیراز در بیمارستان‌های محل خدمت خود به پرداخت نشدن تعرفه‌های مصوب در قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری تجمعی اعتراضی برگزار کردند. مهم‌ترین اعتراض این پرستاران بابت رقم ناچیز وجه غذا، قطع سرویس رفت و آمد برای پرستاران شیفت شب، کسری کارانه، و حجم بالای اضافه‌کار اجباری و پرداخت‌های ناچیز بابت اضافه‌کاری‌ها بود. بیمارستان‌های دولتی برای هرساعت اضافه‌کار بین ۱۶ تا ۲۰ هزار تومان پرداخت می‌کنند و گاهی ۵ تا ۶ ماه طول می‌کشد تا همین رقم را پرداخت کنند.
در حال حاضر بیمارستان‌های کشور به استخدام حداقل ۱۰۰ هزار پرستار جدید نیاز دارند. محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار، گفته است: “طبق استانداردهای حداقلی، به‌ازای هر هزار نفر، حداقل باید ۳ پرستار وجود داشته باشد که الان ۲ نفر است و ما هنوز به کف استاندارد هم نرسیده‌ایم.” به‌رغم وجود بازنشستگی‌ها و مهاجرت و ترک کار تعدادی از پرستاران طی دو سال اخیر، شریفی مقدم از گذشتن دو سال از آخرین استخدام وزارت بهداشت خبر داده بود. در یک‌چنین شرایطی روز ۱۴ اسفندماه ۱۴۰۲ روزنامه اعتماد از دست از کار کشیدن پرستاران یکی از بیمارستان‌های تهران از ساعت ۸ تا ۱۰ صبح گزارش داد. این پرستاران “پاسخگویی مسئولان بیمارستان نسبت به اضافه‌کار اجباری و همچنین خُلف وعده دولت بابت پرداخت کارانه متناسب و وظایف موضوع قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری” را خواستار بودند. اعتبار برای پرداخت تعرفه پرستاری تأمین نمی‌شود و برای اسفندماه ۱۴۰۱ و فروردین‌ماه ۱۴۰۲ اعتبار از منابع دانشگاه علوم پزشکی تأمین شده بود. در دو سال اخیر هیچ پرستاری به‌صورت رسمی استخدام نشده است، و علاوه بر تحمیل اضافه‌کار اجباری به پرستاران، بیمارستان‌ها برای جبران کمبود نیروی پرستاری به جذب پرستاران شرکتی و قراردادی متوسل شده‌اند.
در حالی‌که خط فقر ۳۵ میلیون تومان در ماه است یا تحمیل آزادسازی مزد برای سومین سال و افزایش فقط ۳۵ درصدی مزد، رژیم ولایی به فقر و فلاکت کشاندن زحمتکشان اصرار دارد. مبارزه و اتحاد و تدارک در جهت شکل‌گیری جنبش اعتصابی کارگران در تمام بخش‌های تولید و خدمات تنها راه رهایی از این رژیم فاسد ولایی‌ست.
به نقل از ضمیمۀ کارگری «نامۀ مردم»، شمارۀ ۸۳، ۶ فروردین ۱۴۰۳
