تشکل‌های شورایی از ابتدای تشکیل خود، محل حضور نمایندگان نیروهای کار و کارفرما بوده‌اند و عملکرد و نقش مشارکت نیروی کار در مدیریت واحد اقتصادی را داشته‌اند. در ابتدای انقلاب یعنی چهل سال پیش، و جود این شوراها در کنار اتحادیه های کارگری و سندیکاها مفید به نظر می‌رسید.

اما با انحلال تمام اتحادیه و سندیکاهای کارگری توسط حاکمیت در سال ۱۳۶۰، خانه کارگر توسط نیروهای طرفدار حاکمیت ایجاد و ساختمان انجمن همبستگی، ساختمان فعلی خانه کارگر را نیز اشغال کرد.

خانه کارگر از بدو تاسیس نامبارک خود تا کنون، تلاش کرده جای خالی اتحادیه‌ها و سندیکاها را با شوراها و در مواردی با انجمن‌های اسلامی کارخانجات پرکند سیاستی که تا امروز ادامه داشته است، سیاست نادرستی که از ترس تشکل طبقه کارگر در پیش گرفته شد و برغم اظهار تأسف و پشیمانی برخی از بنیانگذاران خانه کارگر از انحلال اتحادیه و سندیکاهای کارگری، تاکنون اجازه تشکیل و سراسری شدن اتحادیه‌ها و سندیکاها به کارگران داده نشده است.

از ابتدا نیز فعالان کارگری، انحلال اتحادیه و سندیکاهای کارگری را محکوم و اعلام کردند که شوراها هرگز نمی‌توانند جایگزین مناسبی برای تشکل‌های صنفی و طبقاتی کارگران باشند.

شوراها نمی‌توانستند تشکل صنفی کارگران باشند و نیستند. تشکلی که به قول رییس کانون شوراهای اسلامی کار، نفع دوسویه داشته باشد، تشکل صنفی کارگران نمی‌تواند باشد. اعتراف ایشان، بهترین سند نقد و بی اعتباری شوراها بعنوان تشکل صنفی کارگران است.

غرق شدن میلیون‌ها کارگر در زیر خط فقر، رواج قرار دادهای سفید امضا، قرار داد موقت شدن ۹۰ درصد کارگران، تاخیر چند ماهه در پرداخت دستمزدها و حقوق کارگران در سراسر کشور، بهترین دلایل برای اثبات غلط بودن انحلال اتحادیه‌ها و سندیکاهای کارگری و جایگزینی شوراها بجای آنها است.

در کنار سرکوب تلاش‌های کارگران برای ایجاد اتحادیه‌ها و سندیکاها توسط حاکمیت، متاسفانه نیروهایی که به اشتباه خود در مشارکت در انحلال سندیکا‌ها و اتحادیه‌ها پی‌برده‌اند، هنوز تلاش جدی برای احیای اتحادیه‌ها و سندیکا‌ها به چشم نمی‌خورد.

کارگران و بازنشستگان برای مشارکت در ساختار مدیریت سازمان تامین، نیازمند احیا و ایجاد اتحادیه‌ها و سندیکاهای خود برای حضور در این مدیریت‌اند و بدون آنها، سرنوشت سازمان تامین اجتماعی به دست دولت و مدیران دست نشانده دولتی نوشته خواهد شد، یعنی ادامه فاجعه بار مدیریت سازمان تامین اجتماعی تا ورشکستگی عمدی آن توسط دولت.

خلأ وجود سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری، چهل سال است که به چشم می‌خورد و ایجاد آنها وظیفه تمامی کارگران آگاه و پیشرویی است که دیگر وضع موجود را تحمل نمی‌کنند.
پیش به سوی ایجاد اتحادیه ها و سندیکاهای کارگری و قانونی کردن آنها.
اتحادسراسری بازنشستگان ایران