روزنامه قانون، ۴ مهرماه، سخنان دونالد ترامپ در سازمان ملل را نقل کرد که گفت: “سران ایران از آشوب‌ها (در منطقه) حمایت می‌کنند و به حقوق کشورها احترام نمی‌گذارند. آن‌ها آشوب و ناآرامی را در خاورمیانه و فراتر از آن به‌راه انداخته‌اند. مردم ایران از اوضاع اقتصادی خود ناراضی هستند. این امر بدی است. مردم ایران بهای طرح‌های توسعه‌طلبانه نظام خود را می‌پردازند.

توافق هسته‌ای پول زیادی را به خزانه آن‌ها سرازیر کرد و در یک سال نزدیک به ۴۰ درصد عایدات آن‌ها رشد کرد و این بودجه هنگفت خرج موشک‌های با قابلیت حمل کلاهک‌های هسته‌ای، تروریسم و ایجاد ویرانی در دیگر نقاط جهان مثل سوریه و یمن شد. مقامات ایران میلیون‌ها دلار از خزانه عمومی کشور خود را برای حمایت از جنگ و گسترش آن در دیگر نقاط جهان به‌سرقت بردند. کشورهای زیادی در خاورمیانه از تصمیم من برای خارج کردن آمریکا از توافق هسته‌ای افتضاح با ایران به‌شدت حمایت کردند. ما با خروج از آن توافق در دو مرحله کار برای مقابله با این اقدامات ناامن کننده را آغاز کردیم و مکانیسم‌هایی را برای توقف فروش نفت (ایران) ایجاد کردیم. ایالات‌متحده نمی‌تواند اجازه دهد که یک کشور حامی تروریسم به اقدامات خود برای ناامن کردن جهان ادامه دهد. ما نمی‌توانیم اجازه دهیم کسانی که مرگ بر آمریکا را فریاد می‌زنند و به‌دنبال نابودی اسراییل هستند، هر کاری که می‌خواهند بکنند و خطرناک‌ترین تسلیحات نظامی جهان را در اختیار داشته باشند.

روزنامه اعتماد، ۴ مهرماه، به‌نقل از علی‌اکبر ولایتی، نوشت: “امکان ندارد که فروش نفت ایران با فشار امریکا و متحدانش به صفر برسد. ایران تسلیم نمی‌شود. شاید در اوایل مشکلاتی داشته باشیم، اما با وجود کشورهایی مثل چین، روسیه یا ترکیه یا کشورهای دوست دیگر می‌توانیم این مشکل را حل کنیم.” به‌گزارش ایسنا، ولایتی گفت:  “در چارچوب دیپلماسی نگاه به شرق، می‌توان از سد تحریم‌ها گذشت و من آینده روشنی دراین‌باره می‌بینم.” جلال خوش‌چهره، روزنامه‌نگار، در روزنامه ابتکار، ۴ مهرماه، با اشاره به جدال دیپلماتیک ایران و آمریکا در سازمان ملل، نوشت: “سخنان دو رئیس‌جمهوری در مجمع عمومی سازمان ملل آن هم به‌فاصله چند ساعت از هم، نشان می‌دهد که هیچ ایده تازه‌ و مجاب‌کننده‌ای از سوی آنان برای قبول شروع دُور تازه گفت‌وگو‌ها میان خود وجود ندارد و یا هنوز هیچ‌یک آماده قبول و یا انعطاف در برابر مواضع یکدیگر نیستند. تغییر در صحنه رویارویی ایران و آمریکا را باید در میزان مقاومت هریک از آنها در تحولاتی دانست که آینده رقم می‌زند.”

نصرت‌الله تاجیک، کارشناس سیاسی، در روزنامه اعتماد، ۴ مهرماه، نوشت: “به‌اعتقاد من، سیاست‌گذاری و تصمیم‌سازی‌های داخلی نقش اصلی را در مبارزه با سیاست‌های افزایش فشار رئیس‌جمهور ایالات‌متحده امریکا بازی می‌کند. فقدان رسیدگی به برخی مشکلات مزمن سیاست و اقتصاد ایران باعث شده است که کشورهای خارجی ازجمله ایالات‌متحده امریکا این فرصت را پیدا کنند تا با ساده‌ترین حمله‌ها از ضعف‌های بارز و پاشنه آشیل‌های شناخته‌شده ما استفاده کنند.” علی خرم، دیپلمات سابق، در روزنامه آرمان، ۴ مهرماه، نوشت: “گرچه این اولین بار نیست که دونالد ترامپ و دولت‌مردانش این الفاظ را در مورد ایران به‌کار می‌برند، ولیکن مرزبندی بین ایران و آمریکا با این سخنرانی، پررنگ‌تر شد و عاقبت آن نگران کننده است. اکنون سیاست‌های جدید جهانی می‌طلبد تا دونالد ترامپ به‌عنوان یک زنگی مست نه‌فقط برای ایران بلکه برای کل جهان، مهار شود.

مجموعه سخنرانی دونالد ترامپ حاکی از این بود که به گفته خودش هرکس با ما نباشد، یعنی علیه ماست و ما او را هدف قرار می‌دهیم.” محمدکاظم انبارلویی، سردبیر روزنامه رسالت، در اشاره به سخنان روحانی در سازمان ملل که گفت: “گفت‌وگو را از همین‌جا شروع کنیم”، در رسالت، ۵ مهرماه، نوشت: “امروز حتی رقبا و شرکای اقتصادی آمریکا گفت‌وگو با ترامپ را بی‌فایده می‌دانند و در جنگ تجاری به اقدام متقابل روی آورده‌اند. دولت ایران باید به‌ هر آنچه غیرغرب و ضدغرب به‌ویژه آمریکاست، روی بیاورد و سیاست خارجی و مناسبات جهانی خود را در آن جغرافیای سیاسی جست‌وجو کند.”

پیش از شروع اجلاس عمومی سازمان ملل، بحثی داغ در رسانه‌های داخلی شروع شده بود که آیا رفتن حسن روحانی برای شرکت در اجلاس سازمان ملل ضروری است یا نه، و به‌دنبال آن این گمانه‌زنی هم قوت گرفت که شاید این سفر، تنش‌های موجود بین آمریکا و ایران را کاهش دهد. این خوش‌بینی‌های کاذب پس از این سفر جای خود را به‌این سؤال داده است که فرایندهای پیشِ‌رو به چه سمت و سویی می‌رود؟ سخنان تند دونالد ترامپ در سازمان ملل علیه رژیم ولایت فقیه و برجام،

اظهارات نتانیاهو، نخست‌وزیر ارتجاعی و نژاد پرست اسرائیل، علیه ایران و اجلاس‌های جانبی با حضور مقام‌های آمریکا و کشورهای عربی در نیویورک به‌هنگام اجلاس عمومی سازمان ملل، نشان می‌دهند که فرایندهای پیشِ‌رو به طرف رویارویی بیشتر طی مسیر می‌کند. در دورانی که باراک اوباما، هدایت دولت آمریکا را برعهده داشت، تحریم‌هایی گسترده علیه ایران (در دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد) برقرار کرد که درنهایت به توافق برجام انجامید. سیاست دولت اوباما مبتنی بر تغییر سیاست‌های حکومت ایران استوار بود.

دولت ترامپ دعوت به مذاکره کرده و پیش‌شرط‌هایی را تعیین کرده است. از دید مقام‌های حکومتی در ایران، رویکرد حاکم بر دولت دونالد ترامپ، خلع سلاح ایران و درنهایت سرنگون کردن آن ارزیابی می‌شود. با توجه به این وضعیت، احتمال اینکه تنش‌های موجود بین آمریکا و ایران به‌زودی برطرف شود، محتمل نیست. پیشینه رژیم ولایت فقیه نشان داده است که عقب‌نشینی‌اش در زمانی اتفاق می‌افتد که از کنترل ناآرامی‌های اجتماعی عاجز شود. زحمتکشان میهن برای دورانی نامعلوم باید تاوان سیاست‌های جنایت‌کارانه دو طرف دعوا را در اشکال مختلف بپردازند.

نامۀ مردم