روز چهارشنبه هفته گذشته، ۲۶ آذرماه ۹۹، علی خامنه‌ای به بهانه دیدار با اعضای ستاد بزرگداشت سالگرد کشته شدن قاسم سلیمانی (با حضور فرمانده سپاه، محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس، و خانوادۀ سلیمانی) به مسئله‌هایی تأمل‌برانگیز اشاره کرد. رژیم ولایی با بحران‌های چند وجهی داخلی و خارجی روبرو است و مشخص است که سران “نظام” و در رأس آنان ولی فقیه مذاکره با دولت جدید آمریکا را تنها راه برای دوام حکومت اسلامی تشخیص داده‌اند.

سخنان علی خامنه‌ای در این دیدار نشان دهندۀ حساسیت او نسبت به فرایند اوج‌گیری برخورد‌های جناحی به‌موازات آماده شدن برای مذاکره با آمریکا با نزدیک شدن به‌موعد مهندسی کردن انتخابات ریاست‌جمهوری در خرداد ماه ۱۴۰۰ است. خامنه‌ای نیک می‌داند که اختلاف‌ها و رقابت‌های جناحی به‌منظور تأثیرگذاری بر نتیجۀ فرایند مهندسی کردن انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ در چارچوب جریان مذاکره با آمریکا، تنها به دست به‌دست شدن مدیریت قوهٔ مجریه از یک جناح به جناح دیگر محدود نمی‌شود. در زمینهٔ سیاست‌های داخلی و همین‌طور روابط بین‌المللی، توافق با آمریکا برای تخفیف تأثیر تحریم‌ها و رونق گرفتن روابط تجاری- مالی خارجی در کنار فرایند مهندسی انتخابات، عامل‌هایی تعیین کننده در جهت منافع کلان‌سرمایه‌داران قدرتمند خواهد بود. ازاین‌روی، خامنه ای در راستای تدارک تیم مذاکره کننده‌اش با دولت جو بایدن گفت: “مگر نمی‌گویید باید با دنیا مذاکره کرد، آیا نمی‌شود با عنصر داخلی مذاکره و اختلافات را حل کرد؟”.

علی خامنه‌ای برخلاف شعارهای توخالی و تکراری‌اش، به سه واقعیت انکار‌ناپذیر به‌خوبی آگاه است: الف- رژیم ولایی برای “حفظ نظام” از طریق تخفیف تأثیر تحریم‌ها ناگزیر است با آمریکا وارد مذاکره شود، ب- در این مذاکرات نماینده‌های او در مذاکراتی در پشت درهای بسته و از موضع اقتصادی‌ای بسیار ضعیف و در انزوای بین‌المللی باید به نوعی توافق با آمریکا دست یابند، ج- گذشت زمان و طولانی شدن مذاکرات و باقی ماندن تحریم ها به‌نفع رژیم ولایی و شخص خامنه‌ای نبوده و نیست. در جریان دیدار چهارشنبه گذشته‌اش خامنه‌ای در این ارتباط گفت:

“البته اگر بتوان تحریم را رفع کرد، حتی یک ساعت هم نباید تأخیر کنیم…”، و در ادامه و البته برای حفظ آبرو بین هوادارانش و به‌وجود آوردن امکان مانور برای خودش در خلال این مذاکرات مدعی شد: “اگرچه اکنون چهار سال است که تأخیر شده و از سال ۹۵ که بنا بود همه تحریم‌ها یک‌باره برداشته شود، تا امروز نه‌تنها تحریم‌ها برداشته نشد بلکه زیادتر هم شد.” در همان روز چهارشنبه نیز سخنگوی دولت، علی ربیعی، در رابطه با آماده شدن برای مذاکره با آمریکا در حاشیهٔ جلسه هیئت وزیران در پاسخ به سؤالی در مورد “دستور مقام معظم رهبری برای رسیدگی به لوایح مرتبط با اف اِی تی اف (FATF)” به خبرگزاری ایرنا گفت: “با توجه به اهمیت موضوع و اثر تصویب این لوایح بر بهبود روابط بانکی و مالی بین‌المللی و رفع برخی موانع موجود در این حوزه، دولت سهولت موضوع را از طریق مقام معظم رهبری پیگیری و ایشان نیز دستور رسیدگی مجدد به موضوع را داده‌اند.”

همچنین اطلاعیه روابط عمومی مجمع تشخیص مصلحت نظام در روز شنبه ۲۹ آذرماه “به‌منظور تنویر افکار عمومی پیرامون اخبار منتشر شده” اعلام کرد:”ریاست محترم جمهوری طی نامه‌ای به محضر مقام معظم رهبری ضمن درخواست تمدید زمان بررسی لوایح ٬پالرمو٬ و ٬سی اف تی٬ مربوط به پیوستن ‌جمهوری اسلامی ایران به گروه اقدام مالی اف اِی تی اف (FATF) در مجمع تشخیص مصلحت نظام، از معظم‌له درخواست کرده‌اند که مجمع، با اضافه کردن تحفّظ جدید، شرایط الحاق به این ‌معاهدات را فراهم‌ کند” و در ادامه روابط عمومی مجمع تشخیص مصلحت نظام تصریح کرد: “رهبر معظم انقلاب در پاسخ به دو درخواست‌ مذکور، صرفاً با تمدید زمان بررسی این موضوع در مجمع تشخیص مصلحت نظام موافقت فرموده‌اند.”

علی خامنه‌ای در چند سال گذشته به‌دلیل از دست دادن پایگاه اجتماعی خود و بی‌اعتبار شدن حکومت اسلامی، پیامدهای گسترش اعتراض های توده ای که حیات رژیم را تهدید می کند را به‌طور عینی لمس کرده است. در این ارتباط در دیدار چهارشنبه گذشته‌اش خامنه‌ای با نگرانی در مورد شرکت نجستن مردم در نمایش انتخابات ریاست‌جمهوری طبق معمول با پیش کشیدن ترفند کهنه شدۀ “حفظ اتحاد ملی” یادآور شد: “مسئولان نباید این اتحاد و هم‌صدایی مردم را از بین ببرند و ملت را تکه‌تکه کنند، بلکه باید هر سه قوه به‌ویژه رؤسای آن‌ها با هم‌افزایی و همکاری، اتحاد ملی را روز به‌روز تقویت کنند.” در این ارتباط همان روز حسن روحانی نیز سریعاً در جلسه هیئت دولت در تأیید سخنان “رهبر” گفت: “مردم ایران در سال ۹۲ و هم در سال ۹۶ به اعتدال رأی دادند و این رأی قاطع مردم ایران همان است که مسیر اعتدال و اخلاق و رحمانیت را انتخاب کردند.” روحانی در ادامه به‌رسم دروغگویی و گزافه‌گویی “رهبر” و بی‌پروا بدون توجه به واقعیت‌ها در مورد وضعیت فلاکت‌بار اقتصاد و معیشت مردم، با تمجید از عملکرد دولتِ ولایت فقیه اعلام کرد: “باور نمی‌کردیم که در شرایط کرونا و جنگ اقتصادی بتوانیم در سال ۹۹ به رشد مثبت اقتصادی دست پیدا کنیم”[!].

موضوع “حفظ اتحاد ملی” اهرمی است که علی خامنه‌ای و دستگاه تبلیغاتی حکومتی‌اش به‌منظور اجرای “پرشکوه” نمایش‌های انتخاباتی به‌میان می‌کشند و باید منتظر ماند تا خامنه‌ای با کمک آن بزودی و بار دیگر بگوید: حتی اگر با “نظام” هم موافق نیستید برای “منافع ایران” به یکی از نامزدهای تعیین شده شورای نگهبان رأی دهید! در این ارتباط از هم‌اکنون در داخل و خارج کشور طرفداران “حفظ نظام” زیر لوای اصلاح دیکتاتوری اسلامی، کارزار تبلیغ دربارهٔ اهمیت شرکت در انتخابات سال ۱۴۰۰ را با شعار “حفظ اتحاد ملی” آغاز کرده‌اند.

بخش‌های دیگر سخنان خامنه‌ای در دیدارش با اعضای ستاد بزرگداشت سالگرد کشته شدن قاسم سلیمانی رجزخوانی در عرصهٔ انتقام‌جویی بود، سخنانی هر چند بی محتوی، اما درعین‌حال خطرناک که خامنه ای فقط برای خالی نبودن عریضه و نمایش اقتدار بیان می‌کند. اشاره خامنه‌ای به حمله موشکی به پایگاه آمریکایی عین‌الاسد در عراق که رژیم قبل از حمله به آن به طرف آمریکایی برای تخلیه پایگاه عین‌الاسد اطلاع داده بود، چیزی شعارهای نمایشی برای مصرف داخلی نیست! خامنه ای بار دیگر در چهارشنبه گذشته با تکرار همان شعار های نمایشی افزود: ”اما سیلی سخت‌تر عبارت است از غلبه نرم‌افزاری بر هیمنه پوچ استکبار که نیازمند همت جوانان انقلابی و نخبگان مؤمن ما است.”

روشن است که سران نظام ولایی پیش از هرگونه “سیلی زدن” به آمریکا در عرصهٔ خارجی برای “حفظ نظام” مجبورند در جهت مذاکره و توافق با امپریالیسم آمریکا حرکت کنند، بنابراین، این قبیل رجزخوانی‌ها در حالی که دستگاه های اطلاعاتی اسرائیل و سیا با نفوذ در سپاه و دیگر نهاد های امنبتی رژیم می توانند آزادانه در ایران عملیات تروریستی موفق انجام دهند، مانورهای بی ثمر تبلیغاتی است که تأثیر جدی در روند حوادث نخواهد داشت. نکتۀ مهم اینکه سران استبداد برای حفظ حاکمیت مطلق ولایت فقیه تهدیدها و احکام فصل‌الخطابی انتقام‌جویانه علی خامنه‌ای در عرصه داخلی همیشه به‌صورتی بسیار عریان و بی‌رحمانه عملیاتی شده و می‌شوند. در عرصه داخلی “سیلی زدن” حکومت ولایی به‌منظور زهرچشم گرفتن از مردم معترض حدومرزی نمی‌شناسد. برای مثال، از سال ۱۳۸۸ تأکید ولی فقیه در سخنانش بر “جریان فتنه”، در حکم کلیدواژه ای برای سرکوب خونین توده‌های جان به‌لب رسیده بوده است. یورش وحشیانه به گردهم آیی اعتراضی مردم، اعدام جوانان، صادر کردن حکم‌های طولانی مدت زندان برای هرگونه ابراز مخالفت، بیان دگراندیشانه،(مخالف نظر اقایان) و فعالیت صنفی و مدنی، و شلاق زدن کارگران معترض از جمله ابزار سرکوب رژیم به دست سربازان گمنام امام زمان بوده است.

رژیم ولایت فقیه توان بازتولید امکانات مادی، ایجاد اعتبار نظری، به‌منظور حل بحران‌ها و مخصوصاً به‌وجود آوردن تحول در پایگاه اجتماعی‌اش را از دست داده و از نظر اقتصادی به‌شدت در تنگنا است. اما در داخل کشور، به‌دلیل دست باز آن در بهره‌گیری از امکان سرکوب پلیسی(خشن) جنبش مردمی و همچنین در نبود جبهۀ متحدی از نیروهای اپوزیسیون، توازن نیرو در شرایط کنونی به‌نفع حکومت ولایی است و از این روی، فعلاً دیکتاتوری حاکم می‌تواند امکان دگرگونی‌های بنیادین دموکراتیک و راه حرکت به‌سوی عدالت اجتماعی را مسدود کند و به‌تبع آن، منافع ملی و حاکمیت ملی را با سد کردن راه تحول به‌خطر اندازد.

به بن‌بست رسیدن شکل و عملکرد کنونی حکومت ولایت فقیه برای دست‌اندرکاران ارشد و لایه‌های فوقانی پرنفوذ کلان‌سرمایه‌داران پشتیبان‌ “نظام” روشن است و دیگر قدرت‌های بزرگ جهانی و استراتژیست‌ها و سیاست‌گذاران‌شان نیز به‌این واقعیت مهم آگاه‌اند. بی‌تردید همۀ آنان برنامه‌هایی مشخص به‌منظور بهره‌برداری از این وضعیت را در دستورکار خود دارند.

از این روی، حزب تودهٔ ایران معتقد است که آینده کشورمان را به‌ نتیجهٔ مذاکراتِ پشت درهای بسته بین فرستادگان علی خامنه‌ای و دولت بایدن نمی‌باید سپرد. تنها با اشتراک عمل و همکاری نزدیک نیروهای مدافع “حاکمیت ملی، دموکراسی، و عدالت اجتماعی” است که می‌توان از راه تغییر توازن نیرو به‌نفع جنبش مردمی، پیکان مبارزه را به سمت قلب حاکمیت مطلق ولایت فقیه و ساختارهای اصلی آن نشانه گرفت و راه را برای دگرگونی های بنیادین گشود.

نامۀ مردم