سائوپائولو – امروز، زنان در برزیل، با گسترش نولیبرالیسم ویرانگر، امپریالیسم، نظام ضد دموکراتیک، سیاست مرگ و نابودی مردم روبرویند که با شیوع ویروس کرونا گسترده‌تر شده‌اند.

در سال ۲۰۱۶، زنان نخستین گروهی بودند که قیام کردند تا کودتا علیه دیلما روسف، نخستین رئیس‌جمهور زن منتخب در این کشور، را محکوم کنند. این کودتایی سیاسی و قضایی با حمایت رسانه‌‌ها بود و در بر دارندهٔ یورش فزاینده محافظه‌کاران نولیبرال راست آمریکای لاتین و همچنین در بر دارندهٔ خشونت مردسالارانه کردن بر ضد دموکراسی برزیل و زنی بود که با ۵۴ میلیون رأی به‌ریاست‌جمهوری انتخاب شده بود. کودتایی که “میشل تمر” و دیگر گروه‌های راستگرا به‌راه انداختند و ادعا کردند که “پلی به‌سوی آینده” خواهد بود، اما در در عمل “پلی به طرف گذشته” ساخته تا دستاوردهای مهم در زندگی مردم و دموکراسی را از بین ببرد.

همچنین، راه را برای روند انتخاباتی بر پایهٔ دروغ، اطلاعات غلط، محکوم کردن رئیس‌جمهور سابق، لوئیز ایناسیو لولا دا سیلوا، و دیگر رهبران مردمی و تبانی سازمان یافته ثروتمندان این کشور- و نیز در خارج از کشور- گشود که به قبضه قدرت از سوی بدترین نیروها در برزیل منجر شد. حکمرانی بولسونارو به‌معنای تبعیض جنسیتی، نژادپرستی، استبداد، و کاسه لیسی سرمایهٔ بین‌المللی است.

ما هم‌اکنون درحال تجربه نتایج این کودتائیم: بولسونارو در تلاش است تا این ویروس کشنده را بین مردمی گسترش دهد که نادیده گرفته شده و به‌حال خود رها شده‌اند و فقط به سیستم بهداشت عمومی‌ای که به‌طور فزاینده شکننده است متکی‌اند. اقدام‌های بولسونارو در به‌هم ریختن و اختلال در سیستم بهداشتی و درمانی و خدمات اجتماعی دولت موجب فقر شدید و بیکاری هزاران نفر شده است، به ویژه زنان و سیاه پوستانی که پیش از این هم اشتغال ناکافی داشتند یا در بخش‌هایی غیررسمی کار می‌کردند. افزون بر این‌ها، خشونت کردن با زنان و قتل آنان نیز در حال افزایش است.

خشونت کردن با زنان در جامعه ما ساختاری و عامدانه است و طبیعی و روزمره تلقی می‌شود. آزار و اذیت جسمی و روانی، خشونت خانگی، زن کُشی، و فرهنگ تجاوز، زندگی را برای زنان خطرناک‌تر می‌کند. قتل زنان، جوانان سیاه پوست و فقیر، مردم بومی، و دگرباشان جنسی، به‌طورتلویحی مجاز شمرده می‌شوند. در سال ۲۰۱۹/ ۱۳۹۸، ۷۵ درصد قربانیان قتل در برزیل سیاه‌پوستان بودند. پلیس‌ نظامی (دژبان) نژادپرست و به‌حد افراط وحشی است. در چند ماه گذشته، آنان کودکان را بیرون از خانه‌های‌شان به‌قتل رساندند. علاوه بر این خشونت‌ها، سهل‌الوصول بودن دسترسی به اسلحه و پایان سیاست‌های جلوگیری از خشونت‌های جنسی و مبارزه با آن را نیز به‌این موارد باید افزود.

با وجود محدودیت‌های رفت‌وآمد به‌دلیل همه‌گیری کرونا، در سال ۲۰۲۱/ ۱۳۹۹ زنان ساکت و بدون انسجام نخواهند ماند. ارتشی از آنان وجود دارد که در راه اتحاد و تشکیل نیرو برای سرنگونی بولسونارو تلاش می‌کند. برای نمونه، اقدام‌های سراسری برای بزرگداشت ۸ مارس، روز جهانی زن، زنان مناطق روستایی و شهری و از نواحی دریایی و جنگلی را به‌هم پیوند می‌دهند. کارزارهای همبستگی آنان با نیازهای اضطراری و واکسن برای همگان در ارتباط است. این امور روزمره زنانی است که از پیکار و بقا به‌طور هم‌زمان حمایت می‌کنند.

چرا می‌گوییم “بولسونارو باید برود”؟

بولسونارو مسئول منتهای درماندگی‌ای است که ما به آن رسیده‌ایم: نبود بهداشت، ایمنی، حقوق شهروندی و منزلت اجتماعی. بولسونارو همه این امور را با پشتیبانی گسترده بخش‌های ارتجاعی اقتصاد و سیاست، بنیادگرایان مذهبی و همچنین گروه‌هایی در کنگره که با محافل نظامی و بزرگ‌مالکان در ارتباطند انجام می‌دهد. مقام‌های نظامی منصب‌های اصلی را در دولت دارند. برنامهٔ سیاسی دولت بولسوناروی نولیبرال، محافظه‌کارانه و مستبدانه است. آن‌ها به مشاغل، زمین‌ها و هستی ما حمله‌ور شده‌اند. همان افرادی که حقوق کارگران را ضایع می‌کنند، حتی در شرایطی که قانون اجازه می‌دهد، مانع سقط جنین دختران و زنان می‌شوند.

بولسونارو در تلاش است که بهداشت عمومی، آموزش‌وپرورش، خدمات اجتماعی، و همچنین شرکت‌های دولتی و سرمایه‌های ملی را نابود کند، همان‌طور که در برخورد با کارخانه برق “الکتروبراس” (Eletrobras)، شرکت نفت “پتروبراس” (Petrobras)، و شرکت خدمات پستی “کوریوس” شاهد آن بودیم. این اقدام‌ها نتیجه اجرای سیاست سیستماتیک اصلاحیه ۵۵ قانون اساسی از سوی حزب‌های راستگرا در سال ۲۰۱۶/ ۱۳۹۵ است (اشاره به تعلیق بیست ساله قانون بودجه که لایحه مرگ نیز نامیده می‌شود). تخریب طبیعت در کشور به‌سطحی بی‌سابقه رسیده است. کارکنان نظام ملی بهداشت (SUS)- به‌رغم حمله‌های فراوان به آنان- برای نجات جان انسان‌ها تلاش می‌کنند و پژوهشگران دانشگاه‌ها و مؤسسه‌های دولتی در تلاشند تا به روش‌های درمانی، دارو، و واکسن‌هایی بهتر برای کودکان و بزرگسالان دست یابند. به‌دلیل سابقهٔ تمامی این حمله‌ها در سال‌های اخیر، ما به تلاش برخی راست گراها که سعی دارند خود را نیکوکار نشان دهند اعتماد نداریم. همه آنان مسئول این هرج‌ومرجی‌اند که ما در آن زندگی می‌کنیم. زیرا آنان اقتصاد سودمحور را در اولویت قرار دادند و با ترفند خصوصی‌سازی، به آسیب‌پذیری‌های اجتماعی افزودند و از حق کار کردن بی‌خطر و مناسب کاستند. به‌همین دلیل است که ما راه‌حل “چپ” را انتخاب می‌کنیم. فقط از طریق سازمان‌دهی مؤثر مردمی، فمینیستی، و ضد نژادپرستی است که خواهیم توانست راستگراها را از قدرت طرد کرده، به اقتصاد سامان دهیم، و زندگی را در مرکز توجه‌ها و امور سیاسی قرار دهیم.

زنان برای همه واکسن و کمک‌های اضطراری می‌خواهند

همان‌طور که در سراسر جهان شاهدیم، زنان متحمل سخت‌ترین تأثیرهای همه‌گیری کرونا هستند. زیرا آنان حافظ زندگی‌اند. ما در خلال این همه‌گیری حتی یک ثانیه هم نمی‌توانیم توقف کنیم. ما حتی بار بیشتری از کارهای خانگی و مراقبت را به‌دوش می‌کشیم. زنان، به‌ویژه زنان سیاه‌پوست و فقیر، اکثر قریب‌به‌اتفاق کارگران خط مقدم جبههٔ مبارزه با همه‌گیری کووید- ۱۹ در بخش خدمات بهداشتی و درمانی را تشکیل می‌دهند.

ما دربارهٔ بیش از ۲۵۰ هزار مورد مرگ در یک کشور صحبت می‌کنیم! بحث دربارهٔ کمبود اطلاعات یا برنامه‌ریزی نیست، بلکه سخن از طرحی برای نابودی افراد فقیر، بومی، کوئولومبولاس۱ و سایر اقوامی می‌رود که در سرزمین‌هایی زندگی می‌کنند که بولسونارو می‌خواهد به معدن‌خواران، جنگل‌خواران، و بزرگ‌مالکان واگذار کند.
وزیر محیط زیست دولت بولسونارو با اشاره به مناطق مورد مناقشه در جنگل‌های آمازون، به‌معنای واقعی کلمه اظهار داشت که برنامه او برای این وضعیت از همه‌گیری، “هرچه پیش آید” است. این دولت تمام سیاست‌های حمایت از کشاورزی و تولید مواد غذایی را لغو کرده است و در عوض، ساخت مزارع بزرگ یکپارچه، تولید محصولات تراریخته- ژنتیکی، استفاده گسترده از مواد شیمیایی سمی، جنگل‌زدایی در زیست‌بوم‌ها (Bioms )، خصوصی سازی و استفاده تجاری از طبیعت، و آلودگی محیط زیست و منابع آبی را در پیش گرفته است.

علاوه بر این‌ها، اقدام‌های انجام شده از سوی دولت برزیل برای اشتغال و ایمنی مردم بسیار خطرناک‌اند، زیرا بر این ایده متکی‌اند که “اقتصاد نباید متوقف شود” که به آزادی عمل بیشتر راستگراها، نداشتن کنترل بر صنایع غیرضروری، بیکاری، و اشتغال غیررسمی منجر می‌شود. ۵۲٫۱ درصد از زنان سیاه‌پوست و ۴۳٫۸ درصد از زنان سفیدپوست در سه ماههٔ نخست سال ۲۰۲۰ در مشاغلی غیررسمی یا آسیب‌پذیر کار می‌کردند. مردم به‌طرزی حیرت‌انگیز مجبورند خانه‌های‌شان را ترک کنند و برای بقای خود جان‌شان را به‌خطر بیندازند. بولسونارو در گفت‌وگو با مطبوعات دربارهٔ مهار همه‌گیری کرونا عباراتی همچون: “که چی؟” ،”من گورکن نیستم”، و “من معجزه‌گر نیستم” به‌کار برده است. برای جلوگیری از کابوس مرگ، گرسنگی، و بیکاری، واقعیت امر در زندگی هزاران خانوار برزیلی، فقط یک راه وجود دارد: بولسونارو و تمامی دولت فاسد و نظامی‌اش باید هرچه زودتر استیضاح شوند.

ما به تظاهرات‌مان در برزیل و جهان ادامه خواهیم داد

در سراسر جهان، زنان به پیکار‌شان ادامه می‌دهند و برای وجود زندگی شرایطی عملی ایجاد می‌کنند. نمونه‌هایی الهام‌بخش برای پیکار وجود دارند: پارک‌ها و رستوران‌های عمومی، کارزارهای همبستگی و اعتراضی، اقدام‌هایی نمادین و بسیاری موارد دیگر که به‌اندازهٔ کافی تبلیغ نمی‌شوند.

ما به تظاهرات خود ادامه خواهیم داد تا دیگر گرسنگی وجود نداشته باشد و تا زمانی که بتوانیم زندگی‌ای بدون خشونت و همراه با حق تصمیم‌گیری دربارهٔ بدن‌مان داشته باشیم. در برزیل، ما باید بولسونارو را از سمتش برکنار کنیم تا گزینه‌هایی دیگر برای زندگی‌مان اختیار کنیم، دموکراسی را بازگردانیم، بهداشت و زندگی مناسب را در کانون سیاست قرار دهیم. برای جلوگیری از ظهور نولیبرالیسم و طرح‌های مرگ‌بارش در مناطق مختلف جهان ما به مبارزه قاطعانهٔ فمینیستی، ضد سرمایه‌داری، و ضد نژادپرستی نیاز داریم. قدرت و نقش اصلی جنبش زنان، فمینیسم را به‌عنوان چشم‌اندازی اساسی در ساختن جامعه‌ای جدید می‌بیند.
———————
۱.‌ کوئولومبولاس‌ها ساکنان کویلومبوس هستند، جامعه‌هایی که در ابتدا به‌عنوان مکانی برای مقاومت و پناهگاه سیاه‌پوستان که در دوران برده‌داری برزیل به‌بردگی گرفته شده بودند ایجاد شده است.

نامهٔ مردم