اعتصاب در صنایعی کلیدی مانند نفت و پولاد نموداری از رشدِ آگاهیِ طبقاتی کارگران است بحث‌های پرحرارت دربارهٔ وضعیت و سرنوشت حکومت جمهوری اسلامی پس از آغاز فرایند فعال‌سازی “مکانیسم ماشه”، تشدید نزاع‌های درون‌حکومتی و کشمکش جناح‌های گوناگون برسر چگونگی مواجهه با اوضاع به‌شدت بحرانی کنونی به‌موازات رشد اعتراض‌های مردمی به‌ویژه گسترش اعتراض‌های کارگری در ... اتحادعمل فراگیر راهکار تقویت جنبش اعتصابی زحمتکشان است!
با گذشت بیش از یک ماه از آتش‌بس میان جمهوری اسلامی و اسرائیل، صحنهٔ سیاسی میهن ما دستخوش فعل‌وانفعال‌ها در همه بُعدهای سیاسی و اجتماعی است. به‌دنبال تجاوز نظامی رژیم جنایتکار اسرائیل و امپریالیسم آمریکا به‌کشور، مناسبات در هرم حاکمیت و جناح‌بندی‌های حکومتی با تغییرهایی معین روبه‌رو شده و شکل‌هایی نوپدید به‌خود گرفته است. این ... ضرورت مبارزهٔ زحمتکشان در دو عرصهٔ «سیاسی» و «صنفی» و پیوندِ تنگاتنگ میان آن ها
سیاست‌های تبعیض‌آمیز ولایت فقیه علیه مهاجران افغانستانی به‌ویژه پس از آتش‌بس جنگ ۱۲ روزه و به‌بهانهٔ جاسوسی برای اسرائیل نگرانی‌هایی به‌حق بین نیروهای مترقی و طرفداران حقوق بشر نسبت به سرنوشت این مهاجران که سالیان دراز در میهن ما زیسته‌اند، کار کرده‌اند، و زحمت کشیده‌اند بر انگیخته است. بن مایه این سیاست ها توسط نولیبرال ... از کارگران مهاجر، کارگران افغانستانی، حمایت کنیم!
تغییر آیین‌نامهٔ “مشاغل سخت و زیان‌آور” در اتاق بازرگانی به‌نفع کلان‌سرمایه‌داران سود جو است! “اتاق بازرگانی” که صریحاً یکی از وظایف راهبردی‌اش را “کمک و ترغیب ارکان مختلف حکومت به بهبود فضای اقتصادی در جهت توسعهٔ بخش خصوصی و حمایت از کارآفرینی” [بخوان: حمایت از کارفرمایان] تعریف کرده است، در واقعیت امر در این راه ... آیا جنگ برای «اتاق بازرگانی» نعمت است؟!
صدر حزب کمونیست شیلی: “حزب کمونیست در حال گذار از لحظه‌ای تاریخی است و باید تمام توانش را به کار گیرد و از عهدهٔ انجام این وظیفه برآید” ژانت خارا، عضو حزب کمونیست و وزیر کار سابق در دولت گابریل بوریچ، با کسب بیش از ۶۰درصد آرا در انتخابات مقدماتی نامزدهای ائتلاف مترقی در روز ... پیروزی نامزد کمونیست در انتخابات مقدماتی ریاست‌جمهوری شیلی
افزایش سن بازنشستگی از تصمیم‌هایی است که جمهوری اسلامی در چند سال اخیر مطرح کرده است، ولی به دلیل مخالفت‌های گسترده اجرای آن به تعویق افتاده است. بااینهمه چنین به نظر می‌رسد که دولت رییسی به‌طورجدی در تدارک اجرایی کردن آن است. بر اساس طرح دولت “قرار است در برنامه هفتم توسعه، سن بازنشستگی حداقل برای بیمه‌شدگان ۴ صندوق افزایش یابد… و قرار است پشت درهای بسته… سن بازنشستگی را در آن‌ها حداقل سه سال افزایش دهند” [ایلنا، ۲۶ مردادماه ۱۴۰۱].
با تدوین برنامه هفتم توسعه، این بار رئیسی با همان توجیه اسلاف خود طرح افزایش سن بازنشستگی را دوباره به یکی از هدف‌های اصلی دولت تبدیل کرده است، طرحی که بارها چه در گذشته و چه حالا با مخالفت‌های فراوانی روبرو شده است. دولت به‌بهانهٔ “افزایش امید به زندگی” افزایش سن بازنشستگی را توجیه می‌کند، همان بهانه‌ای که بر اساس آن بسیاری از کشورهای جهان که سیاست‌های نولیبرالیستی بر اقتصاد جامعه‌شان تحمیل گردیده سن بازنشستگی را افزایش داده‌اند. در همین رابطه، محمد اسکندری، مدیرعامل صندوق بازنشستگی کشوری، گفت: “اصلاحات پارامتریک باید اجرا شود که یکی از آن‌ها سن بازنشستگی است. امید به زندگی بهبود یافته اما سن بازنشستگی را پایین آورده‌ایم و برعکس عمل کرده‌ایم” [دنیای اقتصاد، ۶ مردادماه ۱۴۰۱]. محمدهادی زاهدی‌وفا (سرپرست وزارت تعاون، کار، و رفاه اجتماعی) نیز در همین راستا اشاره کرد که سیاست‌های کلی ابلاغی تأمین اجتماعی و برنامه هفتم توسعه و اصلاح وضعیت صندوق‌ها در دست طراحی و تدوین است. علی حیدری، نایب رئیس هیئت‌مدیره سازمان تأمین اجتماعی، در همین مورد در مهرماه ۱۳۹۹ نیز در برابر این سؤال که “آیا افزایش سن بازنشستگی نیز جزو اصلاح قوانین سازمان تأمین اجتماعی پیشنهاد شده است یا خیر گفت: بله افزایش سن بازنشستگی نیز یکی از پیشنهادات ما در اصلاح قوانین بوده است.”
افزایش امید به زندگی دربرگیرندهٔ مجموعه‌ای از عامل‌هایی است که زندگی بشر را در سراسر جهان تحت تأثیر خود قرار داده‌اند و کشور ما نیز به‌یقین از آن‌ها تأثیر گرفته است. تغییر در سبک زندگی، بهبود شرایط بهداشتی، افزایش سطح آموزش همگانی در مورد نحوه زندگی، و کاهش نرخ مرگ‌و‌میر در میان مادران و نوزادان، از عامل‌های مهم افزایش امید به زندگی هستند. ازاین‌روی، افزایش سن نباید ملاکی برای افزایش سن بازنشستگی باشد. انسان‌ها قرار نیست تا پایان عمر کار کنند و این حق طبیعی و انسانی را دارند که پس از سال‌ها کار طولانی طاقت‌فرسا، به استراحت بیشتر و تفریح بپردازند یا اوقات‌شان را در کنار دوستان و خانواده بگذرانند. اما سیستم سرمایه‌داری تمامی شگردهایش را در بهره‌کشی حداکثری از زحمتکشان و کاهش حقوق آن‌ها به‌کار می‌گیرد و افزایش سن بازنشستگی و تغییر در نحوهٔ پرداخت حقوق بازنشستگی نیز یکی از همین شگردهای ضد انسانی آن است.
بحران صندوق تأمین اجتماعی موضوع دیگری است که به نگرانی‌ها درباره افزایش سن بازنشستگی در بین کارگران دامن زده است. تلاش رژیم در چند مدت اخیر برای تغییر در سیستم بازنشستگی، بر خلاف ادعاهای بی پایه دولت، بر اساس بررسی‌های کارشناسانه صورت نمی‌گیرد، بلکه علاوه بر ناتوانی در تأمین حقوق بازنشستگان کوششی برای سرپوش گذاشتن بر دست‌اندازی به بودجه سازمان تأمین اجتماعی که درواقع حاصل زحمات بازنشستگان همراه با پرداخت مالیات‌ها و بیمه‌هاست.
همچنین محاسبه حقوق بازنشستگان بر اساس حقوق سه سال قبل از بازنشستگی مطرح می‌شود که با درنظر گرفتن نرخ تورم لگام‌گسیخته درعمل کاهش حقوق کارگران و قدرت خرید آنان را دربر خواهد داشت . بیکاری کارگران در سال‌های منتهی به بازنشستگی در شرایطی که بیکاری به معضلی جدی در کشور تبدیل شده است، کارفرمایان را ترغیب به کاهش مزد و مزایای کارگران کرده است تا تنها حداقل مزد را به کارگران پرداخت کرده و سایر مزایای‌شان را حذف کنند. دستمزد‌ها، حقوق، مزایای مستمر شغلی (فوق‌العاده شغل)، اضافه کاری، فوق‌العاده‌ها برای شغل‌های سخت و زیان‌آور، حق حضور در جلسات، کار زمان شب و فوق‌العاده کشیک مزد ایام تعطیل و مرخصی، کمک هزینه مسکن، پاداش مستمر و هزینه ایاب و ذهاب کارکنان که به‌صورت ماهانه برای رفت‌وآمد به محل کار و منزل، مشمول کسر حق بیمه هستند، ولی در این شرایط کارفرمایان تلاش می‌کنند تا از پرداخت مزد و مزایای کارگران در سال‌های منتهی به بازنشستگی آنان بر اساس نرخ روز که مشمول کسر حق بیمه هستند اجتناب کنند و کارگران را به‌اجبار زیر فشار می‌گذارند تا از حقوق خود صرف‌نظر کنند. طرحی که رژیم جمهوری اسلامی برای بازنشستگی درنظر گرفته است، حمله‌ای آشکار به کارگران و زحمتکشان و وخیم‌تر کردن شرایط زندگی آنان و کاهش شدید قدرت خریدشان است.
دراین زمینه حزب تودهٔ ایران تأمین حقوق بازنشستگی مکفی برای کلیه زحمتکشان شهر و روستا را خواستار است و هرگونه حمله به حقوق کارگران ازجمله افزایش سن بازنشستگی و کاهش در پرداخت حقوق بازنشستگان از سوی دولت و کلان‌سرمایه‌دارن را محکوم کرده و علیه آن هم‌دوش طبقه کارگر و زحمتکشان و سازمان‌های مستقل صنفی‌سندیکایی مبارزه می‌کند.
ضمیمۀ کارگری «نامۀ مردم»
یک فعال صنفی بازنشستگان استان مرکزی خواستار آزادی انتخابات کانون‌های بازنشستگان شد.
بانک رفاه از دهه‌ی سی از محل اندوخته‌های بیمه‌شدگان سازمان تامین اجتماعی ایجاد شده و دولت‌ها هیچ زمان هیچ نقشی در تزریق و افزایش سرمایه‌ی آن نداشته‌اند. بنابراین این بانک به هیچ عنوان متعلق به دولت نیست. دولت فقط بر عملکرد این بانک از طریق اعمال قوانین بانک مرکزی نظارت داشته است.
گرانی کالاها و خدمات عمومی، رشد تورم، و ادامهٔ اجرای برنامه جراحی اقتصادی اثرهایی ویرانگر بر زندگی کارگران و زحمتکشان گذاشته و ازاین‌روی دُور تازه‌ای از مبارزه برای افزایش و ترمیم مزد را شاهد هستیم.
روزی نیست که اعتراض‌ها و مبارزات بر حق کارگران، زحمتکشان، و بازنشستگان کشورمان در برابر سیاست‌های ضد ملی و ضد مردمی حکومت جمهوری اسلامی ازجمله سیاست‌های تعدیل ساختاری که با خشن‌ترین شیوه‌ها به‌پیش برده می‌شوند را شاهد نباشیم.
