اگرچه پیمان‌های جمعی برای بهبود کارگران در نظر گرفته شده است اما از زمان تصویب تا امروز، این پیمان‌ها آنچنان که باید عملی نشده و همین مساله باعث بسیاری از ناعدالتی‌ها شده است.

به گزارش ایلنا، پیمان‌های جمعی در ماده ۱۴۱ قانون کار مورد توجه قرار گرفته است اما مشاهده وضعیت شغلی برخی از گروه‌های کارگری نشان می‌دهد که مجری قانون تمایلی به اجرای این ماده ندارد. دستمزد کارگران کوره‌پزخانه‌ها، نانوایی‌ها و ساختمانی در جلسات شورایعالی کار مشخص نمی‌شود و به صورت پیمان دست جمعی بین کارگر و کارفرما تعیین می‌شود. تجارب قبلی نشان داده است، در این پیمان‌ها کارگران از حداقل‌های تعیین شده شورایعالی کار محروم می‌شوند و معیشت آن‌ها در میان تصمیمات ناعادلانه کارفرما ذبح می‌شود.

قانون‌گذار در ماده ۱۴۱ قانون کار نوشته است، پیمانهای دسته‌جمعی کار هنگامی اعتبار قانونی و قابلیت اجرایی خواهند داشت که: مزایایی کمتر از آن چه در قانون کار پیش‌بینی گردیده است در آن تعیین نشده باشد. همچنین با قوانین و مقررات جاری کشور و تصمیمات و مصوبات قانونی دولت مغایر نباشد.

پیمان‌های جمعی کارگران را از حداقل‌ها محروم می‌کند

ناصر چمنی رئیس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگری، در ارتباط با این موضوع گفت: تنوع شغلی در کشور ایران زیاد است و به تبع این موضوع، برخی از گروه‌های کارگری تحت نظر تصمیمات شورایعالی کار نیستند. قانون پیش‌بینی کرده است، تشکل‌های کارگری این مشاغل به صورت مستقیم با کارفرما وارد مذاکرات مزدی شوند و وضعیت خود را تعیین کنند. پس از برگزاری جلسات پیمان جمعی، دستمزد و مزایای کارگران مشخص خواهد شد.

وی ادامه داد: متاسفانه قانون کار به درستی در کشور ما اجرا نمی‌شود و وزارت کار از ایفای نقش نظارتی خود شانه خالی می‌کند. در این شرایط، دستمزد و مزایای کارگران به صورت یکطرفه و به سود کارفرما در پیمان‌های جمعی تعیین خواهد شد. با توجه به شرایط موجود، کارگران پایمال شدن حقوق حداقلی خود را مشاهده خواهند کرد.

««««« پیمان‌های دسته جمعی از مهمترین مواردی است که موجب بهبود شرایط تولید، حل مشکلات رفاهی‌کارگران، حل مشکلات حرفه‌ای و شغلی و توازن منافع میان کارگر و کارفرما می‌شود. با این حال اگرچه در قانون کارایران به این مسأله توجه شده ولی از زمان تصویب تا امروز، این پیمان‌ها آنچنان که باید عملی نشده و همین مسئله باعث بسیاری از ناعدالتی‌ها شده است. »»»»»

 

رئیس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگری تصریح کرد: ماهیت شغلی کارگران کوره‌پزخانه‌ها جزو مشاغل سخت و زیان‌آور محسوب می‌شود. این گروه نه تنها از امتیازهای سختی کار محروم هستند بلکه خبرها حاکی از آن است که وضعیت این گروه مناسب نیست و از حداقل‌ها محروم هستند. کارفرما نه تنها حاضر به برگزاری مذاکره به معنای واقعی نیست بلکه حق کارگر را به راحتی اجحاف می‌کند.

کارگران قدرت کافی در پیمان‌های جمعی را ندارند

پیمان دسته جمعی زمانی معنی پیدا می‌کند که تشکل‌های قوی کارگری و کارفرمایی وجود داشته باشد، در این تشکل‌ها، کارگران و کارفرمایان در مواضع مساوی با هم مذاکره می‌کنند و به نتیجه می‌رسند. بنا برگفته فعالان کارگری در ایران، قانون فعلی کار ایران به دلیل به رسمیت نشناختن سندیکاهای کارگری کارآمد نیست و مثل کشورهای توسعه یافته برای کارگران هیچ حقی قائل نمی‌شود.

چمنی تشریح کرد: تشکل‌های عالی کارگری این گروه‌های شغلی باید با پیگیری‌های مستمر برای بهبود وضعیت خود تلاش کنند. اگرچه ما فعالان کارگری به این نتیجه رسیده‌ایم که پیگیری‌های انجام شده نتیجه‌بخش نخواهد بود و بهبودی در وضعیت کارگران ایجاد نمی‌شود. هیچ سازمانی پاسخگوی مطالبات کارگری نیست. وضعیت ما بلاتکلیف است و نمی‌دانیم مطالبات حقوقی خود را از چه مجاری قانونی پیگیری کنیم.

او ادامه داد: ما به عنوان اعضای تشکل‌های عالی کارگری با مجلس به ظاهر انقلابی درباره دستمزد وارد مکاتبه شدیم اما آن‌ها پاسخی به نامه ما ندادند. وقتی کارگران با نامه‌نگاری و بروکراسی اداری به مطالبات خود نمی‌رسند، راهی جز اعتراض ندارند. دیوار کارگران در مطالبات کارگری همیشه کوتاه است و مقصر شناخته می‌شوند. مسئولان همیشه نگاه امنیتی به اعتراضات کارگری دارند و به کارگران برچسب اغتشاش‌گر می‌چسبانند.