هفت سندیکای کارگری فرانسه که سندیکاهای معروف این کشور و ازجمله سندیکای چپ “ث.ژ.ت” را در بر می‌گیرد، پنجشنبه ۲ فروردین‌ماه ۱۳۹۷ /۲۲ مارس ۲۰۱۸، به‌منظور دفاع از خدمات سیستم اجتماعی همگانی و حفظ آن، ازجمله راه‌آهن، اعتصاب و راهپیمایی‌ای گسترده در اکثر شهرهای فرانسه بر پا کردند. حزب‌ها و سازمان‌های چپ کشور، ازجمله حزب کمونیست، جبههٔ چپ، حزب سبزها و برخی حزب‌ها و سازمان‌های دیگر و نیز نمایندگان‌شان در پارلمان فرانسه، ضمن شرکت در این راهپیمایی، در بیانیه‌یی مشترک به‌اتفاق هم از حرکت این جنبش پشتیبانی کردند.

در این پنجشنبه، کارگران راه‌آهن و کارکنان بخش خدمات عمومی، آموزگاران، پرستارها، دانشجویان و بازنشستگان، به‌حمایت از مطالباتی نظیر افزایش دستمزد، ایجاد شغل همراه با شعار: “کارکنان راه‌آهن و کارمندان خدمات عمومی خواست‌های مشترک دارند”، به خیابان‌ها آمدند.

برنامه‌ریزی این اعتصاب‌ها و تظاهرات- که با شعار دفاع از سیستم خدمات اجتماعی همگانی و از میانهٔ بهمن‌ماه ۹۶ (اوایل فوریه ۲۰۱۸) آغاز ‌شده بود- با عملی کردن آن در ۲ فروردین‌ماه ۹۷، به نظرسنجی‌ای (رفراندومی) همگانی در دفاع از سیستم خدمات اجتماعی تبدیل گردید. بی‌شک پیوستن صف پرشمار کارکنان راه‌آهن به صف‌های فشردهٔ کارکنان خدمات اجتماعی، کارمندان دولت، کارمندان استانداری‌ها، بیمارستان‌ها از مسیرهای گوناگون این راهپیمایی اعتراضی به‌یکدیگر و ادغام در همدیگر و رهسپار شدن‌شان به سوی میدان باستیل پاریس در پایان روز، با وجود دود غلیظ ناشی از شلیک‌های گاز اشک‌آور، به شکوه این تظاهرات افزود. یک فعال سندیکای چپ “ث.ژ.ت”، از قصد وزارت کار چنین گفت: “خواست ما و کارکنان راه‌آهن یکی است، پروژه اصلاح خدمات اجتماعی دولت، هدفش تضعیف پوشش خدمات اجتماعی برای همه کارکنان و کارگران است. از کارمندان راه‌آهن شروع می‌کنند تا نوبت به دیگران برسد. به‌زودی بر ضد حق‌وحقوق بازنشستگی هجوم خواهند آورد. امروز من هم خودم را کارمند راه‌آهن می‌دانم. …” کیوین، دانشجوی دانشگاه پاریس، که در صف نخست تظاهرات در کنار ۷ اتحادیه سندیکایی راه می‌پیمود، گفت: “من نه کارمند دولتم، نه کارگر راه‌آهن و نه کارمند خدمات اجتماعی، اما من و امثال من استفاده‌کننده این خدماتیم. ما هم شاهد این هستیم که با به‌وجود آوردن مانع‌هایی در برابر ورود جوانان به دانشگاه‌ها، جوانان هم به خدمات آموزش عالی دسترسی پیدا نخواهند کرد.”

ژان وینس، مسئول ناحیه‌ای در امور بهداشتی سندیکای “اس. یو. دی”، ضمن ابرازنظر در این‌باره، گفت: “سیستم خدمات عمومی تنها تضمین‌کننده دسترسی همگان به سیستم بهداشتی است. ما فقط از منافع کارکنان این بخش دفاع نمی‌کنیم، بلکه هدف ما تضمین دسترسی مردم به این خدمات، بدون سد مادی و اقتصادی و مکانی در همه‌جا و برای همگان است.” یک پرستار بخش روان‌پزشکی با ابراز نگرانی از جذب بخش‌های سودآور درمان در کشور از سوی درمانگاه‌های خصوصی و تسلط آن‌ها بر این بخش‌ها، گفت: “در برخی از مناطق دیگر بخش زنان وجود ندارد. در بیمارستان‌های عمومی پنج تا شش ماه طول می‌کشد تا موارد خاص درمانی آسیب‌شناسی شوند، در صورتی که در بخش خصوصی این مدت به ۱۵ روز کاهش می‌یابد، به‌ویژه در مورد چشم‌پزشکی و روان‌پزشکی کودکان، هر چه زمان بگذرد، درمان مشکل‌تر می‌شود.”

اتحادیهٔ وکلای فرانسوی نیز به میدان آمدند و به معترضان پیوستند. سندیکای وکلا همراه با آهنگ مارسی‌یِز، سرود ملی فرانسه، و در لباس سفید و سیاه وکالت، چنین شعار می‌دادند: “دادخواهان، به صف ما ملحق شوید!” یکی از وکلا به‌نام پاسکال تلمن، که دربارهٔ به‌اصطلاح اصلاحات قضایی ابرازنظر می‌کرد، گفت: “اگر برخی کمک‌های قضایی حذف شوند، تعداد زیادی نخواهند توانست از خدمات همگانی دادگستری استفاده کنند.”

آموزگاران و دانش‌آموزان هم به جنبش مبارزه با دستبرد به سیستم خدمات اجتماعی پیوستند. دانش‌آموزان دبیرستانی بر ضد به‌اصطلاح اصلاح سیستم آموزش دبیرستانی و تغییر در دیپلم دبیرستان بسیج شده‌اند. وخامت شرایط بازار کار، ترس از تهدیدهایی که نسبت به وضعیت شغلی می‌شود و تأکید بر خواست جامعه‌یی پاسخگو، مجموع سازمان‌های مرتبط با آموزش‌وپرورش را بسیج کرده است.

اکسل، معلم جوان ورزش، که با همکارانش برای رویارویی با حمله‌های دولت به سیستم خدمات عمومی به خیابان آمده بود، گفت: “ما از خدمات اجتماعی دفاع می‌کنیم و مخالف سیستمی هستیم که نمی‌خواهد ببیند که این خدمات برای مبارزه با نابرابری‌ها و ایجاد زندگی مناسب برای هر فرد، ضروری و اجتناب‌ناپذیر است.”

باوجوداینکه دانش‌آموزان بر ضد به‌اصطلاح اصلاح سیستم آموزشی در مدارس و به‌ویژه تغییرهای وسیع در رابطه با امتحانات دیپلم فارغ‌التحصیلی دبیرستان به میدان آمده‌اند، ولی بسیاری، به کارکنان راه‌آهن می‌اندیشند. بسیاری از معترضان به‌درستی از آن بیم دارند که حمله به‌دستاوردهای کارگران راه‌آهن درواقع آزمایشی برای امکان دستبرد به کلیهٔ ‌دستاوردهای زحمتکشان است. پیر فلینگ، استاد بازنشستهٔ دانشگاه، گفت: “اکثر شرکت‌کنندگان در راهپیمایی امروز آرزو می‌کنند که کارکنان راه‌آهن به سمت اعتصابی وسیع بروند. آنان معتقدند که باید جنبش کارکنان راه‌آهن پیروز شود و آماده‌اند تا به پیروزی این خیزش یاری رسانند و بر این باورند که درصورت عقب‌نشینی کارکنان راه‌آهن، همه خدمات عمومی در مخاطره قرار خواهد گرفت.” گفتهٔ او فراخوانی باهدف “همگرایی مبارزات” در برابر هجوم بی‌سابقه به خدمات عمومی و همبستگی ملی است.

بسیج پیروزمندانهٔ امروز، آخر کار نیست!

۲

کلر ونسان همراه با خانواده و پدر بازنشسته‌اش به راهپیمایی آمدند. او که کارمند شرکت بیمه خصوصی “گروپاما” است، گفت: “ما برای خدمات عمومی مالیات می‌دهیم، نمی‌گذاریم این خدمات از بین برود.” این عضو سندیکای “ث.ژ.ت”، خواهان سیستم خدمات عمومی اجتماعی موردنیاز اکثریت مردم است و نه واگذار کردن این خدمات به بخش خصوصی که هدفش تنها سودآوری است. همه انتظارات، تمام امیدها و همه خواست‌های ۱۸۰ راهپیمایی توده‌ای در سراسر فرانسه با بسیج پیروزمندانهٔ روز پنجشنبه پایان نمی‌پذیرد. کارمندان هواپیمایی ایر فرانس از جمعهٔ همین هفته وارد میدان می‌شوند. اعتصاب مجدد و تکراری کارکنان راه‌آهن از روز سه‌شنبه ۱۴ فروردین‌ماه/ ۳ آوریل شروع می‌شود و سه ماه، یعنی تا ماه ژوئیه، ادامه می‌یابد. باید منتظر جنبش‌هایی دیگر مثل گروه سوپرمارکت‌های “کارفور” نیز بود.

سندیکاهای خدمات اجتماعی روز سه‌شنبه ۷ فروردین‌ماه/ ۲۷ مارس به‌منظور ادامه جنبش تصمیم‌گیری کردند. آقای باپتیس تالبو، دبیر سندیکای ث.ژ.ت در بخش خدمات عمومی، گفته بود: “ما همه در برابر منطقی راست‌گرایانه ایستادگی می‌کنیم، منطقی که خواهان پَس‌رویِ جامعه است. ما در برابر دولت سخت‌گیر به همگرایی نیاز داریم.” دونیس توربه دلف، دبیرکل سندیکای “سولیدر”، تا کید کرد: “اگر همگان چهرهٔ واقعی ماکرون را بشناسند و به منطق او که همه‌چیز را برای بالادستان می‌خواهد پی ببرند، به‌تحقیق می‌توانند در تمام بخش‌هایی که در معرض هجوم دولت قرار گرفته است به همگرایی دست یابند.”

پیر لوران، دبیر ملی حزب کمونیست فرانسه، در تظاهرات ۲ فروردین‌ماه ۹۷ (۲۲ مارس ۲۰۱۸) اعلام کرد: “ما نخواهیم گذاشت سیستم خدمات عمومی قربانی شود.” پیر لوران که از تریبون روزنامهٔ اومانیته سخن می‌گفت، خطرهای خصوصی‌سازی خدمات عمومی را چنین تشریح کرد: “فکر می‌کنم در این چند هفته اخیر خشم مردم نسبت به سیاست‌های ماکرون، یعنی سیاستی که خدمات اجتماعی را قربانی می‌کند و به‌نفع ثروتمندان است، افزایش یافته است. مردم و زحمتکشان فرانسه امروز در پاریس و تمام فرانسه برای دفاع از تمامی بخش‌های سیستم خدمات عمومی به خیابان‌ها آمده‌اند: ما از حقوق و اشتغال کارمندان بیمارستان‌ها، دادگستری و پُست دفاع می‌کنیم. زیرا اگر اقدام نکنیم همه‌چیز از بین رفته و به شرکت‌های خصوصی واگذار می‌شود و نابرابری‌ها بیش از پیش افزایش خواهند یافت. و من بر این باورم که بیداری‌ای اجتماعی و سیاسی در فرانسه درحال‌رشد است، بیداری‌ای که می‌گوید ما نخواهیم گذاشت خدمات عمومی قربانی شود، ما برای بازسازی پویایی کشور به خدمات عمومی نیاز داریم. فکر می‌کنم مرحله‌یی تازه‌ پس از ۸ ماه حکومت ماکرون شروع شده است.”

مسئولان سندیکاهای کارگری فرانسه اعلام کرده‌اند: “ما فکر می‌کنیم که به روزهای بسیج دیگر و بیشتری همچون روز ۲۲ مارس نیاز داریم.” فیلیپ مارتینز، دبیرکل ث.ژ.ت، گفت: “من متوجه شدم بازنشستگان به‌طور گسترده بسیج شده بودند و گامی کوچک نیز از سوی نخست‌وزیر را شاهد بودیم. بنابراین، بسیج همیشه مفید است. ابن تظاهرات همگرا بیان نیاز به خدمات عمومی در همه عرصه‌هاست. ما فکر می‌کنیم به روزهای بسیج دیگری برای گسترش جنبش نیاز داریم.” ث.ژ.ت به‌منظور برپایی تظاهراتی گسترده شامل همه بخش‌های کارکنان عمومی و خصوصی فرانسه در ۳۰ فروردین‌ماه ۹۷ /۱۹ آوریل، فراخوان داده است. فیلیپ مارتینز در مصاحبه‌یی با روزنامهٔ اومانیته به این فراخوان اشاره کرد و گفت: “مبارزات زیادی در جریان است، ما باید بسیار دقیق عمل کنیم.”

برنادت گروازون، دبیرکل “اف. اس. یو”، گفت: “این بار، باوجوداینکه سندیکای ٬سی. اف. دی. تی٬ و ٬یو.ان.اس. ای٬ حضور نداشتند، بسیج عمومی پرقدرت‌تر از سابق (۱۸ مهرماه ۹۶/۱۰ اکتبر ۲۰۱۷) بود. این ما را تقویت می‌کند. کارکنان حضور دارند و دست‌بردار نیستند (در پاریس و جاهای دیگر اعضای این دو سندیکا نیز در تظاهرات حاضر بودند). این بسیج نیاز مبرم جامعه است، به‌ویژه که از اواخر خردادماه ۹۷/میانهٔ ماه ژوئن، مذاکرات بر سر دستمزد آغاز خواهد شد، در زمانی که بودجه هنوز تنظیم نشده است. کارمندان دولت در ۱۰ سال گذشته ۹ درصدِ قدرت خریدشان را از دست داده‌اند. باید دستمزدها افزایش یابد. ما همچنین با هجوم دولت به خدمات عمومی مبارزه می‌کنیم.”

پاسکال پاواژو، عضو فدراسیون سندیکای نیروی کار “اف. او”، اظهار داشته است: “دولت قصد اصلاح کرد ن امور را ندارد، بلکه درصدد است که همه‌چیز را ویران کند، ازجمله قانون کار و مقررات مربوط به‌ آن، امنیت اجتماعی، و خدمات در بیمارستان‌های عمومی را. این دولت درحال متزلزل کردن اساس جمهوری است. ما در اینجا می‌خواهیم به امانوئل ماکرون بگوییم ٬دنیای اختراعی شما را نمی‌خواهیم!٬ بلکه برعکس، ما می‌خواهیم که قراردادهای جمعی که ۹۳ درصدِ کارکنان را در بر می‌گیرد گسترش و بهبود یابد. بخش‌های مختلف جنبش بیشتر و بیشتر به‌هم می‌پیوندند.”

دونیس توربه، از سندیکای سولیدر، نیز اظهار داشت: “به‌هرترتیب، همگرایی کارکنان و مزد بگیران اجتناب‌ناپذیر است.”

در قسمتی از فراخوان مشترک و کنفرانس مطبوعاتی حزب‌ها سازمان‌های چپ به‌منظور بسیج جنبش کارگران راه‌آهن و مجموع کارکنان خدمات عمومی و کاربران‌شان و همبستگی با آن‌ها، که از سوی حزب‌های کمونیست، جبههٔ چپ، سبزها، و نیروهای مدافع یک جایگزین دموکراتیک در فرانسه صادر گردیده، اعلام شده است: “ما برای دفاع از دسترسی به خدمات عمومی و دفاع از بسیج همه کارکنان به خیابان‌ها می آییم. …” حزب کمونیست فرانسه و گروه پارلمانی آن، گروه پارلمانی فرانسه نافرمان (طرفداران ملانشون)، حزب‌های اکولوژی و سبزها، حزب آقای آمون (وزیر و عضو سابق حزب سوسیالیست) و شش حزب و سازمان دیگر، با امضای بیانیه‌یی مشترک از دولت انتقاد کردند و نوشته‌اند: “دولت می‌خواهد خدمات اجتماعی را به یک شرکت بورس در کاک ۴۰ تبدیل کند (کاک ۴۰ نام مجموع شرکت‌های بزرگ در بورس فرانسه است)”، این دولت “کارگران و کارکنان راه‌آهن را یک قشرممتاز و مرفه معرفی کرده و بازنشستگان، دانشجویان و… را مسئول ویرانی فرانسه می‌داند.”

نامه مردم