اعتصاب سراسری کامیون‌داران که از روز ۲۹ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ آغاز شده، در سومین هفته اعتصاب به یکی از گسترده‌ترین حرکت‌های اعتراضی در بیش از ۱۶۰ شهر در تمام استان‌های کشور تبدیل شده است.
کامیون‌داران و رانندگان کامیون به سیاست‌‌های ویرانگر، ضد مردمی، و بحران‌زای رژیم ولی فقیه که شرایط کار و زندگی را برای آنان و دیگر زحمتکشان غیرقابل‌تحمل کرده است معترض هستند و تأمین سوخت به‌نرخ عادلانه و حذف طرح سه‌نرخی شدن گازوئیل و کاهش حق بیمهٔ تأمین اجتماعی و افزایش کرایه‌ها متناسب با افزایش هزینه‌های سوخت، لوازم یدکی، لاستیک، روغن موتور، و عوارض جاده‌ها را خواهان هستند. طرح سه‌نرخی شدن گازوئیل که دولت تصویب کرده است، دسترسی به نرخ یارانه‌ای ۳۰۰ تومان برای هر لیتر گازوئیل را برای بسیاری از رانندگان به‌خصوص آنانی که بارنامهٔ رسمی برای حمل بار ندارند، محدود می‌کند و رانندگان ناچارند گازوئیل را به‌نرخ نیمه‌یارانه‌ای (بیش از ۴۰ برابر قیمت یارانه‌ای) و یا نرخ آزاد (بیش از ۸۰ برابر قیمت یارانه‌ای) تهیه کنند.
رانندگان کامیون در شرایطی دست به اعتصاب زده‌اند که با فشارهای سنگین معیشتی روبرو هستند و به‌گفتهٔ خودشان در چنین شرایطی ادامه فعالیت و کار برای‌شان امکان‌پذیر نیست. نقطه قوت اعتصاب رانندگان کامیون پیوستن سایر زحمتکشان شاغل در بخش حمل‌ونقل به اعتصاب و پشتیبانی فرهنگیان، بازنشستگان، پرستاران، کارگران نفت، فعالان حقوق کودک، و زنان بوده است. این پشتیبانی مردم و سایر زحمتکشان از اعتصاب بسیار امیدوارکننده است و نشان می‌دهد گام‌هایی سنجیده در راه ارتقای سطح همبستگی در جنبش اعتراضی زحمتکشان به‌پیش برداشته می‌شوند.
بر اساس آخرین گزارش ها، مشکل‌های رانندگان کامیون به‌قوت خود باقی هستند و در پاسخ به خواست‌های رانندگان کامیون دولت نه تنها اقدامی مؤثر انجام نداده است، بلکه با توسل به خشونت و ارعاب تا کنون بیش از ۴۰ نفر از رانندگان کامیون را بازداشت کرده است. ادامه روند اعتصاب رانندگان کامیون نشان می‌دهد سرکوب و تهدیدهای عوامل رژیم ارادهٔ اعتصاب کنندگان را درجهت دست یافتن به خواست‌های‌شان راسخ‌تر کرده است.
حق اعتصاب در حکم یکی از حرکت‌های اعتراضی کلیدی در مبارزه زحمتکشان برای دست یافتن به حقوق صنفی و سیاسی شناخته شده است و حزب تودهٔ ایران از این حق مسلم زحمتکشان همواره حمایت کرده و می‌کند. اعتصاب سراسری رانندگان کامیون برای مطالبه‌های صنفی در کنار اعتراض‌های کارگران، بازنشستگان، پرستاران، معلمان، و دیگر زحمتکشان، جنبش همگانی علیه دیکتاتوری حاکم را به‌منظور اتحاد بیشتر و گسترش اعتصاب‌های سراسری در مسیر تحقق عدالت اجتماعی و گذار از دیکتاتوری به سمت برپایی جمهوری ملی و دموکراتیک تقویت می‌کند.
ضمیمه کارگری «نامهٔ مردم» شمارۀ ۹۸، ۲۶ خرداد ۱۴۰۴
