این روزها اعتصاب و اعتراض به برنامه روزانه پرستاران مبارز کشورمان تبدیل شده است.
۵ آذرماه کارکنان بیمارستان خمینی اهواز دست از کار کشیدند و در حرکتی نمایشی دور یک سفره خالی نشستند و شعار دادند: “حقوق ما ریالیه، هزینه‌ها دلاریه”. با اعتراض شدید به اضافه‌کار اجباری و حقوق‌های بسیار پایین، این پرستاران “افزایش حقوق متناسب با تورم، برقراری فوق‌العاده خاص و اجرای دقیق قانون تعرفه‌گذاری پرستاری” را ازجمله مطالبات کلیدی خود عنوان کردند. ۳۰ آبان‌ماه در شانزدهمین روز اعتراض خود پرستاران شیراز خواستار “تغییر شرایط شغلی”شان شدند و اعلام کردند: “بیگاری و زحمت پرستاران، پاسخ در خور نمی‌گیرد”؛ همان روز پرستاران خوزستان با تجمع مقابل استانداری اصلی‌ترین خواسته‌های خود را “برقراری فوق‌العادهٔ خاص با ضریب ۳ و گنجاندن آن در حکم، اجرای دقیق تعرفه‌گذاری عادلانه، اجرای قانون مشاغل سخت و زیان‌آور، ممنوعیت اضافه‌کار اجباری و برقراری امنیت شغلی” عنوان کردند و گفتند: “بهبود وضعیت پرستاران نیازمند اصلاحات ساختاری‌ست.” با برگزاری تجمع اعتراضی، ۲۷ آبان‌ماه پرستاران فوریت‌های پزشکی شیراز خواستار “اصلاح تعرفه‌گذاری براساس فرمول‌های عادلانه، اعمال فوق‌العادهٔ خاص با ضریب ۳، حذف اضافه‌کار اجباری، عقد قرارداد مستقیم با تمام نیروهای فوریت‌های پزشکی و ترمیم مزایای مزدی” شدند و گفتند: “از وعده وعید خسته شده‌ایم.” با دست کشیدن از کار ۲۲ آبان‌ماه پرستاران یاسوج خواستار صورت گرفتن “اصلاحات اساسی” و برچیده شدن “اضافه‌کار اجباری” شدند و با اعلام اینکه “پرستاران و کادر درمان در یزد و شیراز پیشتاز اعتراض و اعتصاب بوده‌اند”، در آستانه روز پرستار ۲۰ آبان‌ماه پرستاران کشور فراخوان تمدید اعتصاب سراسری از ۱۹ آبان‌ماه به‌مدت یک هفته را دادند و اعلام کردند در قریب به بیست شهر، “یزد و شیراز و مشهد، بافق، رامهرمز، قم، طبس، اردکان، همدان، اهواز، ایلام، زنجان، شوش، بوشهر، بیرجند، اردبیل، و فسا مطالبات برحق‌مان را فریاد زدیم” و پرستاران یزد هفت روز اعتراض و اعتصاب را پشت سر گذاشته بودند. ۲۹ آبان‌ماه پرستاران شاغل در بیمارستان میلاد تهران خواستار افزایش حقوق مبنی بر یک‌سان‌سازی تعرفه‌های پرداختی شدند.
به‌رغم وعده‌های فراوان از سوی دولت پزشکیان، اضافه‌کاری اجباری با مبالغ ناچیز، کمبود نیروی پرستار، عدم اجرای درست قانون تعرفه‌گذاری، عدم اجرای قانون ارتقای بهره‌وری، معوقات مزدی طولانی مدت، برخوردهای امنیتی با پرستاران معترض دلایل اصلی ادامه اعتراضات و اعتصاب گسترده پرستاران کشور است. با اعلام اینکه “حدود ۱۰۰ هزار پرستار کم داریم”، در گفتگویی با ایلنا ۱۷ آبان‌ماه، محمود عمیدی، عضو “شورای مرکزی خانه پرستار” گفت: “سالانه ۱۵ هزار پرستار فارغ‌التحصیل می‌شود… چه کسی حاضر می‌شود با ۱۱ تا ۱۲ میلیون تومان حقوق این کار سخت را انجام بدهد؟ …بسیاری از پرستاران یا ترک کار می‌کنند و یا مهاجرت… بیش از نیمی از پرستاران خانم هستند و خیلی از آن‌ها تمایلی به انجام اضافه‌کار اجباری ندارند… اضافه‌کاری متوسط ساعتی ۳۰ هزار تومان بود که اکنون به‌طور‌میانگین به ۸۵ هزار تومان افزایش یافته است.” عمیدی با تأکید به برخوردهای امنیتی با پرستاران گفت: “پرستارانی داریم که به دلیل اعتراض صنفی و یا حتی فعالیت در فضای مجازی از کار تعلیق شده‌اند… خیلی از این افراد بعد از تعلیق می‌گویند دیگر سر کار نمی‌آییم.”
علی جعفریان، مشاور عالی و جانشین وزیر بهداشت، ۱۶ آبان‌ماه با اشاره به “حجم بدهی نسبتاً سنگین” به نیروی انسانی و تأخیر در پرداخت‌ها گفت: “بعضاً این تأخیرها بیش از یک سال بوده است.” با افزایش قیمت دلار به هفتاد هزار تومان و افزایش افسار گسیخته قیمت همه چیز از اجاره‌بها گرفته تا برق… تا تمام مواد خوراکی، همان‌طور که پرستاران شیراز گفتند، “بیگاری و زحمت پرستاران، پاسخ درخور نمی‌گیرد.”
به‌جای رفتن سراغ نهادهای خاص، فربه، و معاف از مالیات، با دستمزد ماهانه “۱۱ تا ۱۲ میلیون تومان”، دولت پزشکیان تلاش به حفظ رژیم فاسد ولایت فقیه دارد. با اعتصاب و مبارزه‌ای متحد و پیگیر، می‌توان یک حاکمیت دمکراتیک ملی را جایگزین استبداد فاسد ولایی کرد.
به نقل از ضمیمۀ کارگری «نامۀ مردم»، شمارۀ ۹۲، ۱۲ آذر ۱۴۰۳
