اعتصاب و اعتراض‌های کارگران و زحمتکشان در چهار گوشهٔ کشور یکی از ویژگی‌های صحنهٔ سیاسی و مبارزات مردمی علیه دیکتاتوری حاکم در این مقطع زمانی است.

اعتصاب کارگران و کارکنان بخش‌های مختلف صنایع نفت، گاز، پتروشیمی در روزهای اخیر اعتصاب کارگران ارکان ثالث شرکت ملی حفاری در حداقل هفت دکل نفتی و اعتصاب‌های کارگران پولاد اهواز، راه‌آهن، و تجمع‌های بازنشستگان و نظایر آن درحالی انجام می‌شوند که دولت رئیسی به‌پیروی از سیاست‌های کلی نظام برنامهٔ جراحی اقتصادی را به‌اجرا گذاشته‌است. اجرای این برنامه‌ها ازسویی به‌رشد فقر و فلاکت در ابعادی هولناک منجر گردیده و مستقیماً امنیت شغلی طبقه کارگر و زحمتکشان شهر و روستا را هدف قرار می‌دهد؛ از دیگر سو اجرای چنین سیاست‌هایی پایه‌های اقتصاد ملی و باقیماندهٔ بنیه تولیدی کشور را به‌سود منافع لایه‌های مرفه و انگلی طبقه سرمایه‌دار ایران می‌فرساید.

از زمان اجرای برنامه تعدیل ساختاری حقوق و دستاوردهای تاریخی کارگران و زحمتکشان پیوسته مورد یورش قرار گرفته و رژیم آگاهانه به‌تفرقه در صف‌های طبقه کارگر به‌هدف حذف آن از معادله‌های صحنه سیاسی مبادرت کرده‌ است. این سیاست همچنان با خشونت و سرکوب اعمال می‌شود. جلوگیری از افزایش عادلانه حداقل دستمزد و سپس ممانعت از ترمیم مزد همراه با اصلاح قانون کار به‌سود کلان سرمایه‌داران، آزادسازی مزد، دستبرد به دارایی‌های سازمان تأمین اجتماعی، خصوصی‌سازی و رواج قراردادهای موقت همراه با یکه‌تازی پیمان‌کاران دلال نیروی کار نمونه‌ها و پیامدهای این اعمال سیاست سرکوب در مقابله با طبقه کارگر و زحمتکشان میهن ماست.

رشد و گسترش اعتراض و اعتصاب‌های کارگران و زحمتکشان بر محور عمدتاً خواست‌های صنفی از دل این سیاست سرکوبگرانهٔ حکومت جمهوری اسلامی بیرون آمده و به‌پیش حرکت می‌کند. حزب ما در ترسیم این پویهٔ مبارزاتی همواره بر اهمیت آن توجه و ضرورت ارتقای سطح سازماندهی و تقویتش را با ارائه راهکارهایی مناسب یادآوری و مورد تأکید قرار داده ‌است. گسترش اعتصاب‌ها و شکل‌گیری نطفهٔ جنبش اعتصابی در مقطع زمانی کنونی امری ناگهانی یا تصادفی نبوده و نیست. مبارزه بر سر خواست‌های صنفی- رفاهی با همهٔ محدودیت‌هایی که دارد، فضای لازم در شرایط اختناق برای تقویت بنیهٔ جنبش سندیکایی در جریان مبارزهٔ روزمره را فراهم می‌سازد. خواست‌های صنفی و رفاهی در هر مرحله از ویژگی‌هایی معین برخوردارند که باید به‌آن‌ها توجه دقیق داشت. مهم‌ترین ویژگی این مرحله از مبارزات عمدتاً صنفی، خصلت سیاسی و پیوند ناگزیر آن با معادله‌های صحنه سیاسی کشور و کنش و واکنش طبقه و لایه‌های حاضر و درگیرِ مبارزهٔ طبقاتی در بطن جامعهٔ ماست. بنابراین، جنبش اعتراضی زحمتکشان و اعتصاب‌های بزرگ و کوچک کارگری و حرکت‌های اعتراضی پراهمیت پرستاران، فرهنگیان، و بازنشستگان پیوند و رابطهٔ تنگاتنگ با جنبش سراسری ضددیکتاتوری مردم ایران دارد. تأکید بر این واقعیت از آن روی اهمیت دارد که تجربهٔ خیزش‌های مردمی چند سال اخیر این نکتهٔ کلیدی را به‌اثبات رسانده که حضور طبقه کارگر و زحمتکشان برای ارتقای سطح رزمندگی جنبش همگانی ضددیکتاتوری و مقابله با مداخله‌های امپریالیسم جهانی ضرورتی غیرقابل چشم‌پوشی‌است. آینده جنبش مبارزاتی مردم و گذار از دیکتاتوری حاکم به مرحلهٔ ملی و دمکراتیک و تأمین خواست‌های اساسی مردم میهن ما در گروِ حضور متشکل و سازمان‌یافتهٔ جنبش کارگری است.

باتوجه به سیر رویدادهای صحنه سیاسی در آستانهٔ برگزاری انتخابات فرمایشی‌ای دیگر که تشکل‌های زرد حکومتی و سران فاسد آن از هم‌اکنون تعزیه‌گردان آن هستند، بیش از گذشته تشدید مبارزهٔ اعتصابی کارگران و زحمتکشان برجسته می‌شود. تشدید مبارزه و گسترش اعتصاب‌های کارگری به‌سمت شکل‌گیری جنبش اعتصابی در این مرحله اهمیتی فراوان دارد. در آستانهٔ انتخابات فرمایشی تازه با تشدید مبارزه و کارزار “نه” به دیکتاتوری چندان که به رخدادهای صحنهٔ سیاسی توجه شود فراتر از تحریم است. از سویی جنبش مردمی و نقش توده‌های مردم در میدان مبارزهٔ حاد طبقاتی را می‌توان تقویت کرد و از دیگرسو نقش جنبش کارگری در مبارزات ضددیکتاتوری را اثرگذارتر و پررنگ‌تر می‌توان ساخت. ازاین‌روی، نباید فراموش کنیم پیکار برای تأمین حقوق صنفی-رفاهی به‌ویژه مطالبه‌های فوری مانند افزایش مزد، لغو قراردادهای موقت، احیای حقوق سندیکایی، توقف برنامه خصوصی‌سازی، و نظایر آن، از مبارزهٔ پرفراز و نشیب و البته حیاتی علیه سمت‌گیری اقتصادی- اجتماعی حکومت جمهوری اسلامی جدایی‌ناپذیر است. طبقه کارگر و زحمتکشان میهن ما به‌تجربهٔ‌ روزمره دریافته‌اند که برای دستیابی به مطالبه‌های فوری و خواست‌های به‌حق صنفی ناگزیر می‌باید عامل اصلی یا به‌عبارتی ریشهٔ معضل‌ها آماج مبارزه قرار گیرد. جنبش کارگری و سندکایی میهن ما هم‌گام و هم‌راه با جنبش همگانی ضددیکتاتوری حرکت رو به‌رشدش را ادامه می‌دهد. باید با احساس مسئولیت انقلابی در جهت بازسازی بنیهٔ جنبش کارگری و سندیکایی و تحکیم و تقویت موقعیت آن از هرباره کوشید. این مسیری دشوار اما ممکن است و به‌هوشیاری، دانش و بینش انقلابی، و پیکار خستگی‌ناپذیر نیازمند است.

به نقل از ضمیمۀ کارگری «نامۀ مردم»، شمارۀ ۸۱، ۹ بهمن ۱۴۰۲