با رکود و تعطیلی برندهای قدیمی، چند صد شغل ثابت از بین می‌رود، آنهم به خاطر مشکلات مالیاتی یا بحران مالکیت یا به عبارت ساده‌تر، واگذاری به امان خدا؛ نشست بگذارند، بررسی کنند و در نهایت اینکه، پا روی خرخر‌ه‌ی برندهای معروف نگذارند…..

به گزارش خبرنگار ایلنا، «اگر دوست دارید بمانید، دوست ندارید بروید! بین ده روز تا دو ماه حقوق نمی‌دهیم، مشکل داریم و هنوز مشکلات حل نشده»؛ اینها را یک کارگر شرکت داروگر می‌گوید؛ شرکت مشکل دارد و بعد از اینکه حقوق اردیبهشتِ ۳۰۰، ۴۰۰ کارگر قدیمی این واحد را پرداخته‌اند، اعلام کرده‌اند فعلاً به خاطر مشکلات مالیاتی، پولی در بساط نیست.

زمین خوردن برندهای قدیمی

مشکلات برندهای قدیمی، یکی دوتا نیست؛ سال‌هاست که این واحدها مشکلات رنگارنگ دارند، درگیری‌های مالیاتی، ابهام در وضعیت مالکیت، تاخیر در پرداخت حقوق کارکنان، معضلات تامین نقدینگی و توقف‌های گاه و بیگاه خطوط تولید. دولت‌های متوالی آمده‌اند و رفته‌اند ولی این مصائب کم و بیش ادامه داشته است؛ یادمان نرفته که کارخانه ارج با همین بی‌توجهی‌ها عاقبت تعطیل شد؛ دارایی‌ها و ماشین آلاتِ باارزش این واحد قدیمی که به نوعی اعتبار اقتصاد ایران در منطقه‌ی آسیا و خاورمیانه بود، در میانه‌ی دهه‌ی نود شمسی، تکه تکه شد، تبدیل به ضایعات و آهن‌پاره شد و در بازار آزاد به فروش رسید؛ چیت ری، نمونه‌ی دیگری از این برندهای قدیمی‌ست که به سرنوشت مشابهی دچار شد، حالا سال‌هاست که از عظمت چیت ری، فقط یک زمین متروکه باقی مانده است….

دهه‌هاست که به دلیل بی‌تفاوتی دولت‌ها، برندهای قدیمی و بااعتبار به سراشیبی سقوط و نابودی افتاده‌اند؛ واگذاری‌های اشتباه، عدم حمایت از تولید، گیرهای متعدد بانکی و مالیاتی، کمبود نظارت بر روند واگذاری و رها کردن به امان خدا، پشت این واحدها را خالی کرده است؛ استیلای نوع بی‌ملاحظه‌ای از اقتصاد بازار آزاد نیز مزید بر علت شده است؛ ورود پارچه‌های چینی، صنایع نساجی را زمین زده است؛ واردات اقلام کشاورزی هرچند بی‌کیفیت، کشت و صنعت‌ها را زمین زده است و به همین ترتیب، غلبه‌ی نئولیبرالیسمی که غربی‌ها مروجش بودند، تولید را به زانو درآورده است.

کشورهای پیشرفته که در دهه‌های رکود بعد از جنگ جهانی دوم، قاطعانه از صنایع تولیدی خود حمایت کردند و گریبان اقتصاد دولتی و حمایت‌گرا را دودستی چسبیدند، حالا که به استیلای کامل بر اقتصاد جهان رسیده‌اند، به دولت‌های دیگر توصیه می‌کنند، حمایت از تولید و تسهیل‌گری را کنار بگذارید، بگذارید واحدها در بازار آزاد رقابت کنند….

اینها مصائب کلی تولید است، دردهای مشترک تمام واحدها؛ اما این روزها، دو برند قدیمی دیگر، روی لبه‌ی تیغ راه می‌روند، سرنوشت‌شان به حمایت کردن یا نکردن دولت بستگی دارد؛ یکی «داروگر» است و دیگری «کیان تایر».

مشکلات داروگر

در ماه‌های اخیر، کارگران داروگر بارها برای گرفتن حق و حقوق معوقه‌ی خود اعتراض کرده‌اند؛ این کارگران چهار ماه نتوانستند از خدمات بیمه تامین اجتماعی استفاده کنند.

شرکت داروگر در سال ۱۳۰۷ اولین کارخانه صنعتی تولید صابون را در شهر اصفهان تأسیس کرد و اولین محصول خود را با نام صابون سوبلمه تولید و به بازار عرضه نمود. سیزده سال بعد در سال ۱۳۲۰ به منظور گسترش برنامه‌های تولیدی از اصفهان به تهران منتقل شد و در ادامه تولید صابون مبادرت به تولید محصولات دیگر بهداشتی و آرایشی کرد و سرانجام در سال ۱۳۳۶شرکت داروگر به ثبت رسید. حالا نود و چند سال بعد از تولد، این کارخانه دچار مشکل حساب‌های بانکی‌ست، گیر دولت به کارفرما بابت مالیات است که دود آن به چشم بیش از ۳۰۰ کارگر قدیمی این کارخانه می‌رود.

یکی از این کارگران می‌گوید: هیچ نظارتی نیست، هیچی، حتی بر مسائل ایمنی؛ سالن‌های ما که محل تولید لوازم شستشوست، غالباً لیز و لغزنده است؛ اگر کارگری بیفتد و دچار شکستگی پا یا سر شود، خودش باید دنبال دوا و درمان باشد؛ ماه‌ها دفترچه بیمه نداشتیم که لااقل برویم درمانگاه‌های تامین اجتماعی رایگان درمان شویم؛ ما حتی کفش کار نداریم؛ مدتهاست برایمان کفش و لباس کار تهیه نکرده‌اند…. بعد از ماه‌ها انتظار، حالا چهار خط تولید فعال شده دو خط تولید شامپو، دو خط تولید مایع ظرفشویی اما به ما گفته‌اند ممکن است تا دو ماه دیگر از حقوق خبری نباشد؛ همین حالا هم سه ماه حقوق طلبکاریم؛ بعد از اردیبهشت حقوق نگرفته‌ایم…..

این کارگر می‌گوید: با وجود اینکه تولید داریم و تولیدات ما در بازار فروش خوبی دارد ؛ از طرفی کارفرما مدعی‌ست با اداره مالیات مشکل دارد؛ اما بازرسان کجا هستند که نظارت کنند و ببینند این مشکل واقعاً چیست و چقدر جدی‌ست؛ چرا حل نمی‌شود و چرا سود حاصل از فروش، نصیب کارگران زحمتکشِ این برند قدیمی نمی‌شود!

مصائب کیان تایر

این روزها «کیان تایر» هم مشکل دارد؛ مشکلاتی از سنخی دیگر اما دقیقاً به همان دلایلِ تکراری، دولت حمایت، تسهیل‌گری و نظارت نمی‌کند. کیان تایر، این برند قدیمی، بعد سال‌ها فعالیت، حالا ماه‌هاست که درگیر مشکل تعیین تکلیف مالکیت است؛… حالا تولید کاملاً متوقف است و کارگران به کلی بیکارند.

در هفته‌ی جاری، کارگران کیان تایر پنج روز در محوطه‌ی کارخانه تجمع کردند: زودتر تکلیف مالکیت کارخانه را مشخص کنید، اینجا را یا به یکی از نهادها و ارگان‌های زیرمجموعه‌ی دولت بدهید…

در فروردین ماه بعد از تجمع کارگران کیان تایر مقابل نهاد ریاست جمهوری، مسئولان قول دادند که به زودی مالکیت کارخانه تعیین تکلیف می‌شود، پنج ماه گذشته و هیچ اتفاقی نیفتاده، پنج ماه بعد از هجده سال مالکیتِ بخش خصوصی که کارخانه را به ورشکستگی کشاند و خطوط تولید را به خوابی عمیق فروبُرد.

وقتی به تاریخچه‌ی این کارخانه نگاه می‌کنیم و بعد به توقف تولیدِ امروز می‌رسیم، به راستی غمگین می‌شویم: شرکت کیان تایر تحت نام بی.اف گوردنچ ایران در سال ۱۳۴۱ با مشارکت بی.اف گوردیچ آمریکا، برای تولید انواع تایر و تیوپ سواری، وانتی، باری و کشاورزی و با ظرفیت اسمی ۸۰۰۰ تن در سال و ۶۰۰ نفر پرسنل آغاز به کار کرد. با طرح توسعه این شرکت در سال ۱۳۴۸، ظرفیت اسمی آن به ۱۴۰۰۰ تن در سال رسید. در سال ۱۳۵۴ سهام سرمایه گذار خارجی به صاحبان سهام ایرانی فروخته شد و این شرکت با تغییر نام به شرکت تولیدی کیان تایر فعالیت خود را از سر گرفت. شرکت کیان تایر طی برنامه‌ای در چند سال اخیر، اقدام به نوسازی ماشینها و توسعه ظرفیت تولیدی خود کرده و به طوری که هم اکنون ظرفیت اسمی آن به ۲۸۰۰۰ تن در سال افزایش یافته است.

ظرفیت اسمی ۲۸ هزار تن، ظرفیت واقعی صفر! چرا، چون بازهم جای دولت خالی‌ست؛ چون اهتمامی برای سر پا شدن این کارخانه و رونق گرفتن تولیدِ آن در بین نیست.

دولت کجاست؟

بدون تردید «تولید» نیازمند حمایت دولت است، در همه جای جهان سر پا ماندن تولید و رونق آن به دست حمایتگر دولت نیاز دارد، تاریخ اقتصاد سیاسیِ جهان پیشرفته این گزاره را ثابت می‌کند، ادعاهای دروغین نئولیبرال‌ها نیز هیچ مبنا و سندیتی ندارد. امروز شاید مشکلات داروگر با یک نشست اضطراری با حضور شخص وزیر اقتصاد حل شود، باید دید دولت چه وقت به میانه‌ی میدان می‌آید.