محدودیت‌های اجتماعی که به دلیل شیوع ویروس کرونا اعمال شده‌اند فشار بر زنان را بیشتر کرده‌اند. نه تنها خشونت خانگی بلکه انتظار مردها از زنان نیز مشکل‌ساز است. به‌ویژه زنان آسیایی از این بابت رنج می‌برند.

از زمانی که ویروس کرونا (سارس کوو-۲) باعث تعطیلی مدارس و کودکستان‌ها و اماکن عمومی شد، کارشناسان هشدارهای خود پیرامون تاثیرات روحی و روانی قرنطینه اجباری یا اختیاری را آغاز کردند. توجه آنها به‌ویژه معطوف به خشونت خانگی علیه زنان و کودکان بود.

بسیاری از دولت‌ها اعلام کرده‌اند که آمار خشونت خانگی در دوران قرنطینه افزایش داشته است.

تنها چند نمونه: در فرانسه در هفته اول اعمال محدودیت خروج از خانه آمار خشونت خانگی تا یک سوم افزایش داشته است.

به گزارش کمیسیون ملی حقوق زنان هند، در هفته اول ممنوعیت خروج از خانه در این کشور، آمار خشونت خانگی دوبرابر شده است.

بر اساس تحقیقات میدانی در ترکیه که بین سوم تا هشتم آوریل انجام شده، در این کشور نیز خشونت از جانب مردان در خانه افزایش چشمگیری یافته است.

این پدیده به حدی فراگیر شده است که آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل به‌شدت به آن انتقاد کرد و از تمامی دولت‌ها خواست برای جلوگیری از گسترش آن اقدام کنند.

انتظارات مردها و فرزندان

تنها خشونت خانگی برای زنان مشکل‌ساز نیست بلکه انتظارات پدران و فرزندان از زنان شاغل خانواده به فشار مضاعفی برای زنان تبدیل شده است.

براساس تحقیقات سازمان بین‌المللی کار (ILO) در سال ۲۰۱۸ زنان بسیار بیشتر از مردان در زندگی مشترک‌، کارهای رایگان و بدون امتیاز، مانند پرورش طاقت‌فرسای فرزندان و نگه‌داری از اعضای سالمند و بیمار خانواده را انجام می‌دهند.

به گفته این سازمان، تقسیم نابرابر کار در خانواده در آسیا به مراتب بیشتر از سایر نقاط جهان است. در بسیاری از این کشورها هنوز از زنان این انتظار می‌رود که هم تأمین‌کننده نیازهای روحی و عاطفی مردان و فرزندانشان باشند و هم روحیه تعاون و ایثار را در خانواده تقویت کنند.

در این جوامع معمولا اگر تنشی در خانواده به میان بیاید، زن را مقصر می‌دانند. یک ضرب‌المثل ویتنامی این وضعیت را به روشنی بیان می‌کند: «مرد ساختمان خانه را می سازد، زن آن را اداره می‌کند.»

در اندونزی کمیسیون مبارزه با خشونت علیه زنان از وزارت امور زنان این کشور خواسته است، برای بهبود وضعیت زنان در خانواده‌ها تلاش بیشتری به‌خرج دهند.

پس از اعمال سیاست “فاصله گیری اجتماعی” در این کشور که از ۱۶ ماه مارس آغاز شد، مدارس و کودکستان‌ها تعطیل هستند و مسؤلیت تدریس فرزندان در بسیاری از خانواده‌ها اکنون به دوش زنان افتاده است زیرا بجز جاکارتا، پایتخت این کشور که از اینترنت پرسرعت برخوردار است، در روستاها و شهرستان‌های اندونزی امکانات مجهز دیجیتالی محدود است.

آن دسته از زنان اندونزی که امکان کار در خانه را یافته‌اند، اکنون باید در کنار کار رسمی خود، مسئولیت‌های سنتی یک زن خانه‌دار را نیز انجام دهند.

البته همه مردها یک گونه عمل نمی‌کنند. بهوانا، زن ۳۴ ساله هندی که همراه با همسر و پسر شش ساله‌اش در دهلی نو زندگی می‌کند و مسئولیت یک پرتال اینترنتی فروش املاک را به‌عهده دارد به دویچه وله می‌گوید: «محدودیت رفت و آمد برای زنان شاغل به مثابه دو شیفت کاری در روز است.»

او ضمن تاکید بر اینکه دست‌کم در دوران خانه‌نشینی اجباری تمامی اعضای خانواده باید در کارهای خانگی سهیم باشند می‌گوید، به خواست او، همسر و پسرش مسؤلیت شست‌شو و نظافت خانه را به دوش گرفته‌‌اند و مادر شوهرش آشپزی می‌کند.

بهوانا می‌گوید: «زمان آن فرا رسیده است که درک کنیم، زنان ابرقهرمان نیستند و نیرو و توانایی محدودی دارند.»