پافشاری‌های لجوجانه فعلی دولت آمریکا برای حفظ نیروهای آمریکایی در عراق نشان‌دهنده طرز فکر مخربی است.

پل آر. پیلار، کارشناس ارشد “مرکز مطالعات امنیتی” دانشگاه جورج‌تاون و بخش “سیاست خارجی” موسسه “بروکینگز” مجله “نشنال اینترست” در مطلبی درباره تمایل آمریکا برای حفظ نیروهای خود در عراق نوشته است: ” به خاطر دارید دولت جورج بوش پسر چطور برای جنگ متجاوزانه‌اش در عراق که ۱۷ سال پیش آغاز شد، مشتری جذب کرد؟

مساله فقط تسلیحات کشتار جمعی و اتحاد خیالی با گروه‌های تروریستی نبود. این جنگ باید نعمت آزادی و دموکراسی را نیز برای مردم عراق به ارمغان می‌آورد؛ مردمی که می‌توانستند به خاطر سرنگونی دیکتاتورشان قدردان آمریکا باشند. این جنگ قرار بود نه تنها پیگیر اهداف آمریکا، بلکه اقدامی نوع‌دوستانه به نفع مردم عراق باشد.

با این حال هرگونه احساسی از قدردانی از سوی عراقی‌ها فورا تحت تاثیر عواطف منفی بیشتری قرار گرفت. نیروهای آمریکایی بیش از آن که با بازخوردی مثبت از سوی عراقی‌ها مواجه شوند، با شورشی چند وجهی روبه‌رو شدند. این طغیان شامل یک جنگ داخلی فرقه‌ای می‌شد که حمله آمریکا آن را ایجاد کرد و همچنین مخالفت مسلحانه‌ با چیزی که بسیاری از عراقی‌ها آن را اشغال نظامی خارجی می‌دانستند.

امروز با گذشت دو دولت از آغاز این حمله، بیش از هر زمان دیگری روشن است که حضور نظامی آمریکا در عراق در واقع یک اشغال است. اگرچه دولت ترامپ هنوز درباره کمک به مردم عراق لفاظی می‌کند، به طور فعال مخالف خروج آمریکا از این کشور است که به احساس غالب عراقی‌ها تبدیل شده است. ترامپ تا آنجا پیش رفته که عراق را در صورت عدم پذیرش ادامه حضور نیروهای آمریکایی در خاکش، تهدید به تحریم کرده است. این دولت در راستای این تهدید، به عراق هشدار داده است که در صورت ادامه پافشاری بغداد بر خروج نیروهای آمریکایی، دسترسی بانک مرکزی عراق را به حسابش در بانک مرکزی آمریکا مسدود خواهد کرد.

اشغال نظامی خارجی چیز خوبی نیست و به طور کلی برای آمریکا بد است که یک اشغالگر باشد. حفظ چنین حضوری در یک کشور خارجی هزینه‌های مستقیمی دارد. از جمله این هزینه‌ها این است که نیروهای آمریکایی می‌توانند هدف قدرت‌های خارجی قرار گیرند؛ آسیب‌پذیری که حمله موشکی اخیر ایران علیه پایگاه نظامی آمریکا در عراق بر آن تاکید کرد. مخالفت خشونت‌آمیز از سوی عوامل داخلی (عراقی) که مخالف اشغال خارجی هستند نیز به همان اندازه محتمل است. چنین رویکردی در نهایت به دیگر کشورها نشان می‌دهد که آمریکا بدون توجه به منافع و خواسته‌های کشورهایی که ادعای کمک به آن‌ها را دارد، اقدام می‌کند.

نیروهای آمریکایی ظاهرا هنوز در عراق هستند تا به مبارزه با داعش کمک کنند اما از آغاز تشدید اخیر در تنش‌ها میان ایران و آمریکا، این کمک اتفاق نیفتاده است. عملیات مبارزه با داعش متوقف شده و نیروهای آمریکایی موظف به حفاظت از خود شده‌اند.

تحمیل ادامه حضور نیروهای ضد داعش آمریکایی بر خلاف تمایل دولت عراق، این مساله را نادیده می‌گیرد که احیای داعش بیشتر تهدیدی برای عراق است تا آمریکا. در چنین شرایطی، خطراتی که متوجه آمریکا هستند، نخواهند توانست احساسات و منافع یک شریک محلی را کنار بزنند. ایجاد خلافتی در خاورمیانه برای داعش بیشتر جایگزینی برای عملیات تروریستی خارجی است تا مکمل آن.

بزرگ‌ترین مانع احیای داعش در عراق، حکومت خوب و ثبات در سیاست‌ عراق خواهد بود. نیروهای آمریکا در تحقق این هدف مشارکت نمی‌کنند، بلکه به جای آن با تبدیل عراق به محلی برای مبارزه با ایران به بی‌ثباتی و تنش فرقه‌ای که عراق را به زمین بازی مطلوب‌تری برای داعش تبدیل می‌کند، می‌افزایند. علاوه بر آن، مقاومت در برابر اشغال خارجی به طور مرسوم یکی از انگیزه‌های اصلی تروریسم بوده است.

پافشاری لجوجانه فعلی دولت آمریکا بر حفظ نیروهای این کشور در عراق چندین الگوی فکری مخرب را ارائه می‌کند.

این رویکرد نشان می‌دهد که طرز فکری که به جنگ عراق- که احتمالا اشتباه‌ترین و مخرب‌ترین تهاجم تاریخ آمریکا در خاورمیانه بود- منجر شد، به رغم هزینه‌ها و شکست‌های عظیمی که به همراه داشته، هنوز تغییر نکرده است.

این مساله نشان می‌دهد که گستاخی قدرت در کنار نادیده گرفتن واکنش‌ها به آن به ضرر آمریکا تمام می‌شوند.

این رویکرد نفوذ آمریکا را به اشتباه با حضور نظامی آن برابر می‌گیرد.

داشتن چنین ذهنیتی همچنین مستلزم درک نادرست از منشاء تهدیدهای تروریستی و مولفه‌های مورد نیاز برای از بین بردن این تهدیدها است.

این مثالی دیگر از این مساله است که تمایل دولت آمریکا به گسترش درگیری با ایران، آن را به نادیده گرفتن یا درک اشتباه بسیار از واقعیت‌هایی سوق می‌دهد که برای منافع آمریکا مهم هستند. در این مورد، چیزی که بیش از هر چیز نادیده گرفته شده، پیچیدگی ذاتی روابط ایران و عراق است. هر دو طرف خواستار رابطه‌ای باثبات و حتی صمیمانه هستند زیرا هیچ یک از آن‌ها نمی‌خواهند جنگ ویرانگر دهه ۱۹۸۰ میلادی دوباره تکرار شود.

دولت بوش با حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ و دولت ترامپ با حمله مرگبار به نیروهای حشدالشعبی و ترور سردار قاسم سلیمانی و یک مقام امنیتی ارشد عراقی اوضاع را شدیدا به هم ریختند.

اشغال عراق توسط آمریکا بنا به تمامی این دلایل باید پایان یابد و نیروهای آمریکایی در این کشور باید به خانه‌شان بازگردند.”

ایسنا