سندیکاهای کارگری در چین، با توجه به ساختار سیاسی و اجتماعی کشور، دارای نقشی منحصر به فرد و متفاوت از اتحادیه‌های کارگری در غرب هستند. در چین، سیستم اتحادیه‌ها به عنوان بخشی از ساختار حزب کمونیست چین عمل می‌کند و به عنوان نماینده کارگران و زحمتکشان، در همکاری با دولت و حزب کمونیست برای تأمین ... آشنایی با سندیکاهای کارگری جمهوری خلق چین
فریاد خروشان رفیق خسرو روزبه، عضو کمیته مرکزی حزب توده ایران، در اعماق بیدادگاه های رژیم کودتایی محمدرضا پهلوی، به صدای رسای نیروهای مردمی برای سرنگونی استبداد سلطنتی بدل شد؛ استبدادی که سرانجام در بهمن ۵۷ فروپاشید. جلادانی که می پنداشتند با به خاک و خون کشیدن مبارزان توده ای می توانند «آخرین شعله های ... به انگیزه سالگرد تیرباران رفیق خسرو روزبه، قهرمان ملی ایران!
سال جدید در حالی آغاز شده است که گزارش‌های اقتصادی اخیر به سطح بحرانی رسیدنِ نابرابریِ توزیع ثروت در ایران را نشان می‌دهند. بر اساس بررسی‌های انجام‌شده، حدود پنج درصد از جمعیت کشور صاحب بیش از پنجاه درصد از ثروت ملی هستند، درحالی که اکثریت قریب‌به‌اتفاق مردم با داشتن درآمدهایی ناچیز با مشکل‌های اقتصادی‌ای روزافزون ... نابرابر بودنِ توزیعِ ثروت در ایران و ژرف شدنِ فاصلهٔ طبقاتی در آن
از حرکت دختران خیابان انقلاب، که با ویدا موحد آغاز شد، تا مرگ ژینا (مهسا) امینی و زاده شدن جنبش “زن، زندگی، آزادی”، مبارزه زنان برای حق بر بدنشان هرگز متوقف نشده است …. مریم رحمانی- عضو گروه مطالعات زنان، اسفند ۱۴۰۳ زن، زندگی، آزادی یعنی بدنم حق من است؛ یعنی مذهب، مردسالاری و سرمایه‌داری ... زن، زندگی، آزادی: حق کنترل زن بر بدن خود
وضعیتِ جوانان خانواده‌های کارگری در ایران یکی از مهم‌ترین مشکل‌های اجتماعی و اقتصادی است که کشور در حال حاضر با آن روبروست. این جوانان با چالش‌هایی متعدد روبه‌رویند. این چالش‌ها اثرهای شکاف طبقاتی‌ای مانند فقر اقتصادی، نابرابری در دسترسی یافتن به آموزش و فرصت‌های شغلی، و همچنین تبعیض اجتماعی را شامل می‌شوند. مشکل‌ها فقط ناشی ... وضعیتِ ناگوارِ جوانان خانواده‌های کارگری در ایران
روز سه‌شنبه ۳۱ خردادماه سال جاری، شماری از نوجوانان شهر شیراز در “روز جهانی اسکیت بورد” در بلوار “شهید چمران” این شهر گردهم آمدند، غافل از این که در جمهوری اسلامی ایران تفریحات سالم و شادی‌آور در بهترین حالت از لابه‌لای سرنیزه و بربریت باید راه خود را باز کند.
کوشش برای درک حقیقت در حکومت “اسلامی” ایران و استبداد قرون وسطائی مذهبی‌اش جرمی نابخشودنی است، و سزای مبارزه در راه رهایی از چنگال این رژیم، در راه آزادی فردی و اجتماعی، زندان است و محرومیت‌های اجتماعی! به‌گزارش خبرگزاری هرانا، ۳ تیرماه ۱۴۰۱، لطف‌الله شیبانی، فرماندار شیراز “از بازداشت ۱۰ تن از برگزارکنندگان آن گردهمایی خبر داد.”
انتشار وسیع ویدیوهایی از تجمع نوجوانانی که میانگین سنی‌شان ۱۵، ۱۶ سال بیش نیست در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، با واکنش مسئولان استان شیراز و ارگان‌های سرکوبگر جمهوری اسلامی مواجه شد. همچنین خبر بازداشت و تعقیب قضایی شرکت‌کنندگان در آن تجمع هم واکنش‌های زیادی به‌همراه داشت. در یکی از این واکنش‌ها، عباس عبدی، که در میان اصلاح‌طلبان خود را از نواندیشان اسلام سیاسی می داند و هنوز هم به اصلاح‌پذیری دیکتاتوری ولایی امید دارد، می‌نویسد: “فرماندار شیراز درباره تجمع بلوار چمران گفته که تا کنون تعدادی از این عوامل دستگیر، ضمن اینکه ٬سرتیم٬ هم شناسایی شده و برای دستگیری وی اقدام شده. ٬عوامل٬ و ٬سرتیم٬ یعنی ماجرا را امنیتی می‌بینند و نه فرهنگی. پس قطعاً مسئله حل نخواهد شد.”
در هفته های اخیر، به‌رغم تبلیغات رسانه‌ای دربارهٔ نماهنگ حکومتی موسوم به “سلام فرمانده” همراه با برگزاری نمایش‌هایی پرشمار از آن در شهرهای متعدد کشور به‌منظور هم‌سو نشان دادن متولدان دهه هشتاد و نود با “رهبر” و “هواداری” از جمهوری اسلامی ایران، حرکت اخیر نوجوانان شهر شیراز نشان داد که نسل نوجوان کوچک‌ترین اعتنایی به این نوع تبلیغات ندارند. در سال‌های اخیر از مدرسان حوزه علمیه قم گرفته تا مسئولان ریزودرشت جمهوری اسلامی ایران نگرانی‌های‌شان را در مورد وفاداری نوجوانان به حکومت “اسلامی” ابراز داشته‌اند و مکرر به‌این واقعیت اعتراف کرده‌اند. در این ارتباط در اسفند ماه سال ۱۳۹۹ هفته‌نامهٔ صبح صادق، ارگان مطبوعاتی معاون سیاسی نمایندگی خامنه‌ای در سپاه پاسداران، در گزارشی از متولدان سال‌های دهه ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ شمسی با عنوان “نسل Z“ یاد کرده و نوشته بود: “حکمرانی بر این نسل به‌راحتی نسل‌های قبل نخواهد بود و این نسل برخلاف نسل‌های قبل از خود عمدتاً طبعی معترض نسب به وضع موجود دارند.”
ناگفته روشن است که حکومت اسلامی ایران سعی دارد جامعه و به‌ویژه مدارس و دیگر مراکز آموزشی را در منجلاب خرافات غرق و تابع تلقینات روحانیونی مرتجع و نادان کند که خود را “عالم” و دیگران را “جاهل” می‌شمارند. آنچه در میهن ما می‌گذرد بی‌اختیار دوران تفتیش عقاید و شکنجه‌های مذهبی کلیسا در اروپای قرون‌وسطا را در خاطر انسان زنده می‌کند.
پس از تسلط استبداد قرون‌وسطایی مذهبی کنونی در ایران، آیندهٔ ایران و آینده‌سازان میهن ما با آسیب‌ها و مخاطراتی به‌مراتب عظیم‌تر مواجه شده است. اقلیت‌های ملی و مذهبی در جمهوری اسلامی ایران دچار اضطراب و فشار روانی فراوان و سیستماتیک هستند. بارها شده است که آموزشوپرورش محرمانه از مدیران و مسئولان ادارات و مدارس خواسته است دانش‌آموزان غیر شیعی را معرفی کنند. این نوع دستورالعمل‌ها را اغلب بخش “حراست” ادارات محرمانه ابلاغ می‌کند. اما خوشبختانه در جامعهٔ فرهیختهٔ ایران هستند انسان‌های شریفی که امر تحصیل را موضوعی علمی و انسانی و حق طبیعی هر انسان می‌دانند و به شیعی و غیرشیعی بودن یا تعلق داشتن به‌این یا آن مذهب مرتبط نمی‌دانند. درست به‌دلیل رویکرد انسانی فرهیختگان جامعهٔ ماست که مواردی از این بخشنامه‌ها و ابلاغیه‌های محرمانه به بیرون درز پیدا می‌کنند. ازجملهٔ این موارد بخشنامه‌ای “محرمانه” بوده است که اداره حراست آموزشوپرورش استان مازندران در تاریخ ۲۲ آبان‌ماه ۱۳۹۶ به مدارس شهر و روستاهای این استان ابلاغ کرده و آنها را موظف کرده بود تا دانش‌آموزان غیرشیعه را شناسایی و به دایرهٔ حراست معرفی کنند.
چنین فشارهای ظالمانه‌ای ذهن خام و بی‌تجربۀ این قشر اجتماعی و آسیب‌پذیر را به سمت ناهنجاری‌های اجتماعی با پیامدهایی جبران‌ناپذیر سوق می‌دهد و برای رها شدن از تنگنای موقعیتی که به آن گرفتار آمده‌اند حتی به خودکشی دست می‌زنند. در چنین وضعیتی است که سازمان پزشکی قانونی، سهم نوجوانان ایرانی در خودکشی‌های سالانه را “بیش از ۷ درصد” اعلام کرده است.
یکی از رویکردهای به‌طورعمده تبعیض‌آمیز در نظام آموزشی جمهوری اسلامی ایران رها کردن کودکان بدون امکان دسترسی پیدا کردن آنان به آموزش ابتدایی است. در صفحه‌های روزنامه‌های مجاز کشور از مشکلات آموزشی کودکان متعلق به اقلیت‌های دینی و همچنین کودکان بی‌شناسنامه همه روزه خبرهایی درج می‌شود. چنین خبرهایی درعین‌حال به‌وضوح حاکی از آن هستند که رژیم ولایت فقیه با پیروان آیین‌ها و مذاهب غیراسلامی ازجمله اهل تسنن، دراویش، بهایی‌ها، مسیحیان، کلیمی‌ها، زرتشتی‌ها، و جز آنان، اصولاً دشمنی‌ای تاریخی دارد و همواره با پیروان‌شان رفتارهایی ضد انسانی داشته است.
قانون‌گذاری و سیاست‌گذاری‌های حکومت اسلامی در ایدئولوژی ورشکستهٔ، عقب‌مانده، و ارتجاعی فقه سنتی و دخالت دادن آن در حکومت ریشه دارد. اقدام دولت سیزدهم در حال حاضر تهدید تازه‌ای برای حق بنیادین آزادی دین و عقیدۀ باورمندان به آیین‌هایی غیر “اسلام فقاهتی” از جمله بهائیان است یعنی جریانی که در بدو پیدایشش یکی از مترقی‌ترین جنبش‌های اجتماعی در دو قرن گذشته ایران بود. دولت ابراهیم رئیسی ضدیت با هم‌میهنان بهایی را دو چندان کرده است. دفاع از حقوق همهٔ شهروندان صرف‌نظر از اعتقادهای مذهبی، باید جامعه بهائیان ایران را نیز در بر بگیرد. طبق اصل بیست‌وسوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تفتیش عقاید ممنوع است و هیچ‌کس را نمی‌توان بهصرف داشتن عقیدهای مورد تعرض و مؤاخذه قرار داد. در واقع رژیم ولایت فقیه حتی پایبند قانون اساسی خودش در ارتباط با اقلیت‌های ملی و مذهبی ساکنان میهن ما نیست.
واقعیت‌های عینی نشان می‌دهد که مردم کشور ما مخالف ادامۀ سیاست‌های ضد مردمی جمهوری اسلامی ایران هستند و حاضر نیستند که جگر گوشگان‌شان زیر سیطرهٔ ارتجاعی “اسلام سیاسی” زندگی کنند.
دستگاه تفتیش عقاید رژیم اسلامی ایران در ایراد فشار به جوانان و نوجوانان حد و مرزی نمی‌شناسد. عوامل رژیم ولایت فقیه با اجازه و فرمان “آتش به‌اختیار” خامنه‌ای، به‌نام ” اسلام فقاهتی”، به هر جنایتی دست می‌زنند. صدها هزار جوان برای نجات از این دوزخ هولناک مجبور به‌ترک وطن شده‌اند. حکام واپسگرای جمهوری اسلامی ایران کشور را به رکود و سکون کشانده‌اند. سران این رژیم ضد مردمی و در رأس آنان علی خامنه‌ای از همۀ امکانات بهره می‌گیرند تا جوانان، به‌ویژه نوجوانان، را از تکامل و پیشرفت باز‌دارند و در مقابل با اشاعۀ کهنه‌پرستی و تبلیغ خرافات و عقاید قرون‌وسطایی که مانع رشد شخصیت انسانی و بالندگی آنها شوند. در قرن بیست‌ویکم، جوانانی که زادۀ دورانی دائماً در حال تغییر و ترقی و تحرک‌اند، با این گونه جهل و خرافات سر آشتی نخواهند داشت. آنان آینده را از آنِ خود می‌دانند و فردای سعادتمند را باید امروز بنیان گذارند.
«نامۀ مردم»
سردار رحیمی گفت: اغلب افرادی که اموال شهرداری را سرقت می‌کنند، پیمانکاران همان مجموعه هستند.
شماری از کنشگران اجتماعی پیشتر خواستار توقف طرح انتقال آب از پایین‌دست رود دز بوده و نسبت به عواقب آن هشدار داده بودند.
رسانه‌ها اعلام کردند درپی ۶ روز بارش سیل آسا در هند بیش از ۶۰ تن جان خود را از دست داده‌اند و بیش از ۳ میلیون نفر آواره شدند.
وقوع سیل سنگین در بخش‌هایی از بنگلادش و هند که بی‌سابقه ترین سیل طی ۲۰ سال گذشته در این کشور نیز به شمار می رود، ده‌ها کشته و میلیون‌ها آواره به جا گذاشت.
