ونزوئلا در دو دههٔ اخیر، سال‌های گاه بحرانی و پرتلاطمی را گذرانده است. تلاش برای بهبود زندگی مردم عادی و زحمتکشان در این کشور با پیروزی هوگو چاوز در انتخابات سال ۱۳۷۷ آغاز شد. در یک دههٔ قبل از آن، نیمی از جمعیت در فقر زندگی می‌کرد. در اسفند ۱۳۶۷ صندوق بین‌المللی پول اجرای ”تعدیل ساختاری“ در ونزوئلا را خواستار شد که موجب بالا رفتن قیمت سوخت، آب و برق، و حمل‌ونقل، خصوصی‌سازی‌های گسترده، حذف تعرفه‌های واردات، و کاهش خدمات دولتی می‌شد.

روز ۸ اسفند خیزش اعتراضی مردم علیه سیاست‌های نولیبرالی دولت وقت آغاز شد که منجر به کشته شدن صدها تن به دست ارتش ونزوئلا شد. در چنین بستری بود که چند سال بعد چاوز به ریاست‌جمهوری انتخاب شد و سیاست‌هایی جدّی برای مبارزه با فساد و فقر، و تأمین اجتماعی و رفاه مردم در پیش گرفته شد. با انتخاب چاوز، ونزوئلا- در کنار کوبا-‌ کشور دیگری شد که راهی متفاوت با حاکمیت سرمایه‌سالار را در پیش گرفته بود. دولت چاوز بخش بزرگی از پول نفت را در راه خدمات اجتماعی مثل آموزش و درمان رایگان، یارانه برای مواد خوراکی، ساخت مسکن، افزایش مزدها، و غیره مصرف کرد. این سیاست‌ها – هرچند شاید ناکافی و ناکارآمد و همراه با خطا و عدم توجه کافی به تولید – به مذاق سرمایه‌های کلان و حامیان امپریالیستی آنها خوش نیامد. گفتنی است که ونزوئلا دارای منابع طبیعی غنی از جمله طلا و نیکل است و صاحب بزرگ‌ترین ذخایر قطعی نفت دنیاست.

از زمان انتخاب چاوز تا امروز، ونزوئلا روزهای بحرانی و دشواری را پشت سر گذاشته است که در اساس، حاصل مبارزه‌ای طبقاتی میان زحمتکشان از یک سو، و صاحبان سرمایه و ثروت از سوی دیگر است. همچنین، با نقشه‌های گوناگونی برای به شکست کشاندن جنبش اجتماعی مردمی روبرو بوده است: از کودتا علیه چاوز در فروردین ۱۳۸۱ تا تحریم‌های فلج‌کنندهٔ اقتصادی آمریکا و خرابکاری‌های اقتصادی ارتجاع داخلی و حتّی طرح ترور رئیس‌جمهور در تابستان امسال. علاوه بر تحریم‌های ”کشتار جمعی“ آمریکا در دو دههٔ پیشین، در چهار – پنج سال گذشته بر اثر کاهش قیمت نفت و بالا رفتن سرسام‌آور تورّم و کاهش ارزش پول ملّی، فعالیت گستردهٔ بازار سیاه و احتکار و قاچاق کالاهای ضروری توسط مخالفان دولت، و ناتوانی دولت در غلبه بر بحران‌های پیش آمده، سطح زندگی مردم اُفت کرد. نارضایتی‌هایی قابل‌توجه در جامعه پدیدار شد و تظاهرات اعتراضی متعددی برگزار شد. زمینه برای فعالیت شدیدتر نیروهای ضددولتی فراهم شد. متأسفانه در تظاهرات یکی دو هفتهٔ اخیر، در حدود ۴۰ نفر کشته شدند.

دخالت آمریکا در رخدادهای اخیر ونزوئلا چندان پنهان نبوده است. اواخر تابستان امسال، نیویورک تایمز گزارش داد که نمایندگان دولت ترامپ دیدارهایی با برخی از افسران ارتش ونزوئلا داشته‌اند و در آن دربارهٔ براندازی دولت نیکولاس مادورو – رئیس‌جمهور – گفت‌وگو کرده‌اند. در ماه آبان امسال، جان بولتون، مشاور امنیت ملّی ترامپ، دولت‌های کوبا و نیکاراگوئه و ونزوئلا را ”سه‌گانهٔ استبداد “خواند که در پی آن، مادورو او را به طرح‌ریزی نقشه‌ای برای مداخلهٔ نظامی یا اقدام به کودتا در ونزوئلا متهم کرد. در سال گذشته نیز خود دونالد ترامپ ”گزینهٔ نظامی“ را در برخورد با ونزوئلا مردود ندانسته بود. امّا در چند هفتهٔ گذشته، با اقدام به کودتای نیروهای ارتجاعی داخلی بر ضد دولت، با پیشتیبانی مستقیم آمریکا و راست‌گرایان کشورهای منطقه، این تلاش‌ها به اوج خود رسید.

نیکولاس مادورو روز ۳۰ اردیبهشت امسال در انتخابات ریاست‌جمهوری با کسب ۵۸درصد آرای ریخته شده به صندوق‌ها پیروز شد تا دورهٔ شش سالهٔ دوّم ریاست‌جمهوری‌اش را آغاز کند. مراسم سوگند او روز ۲۰ دی برگزار شد. از همین زمان بود که فعالیت‌های ضددولتی علیه مادورو، که رسانه‌های آمریکایی و راست‌گرا حالا او را دیکتاتور و رئیس‌جمهور غیرقانونی می‌خوانند، شدیدتر شد. آمریکا و متحدانش در ونزوئلا و در منطقه، در تلاشی هماهنگ، اقدام برای برکناری مادورو را آغاز کردند. چند روز پیش از مراسم سوگند مادورو، یکی از راست‌گرایان افراطی به نام خوآن گوآیدو، که چهره‌ای نسبتاً ناشناخته در سیاست ونزوئلا بود، رئیس مجلس ملّی شد. درست در روزی که مراسم سوگند مادورو انجام می‌شد، مایک پومپئو، وزیر امور خارجهٔ آمریکا، به خوآن گوآیدو تلفن می‌کند تا انتخاب او را به ریاست مجلس تبریک بگوید! سپس، جان بولتون نیز اعلام می‌کند که ”آمریکا ادّعای غیرقانونیِ دیکتاتور ونزوئلا، نیکولاس مادورو را بر قدرت دولتی، به رسمیت نمی‌شناسد.“ ژاییر بولسونارو، رئیس‌جمهور راست‌گرای افراطی برزیل،‌ یک گام جلوتر رفت و پیش از آنکه خوآن گوآیدو خودش ادّعای ریاست‌جمهوری کند، اعلام کرد که او را رئیس‌جمهور ونزوئلا می‌شناسد! همهٔ این تلاش‌ها بر پایهٔ این ادعاست که در انتخابات اردیبهشت امسال تخلف شده است و در ضمن حزب‌ها و شخصیت‌های اپوزیسیون نتوانستند در انتخابات شرکت کنند. این در حالی است که اوّلاً دویست ناظر بین‌المللی سلامت انتخابات را تأیید کردند، و دوّم اینکه اپوزیسیون راست‌گرای افراطی به‌رغم درخواست و اصرار دولت مادورو، اصولاً انتخابات را تحریم کرده بود و از پیش گفته بود که نتیجهٔ آن را به رسمیت نمی‌شناسد. در ضمن، هیچ‌یک از دیگر نامزدهای ریاست‌جمهوری که در انتخابات شرکت کردند، اعتراضی در مورد سلامت انتخابات نداشتند. موضع گوآیدو و همپالکی‌هایش این است که رئیس‌جمهور قانونی نیست و طبق قانون، رئیس مجلس ملّی باید رئیس‌جمهور شود. حتّی در صورت درست بودن ادّعا، مطابق قانون اساسی ونزوئلا، فقط دیوان عالی دادگستری اختیار دارد که در مورد برکنار کردن رئیس‌جمهور تصمیم بگیرد، که تا کنون چنین نشده است.

روز ۲۵ دی، خوآن گوآیدوی ۳۵ ساله در مجلس ملّی اعلام کرد که مادورو دیگر رئیس‌جمهور ونزوئلا نیست و او را رسماً ”غاصب“ قدرت دولتی خواند. در نتیجه، مجلس ملّی خواستار کناره‌گیریِ مادورو و انتقال قدرت سیاسی به دولت جدید شد. همان روز، مایک پنس، معاون ریاست‌جمهوری آمریکا، در یادداشتی که در توییتر منتشر کرد اعلام کرد که ”با خوآن گوآیدو تلفنی صحبت کرده است… تا حمایت قاطع آمریکا را از مجلس ملّی ونزوئلا به مثابه تنها نهاد دموکراتیک قانونی آن کشور ابراز کند.“ چند روز بعد آسوشیتدپرس گزارش داد که درست پیش از این کودتای سیاسی، گوآیدو سفرهایی به واشنگتن، کلمبیا، و برزیل داشته است. روز سه‌شنبه دوّم بهمن، مایک پنس بار دیگر در پیامی ویدیویی مستقیماً گفت که ”نیکولاس مادورو دیکتاتوری است که هیچ حقی بر قدرت ندارد.“

روز چهارشنبه ۳ بهمن، در سالگرد کودتای ۱۳۳۶/۱۹۵۸ علیه دیکتاتوری نظامی مارکوس پرز خیمنز، اپوزیسیون راست‌گرا تظاهراتی را در حمایت از گوآیدو سازمان‌دهی کرد. در جریان همین تظاهرات در کاراکاس، پایتخت ونزوئلا، خوآن گوآیدو خود را رئیس‌جمهور ونزوئلا اعلام کرد و برای خودش سوگند ریاست‌جمهوری خورد! همان روز، دونالد ترامپ در بیانیه‌ای رسمی اعلام کرد که ”امروز، من خوآن گوآیدو را رسماً رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا می‌شناسم… مجلس ملّی، نیکولاس مادورو را غیرقانونی و پُست ریاست‌جمهوری را خالی اعلام کرده است. “دولت آمریکا نیز اعلام کرد که تحریم‌های نفتی سخت‌تری را بر ونزوئلا تحمیل خواهد کرد (که مدّتی بعد همین کار را هم کرد). همان روز، مایک پومپئو نیز در بیانیه‌ای رسمی خوآن گوآیدو را رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا خواند و از مادورو خواست که ”به سود رهبر قانونی ونزوئلا کناره‌گیری کند.“ در این بیانیه همچنین به صراحت از کودتای نظامی و از رئیس‌جمهور غیرانتخابی و خودخوانده پشتیبانی شده است: ”همان‌طور که ما قبلاً گفته‌ایم، آمریکا همراه با جامعهٔ بین‌المللی، شامل سازمان کشورهای آمریکایی، گروه لیما، و اتحادیهٔ اروپا از مردم ونزوئلا در راه بازیابی دموکراسی حمایت می‌کند. مجدداً درخواست خود را از ارتش ونزوئلا و نیروهای انتظامی و امنیتی برای حمایت از دموکراسی و دفاع از شهروندان ونزوئلا تکرار می‌کنیم. دولت جدید ونزوئلا از سوی ونزوئلا مشعل دموکراسی را حمل می‌کند.“ گروه لیما شامل ۱۲ دولت راست‌گرای آمریکای لاتین و کاراییب و کانادا است که در تابستان ۱۳۹۶ به‌اصطلاح برای حل‌وفصل بحران ونزوئلا تشکیل شد. بیانیه‌های دونالد ترامپ و مایک پومپئو آشکارترین نشانه‌های حمایت آمریکا از کودتا برای دخالت قلدرمآبانه در امور داخلی ونزوئلا و براندازی مادورو بود. روز دوشنبه ۸ بهمن هم تصویری از یادداشت جان بولتون منتشر شد که روی آن نوشته شده بود: ”۵۰۰۰ نیروی نظامی به کلمبیا “و وقتی از او دربارهٔ این یادداشت پرسیدند، گفت: ”پرزیدنت ترامپ گفته است که همهٔ گزینه‌ها روی میز است.»

دولت ونزوئلا در واکنش به موضع‌گیری‌های ترامپ و پومپئو، پیوندهای دیپلماتیک خود را با آمریکا قطع کرد و به دیپلمات‌های آمریکایی ۷۲ ساعت فرصت داد که ونزوئلا را ترک کنند. مادورو در پیام تلویزیونی‌اش در این مورد گفت: ”دولت امپریالیستی آمریکا رهبری کودتا علیه ونزوئلا را در دست دارد تا رئیس‌جمهوری دست‌نشانده را به قدرت برساند. “آمریکا از انجام این خواست مادورو سرپیچی کرد، چون او را رئیس‌جمهور قانونی ونزوئلا نمی‌داند! پومپئو اعلام کرد که دیپلمات‌های آمریکا در ونزوئلا می‌مانند تا با گوآیدو همکاری کنند. در نهایت، دولت ونزوئلا تصمیم خود را به تعویق انداخت. همچنین، مادورو همهٔ دیپلمات‌های ونزوئلایی مقیم آمریکا را به کشور فراخواند و روز بعد، سفارت ونزوئلا در آمریکا را تعطیل کرد، و چند روز بعد، تصمیم به برقراری دفتر حفاظت از منافع ونزوئلا در آمریکا گرفت. به گزارش خبرگزاری‌ها، وابستهٔ‌ نظامی ونزوئلا در واشنگتن از گوآیدو حمایت کرده است.

در خود آمریکا، به غیر از یکی دو مورد، مخالفت با مداخلهٔ آمریکا در ونزوئلا نه از جمهوری‌خواهان دیده شد و نه از دموکرات‌ها. جالب است که یکی از جنجال‌های دو سال اخیر در آمریکا، موضوع دخالتِ روسیه در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا بوده است، در حالی که اکنون خود مقام‌های آمریکایی به طور علنی و رسمی برای ونزوئلا رئیس‌جمهور تعیین می‌کنند!

پس از دونالد ترامپ، جاستین ترودو نخست‌وزیر لیبرال کانادا نیز خوآن گوآیدو را به عنوان رئیس‌جمهور ونزوئلا به رسمیت شناخت. دولت‌های راست‌گرا و متحد آمریکا در آرژانتین، شیلی، برزیل، اکوادور، پرو، و کلمبیا نیز از رئیس‌جمهور خودخوانده حمایت کردند. با وجود این، کشورهای عضو گروه لیما بیانیه‌ای در مخالفت با مداخلهٔ نظامی آمریکا صادر کردند. در نشست ویژهٔ شورای امنیت سازمان ملل متحد در روز شنبه ۶ بهمن نیز فرانسه و بریتانیا، ‌دو عضو دائمی شورای امنیت، خواستار برگزاری انتخابات ونزوئلا در هشت روز آینده شدند و اعلام کردند که اگر انتخابات مجدد انجام نشود، آماده‌اند که خوآن گوآیدو را به عنوان رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا به رسمیت بشناسد! سپس دولت‌های آلمان و اسپانیا و چند دولت دیگر اروپایی، و نیز اتحادیهٔ اروپا، در اقدامی هماهنگ همین خواست را اعلام کردند. از سوی دیگر، دولت‌های کوبا،‌ بولیوی، نیکاراگوئه، روسیه، مکزیک، ترکیه، اوروگوئه، و ایران از دولت قانونی مادورو حمایت کردند و خواستار عدم مداخلهٔ آمریکا در ونزوئلا شدند. وزیر روابط خارجی آفریقای جنوبی نیز اعلام کرد که کشورش فقط مادورو را رئیس‌جمهور قانونی ونزوئلا می‌شناسد. همچنین، معاون رئیس اتحادیهٔ آفریقا در پیامی که به دولت این کشور فرستاد، همبستگی خود را با مردم ونزوئلا و پشتیبانی خود را از مادورو اعلام کرد. سخنگوی وزارت امور خارجهٔ چین نیز اعلام کرد که کشورش با مداخلهٔ خارجی در ونزوئلا مخالف است. او گفت: ”می‌خواهم تأکید کنم که تحریم‌ها یا مداخله‌های خارجی معمولاً وضعیت را از آنچه است پیچیده‌تر می‌کند. “گفتنی است که بر اثر تحریم‌های آمریکا، و کاهش درآمد ونزوئلا برای واردات مواد خوراکی و کالاهای اساسی دیگر، در پنج سال گذشته درآمد سرانهٔ ونزوئلایی‌ها ۴۰درصد اُفت کرد که منجر به مهاجرت میلیون‌ها ونزوئلایی از کشور شد. همچنین، مدّت کوتاهی پس از آنکه مادورو در سپتامبر ۲۰۱۷ (اواخر تابستان ۱۳۹۶) مطرح کرد که نفت را به یوآن (ارز چین) خواهد فروخت، ترامپ یک رشته تحریم‌های فلج‌کنندهٔ تازه بر ونزوئلا اعمال کرد.

به‌رغم همهٔ فشارها، روز پنج‌شنبه ۴ بهمن، ارتش ونزوئلا حمایت خود را از نیکولاس مادورو اعلام کرد که موجب تقویت موقعیت دولت قانونی کشور شد. ولادیمیر پادرینو، وزیر دفاع ونزوئلا، هشدار داد که ارتش آن کشور با هرگونه اقدامی برای سرنگون کردن مادورو مقابله خواهد کرد.

سپس در روز جمعه ۵ بهمن، نیکولاس مادورو در سخنرانی و کنفرانسی مطبوعاتی گفت که تلاش‌های گوآیدو بخشی از ”سناریویی نوشته شده توسط واشنگتن “برای به قدرت رساندن دولتی دست‌نشاندهٔ آمریکا در ونزوئلاست. او گفت: ”این شیوهٔ تازه‌ای از کودتاست… مردم ونزوئلا اجازه نخواهند داد. نیروهای مسلّح بولیواری ملّی اجازه نخواهند داد. ما این کودتا را شکست خواهیم داد. ما تلاش خواهیم کرد که صلح و آرامش غالب شود. بزرگ‌ترین یار و متحد ملت‌‌ها، که برای حق تعیین سرنوشت خود و برای آینده و خرسندی مبارزه می‌کنند، صلح، همزیستی، احترام، و دموکراسی واقعی است. سپر ما علیه همهٔ حمله‌ها، برای دفاع از صلح در ونزوئلا، و برای شکست دادن این کودتا، قانون اساسی جمهوری بولیواری است.“ مادورو با جدیّت از گوآیدو برای مذاکره دعوت کرد و گفت که حاضر است هر وقت و هر جایی با او ”صادقانه و روراست گفت‌وگو“ کند. او همچنین تأکید کرد که رئیس‌جمهور منتخب مردم است و حاضر نیست که ریاست‌جمهوری را ترک کند. همان روز گوآیدو نیز خواستار حمایت ارتش شد، و در ضمن گفت که ”حاضر به گفت‌وگوی دیپلماتیک با مادورو نیست.“ مادورو درخواست خود برای مذاکره را در روزهای بعدی نیز بارها تکرار کرد.

در نشست ویژهٔ شورای امنیت سازمان ملل متحد در روز شنبه ۶ بهمن که به خواست آمریکا تشکیل شد، مایک پومپئو چند بار مادورو را با عنوان” رئیس‌جمهور پیشین“ ونزوئلا خطاب کرد و بار دیگر به حمایت از رئیس‌جمهور خودخوانده گوآیدو برخاست. او چین و روسیه – دو عضو دائمی شورای امنیت – را متهم به حمایت و تقویت” رژیم شکست‌خورده“ ونزوئلا کرد. او خطاب به نمایندگانی که با موضع آمریکا مخالف بودند، گفت: ”شما یا در کنار نیروهای آزادی می‌ایستید، یا همدست مادورو و خشونت‌های او هستید.“ در همین نشست، نمایندهٔ روسیه آمریکا را به اقدام به کودتا علیه مادورو متهم کرد. نمایندهٔ چین نیز گفت که در حالی که کشورش متعهد به ”اهداف و اصول“ شورای امنیت است، وضعیت موجود در ونزوئلا را ”تهدید علیه امنیت ملّی“ نمی‌داند و ”در امور داخلی کشورهای دیگر دخالت نمی‌کند.“ خورخه آریزا، وزیر امور خارجهٔ ونزوئلا، در پاسخ به سخنان تهدیدآمیز پومپئو گفت: ”آمریکا در پشت این کودتا نیست. در پیشاپیش آن است. فرمان‌ها را صادر می‌کند.“ او سپس با اشاره به توییت مایک پنس، معاون ترامپ، گفت: ”روز ۲۲ ژانویه [۲ بهمن] بود که پنس در توییت خود چراغ سبز کودتا در ونزوئلا را نشان داد.“ او با اشاره به اینکه دونالد ترامپ ونزوئلا را تهدید به اقدام نظامی کرده است، با اشاره به رهبران برخی از کشورهای آمریکای لاتین گفت‌: ”آنها منتظر فرمان [آمریکا] بودند. به محض اینکه فرمان داده شد، آنها یکی یکی گوآیدو را به رسمیت شناختند… شواهد کودتا را همه‌جا می‌توان دید.“ در ادامه، او دولتمردان برخی از کشورهای اروپایی را که خواستار برگزاری مجدد انتخابات با یک مهلت هشت روزه شده بودند، ”پادو” های آمریکا خواند و گفت: ”شما چرا فکر می‌کنید که این قدرت را دارید که برای ملّتی مستقل مهلت تعیین کنید؟ “در پایان، اکثریت نمایندگان شورای امنیت به قطعنامهٔ آمریکا دربارهٔ ونزوئلا رأی مخالف دادند و این طرح آمریکا شکست خورد.

تلاش‌های دولت آمریکا و متحدان منطقه‌یی‌اش برای بازگرداندن قدرت مطلق راست‌گرایان و سرمایه‌های کلان در ونزوئلا، چنان مداخلهٔ آشکاری است که حتّی شماری از حزب‌های اپوزیسیون ونزوئلا نیز از گوآیدو و ”حزب ارادهٔ مردمی“ آن حمایت نکردند. در سندی که مجلس ملّی تحت کنترل راست‌گرایان با عنوان ”قانون انتقال [قدرت] “تدوین کرده است، هدف‌های اصلی کودتای جاری در ونزوئلا در عرصه‌های سیاسی و اقتصادی به‌روشنی بیان شده است: ”کنترل‌های مرکزی، اقدام‌های خودسرانهٔ سلب مالکیت و دیگر اقدام‌های مشابه لغو خواهد شد… الگوی کنترل متمرکز اقتصاد با الگوی آزادی و بازار بر اساس حق هر ونزوئلایی برای کار کردن زیر تضمین‌های حقوق مالکیت و آزادی کسب‌وکار جایگزین خواهد شد.“ به عبارت دیگر، بنگاه‌های ملّی شده (مثل مخابرات، آب و برق، سیمان، فولاد) و نیز زمین‌های کشاورزیِ تقسیم‌شده به صاحبان خصوصی بازگردانده خواهد شد، ولی هیچ صحبتی از حقوق کارگران نیست، حقوقی که بی‌تردید پایمال خواهد شد. در این سند آمده است: ”تعدیل ساختاری در بنگاه‌های دولتی صورت خواهد گرفت“ که معنای آن بیکاری گستردهٔ زحمتکشان است که بر اساس نمونه‌های مشابه در کشورهای دیگر، از جمله در ایران ما، به جرئت می‌توان گفت که فاجعه‌آور خواهد بود. بازگردان نظام اقتصادی ونزوئلا به زیر سیطرهٔ نولیبرالیسم، و سلطهٔ نواستعماری امپریالیسم بر این کشور و دیگر کشورهای آمریکای لاتین، در صدر برنامه‌های کودتاچیان و حامیان آنها قرار دارد. مثل خیلی از نمونه‌های دیگر، از جمله در یوگسلاوی، افغانستان، عراق، و لیبی، این مداخله نیز زیر پوشش ”احیای دموکراسی “و حقوق بشر صورت می‌گیرد در حالی که هدف تسلط بر منابع طبیعی (به‌ویژه در مورد ونزوئلا) و فروش سلاح و تأمین سلطهٔ استراتژیک و منطقه‌یی است.

در ادامهٔ تشدید فشارهای آمریکا بر دولت ونزوئلا برای سرنگون کردن دولت مادورو، روز دوشنبه ۸ بهمن وزارت خزانه‌داری آمریکا تحریم شرکت ملّی نفت ونزوئلا و توقف خرید نفت از آن شرکت را اعلام کرد، و فقط به دو شرکت نفتی آمریکا، یعنی شِوران و هالیبرتون، اجازه داد که به عملیات خود در ونزوئلا ادامه دهند. گفتنی است که در حدود ۴۰درصد نفت صادراتی ونزوئلا به آمریکا فروخته می‌شود. روز بعد، وزارت امور خارجهٔ آمریکا اعلام کرد که حساب‌های بانکی ونزوئلا در بانک‌های آمریکایی را در اختیار خوآن گوآیدو قرار می‌دهد! همچنین، در اواخر همان هفته، آمریکا به بانک انگلستان فشار آورد که طلاهای ونزوئلا در آن بانک را که در حدود ۱٫۲ میلیارد دلار ارزش دارد، در اختیار گوآیدو قرار دهد.

در تحوّلی دیگر، مایک پومپئو، اِلیوت آبرامز را مسئول نظارت بر کودتای جاری در ونزوئلا کرد. آبرامز کسی است که به خاطر شهادت دروغ در ماجرای ایران – کُنترا تحت تعقیب قرار گرفت، در دههٔ ۱۳۶۰ از جوخه‌های اعدام مورد حمایت آمریکا در السالوادور و گواتمالا حمایت کرد، و کسی است که دستور کودتای سال ۲۰۰۲ علیه هوگو چاوز را داده بود. همهٔ اینها نشان از آن دارد که دولت ترامپ به طور جدّی در پی تغییر رژیم در ونزوئلاست. به گفتهٔ وزیر امور خارجهٔ‌ ونزوئلا، ”ما در قرن بیست‌ویکم زندگی می‌کنیم. باید به حق حاکمیت ملّت‌ها احترام گذاشت. ما حق داریم الگوی خودمان، الگوی دموکراتیک خودمان را بسازیم.“ امّا امپریالیسم و سرمایه برای تأمین منافع خود، همهٔ امکان‌های خود را برای مداخله در امور داخلی کشورهای دیگر به کار می‌برند. فقط با اتکا به پشتیبانی مردمی و قاطعیت در پیشبُرد سیاست‌های اجتماعی – اقتصادی مردمی می‌توان با ترفندهای ضدمردمی مقابله کرد و آن را شکست داد.

علاوه بر حزب ما که بیانیه‌ای در حمایت از دولت قانونی ونزوئلا و در مخالفت قاطع با دخالت آمریکا و متحدانش به‌ویژه در قارهٔ آمریکا منتشر کرد، شمار زیادی از دیگر حزب‌های کمونیست و کارگری جهان نیز کودتای امپریالیستی علیه دولت ونزوئلا را محکوم کردند. در برخی از کشورهای قارهٔ آمریکا و اروپا نیز تظاهراتی در مخالفت با مداخلهٔ آمریکا و راست‌گرایان منطقه در امور داخلی ونزوئلا برگزار شد.

باید با تمام توان با مداخلهٔ خارجی در این کشور آمریکای لاتین (و هر کشور دیگری، از جمله ایران) مخالفت و از حق حاکمیت ملّی ملّت‌ها حمایت کرد. فقط مردم خود کشورهای مستقل حق دارند که در مورد سرنوشت خود و نظام سیاسی-اقتصادی خود تصمیم بگیرند.

نامۀ مردم