اعتراض کارگران آمریکایی در دوران پاندمی کرونا به بیشترین میزان خود در سال‌های اخیر رسیده و بی‌رغبتی نیروی کار برای اشتغال را به ارمغان آورده است.

به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از نیویورک‌تایمز، اعتراضات کارگری ایالات‌متحده در دوران پاندمی نسبت به گذشته افزایش چشمگیری داشته است. آخرین مورد که از سوی رسانه‌ها مورد توجه قرار گرفت، تجمع اعتراضی ۴۲۰ نفر از کارگران یک شرکت بطری‌سازی در ماه سپتامبر بود. به گفته معترضان، قراردادهای جدید باعث می‌شود تا نیروهای انسانی شرکت از فرصت اضافه‌کار و دریافت دستمزد بیشتر محروم شوند.

کارگران این کارخانه به دلیل اینکه کارفرما حضور آن‌ها در کارگاه را ضروری می‌دانست، در دوران پاندمی کرونا در محل اشتغال خود حاضر می‌شدند. به گفته کارگران، کارفرما درباره اهمیت حضور آن‌ها در کارگاه و پرداخت پاداش دوران محدودیت‌های اجتماعی، وعده‌هایی داده بود اما پیمان‌شکنی کرد.

بازار کار ایالات‌متحده با بحرانی جدید در روابط کار دچار شده است. به طور قطع، نیروی انسانی آماده به کار در این کشور کاهش یافته، بنابراین کارفرمایان ناچار هستند تا در روابط کار تجدیدنظر کنند و شرایط کاری کارگاه‌ها را بهبود بخشند تا نیروی کار خود را از دست ندهند. اگرچه چنین انتظاراتی وجود دارد اما بررسی‌ها نشان می‌دهد، کارگران از عملکرد کارفرمایان همچنان ناراضی هستند و احساس ناامیدی می‌کنند.

دانشکده روابط صنعتی دانشگاه «کرنل» در گزارشی نوشت: کارگران در دوران پاندمی کرونا دست به اعتراضات بیشتری زده‌اند. تعداد آن‌ها در ماه اکتبر حدود ۲۵ هزار نفر و در ماه‌های اکتبر، سپتامبر و اوت حدود ۱۰ هزار نفر برآورد شده است.

«جانی کلاس» مدیر گروه دانشکده روابط صنعتی این دانشگاه درباره شرایط بازار کار آمریکا گفت: کمبود نیروی انسانی می‌تواند به یک اهرم قدرت در دستان کارگران تبدیل شود تا بتوانند با اتکا به آن بتوانند از سختی کار خود کم کنند. با تمام این تفاسیر، نیروی کار ایالات‌متحده در دوران پاندمی کرونا شرایط نامساعدی را تجربه کرده‌است.

به گفته فعالان حوزه کار، استثمارگری با قدرت اقتصادی کشورها کم یا زیاد می‌شود، هرچه کارفرمایان از قدرت بیشتری برخوردار باشند به بهره‌کشی بیشتر روی می‌آورند.

تعداد اعتراض‌های کارگری در دو دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی در ایالات‌متحده زیاد بود، بررسی‌ها حاکی از آن است که تعداد اعتراض‌ها در دوران پاندمی کرونا نسبت به این دهه‌ها، دو تا سه برابر افزایش یافته است. اگرچه بهبود اقتصادی در سال‌های اخیر به چشم می‌آید اما مشکلات ناشی از این ویروس مرگبار سبب شده تا نیروی انسانی نسبت به وضعیت کارگاه‌ها معترض باشند.

وزارت کار ایالات‌ متحده آمریکا در گزارشی وضعیت نیروی انسانی در این کشور را بررسی کرد. اطلاعات این گزارش نشان می‌دهد: تعداد فرصت‌های شغلی در تابستان سال جاری به بیشترین میزان خود رسیده است. کارفرمایان چنین وضعیتی را در سال ۲۰۰۰ تجربه کردند. به طور قطع، کمبود نیروی انسانی آماده به کار می‌تواند موجب بروز مشکلات فروان در زنجیره تامین شود و خسارت‌هایی برای صاحبان مشاغل ایجاد می‌کند.

یک انجمن فعال در زمینه تولید کالای الکترونیک نوشت: از هر ۱۰ تولیدکننده در این بخش، ۹ نفر نسبت به کند شدن روند تولید کالاهای خود انتقاداتی وارد کرده‌اند. تاخیر در تولید اجناس الکترونیک به هشت هفته رسیده است.

دلایل متعددی برای فرار نیروی انسانی از کارگاه‌های مطرح می‌شود. بسیاری از کارگران ادعا می‌کنند که کارفرمایانشان، آن‌ها را در سودهای هنگفت دوران کرونا شریک نکرده‌اند. نیروی کار مدعی است که در دوران شیوع بیماری از جان خود گذشته است تا چرخ‌های تولید کارگاه‌ها متوقف نشوند.

نیروی کار چرایی‌ عدم بازگشت خود به کارگاه‌ها را با دلایل مختلف بیان می‌کنند و معتقدند که روش افزایش دستمزد دیگر نمی‌تواند سبب بهبود شرایط برای کارفرمایان شود. به گفته آن‌ها، وقتی شرکت‌ها افزایش مزد را پیشنهاد می‌دهند، افزایش دستمزد آن‌ها بسیار محدود است و بسیاری از مزایا کم می‌شود. بنابراین افزایش دریافتی کارگران تنها یک تکنیک ظاهری است. همچنین افزایش دستمزد ناچیز است و نمی‌تواند ضعف مزدی و مزایای سال‌های گذشته را جبران کند.

اعتراض‌های کارگری پیش از پاندمی پیش از دوران یعنی در سال ۲۰۱۸ آغاز شد؛ هزاران معلم در ایالت‌های مثل «آریزونا» و «ویرجینیا» نسبت به شرایط شغلی خود معترض بودند و دست به اعتراض زدند. در بازه زمانی محدودی یعنی اوایل شیوع کووید۱۹ اعتراض روندی کاهشی داشت اما پس از مدتی به شکل باورنکردنی سیری صعودی گرفت. تمامی کارگران در ایالت‌های دموکرات و جمهوری خواه احساس می‌کنند که مورد ظلم قرار گرفته‌اند، انگیزه اعتصاب صنفی است.

ساختار «مزدی دوگانه» از مواردی است که مورد اعتراض کارگران است، نیروی کاری که پیش از یک تاریخ معین استخدام می‌شوند، ممکن است در مقایسه با همکاران خود دستمزد بیشتری دریافت کنند درحالیکه نیروهای جدید مزد کمتری دریافت می‌کنند و از برخی مزایای دوران بازنشستگی محروم می‌شوند. همچنین نفوذ کارفرمایان در برخی از اتحادیه‌های کارگری باعث شده تا کارفرمایان نسبت به نماینده‌های خود بدبین شوند. در چنین شرایطی، نیروی کار نسبت به نتیجه مذاکرات و چانه‌زنی احساس نگرانی کردند. کارگران صنایع خودرو چنین شرایطی را تجربه کرده‌اند، «زدوبند» ۱۵ نفر از نماینده‌های اتحادیه کارگران خودروسازی با دو رئیس‌جمهور اخیر گواهی بر نگرانی کارگران است.

به ازای هر نیروی کاری که کارگران را به سمت اعتراض سوق می‌دهد، نیروهای دیگری هم وجود دارند که فشارهایی را به کارگران متحمل می‌کنند. بسیاری از رهبران اتحادیه‌های کارگری پس از اینکه با کارفرمایان وارد مذاکره می‌شوند، دیگر تمایلی برای اعتراض کردن، ندارند.

کمبود نیروی انسانی سبب شده تا کارگران واهمه‌ای از اعتراضات کارگری نداشته باشند و خواسته‌های خود را به زبان بیاورند. برخی از کارگران ترجیح می‌دهند که به دلیل ناچیز بودن دستمزد خود روی به مشاغل محلی بیاورند تا معیشت خود و خانواده‌هایشان را تامین کنند. این در حالی است که فعالان حوزه کار مدعی هستند، اعتراض برای کارگرانی که از امنیت شغلی برخوردار نیستند آورده‌ای مثبت نداشته باشد بلکه آسیب‌های روانی و مالی زیادی به نیروهای انسانی تحمیل کند.

اگرچه کارفرمایان تلاش می‌کنند تا با روش‌هایی مثل افزایش دستمزد، نیروی انسانی مورد نیاز خود را تامین کنند و این موضوع در آگهی‌های جذب نیرو مشهود است اما برخی از کارفرمایات تلاش می‌کنند تا کمبود کارگر را حاشا کنند. به گفته اتحادیه‌های کارفرمایی، این احتمال وجود دارد که برخی از شرکت‌های کوچک در مواجه با کارگران خود دچار مشکل شده باشند. پس این تاثیر آنچنان زیاد نیست که نفس آن‌ها را ببرد و امکان فعالیت را برای آن‌ها مشکل کند.

با تمام این تفاسیر، کارگران از زمان شیوع کرونا تا به امروز تحت فشارهای شدیدی قرار گرفته‌اند. آنچه که مشخص است کارفرمایان با وعده‌های متفاوت توانسته‌اند نیروی کار خود را در دوران کرونا به کارگاه‌ها بکشانند اما هیچکدام از وعده‌ها محقق نشده است.