سرمایه‌داران و “میلیاردرهای نگران” جهان درتلاش هستند که پزشکان و متخصصان بهداشتی  را نادیده بگیرند و روند سوداگری سرمایه‌داری را سریعاً از سر بگیرند (زولتان زیگدی – ۱۶ فروردین ۱۳۹۹).

بر  اساس اخبار آژانس خبری بلومبرگ، مدیران میلیاردر شرکت‌های سرمایه‌گذاری بورس و صندوق سهام خصوصی که روز سه‌شنبه ۵ فروردین‌ماه ۹۹ با رئیس‌جمهور دونالد ترامپ ملاقات کردند، “از توقف فعالیت‌های اقتصادی ناشی از شیوع ویروس کرونا ناخشنودند.” آنان از دولت می‌خواهند که حکم  تعطیلی اضطراری را ملغیٰ کند. آنان خواستار بازگشت کارگران به‌ کار شدند. میلیاردرهای “نگران”، به‌همراه رئیس‌جمهور، نمی‌خواهند “درمان بدتر از خود مشکل باشد.”

دیوید نیلمن، یکی دیگر از ثروتمندان “انسان‌دوست”، بنیان‌گذار شرکت‌های هواپیمایی جت‌بلو (JetBlue) و وست‌جت (WestJet) و سهامدار اصلی تعدادی شرکت‌های هواپیمایی بین‌المللی در آمریکا، برزیل، و پرتغال، همچون آژانس خبری بلومبرگ ابراز نگرانی کرد که نباید از مشکلات کارکنان و کارگران غفلت کرد: “سردرگمی زیادی وجود دارد. هیچ‌کس شاغل نیست. مردم خانه‌های خود را از دست می‌دهند، بچه‌ها مدرسه نمی‌روند و در خانه هستند. ما از هر نظر بد آورده‌ایم.”

بدون شک کارگران آمریکایی که در معرض تهدید این ویروس کشنده‌اند، نمی‌توانند و نمی‌خواهند باور کنند که نیلمن فقط در جهت منافع آنان صحبت می‌کند. بیل هارلی، از صاحبان اصلی شرکت عظیم سرمایه‌گذاری بنچمارک و از پشتیبانان مالی مؤسسه‌هایی تازه تأسیس با سرمایه‌گذاری‌ای بیش از ۳ میلیارد دلار، نیز گویا حامی کارگران و مردم عادی شده و خواستار پایان تعطیلی اقتصادی و شروع کسب‌وکار گردیده است. او ورشکستگی‌ها و [به‌دنبال آن‌ها] خودکشی‌ها را پیش‌بینی می‌کند و یادآوری می‌کند که “ریسک کردن، امری نسبی است”، که مطمئناً، زمانی که می‌خواهید زندگی کارگران را به‌خطر انداخته تا بتوانید سرمایه‌گذاری خود را راه‌اندازی کنید، صحیح  است.

ویلیام اکمن، یکی دیگر از مدیران میلیاردر صندوق‌های سرمایه‌گذاری، با ژست و لحن کسی که حد وسط را می‌گیرد، می‌گوید که ما توقف کاری‌ای جدی دو هفته بیش از آنچه رئیس‌جمهور پیشنهاد می‌کند باید اعمال کنیم. ولی پس از این مدت، همه را به کار خود بازگردانیم. او به خبرگزاری سی ان ان می‌گوید: “اگر  ما این مشکل را حل نکنیم و پشت سر نگذاریم، آیا با خطر نابود کردن سرمایه‌داری مواجه نیستیم؟ بله. بنابراین رئیس‌جمهور درست می‌گوید … من آن را استراتژی مرگ یک بار، شیون یک بار می‌نامم.”

برخی اظهار داشته‌اند که اکمن پس از هشدار به خبرگزاری سی ان بی سی و مخاطبانش که با شیوع ویروس “جهنم در راه است”، از راه شرط‌بندی علیه وضعیت اقتصادی، میلیون‌ها دلار به جیب زده است. مبادا آن را فرصت‌طلبی بنامید! فرد دیگری هم هست، لوید بلنکفین، مدیرعامل سابق گلدمن ساکس، که از طریق کلاه‌برداری قانونی [فروش ضایعات] توانست به منافعی عظیم مالی دست پیدا کند، یعنی روشی که با به‌کارگیری آن توانست شرکتش از امواج بحران‌های سال‌های  ۲۰۰۷ – ۲۰۰۸ بگذراند. حس عدالت‌طلبی عمیق بلنکفین این اخطار را می‌دهد که “نابودی اقتصاد، مشاغل، و روحیه نیز مسئله‌ای بهداشتی و فراتر از آن است.” درعوض، اوج فراست در کلامش را بدین گونه ارائه می‌دهد: “پس از چند هفته اجازه دهید کسانی که در معرض خطر کمتر ابتلا به این بیماری هستند، به کار خود برگردند.” خطر کمتر، آقای بلنکفین؟ چه کسی درباره میزان خطر تصمیم می‌گیرد؟ آیا کارگران باید تخت بیمارستان را رها کنند تا چرخ صنعت را به‌چرخش اندازند؟

مشاور اقتصادی کاخ سفید، لاری کودلو، چهرهٔ تلویزیونی سابق، اما در ارتباط عمیق با وال‌استریت، مانند رئیسش ترامپ، اطمینان می‌دهد: “ما توصیه‌های متخصصان بهداشت را زیر پا نمی‌گذاریم، ولی فریادهایی برای بازگشایی یا تخفیف در تعطیلی کسب‌وکار بلند شده است.”  بله، “فریاد” سرمایه‌داران برای نادیده گرفتن توصیه‌های پزشکی و راه‌اندازی سریع روند انباشت سود سرمایه.

ازجمله رهبران کاخ سفید که سعی فراوان در اعزام کارگران به کام  ویروس کرونا دارند، جو گروگان، مدیر شورای سیاست‌گذاری داخلی و استیون منوچین، وزیر خزانه‌داری، هستند. گروگان، لابی‌گر سابق یک شرکت بزرگ داروسازی و مسئول اصلی از بین بردن بیمه بهداشت عمومی هرچند ناکارآمد معروف به بیمه عمومی اوباما، دقیقاً آن شخصی است که به هنگام امر محافظت از مردم در برابر ویروسی مرگبار نباید به او اطمینان کنید.

و منوچین، وزیر خزانه‌داری، از نسل دوم مدیران اجرایی و سرمایه‌گذاران گلدمن ساکس و پرچین بودجه،  کسی که نسبت به آنانی که برای زنده ماندن کار می‌کنند هرگز همدردی‌ای از خود نشان نداده است. جای تعجب نیست که او رهبری مبارزه بر ضد متخصصان بهداشتی دولت که برای وال‌استریت سوداگری  نمی‌کنند، را برعهده دارد. ظاهراً از مرگ سه کارگر از کووید- ۱۹ درحالی که برای کارخانه اتومبیل‌سازی فیات- کرایسلر سود تولید می‌کردند دقیقاً پس از آنکه تهدید مرگ از سوی این ویروس آشکار شد، چیزی آموخته نشد. آنان جزو اولین شهدای آزمندی سرمایه‌داری در ایالات متحده در این بحران بی‌سابقه‌اند. کارخانه فورد اعلام کرده است که در برنامه دارد کارخانه‌هایش را در ۱۴ آوریل بازگشایی کند درحالی ‌که ویروس همچنان درحال گسترش تصاعدی است.

“لایحه کمک‌های اضطراری” ۱/۲ تریلیون دلاری که از سوی کنگره ایالات متحده سرهم‌بندی شد، مهر تأیید اکثریت میلیونرهای کابینه دولت ایالات متحده و سایر کارمندان عالی‌رتبه اجرایی و قضایی را بر خود دارد. کمتر از یک‌سوم این مبلغ، به بیمه بیکاری، پرداخت مستقیم به خانوارها، بیمارستان‌ها، مراقبت از جانبازان و حمل‌ونقل عمومی و مابقی برای دولت و شرکت‌های بزرگ خصوصی اختصاص داده شده است. کاملاً واضح است که اولویت‌های آنان در کجا قرار دارد.

همان‌طور که جک راسموس، اقتصاددان، متذکر شده است، فدرال‌رزوو با افزودن به مبلغ موردنظر در برنامه پیشنهادی کنگره، “بانک مرکزی فدرال رزرو آمریکا سریعاً بیش از ۶٫۲ تریلیون دلار برای کمک به بانک‌ها و سرمایه‌گذاران اختصاص داده است حتی اگر ورشکسته هم نشده باشند. همچنین قول می‌دهد درصورت لزوم و تا زمانی که لازم باشد، کمک‌های بیشتری انجام دهد. این امر به‌منزله دادن چک سفید به بانک‌داران و سرمایه‌داران است.”

درعین‌حال، کنگره یک‌چهارم این مبلغ را فراهم می‌کند و تنها یک‌سوم از این یک‌چهارم (رقمی حدود ۸ درصد مبلغ کل بودجه اختصاصی)، به هزینه‌های روزمره زندگی شهروندان، کارگران، و خانواده‌های طبقه متوسط اختصاص می‌یابد. عطش بی‌پایان سرمایه‌داری برای انباشت سود، چهره زشتش را به‌راحتی در یک بحران عمیق نشان می‌دهد. چه در خلال یک قتل‌عام بی‌دلیل مانند جنگ امپریالیستی جهانی اول، یا همچون امروز با تهدید کشنده و نامرئی ویروس جدید، خصلت غیرانسانی، ضد اجتماعی و خودخواهانه سرمایه‌داری برای همه آشکار می‌شود.

همانند ژنرال‌های بی‌رحم و سرسخت جنگ جهانی اول که سربازان را به‌خاطر غرور شخصی‌شان بی‌رحمانه به کشتارگاه‌ها می‌فرستادند، اربابان ثروت و خدمتگزار‌ان‌شان، برای حفاظت از سود سهام مالی‌شان، کارگران بیشتری را به لیست فزاینده قربانیان ویروس کشنده می‌افزایند.

آنجا که مارتین لوتر (کشیش مسیحی قرن ۱۶ میلادی، از پایه‌گذاران کلیسای پروتستان اصلاح‌طلب) نوشت: “شخص سوداگر و پول‌پرست، حاضر است همه مردم جهان از گرسنگی و تشنگی، فلاکت و نداری، هلاک شوند تا مگر همه‌چیز از آنِ او گردد”، مطمئناً طمع بی‌حدوحصر بانک‌داران و رهبران مالی ما به‌ذهنش خطور نمی‌کرد. اینان با ربودن سهمی مشمئز کننده و غیراخلاقی از ثروت جامعه به‌روشنی فراتر از “طلا و ابریشم” را به‌رخ کشیده و پز می‌دهند. اگر لوتر در قرن شانزدهم فکر می‌کرد که ما باید “همه سوداگران را شکار کرده و سر از تن‌شان جدا کنیم”، برای بانک‌داران و مدیران مالی صندوق‌های سرمایه‌گذاری چه مجازاتی تعیین می‌کرد؟

نامهٔ مردم