حبیبی به کارگران و تشکل‌های کارگری تسلیت می‌گوید: تسلیت برای مصوبه بسیار بد دولت و مجلس و شورای نگهبان که یادآور عهدنامه ترکمانچای است. تسلیت برای تجاوز به حقوق شرعی و قانونیِ ۴۲ میلیون جمعیت کارگری کشور. تا اراده ملی برای اعتراض نباشد، مصوبه‌های بد ادامه خواهند داشت

حسین حبیبی دبیر کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان تهران، این مصوبه را با برخی قراردادهای تلخ تاریخی مقایسه می‌کند و معتقد است اگر قراردادهایی مثل ترکمانچای را خارجی‌ها به ملت تحمیل کردند؛ قرارداد برداشت از منابع کارگران را خود سردمداران نوشتند و پایش امضا گذاشتند. تصویب بند «ز» تبصره هفت لایحه بودجه، ترکمانچای ملی است و اموال کارگران را نه به خارجی‌ها بلکه به خودی‌هایی می‌دهد که برای برداشت از این اموال مدتهاست کمین کرده‌اند.

این فعال کارگری تاکید کرد: دادِمان از ترکمانچای‌ها و گلستان‌ها گوش فلک را کر کرده و بر رفتار ظالمانه و حقارت‌آمیز خارجی‌ها در تاریخ خُرده می‌گیریم؛ ولی شهامت و جرات اعتراف آن‌ را نداریم که بگوییم خیلی وقت‌ها مثل امروز، خود باعث شدیم که به اوج بدبختی سقوط کنیم؛ جرات نداریم بگوییم؛ چراکه خود کرده را تدبیر نیست.

تصویب بند «ز»، حاصل اتحاد بالادستی‌ها علیه فرودستان

حبیبی؛ همدستی مجلس، دولت و شورای نگهبان را اتحاد بالادستی‌ها علیه فرودستان توصیف می‌کند و می‌گوید: مصوبه بند ز تبصره ۷ لایحه بودجه ۹۷ دولت که در ۲۹ بهمن در «یکشنبه سیاه» توسط نمایندگان دولت در مجلس به تصویب رسید، توسط شورای نگهبان قانون اساسی تصویب شد تا این بار شاهد بدترین مصوبه دولت، مجلس و شورای نگهبان و احتمالا مجمع تشخیص مصلحت نظام علیه ملت شریف باشیم.

او معتقد است گوش شنوایی برای شنیدن صدای کارگران وجود ندارد: «گفتیم و گفتند حق بیمه کارگران نه تنها درآمد دولت بلکه حق‌الناس است؛ ظاهرا دولت و مجلس و شورای نگهبان خواب‌آلودگی و نشنیدن را پیشه خود کرده‌اند تا پایمال شدن حقوق شرعی و مغایرت با قانون اساسی را متوجه نشوند.»

حبیبی به جد یقین دارد کسانی که همواره داد سخن و اعتراض به عهد امه‌های ننگین گلستان و ترکمنچای سرداده‌اند، این‌بار خود خالق بدترین مصوب، آن هم در ام‌القرای مسلمین برعلیه ۴۲ میلیون خانواده کارگری شدند.

تا اراده ملی برای اعتراض نباشد، مصوبه‌های بد ادامه خواهند داشت

بازرس کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور می‌گوید: به‌راستی که این عهدنامه‌ها و مصوبه‌های بد تمامی ندارند؛ آن زمان که آئین‌نامه ننگین خروج کارگاه‌های زیر ۱۰ نفر موضوع ماده ۱۹۱ در سال ۱۳۸۱ امضا شد، صدای اعتراضی درنیامد؛ هرچه گفتیم و نوشتیم که اگر ساکت بنشینیم خروج کارگران از حمایت قانون کار، قانونی می‌شود، متاسفانه نه بدنه کارگری حمایت کرد و نه مسئولان صدای اعتراضمان را شنیدند.

او این روند تاریخی را اینگونه شرح می‌دهد: زمانی که قانون بسیار بد نوسازی صنایع، توسط دولت و مجلس در سال ۱۳۸۲ مصوب شد، گفتیم و نوشتیم که فریب بازنشستگی زودتر از موعد را نخورید؛ هم کارگران هم تامین اجتماعی و هم تشکلات کارگری متضرر خواهیم شد و صنایع هم رشد نخواهد کرد؛ بازهم دریغ از حمایت و اعتراض و اینک غارت حقوق شرعی و قانونی در قالب بند ز تبصره ۷ لایحه بودجه رقم خورد.

این فعال کارگری این روند تاریخی را توقف‌ناپذیر می‌داند: «هر عهدنامه بدی مانند ترکمنچای و آئین‌نامه ماده ۱۹۱، نوسازی صنایع و بند ز تبصره ۷ لایحه بودجه، اگر اراده ملی جهت اعتراض نباشد تصویب می‌شود و باید بدانیم تا زمانی که در بر همین پاشنه می‌چرخد، روند اینگونه مصوبه‌های ننگین نیز ادامه‌دار خواهد بود.»

حبیبی در پایان به کارگران و تشکل‌های کارگری تسلیت می‌گوید: تسلیت برای مصوبه بسیار بد دولت و مجلس و شورای نگهبان که یادآور عهدنامه ترکمانچای است. تسلیت برای تجاوز به حقوق شرعی و قانونیِ ۴۲ میلیون جمعیت کارگری کشور.

ایلنا