جستاری در ارتباط با طرح‌های حساب شدهٔ سران آمریکا و اسرائیل برای از بین بردن و نابودی کامل فلسطین در شرایط کنونی

آخرین خبر- کنست (پارلمان) اسرائیل روز سه‌شنبه ۳۱ تیرماه جاری میزبان کنفرانسی بود که در آن سیاستمداران و شهرک‌نشینان راست افراطی صهیونیست آشکارا دربارهٔ “طرح پیشنهادی” پاکسازی نوار غزه از فلسطینیان و الحاق آن به اسرائیل گفتگو کردند. در این کنفرانس که تحت عنوان “ریویرای غزه – از رؤیا تا واقعیت” برگزار شد بتسلئیل اسموتریچ، وزیر دارایی اسرائیل که عضو وزارت دفاع نخست‌وزیر اسرائیل بنیامین نتانیاهو نیز هست، گفت: “ما غزه را اشغال خواهیم کرد و آن را به بخشی جدایی‌ناپذیر از اسرائیل تبدیل خواهیم نمود.”

نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، در دیداری با رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، در ۱۷ خرداد ۱۴۰۴، اعلام کرد: “ایالات متحده و اسرائیل با آن کشورهایی که ‌خواهان آینده‌ای بهتر برای فلسطینیان هستند همکاری می‌کنند.” او افزود: “ما با ایالات متحده همکاری‌ای بسیار نزدیک می‌کنیم تا کشورهایی را شناسایی کنیم که آماده‌اند به وعدهٔ همیشگی‌شان عمل کنند، کشورهایی که می‌خواهند برای فلسطینی‌ها آینده‌ای بهتر رقم بزنند. به‌نظرم تا کنون به جلب چندین کشور برای مشارکت نزدیک شده‌ایم.”

این سخنان بی‌شرمانه‌ ذهنیت اشغالگری توسعه‌طلب را برملا می‌کند. هدف اسرائیل در این تجاوز روشن است: بیرون راندن تمام فلسطینیان از غزه و کرانه باختری و برپایی “اسرائیل بزرگ”. این به‌معنای پاک ‌کردن کامل فلسطین از نقشه جغرافیای جهان است. آن‌ها [ایالات متحده و اسرائیل با آن کشورهایی که ‌خواهان آینده‌ای بهتر برای فلسطینیان هستند] می‌خواهند جامعهٔ جهانی فراموش کند اسرائیل چگونه پس از جنگ جهانی دوم در سال ۱۳۲۷ با قطعنامه سازمان ملل از دل فلسطین بیرون کشیده شد و چگونه از آن زمان تا کنون گام‌به‌گام سرزمین‌هایی بیشتر را به‌هزینهٔ آوارگی مردم فلسطین در دل فلسطین اشغال کرده است.

درحالی‌که مردم بسیاری از کشورها علیه تجاوزگری‌های اسرائیل اعتراض می‌کنند نیروهای راست‌گرای افراطی در سراسر جهان همچنان اسرائیل را به ادامه دادن به این تجاوز تشویق می‌کنند. دولت مرکزی هند به‌رهبری حزب “بی‌جی‌پی” نیز به‌طور سربسته با اسرائیل هم‌سو شده است. این بازیگران با منافع شرکت‌های چندملیتی‌ای که از برنامه‌های توسعه‌طلبانهٔ اسرائیل حمایت می‌کنند، به هم پیوند یافته‌اند. گزارش سال ۱۴۰۴ گزارشگر ویژهٔ سازمان ملل دربارهٔ وضعیت حقوق بشر در سرزمین‌های اشغالی فلسطین با عنوان: “از اقتصادِ اشغال تا اقتصادِ نسل‌کُشی” بیان می‌کند: “نسل‌کُشی اسرائیل ادامه دارد، زیرا برای بسیاری سودآور است.” این گزارش ریزه‌کاری‌های نقش‌آفرینی انگیزه‌های سودآور در “پروژهٔ جنایتکارانه مشترکِ جابه‌جایی، جایگزینی، و خشونت جمعی” را بیان می‌کند. ”

چندین شرکت در این پروژهٔ مجرمانه هم‌دست شناخته شده‌اند. شرکت‌هایی مانند: لاکهید مارتین، البیت سیستمز (که با گروه آدانی همکاری مشترک دارد و در حیدرآباد هند پهپاد تولید می‌کند)، گوگل (آلفابت)، آمازون، مایکروسافت، آی‌بی‌ام، هیولت پاکارد، کاترپیلار، اچ‌دی هیوندای، گروه ولوو، شِورون، بی‌پی (بریتیش پترولیوم)، بوکینگ‌دات‌کام، ایر‌بی‌ان‌بی، و غول‌های مالی بلک‌راک و ونگارد.

سخنان نتانیاهو در حضور ترامپ نشان دهنده‌ بیزاری مشترک این دو از به‌رسمیت شناختن کشور فلسطین و راه حل دو‌کشور است. خواستِ واقعی‌شان تحقق یک کشور است: اسرائیل بزرگ. از دید آنان، فلسطین نباید وجود داشته باشد. و اگر این به‌معنای نابودی کامل فلسطینیان باشد، بگذار چنین باشد.

در بازهٔ زمانی ۲۲ ماه گذشته، اسرائیل به تجاوز نظامی و نسل‌کُشی فلسطینی‌ها ادامه داده است. این کارزار پس از حمله حماس در ۱۵ مهرماه ۱۴۰۲ آغاز شد. هرچند توجیه نخستین این عملیات از بین بردن حماس بود،اما اقدام‌های اسرائیل مدت‌هاست از این هدف فراتر رفته‌اند. اکنون این رژیم در مسیر اشغال کامل فلسطین، شامل غزه و کرانه باختری، قرار دارد.

تا نوزدهم تیرماه ۱۴۰۴، در غزه، ۵۷ هزار و۶۸۰ نفر کشته، بیش از ۱۳۸ هزار نفر زخمی، و ۱۴ هزار نفر ناپدید شده‌اند. هر ۲۰ دقیقه یک کودک در غزه کشته می‌شود. بر اساس پژوهش‌های میدانی گروهی از استادان دانشگاه، ۲/۵۶ درصد قربانیان، زن، کودک یا سالمند بوده‌اند. بین مهرماه ۱۴۰۲ تا تیرماه ۱۴۰۴ ارتش اسرائیل حدود ۸۵ هزار تُن بمب بر غزه ریخته است که کم و بیش برابر است با ۲۳۳ تن به‌ازای هر کیلومتر مربع. غزه یکی از پرتراکم‌ترین منطقه‌های جهان است با میانگین ۵۹۶۷ نفر در هر کیلومتر مربع. یعنی به‌طور‌میانگین ۳۹ تُن مواد منفجره برای هر نفر ساکن غزه فرو ریخته شده است. چنین ویرانگری‌ای از هر تعریفی دیگر از بی‌رحمی و قساوت فراتر می‌رود.

در کرانه باختری نزدیک به هزار فلسطینی از جمله ۲۰۲ کودک به‌دست ارتش و شهرک‌نشینان اسرائیلی کشته شده‌اند و ۹۲۳۰ نفر دیگر زخمی شده‌اند. از مهرماه ۱۴۰۲ تا تیرماه ۱۴۰۴ حدود ۱۸۰۰ حمله ثبت شده در کرانه باختری رخ داده که به آوارگی اجباری دست‌کم ۶۵۷۴ نفر و ویرانی ۳۰۹۱ سازهٔ متعلق به فلسطینیان منجر شده است.

تجاوز اسرائیل به چندین منطقه دیگر در غرب آسیا نیز گسترش یافته است. اسرائیل حمله‌هایی هدفمند در ایران انجام داده و به بمباران‌هایی بی‌رویه و نسنجیده در لبنان، سوریه، یمن، و عراق دست زده است. تلفات انسانی این حمله‌ها روز به‌روز افزایش می‌یابند. تنها در یک حمله ۱۲روزه به ایران در ۲۳ خرداد بیش از هزار نفر جان‌شان را از دست دادند. با درنظر گرفتن کل منطقه، حتا بر اساس برآوردهای محافظه‌کارانه، بیش از ۶۵ هزار نفر در غرب آسیا جان‌شان را در اثر تجاوزهای اسراییل از دست داده‌اند.

ویرانیِ گسترده

حمله‌های اسرائیل فراتر از تلفات انسانی سرسام‌آور نزدیک به ۹۰ درصد از ساکنان ۳/ ۲ میلیون نفری غزه را آواره کرده است آن‌گونه که بسیاری از آنان چندین بار بی‌جا و آواره شده‌اند. به‌گفتهٔ منابع سازمان ملل، ۹ خانه از هر ۱۰ خانه در غزه آسیب دیده یا ویران شده‌اند. بیش از ۹۲ درصد از جاده‌های اصلی منطقه از میان رفته‌اند.

بیش از ۸۴ درصد از تسهیلات بهداشتی غزه در اثر بمباران‌های هدفمند به تلی از خاک درآمده‌اند. در بازهٔ ‌زمانی بین ۱۶ مهرماه ۱۴۰۲ تا ۲۹ شهریورماه ۱۴۰۳، همه بیمارستان‌های غزه هدف حمله قرار گرفتند و هیچ‌کدام به‌طورکامل برای انجام خدمات پزشکی نمانده‌اند. بخش‌های اورژانس، جراحی، و مراقبت‌های ویژه در شرایطی بسیار دشوار با منابعی اندک و افزایش شمار آسیب‌دیدگان با زخم‌هایی مهلک کار می‌کنند.

نزدیک به ۷۰ درصد زیرساخت‌های آب و فاضلاب غزه نیز ویران یا به شدت آسیب‌ دیده‌اند. دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل گزارش داده است از زمان آغاز تهاجم‌های اسرائیل به ۸/ ۸۸ درصد از مدرسه‌های غزه حمله شده و درنتیجه آسیب دیده‌اند.

از دیگر پیامدهای فاجعه‌بار این تجاوزها که توجه‌ای به آن‌ها نمی‌شود، نابودی گسترده معیشت مردم در غزه و کرانه باختری است. “ادارهٔ مرکزی آمار فلسطین” (“PCBS”) در بیانیه‌ای به‌مناسبت روز جهانی کارگر (۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۴) از افزایش نگران‌کننده نرخ بیکاری خبر داده است. بر اساس این گزارش، نرخ بیکاری در غزه از ۴۵ درصد در مهرماه ۱۴۰۲ به ۶۸ درصد در پایان ماه‌های پایانی سال ۱۴۰۳ رسید. نزدیک به ۷۴ درصد جوانان ۱۵ تا ۲۹ سال، بدون تحصیل، اشتغال و یا کارآموزی بسر می‌بردند.

در کرانه باختری، اشغالگری و عملیات نظامی اسرائیل اقتصاد محلی را به‌ نابودی کشانده است. شمار بیکاران این منطقه از نزدیک به ۱۸۳ هزار نفر در سال ۱۴۰۲ به ۳۱۳ هزار نفر در ۱۴۰۳ افزایش یافت. نرخ بیکاری در میان نیروی کار از ۱۸ درصد به ۳۱ درصد افزایش یافت.

به منطقه‌های کشاورزی در شمال غزه نیز به‌طورهدفمند حمله شده‌اند. این ناحیه‌ها یک‌سوم زمین‌های زیر کشت فرآورده‌های زراعی، سبزیجات، و درختان میوه منطقه را تشکیل می‌دهند. برآورد اداره مرکزی آمار فلسطین نشان می‌دهد بخش کشاورزی غزه روزانه حدود ۲ میلیون دلار زیان می‌بیند. بر اساس گزارش سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل متحد (FAO)، دام‌های خوراکی به شدت کاهش یافته‌اند: تعداد گوسفندها به ۳۶ درصد، بزها به ۳۹ درصد، گاوها به تنها ۳/ ۸ درصد، و مرغ‌ها به ۱/ ۴ درصد از میزان پیش از جنگ رسیده‌اند.

حمله‌های اسرائیل بیش از یک سوم زیرساخت‌های آبیاری غزه را نیز نابود کرده است. ماهیگیری که فعالیتی حیاتی برای تأمین درآمد و تغذیهٔ مکمل است آسیب جدی دیده و ۷۰ درصد ناوگان ماهیگیری غزه منهدم شده است.

اسرائیل همه گذرگاه‌های واردات غذا را بسته و دسترسی به کمک‌های غذایی انسان‌دوستانه را دانسته مسدود کرده که به محدودیت در تأمین مواد غذایی مورد نیاز مردم انجامیده است. سازمان ملل در اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ گزارش داد: “۱۰۰ درصد جمعیت (غزه) در آستانهٔ خطر قحطی قرار دارند”. طی بیش از دو ماه – از اسفند ۱۴۰۳ تا اردیبهشت ۱۴۰۴ – اسرائیل به‌طور کامل ارسال کمک‌ها به غزه را قطع کرد.

ابزارسازی از غذا

در ۶ خرداد ۱۴۰۴، با حمایت ایالات متحده، یک سازمان غیردولتی به‌نام “بنیاد بشردوستانه غزه GHF برای نظارت بر توزیع کمک‌ها در غزه برپا شد. با این حال، سازمان ملل و بیشتر کشورهای اهدا کنندهٔ کمک این نهاد را به‌دلیل هم‌سویی آشکار آن با اسرائیل آن را تحریم کرده و از همکاری با آن خودداری کردند. سازمان ملل این جانب‌داری را “ابزارسازی از غذا” و “جنایت جنگی” نامید.

اسرائیل به‌جای سپردن مدیریت کمک‌ها به سازمان ملل، همچنان از “بنیاد بشردوستانه غزهGHF پشتیبانی می‌کند. تمیم الخیطان، سخنگوی دفتر حقوق بشر سازمان ملل، گفت: از زمان آغاز فعالیت این بنیاد نظامیان اسرائیل فلسطینی‌هایی را که قصد داشتند به نقطه‌های توزیع کمک برسند، هدف گلوله قرار داده که به کشته شدن شمار زیادی انجامیده است. او بر اساس گزارش‌های متعدد افزود: “دست‌کم بیش از ۴۱۰ فلسطینی بر اثر این اقدام‌ها کشته شده‌اند، و ۹۳ نفر دیگر نیز در تلاش برای رسیدن به کمک‌های انگشت‌شمار سازمان ملل و نهادهای انسان‌دوستانه، به‌دست ارتش اسرائیل کشته شده‌اند.” به‌گفتهٔ او، بیش از ۳ هزار فلسطینی نیز در تلاش برای دسترسی به غذا هدف تیراندازی نیروهای اسراییلی قرار گرفته و زخمی شده‌اند.

فیلیپ لازارینی، رئیس “سازمان امداد و اشتغال آوارگان فلسطینیUNRWA، به‌شدت از مدیریت اسرائیل بر کمک‌ها انتقاد کرده و کانون‌های توزیع زیر کنترل این بنیاد را “تله‌های مرگی نامید که بیش از آن‌که جان‌ها را نجات دهند جان‌ها را می‌گیرند.”

رهبران راستگرای افراطی با پشتوانهٔ حمایت شرکت‌های بزرگ سودجو بدون توجه به فاجعه نسل‌کُشی در فلسطین، آشکارا ادامه جنگ تا تحقق شکل‌ گرفتن “اسرائیل بزرگ” را خواهان شده‌اند. نتانیاهو در سخنرانی‌اش در مجمع عمومی سازمان ملل در شهریورماه سال ۱۴۰۲ نقشه‌ای جغرافیایی از قلمرو اسرائیل بزرگ به نمایندگان حاضر در مجمع نشان داد که در هیچ نقطهٔ نقشهٔ نامی از فلسطین یا لبنان مشاهده نمی‌شد و بلندی‌های جولان (منطقه‌ای در خاک سوریه) نیز بخشی از اسراییل نشان داده شده بود. ایالات متحده با این بلندپروازی‌های توسعه‌طلبانه مخالفتی نشان نداده است، بلکه برخلاف پیشنهادهای شعاری آتش‌بس به ارسال جنگ‌افزار و مهمات به اسرائیل همچنان ادامه می‌دهد و با این اقدام نه‌تنها به تجاوز جاری اسرائیل مشروعیت می‌بخشد، بلکه بحران قحطی گسترده و مرگ‌ومیر ناشی از گرسنگی در میان فلسطینیان را درنتیجه تشدید کرده است.

اکنون اسرائیل با هدفی مشخص و یک‌سویه عمل می‌کند: تصرف سرزمین فلسطین و تسلط کامل بر آن. بر اساس گزارش نشریهٔ “وال‌استریت ژورنال”، ۴ خرداد ۱۴۰۴، منابع نیروهای نظامی اسرائیل گفته‌اند قصد دارند طی دو ماه آینده بیش از ۷۵ درصد غزه را اشغال کنند. اسرائیل ادعا کرده است تا خرداد سال جاری بیش از ۴۰ درصد نوار غزه را در کنترل خود دارد.

این طرح‌های شوم به‌هیچ‌وجه نباید تحقق یابند. تا زمانی که اسرائیل پاسخگو نباشد و جلو تهاجم آن گرفته نشود، هیچ صلحی در غرب آسیا یا جهان ممکن نخواهد بود. ابراز همبستگی با فلسطین و پیوستن به مبارزه برای پایان دادن به این جنگ نه تنها برای ماندگاری مردم فلسطین بایسته است، بلکه برای آینده انسانیت نیز حیاتی است. فراتر از همه، برداشتن چنین گامی گواهی بر انسانیت ما دارد.

نوشتهٔ آرون کمار، عضو هیئت سیاسی حزب کمونیست هند (مارکسیست)، در نشریهٔ “دموکراسی خلق”.

به نقل از «نامۀ مردم» شمارۀ ۱۲۳۹، ۶ مرداد ۱۴۰۴