اینترنشنال پالیسی دایجست در یادداشتی نوشت: از آنجاکه چین دیگر زباله ای از آمریکا وارد نمی کند، ایالات متحده به فکر ارسال زباله های خود به ویتنام، مالزی و تایلند است و با این کار ضمن صدور زباله، طول عمر کوتاه تر و فقر هم به این کشورها صادر می کند.

‘کیت هاروستون’ از خبرنگاران این تارنمای آمریکایی در یادداشتی با عنوان ‘اثرات وحشتناک مکان های دفن زباله بر روی سلامت انسان’ افزود: بشریت خود را متمدن کرده است یا به عبارتی، اینگونه گفته می شود. اما هنوز مشکلات فراوانی وجود دارد که انسان باید آنها را برطرف کند.

این نشریه می افزاید: آیا می دانید سالانه چه تعداد دلفین و نهنگ در اقیانوس ها به دلیل بلعیدن پلاستیک های شناور در آب دچار خفگی می شوند؟ میزان سرب موجود در آب آشامیدنی ما چقدر است؟ چه میزان دود در هوا قابل تحمل است؟ و از چه زمانی جامعه پی به کاهش ضریب هوشی جمعی برده است؟ و در خصوص محل دفن زباله ها چه می دانیم؟

در ادامه یادداشت درج شده در این تارنمای آمریکایی می‌خوانیم: کشورهایی همچون آمریکا و دیگر قدرت های جهان از خیلی وقت پیش دریافته اند که مدیریت دفن زباله ها در این کشورها چقدر ضعیف است. هرچند آمریکا بجای پیدا کردن راهی برای مدیریت آن، به فکر ارسال زباله های خود به چین افتاد.

طبق آمار جهانی، انسانها در یک سال بیش از ۲ میلیارد تن زباله تولید می کنند و از تمام اشیایی که ما برای خرید آن پول می پردازیم، ۹۹ درصد آنها ظرف شش ماه در محل دفن زباله قرار دارند و این فقط یک مشکل زیست محیطی و بهداشتی نیست. مدیریت زباله ها سبب ناآرامی های داخلی در کشورها می شود و حتی تنش بین کشورها را افزایش می دهد.

در این میان وضعیت زباله در اندونزی یک مورد خاص و وحشتناک است. دولت این کشور که طی دهه های گذشته با مدیریت دفن زباله مبارزه کرده است، باید ماهانه ۲۰۰ هزار روپیه به ساکنان فقیری که در نزدیکی مکان های دفن زباله زندگی می کنند، بپردازد. اگر به نظر می رسد این مستمری ماهیانه سخاوتمندانه است باید بدانید این مقدار معادل با ۱۳ دلار آمریکاست.

چالش مدیریت دفن زباله ها که بیشتر شبیه کوهی از ضایعات انسانی است و توزیع جمعیت، موضوع تازه ای نیست. بر اساس برآوردها در سال ۲۰۱۶، اندونزی صدها گروه قومی و زبانی دارد و به علاوه ۲۶۱ میلیون نفر در سراسر ۱۷ هزار جزیره این کشور زندگی می کنند. بنابراین ۱۳ دلاری که اندونزیایی ها برای زندگی در سایه محل دفن زباله دریافت می کنند، جبران آلودگی آب این مناطق را نمی کند و ساکنان این مناطق مجبورند برای آب آشامیدنی و حمام خود هر روزه از آبهای بطری استفاده کنند و شرایط در آنجا هر روز بدتر می شود. زیرا روزانه ۷ هزار تن زباله به این مناطق آورده می شود و با رشد جمعیت، روز به روز شهروندان کمتری می‌توانند با فروش زباله و ضایعات به شرکتهای بازیافت، درآمد کسب کنند.
اینجا است که در می‌یابیم متاسفانه اندونزی سندی بزرگ از نبود چشم انداز بلند مدت انسان در مورد مدیریت زباله است.

از سوی دیگر، دولت چین واردات مواد زائد از ایالات متحده را به پایان رسانده، زیرا این کشور سالها ذخیره و پردازش بسیاری از زباله های جهان را تجربه کرده است. با این حال، با توجه به وضعیت اقتصادی و افزایش اثرات زیست محیطی ناشی از این واردات، چین از پذیرش زباله های آمریکا منصرف شده است. به این معنی که ما باید به دنبال مکانی جدید برای دفن زباله های خود باشیم. از سوی دیگر بدون در نظر گرفتن اثرات ژئوپلیتیک این موضوع، آمریکا دیگر نمی تواند حجم بیشتری از زباله را در خود جای دهد.

بنابراین، پیش بینی می شود آمریکا در حال حاضر به تایلند، ویتنام و مالزی به عنوان مقصدهای جدید برای ارسال زباله بیندیشد و این خود از چرخه دیگری از شرایط زیست محیطی و بدتر شدن سلامت عمومی خبر می دهد. باید خاطرنشان کرد آمریکا همزمان با صدور زباله، طول عمر کوتاه تر و فقیرتری را هم به این کشورها صادر می کند.

یک طرح تحقیقاتی از برزیل با عنوان ‘مشخصات اجتماعی و محیطی و هماتولوژیک ساکنان محل دفن زباله’ به دنبال کشف برخی آسیب های مرتبط با سلامتی انسان بود که بحران زباله در کشورهای جهان اول و سوم ایجاد می کند. مقایسه نمونه های خون ساکنان محل دفن زباله در ‘سائو جورج’ در نزدیکی برزیل با نمونه هایی از ساکنانی که در محل های بدون قرارگیری در محل دفن زباله زندگی می کنند، نشان داد افرادی که در نزدیکی مکان های دفن زباله زندگی می کنند، خطر ابتلا به بیماری هایی مانند موارد زیر در آنها بیشتر است:

– لنفوسایتوسیز یا ازدیاد تعداد گلبول های سفید خون: از علائم این بیماری افزایش غیرعادی شمار گلبول های سفید خون است که می تواند بی ضرر باشد و یا می تواند به بیماری های خطرناکی همچون سرطان، عفونت و اختلالات خودایمنی ختم شود.

– بیماری دیگر نوتروپنی یا مقدار کم نوتروفیل در خون است که می تواند عفونت های جدی، به ویژه در کودکان ایجاد کند.

– کم خونی که همان کمبود خطرناک گلبول های قرمز سالم است که سبب خستگی مزمن می شود.

– لکوپنی یا تعداد کم سلولهای سفید خون است که توانایی بدن برای مبارزه با عفونت را کاهش می دهد.

به گفته یونیسف (صندوق کودکان سازمان ملل متحد)، در سال ۲۰۱۳، ۳۴۰ هزار کودک در سراسر جهان به علت نبود بهداشت عمومی و آب آشامیدنی در معرض آلودگی قرار داشته اند و همه این نشانه ها در نزدیکی ساکنان محل های دفن زباله وجود داشته است.

در دنیای صنعتی امروز چندین دهه است که بشریت وانمود می کند، مشکل زباله به طرز معجزه آسایی برطرف می شود.

اما این تصور تنها خیالات است. عقبگرد چین از پذیرش زباله های آمریکا خود یک اخطار است. اما آمریکا بجای توجه به این هشدار، به فکر ارسال زباله خود به دیگر کشورهای کمتر توسعه یافته است.

این چرخه بارها و بارها تکرار می شود تا زمانی که یکی از این دو چیز اتفاق افتد: فرصت ما به پایان می رسد، یا در نهایت خواهیم فهمید چگونه به زندگی که شایسته آن هستیم تن دهیم و موادی که طول عمر کوتاهتری دارند و زودتر تجزیه می شوند را مصرف کنیم. همه اینها به نظر میرسد تجربه ای در حال بدست آمدن برای مردم سراسر جهان باشد. در غیر این صورت باید در پی نوآوری برای حل این مشکل باشیم زیرا دیگر زمانی برای انکار آن باقی نمانده است.

***’اینترنشنال پالیسی دایجست یک نشریه آنلاین آمریکایی است که سال ۲۰۱۱ تاسیس شده و بر وقایع جاری و امور جهان تمرکز دارد. ‘جان لیمان’ سردبیر این نشریه ابتدا یک وبلاگ آنلاین به نام ‘دیجیتیز پالیسی’ را راه اندازی کرد و سپس در سال ۲۰۱۱ نام آن را به اینترنشنال پالیسی دایجست تغییر داد’.

ایرنا