به گزارش اسپوتنیک با استناد به روزنامه آمریکایی “واشنگتن پست”، ولادیمیر پوتین رییس جمهور روسیه روز دوشنبه بصورت غیر مترقبه از سوریه دیدن کرد.

وی همچنین به مصر و ترکیه سفر کرده و با سران این کشورها ملاقات نمود و در قاهره در باره نیروگاه اتمی مذاکرات موفق انجام داد و کلا نقش سیاستمدار جهانی با نفوذ را ایفا کرد. این در حالی بود که پرزیدنت ترامپ در این منطقه بعنوان طرفی عمل کرده که انزجار اهالی این حوزه را برانگیخته است.

در قاهره، پوتین از سرگیری ارتباط مستقیم هوایی بین روسیه و مصر اعلام کرد که پس از حمله تروریستی به هواپیما روسی در سال ۲۰۱۵ قطع شده بود. او در گفتگو با عبدالفتاح السیسی رئیس جمهور مصر همچنین قرارداد ساخت یک نیروگاه هسته ای به ارزش ۳۰ میلیارد دلار و استفاده از پایگاه های هوایی مصر توسط نیروی هوایی روسیه را مورد بحث و بررسی قرار داد.

پوتین در آنکارا با رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه دیدار کرد. این هشتمین ملاقات آنها در سال ۲۰۱۷ بود. این دیدار در حکم اثبات جدیدی از بهبودی روابط بین دو کشو است — از زمان قتل سفیر روسیه در ترکیه و در دو سال بعد از اینکه یک جنگنده روسی بر اثر جمله ترکیه سرنگون شده بود. اردوغان و متحدانش به تدریج متوجه می شوند که روسیه به سادگی آنها را در سوریه شکست داده است. در هر صورت، اردوغان از اقدام های واشنگتن در منطقه راضی نیست.

و اما در مورد سوریه چه می شود گفت؟ پوتین اولین بازدید خود را از این کشور پس از آنکه در سال ۲۰۱۵ دستور داد تا عملیات نظامی در آن کشور آغاز شود انجام داد. او با بشار اسد رئیس جمهور سوریه دیدار کرده و پیروزی روسیه بر داعش (سازمان تروریستی ممنوع شده در روسیه) را اعلام نمود. در طول کمی بیش از دو سال نیروهای مسلح روسیه، همراه با ارتش سوریه بیشترین و نرومندترین گروه تروریست های بین المللی را شکست داد. پوتین طی سخنانی در پایگاه هوایی حمیمیم واقع در نزدیکی شهر بندری لاذقیه سوریه گفت که وی تصمیم گرفته که بخش اکثر پرسنل روسیه مستقر در آن کشور به خانه باز گردد.

منتقدان عملیات نظامی روسیه در سوریه ازجمله مولف این مقاله گمان می کردند که روسیه می تواند در باتلاق جنگ در سوریه غرق شود. اما پس از گذشت دو سال، پوتین نشان داد که مسکو به دوستان خود وفادار بوده و می تواند قدرت خود را به مراتب فراتر از حدود اروپای شرقی نشان دهد.

“یولیا یوفه” کارشناس سیاسی در مقاله خود در مجله “اتلانتیک” در باره استراتژی پوتین چنین نوشت: در حالی که آمریکا از ایفای نقش سنتی در خاور میانه دست کشیده، روسیه در حال گسترش نفوذ خود و مبارزه علیه تروریست های اسلامگرا است. در همین حال، هیچکدام از دو دولت اخیر آمریکا قادر به ایجاد سیاست پیگیرانه و قابل فهم و سازگار با خواست های خاورمیانه نبود.

پل سلیم، کارمند انستیتوی مطالعات خاورمیانه گفت:

دولت اوباما به خاطر عدم علاقه خود، فرصت های زیادی برای روسیه فراهم کرده است. در مورد دولت فعلی که رئیس جمهور اساسا طرفدار روسیه است، در اینجا روس ها از ایالات متحده جلو زده و به موفقیت های قابل توجهی دست می یابند.

آخرین ترفندهای ترامپ نیز به نفع آمریکا نیست. پوتین که در آنکارا در کنار اردوغان ایستاده بود، توجه خود را به آشفتگی هایی که از زمان تصمیم ترامپ مبنی بر به رسمیت شناختن بیت المقدس به عنوان پایتخت اسرائیل آغاز شده بود، جلب کرد. پوتین گفت که دستور ترامپ “به حل و فصل وضعیت در خاورمیانه کمک نمی کند، بلکه وضعیت دشوار در منطقه را ایجاد کرده است”.

دانشمند ترکیه طلحه کوش (تالش کوش) در روزنامه روزانه صباح که از اردوغان پشتیبانی می کند، نوشت. اقدامات عجیب و غریب دولت ترامپ، مانند شناخت اخیر او بیت المقدس به عنوان پایتخت اسرائیل، تنها به تضعیف نفوذ آمریکا کمک می کند و راه را برای مسکو هموار می کند.

پل سلیم (Paul Salem) به نشریه Today’s WorldView گفت:

روس ها به یک جنگ سرد جدید علاقمند نیستند، اما از فرصت مطلوب برای گسترش نفوذ خود در خاورمیانه و نیز نقش قدرت جهانی مهم استفاده خواهند کرد. تلاش های آنها در این راستا شامل صادرات اسلحه و مشارکت در توسعه نیروگاه های اتمی می شود. ما این را در مثال معامله پیش بینی شده با مصر شاهد بودیم. آنها برای دسترسی به میدان های بزرگ گاز در حوزه دریای مدیترانه تلاش خواهند کرد.

استفان بلانک (Stephen Blank) کارمند علمی شورای محافظه کار آمریکا در سیاست خارجی نوشت:

“مسکو دارای یک استراتژی در خاور میانه است و به آن از طریق سیاست های به موقع و متفکرانه تحقق می بخشد. این سیاست به تقویت موقعیت نه تنها در روابط با ایران بلکه در روابط با متحدان ما و همچنین کل خاورمیانه کمک می کند. با این حال، او اشاره کرد که واشنگتن به طور غیر از این عمل می کند. او افزود: “اقدام های ایالات متحده در خاور میانه به یک سری از اعمال پر تشنج و در بهترین وجه، به مرحله های تاکتیکی کوچک منجر شد و در بدترین حالت می توان آن را خشم کور نامید که علیه تهدیدهای خیالی متوجه شده بود، در حالی که ما نمی توانیم با تهدیدهای واقعی مقابله کنیم که مواضع ما و نفوذ ما در منطقه را تضعیف می کند.