گلزار خاوران نمادی از مقاومت و ایستادگی فرزندان مبارز میهن پس از افشای قتل‌عام زندانیان سیاسی از مرداد تا شهریورماه ۱۳۶۷ و صحنهٔ تمام‌وقتِ دادخواهی دادخواهان در برابر این کشتار، و میعادگاه بازماندگان قربانیان فاجعه ملی قتل‌عام نیروهای مترقی و آزادی‌خواه میهن‌مان است.
بر اساس خبرها و تصویرهای انتشار یافته در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، رژیم تصمیم گرفته است با کشیدن دیوارهایی بتُنی دور محوطهٔ مزار جان‌باختگان فاجعهٔ ملی- گلزار خاوران- و نصب دوربین‌های مداربسته حضور در آرامگاه قربانیان کشتار ۶۷ را کنترل کند. تصویرهایی که ششم خردادماه سال جاری در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده‌اند حاکی از کشیدن دیوارهایی بتُنی در اطراف محوطه گلزار خاوران، محل دفن بی‌نام‌ونشان پیکرهای جان‌باختگان فاجعهٔ ملی، نشان می‌دهند. هدف جمهوری اسلامی ایران از این اقدام ایجاد وحشت و وارد آوردن فشار بیش‌تر بر خانواده‌ها و بازماندگان جان‌باختگان و همچنین دستکاری حافظه تاریخی و پاک کردن آثار این جنایت خود است. تخریب خاوران و از بین بردن آثار جنایت‌های هولناکی که رهبری جمهوری اسلامی ایران در تابستان خونین ۱۳۶۷ مرتکب شده است را از تاریخ میهن ما با هیچ ترفندی نمی‌توان زدود. گلزار خاوران نمادی از مقاومت و ایستادگی فرزندان مبارز میهن پس از افشای قتل‌عام زندانیان سیاسی از مرداد تا شهریورماه ۱۳۶۷ و صحنهٔ تمام‌وقتِ دادخواهی دادخواهان در برابر این کشتار، و میعادگاه بازماندگان قربانیان فاجعه ملی قتل‌عام نیروهای مترقی و آزادی‌خواه میهن‌مان است.
شماری از خانواده‌های قربانیان فاجعهٔ ملی، هشتم خردادماه ۱۴۰۱، در بیانیه‌ای از مسئولان جمهوری اسلامی ایران پرسیدند: “چرا عزیزانمان را اعدام کردید؟ بر خانواده‌ها روشن است که عزیزانمان علی‌رغم حکم حبس، در شرایطی به‌شدت ناعادلانه و در غیاب دادرسی عادلانه مجدداً دادگاهی و سپس نه متناسب با جرم سیاسی، بلکه بر اساس نگرش و اندیشه‌شان اعدام شدند. چرا چنین رویه‌ای در مورد آنان درپیش گرفته شد؟ دلیل تخریب تدریجی خاوران چیست؟” خانواده‌های قربانیان برحق نقض شده‌شان مجدداً تَأکید کرده و نشان دادن محل دقیق دفن عزیزان‌شان را خواستار شدند. امضا کنندگان این بیانیه، دادخواهی و سوگواری را حق طبیعی و انسانی خودشان دانسته‌اند و نوشته‌اند: “بیش از چهل سال از دهۀ دهشتناک ۱۳۶۰ و سی‌وچهار سال از فاجعه کشتار زندانیان سیاسی در تابستان سیاه ۱۳۶۷ می‌گذرد. ما خانواده‌های جان‌باختگان در تمامی این سال‌های سخت، حتی برای کوچک‌ترین حق، یعنی حق سوگواری برای عزیزانمان با آزار مأموران در گلزار خاوران مواجه بوده‌ایم. بارها و در دورۀ زمامداری دولت‌های مختلف به مسئولین وقت نامه نوشتیم و خواستار پاسخگویی به سؤالات خود در ارتباط با این فاجعه شدیم، اما نه‌تنها هرگز پاسخی نشنیدیم که همواره برای حضور بر سر مزار عزیزانمان با تهدید و ارعاب نهادهای امنیتی مختلف مواجه شده‌ایم. بارها با توهین و تهدید مأموران حاضر در خاوران و یا تهیه عکس و فیلم از حضورمان در خاوران مواجه بوده‌ایم و بسیاری مواقع با دَرِ بستهٔ آن روبرو شده‌ایم. اینک ما به‌عنوان خانواده‌های جان‌باختگان کشتارهای دهه ۱۳۶۰ و تابستان ۱۳۶۷، بار دیگر خواهان پاسخگویی همۀ دست‌اندرکاران این جنایت بزرگ هستیم.” خانواده‌های قربانیان خطاب به جمهوری اسلامی نوشته‌اند: “اگر چنان که ادعا می‌کنند پیکر عزیزان ما در این خاک نیست، پس علت رویه‌های این‌چنینی که در راه تخریب تدریجی خاوران انجام می‌شود چیست؟” امضا کنندگان این بیانیه در پایان هرگونه “بحث در مورد غرامت” را “لوث کردن حرکت دادخواهانه” خود دانسته‌اند، با آن مخالفت کرده‌اند، و نوشته‌اند: “بر این باوریم که از دست دادن جان آن عزیزان و آسیب‌های متعدد ناشی از آن مطلقاً جبران‌پذیر نیست. تنها روشن شدن حقیقت است که می‌تواند التیامی کوچک بر زخم‌های عمیق ما باشد.”
به‌گزارش سایت زمانه، شنبه هفتم خردادماه نیز “دادخواهان خاوران” در بیانیه‌ای مشترک ضمن اعتراض به “تخریب خاوران” و “اذیت و آزار خانوادهٔ جان‌باختگان”، اعلام کردند:”این بار اقدام رژیم برای دیوارکشی و نصب دوربین برای جلوگیری از حضور خانواده‌ها را تحمل نمی‌کنیم و با استناد به اسناد ثبت شده در سازمان عفو بین‌الملل و همچنین اسناد افشا شده در دادگاه حمید نوری مبنی بر اینکه عزیزان ما مخفیانه و در گورهای جمعی دفن شده‌اند و ما در این ۳۴ سال از چگونگی، چرایی، و حتی محل واقعی دفن آنان اطلاعی نداریم، اعتراض‌مان را رسا و با یک کارزار بین‌المللی به‌پیش خواهیم برد.” بازتاب کشتار زندانیان سیاسی ایران در دهه ۱۳۶۰ می‌رود که جایی ماندنی را در حافظۀ مردم کشورمان به‌خود اختصاص دهد. باید دست به‌دست هم داد و فریاد اعتراض را بر ضد وقوع چنین فاجعه‌هایی ضد بشری هم‌صدا بلند کرد.
نباید غافل از این بود که مسببان این جنایت عظیم و بی‌سابقه بیش از هر چیز از وحدت و ارادهٔ ما به‌دادخواهی وحشت دارند. پس بیایید برای شکستن توطئه سکوت رژیم دربارهٔ فاجعه ملی همۀ تلاش‌های‌مان را به‌کار بندیم. پیگیری هرچه جدی‌تر در گشایش پرونده قطور این جنایت و تلاش در راه روشن کردن ابعاد گوناگون آن، رسیدگی به‌خواست خانواده‌های قربانیان، بی‌شک نقشی مهم و تعیین کننده در مبارزه‌‌ای دارد که امروز در جامعه ما با شتاب رو به‌اعتلا می‌رود.
قتل‌عام تابستان ۶۷ در تاریخ میهن ما فاجعه و جنایتی فراموش ناشدنی است، زیرا جامع تمام ویژگی‌های ستم‌پیشگی، و بی‌اعتنایی به حقوق انسان در حکومت این خودکامگان است. به‌رغم تلاش بیهودهٔ واپس‌گرایان حاکم، این جنایت کم‌نظیر تاریخی که در زمرهٔ دستبردی بزدلانه و تبهکارانه به اندوخته و سرمایهٔ انسانی و معنوی مردم ایران و جنبش انقلابی آن بوده است هرگز به‌دست فراموشی سپرده نخواهد شد و مردم حق‌‌آشنای ایران آن را از ضمیرشان نخواهند زدود. وظیفه اخلاقی، انسانی، و تاریخی همۀ نیروهای ترقی‌خواه و مدافع آزادی‌ست که تلاش‌های خود را برای تحقق این مهم افزون کنند.
حزب ما بارها ضمن جلب‌توجه افکارعمومی جهان و نهادهای بین‌المللی حقوق بشر و سازمان ملل متحد به اقدام‌های ضد بشری و غیرانسانی جمهوری اسلامی ایران جلوگیری از تخریب و نابودی گلزار خاوران این سند تاریخی جنایت‌های جمهوری اسلامی ایران را خواستار شده است. حزب ما تا روشن شدن کامل ابعاد این فاجعه و محاکمهٔ آمران و عاملان آن، لحظه‌ای از تلاش در این راه دست برنخواهد داشت.
حزب تودۀ ایران بار دیگر حمایت و همبستگی‌اش را با تلاش خانواده‌ها و یاران و دوستداران قربانیان فاجعه ملی، دادخواهان خاوران و تلاشگران حقوق بشر و کمیتهٔ حقیقت‌یاب به‌هدف سازمان‌دهی کارزاری جهانی در مسیر جلوگیری از ادامه این اقدام ویرانگر و غیرانسانی دیوارکشی و کنترل بازماندگان قربانیان و بی‌پاسخ گذاشتن بیانیه‌ها و خواست‌های مکرر آنان به چگونگی قتل و محل دفن عزیزان‌شان و دلیل این اقدام‌ها بار دیگر حمایت و پشتیبانی‌اش را اعلام میکند. گلزار خاوران باید همان‌گونه که امروز است حفظ شود تا در فردای پیروزی مبارزه خلق بر ضد استبداد و ارتجاع صحنه دادخواهی مردم ایران بر ضد عاملان و آمران این جنایت هولناک ضد بشری باشد. حزب تودۀ ایران در جریان فاجعه ملی صدها تن از کادرهای برجسته، رهبران، و اعضای خود را از دست داد و با انتشار منظم گزارش‌هایی از احتمال روی دادن اتفاقی فاجعه‌بار و پس از آن با انتشار تصویرهایی از گورهای دسته‌جمعی قربانیان کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ برای نخستین بار، جهان و جهانیان را از این جنایت رژیم آگاه کرد،
حزب تودهٔ ایران بی‌اعتنایی رژیم سرکوب و ترور در برابر خواست‌های به‌حق خانواده‌های جان‌باختگان را شدیداً محکوم میکند.
«نامۀ مردم»