طرح تجمیع صندوق‌های بیمه‌ای، در صدر مباحث هفته‌های اخیر قرار داشته است. دولت در چارچوب اقتصاد مقاومتی ولی فقیه در صدد حذف سازمان تامین اجتماعی و “حل نهایی” بدهی کلان دولت‌های مختلف جمهوری اسلامی به این سازمان متعلق به کارگران و زحمتکشان است.

موضوع ادغام و طرح تجمیع صندوق‌های بیمه‌ای، اکنون به این دلیل با جدیت پیگیری می‌شود که دولت برای اجرای برنامه ششم توسعه و ادامه اجرای هدفمندی یارانه، می‌کوشد موانع موجود و اصلی را در راستای تامین امنیت سرمایه و خصوصی‌سازی از پیش‌پای خود بردارد.

در ایران ۲۴ صندوق بیمه‌گر وجود دارد که جز تأمین اجتماعی، مابقی تقریبا توسط نهادهای معین حکومتی اداره می‌شوند. فقط سازمان تأمین اجتماعی است که با وجود مداخله دولت و دیگر نهادهای حاکمیت کاملا و منحصرا از حیطه نفوذ جریانات صاحب ثروت و قدرت به دور مانده است. اگرهدف این است که تجمیعی انجام شود، چرا از این ۲۴ صندوق بیمه‌گر آغاز نمی‌شود؟ چرا به دنبال دارایی و اموال کارگران هستند؟

تمام تلاش دولت این است که سرمایه سازمان تأمین اجتماعی را تصاحب کند؛ توجه داشته باشیم، “هزینه‌های درمان سازمان تأمین اجتماعی در سال ١٣٩١ حدود پنج‌هزار و ٢٠٠ میلیارد تومان بوده است، اما اکنون این هزینه‌ها حدود ١٩ هزار میلیارد تومان است”. این افزایش چشمگیر ناشی از طرح تحول سلامت است. بار این هزینه بر دوش کارگران بوده و حالا با دستاویز قرادادن این مساله و بدون اشاره به پیامدهای طرح تحول سلامت، سازمان تأمین اجتماعی یعنی در حقیقت سرمایه و دارایی کارگران هدف قرار گرفته است.

پیش‌بینی‌ها این است که در سال ١٣٩۶ هزینه‌ها به ٢٢‌ هزار ‌میلیارد تومان می‌رسد. به‌عبارت دیگر، از اجرای طرح تحول سلامت تا سال ١٣٩۶ هزینه‌های درمان در تأمین اجتماعی نزدیک به سه برابر رشد کرده است؛ این یعنی ٣٠٠ درصد رشد. با ادغام صندوق‌های بیمه‌ای بار تمامی هزینه‌ها به سازمان تأمین اجتماعی انتقال یافته و دست دولت و نهادهای حکومتی به جیب کارگران رفته و سرمایه آنها غارت می‌شود.

در کشور ٢۴ صندوق بیمه‌ای و درمانی وجود دارد که بیشتر اینها، تعهدات بلندمدت یعنی بازنشستگی را بر عهده دارند و برخی به عنوان یک تعهد کوتاه‌مدت به افراد تحت پوشش خود به‌طور مستقیم و غیرمستقیم درمان ارائه می‌دهند؛ و اکنون اغلب ورشکسته هستند. “حجم بزرگی از اینها ورشکسته‌اند؛ برای نمونه صندوق فولاد. این صندوق یکی از صندوق‌های ورشکسته است که حتی همه اندوخته‌هایش را هم فروخته است، به نقدینگی تبدیل کرده و حقوق پرداخت کرده است؛ اکنون کشتی این صندوق به گل نشسته است. صندوق بیمه روستاییان و عشایر، صندوق بازنشستگی کارکنان کشوری و… هم همین وضعیت را دارند. بررسی دقیق اینها نشان می‌دهد اغلب ورشکسته شده‌اند.” بی‌ثباتی در محیط کار و تهدید به اخراج‌های بی‌رویه در راستای خصوصی‌سازی و حاکم‌شدن رکود بر اقتصاد همه و همه به ورشکستگی ابعاد هولناکی داده است.

مطابق مواد منشور جهانی حقوق سندیکایی و مقاوله نامه شماره ۱۰۲ سازمان بین‌المللی کار، کارگران باید در اداره و تصمیم‌گیری نهادهای بیمه‌ای و تأمین اجتماعی حضور داشته باشند. دولت‌های جمهوری اسلامی با عملکرد خود این حق شناخته شده و رسمی را پایمال نموده اند، از این‌رو مبارزه برای حضور نمایندگان واقعی کارگران و زحمتکشان در اداره امور تأمین اجتماعی از اهمیت درجه اول برخوردار است.

با توجه به این آمارهای رسمی می‌توان علت پافشاری بر ادغام و طرح تجمیع صندوق‌های بیمه‌ای توسط دولت را دید و تشخیص داد!

سازمان تأمین اجتماعی دستاورد تاریخی مبارزات طبقۀ کارگر ایران است!

کارگران مخالف حضور بیمه‌های خصوصی٬ طرح تجمیع صندوق‌های بیمه‌ای و حذف بیمه تأمین اجتماعی هستند!

اتحاد کارگر