روزنامه قانون، ۹ تیرماه، نوشت: “بی‌ثباتی بازارهای مختلف در ایران سبب شد تا برای چند روز وضعیت کشور به حالتی غیرعادی تبدیل شود و اعتراضاتی در گوشه‌وکنار این جامعه به وقوع پیوست ولی برخی سعی داشتند آن را پنهان کنند و به‌گونه‌ای نمایش دهند که گویی در ایران مشکلی وجود ندارد و همه آرام هستند. از اعتصابات در بازار تهران تا زمزمه‌های اعتراضات در برخی مکان‌های دیگر همه از این دست مسائلی هستند که اگر به آن رسیدگی نشود می‌تواند در آینده مشکل ایجاد کند.”

به‌گزارش سایت آرمان، ۱۰ تیرماه، رحمانی‌فضلی، وزیر کشور، در واکنش به اعتراضات مردم در خرمشهر، گفت: “این آماری که از کشته شدن افراد در خرمشهر گفته می‌شود درست نیست، فقط یک نفر زخمی شده که در بیمارستان بستری شده است. در خرمشهر هیچ کشته‌ای نداشتیم. چند نفر کشته نشده‌اند؛ تیراندازی بوده و یک زخمی به بیمارستان رفته است. موضوع امنیت، اصل است. اصلی‌ترین وظیفه وزارت کشور برقراری امنیت است. مجوزها اگر پاسخ‌گو باشند و امنیت را برقرار کنند مشکلی نداریم.”

بهار نیوز، ۱۰ تیرماه، نوشت: “درحالی‌که برخی اخبار غیررسمی و فیلم‌های منتشرشده از کشته و زخمی شدن تعدادی از حاضران در تجمعات و ناآرامی‌های خرمشهر در نیمه‌شب شنبه حکایت دارد

خبرگزاری دولتی ایرنا روایت متفاوتی از این اتفاقات مخابره و خبرگزاری فارس هم به‌نقل از فرماندار این شهر کشته شدن یک نفر را تکذیب کرد.”

روزنامهٔ اعتماد، ۱۱ تیرماه، به‌نقل از یکی از اهالی خرمشهر، نوشت: “ما با این آب حمام هم نمی‌توانیم بکنیم. آب شور است و عذر می‌خواهم، بوی فاضلاب می‌دهد. با این آب نمی‌توانیم زندگی کنیم، آب دریا از این بهتر است. تجمع‌ها تا قبل آن شب همه آرام بود اما خب مردم هم مشکلات زیادی دارند، بیکاری زیاد است، به مردم فشار آمده. ۲۰ سال است که قول داده‌اند و ما هم ۲۰ سال مشکل شوری آب داشته‌ایم. اما این یک هفته دیگر اوضاع فجیع بود.”

روزنامهٔ اعتماد در ادامه، به‌نقل از یک فعال اجتماعی، نوشت: “جلسه می‌گذاریم که در مورد مسائل فرهنگی حرف بزنیم، با مسئولان در مورد موضوعات اجتماعی گفت‌وگو کنیم اما ته همه صحبت‌های‌مان می‌رسد به عذر می‌خواهم بحث فاضلاب. سال‌ها قبل پایان بازسازی خرمشهر را اعلام کردند اما هنوز بوی فاضلاب زیر دماغ‌مان است.”

روزنامهٔ قانون، ۱۱ تیرماه، در تشریح آغاز این اعتراضات، نوشت: “متأسفانه چند سالی است که مردم ما باتوجه به کیفیت بسیار پایین آب شرب انشعابات، مجبورند هرروز با مراجعه به ایستگاه‌های آب فروشی در سطح شهر که با دستگاه‌های تصفیه آب قوی، آن را دراختیار مشتریان قرار می‌دهند، آب شرب موردنیاز خود را باکیفیتی کاملاً معمولی غیرقابل قیاس با مثلاً آب شرب تهران با مظنه تقریبی هر گالن بیست لیتری به قیمت ۱۵۰۰ تومان تهیه کنند.”

این روزنامه در ادامه نوشت: “در چند روز اخیر اما به‌دلیل شوری بیش‌ازاندازه و غلظت املاح آب، ایستگاه‌های آب فروشی نیز حتی به مدد دستگاه‌های تصفیه بزرگ، نتوانستند آب قابل‌استفاده دراختیار مردم قرار دهند و با تعطیلی این ایستگاه‌ها، همین مسئله نیز جرقه اعتراض عمومی و مدنی اهالی را در ابتدا روشن کرد.”

روزنامهٔ قانون دربارهٔ بازداشت‌های تا کنونی نیز نوشت: “طبق شنیده‌ها، پس از ناآرامی‌های شنبه شب در خرمشهر، نیروهای امنیتی با رصد دوربین‌های مداربسته حوالی محل تجمع، تاکنون حدود ۷۰ نفر از معترضان را بازداشت کرده‌اند که ادامه روند این بازداشت‌ها چندان مشخص نیست.”

روزنامهٔ همدلی، ۱۱ تیرماه، در ارتباط با بی‌تفاوتی مسئولان، نوشت: “ماه‌هاست [بخوان: سال‌هاست] که صدای مطالبه‌گری مسالمت‌آمیز مردم خوزستان به‌ویژه آبادان و خرمشهر برای تحقق وعده‌های مسئولان استانی در بهبود و ارتقای کیفیت آب شرب بلند شده است. اما هر بار با قول و قرارهایی از سوی مسئولین که رفع مشکل کمبود و شوری آب را قریب‌الوقوع می‌دانستند روبه‌رو شد.

روزنامه ایران، ۱۱ تیرماه، به‌نقل از چند شهروند آبادانی، نوشت: “این درست نیست که ۲ رودخانه در کنارمان باشد و ما آب برای خوردن نداشته باشیم. من کارگر هستم و توان خرید آب به قیمت بالا را ندارم و دوست دارم بتوانم از آب لوله‌کشی سالم استفاده کنم.” روزنامهٔ ایران، در جایی دیگر از مطلب خود، به‌نقل از غلامرضا شرفی، عضو کمیسیون انرژی مجلس، نوشت: “آب به‌قدری شور است که باعث خوردگی تمام دستگاه‌ها و از بین رفتن تصفیه‌خانه‌ها شده است.”

روزنامه ایران، ۱۳ تیرماه، از یک شهروند آبادانی سؤال می‌کند شوری آب از چه زمانی شروع شده است؟ در جواب می‌شنود: “آب شرب آبادان چند سالی است که کیفیت ندارد ولی تا چندماه پیش چاره‌ای نداشتیم و استفاده می‌کردیم. اما از دو ماه پیش آن‌قدر شور شد که حتی نمی‌توانستیم دست و صورت‌مان را بشوییم، مجبور بودیم هر دبه آب را ۳ تا ۴ هزار تومان بخریم. قبلاً هر دبه را ۵۰۰ تومان می‌خریدیم. الآن هم از روزی که کیفیت آب کمی بهتر شده هر دبه را هزار و ۵۰۰ تومان می‌خریم.”

همان‌طور که در گزارش‌های بالا مشخص است، اکثریت مردم محروم در خوزستان از سال‌ها پیش با مشکل آب شرب و بهداشتی مواجه بوده‌اند. بی‌توجهی عمدی کارگزاران رژیم به این مسئله و درنتیجه، خشم و عصیان مردم بر ضد آنان، بار دیگر ثابت کرد که با وجود دولت و ساختاری فاسد در کشور نباید انتظار داشت وضعیت مردم رو به‌بهبودی رود. اما نکته اساسی این مهم است که اکثریت مردم میهن ما با معضل‌هایی گوناگون روبرویند، معضل‌هایی برهم انباشته در خلال سال‌ها بی‌توجهی حکومت نسبت به حل آن‌ها. عمده نیروهای مترقی ضمن حمایت از مردم و تظاهرات آنان، بیشتر این موضوع را برجسته می‌کنند که برپایی این اعتراضات، نشانهٔ از بین رفتن هرگونه امیدی در میان مردم ما به پاسخگویی موثر حکومت به مطالبات بدیهی شان است. با این وجود ما همچنان معتقدیم فشار اجتماعی می‌تواند رژیم را به عقب‌نشینی وادار سازد. اولویت اصلی در این فرآیند، درپیش گرفتن سیاست‌هایی است که بتواند از درد و رنج مردم تا حد امکان بکاهد. نباید اجازه داد مطالبات بی‌درنگ مردم را به فردایی نامعلوم موکول شود.
نامۀ مردم