خطاب ”آتشین و غضبناک “دونالد ترامپ به جمهوری دموکراتیک خلق کره (کرهٔ شمالی)، و لحن لگام‌گسیخته‌تر او در روز پنج‌شنبهٔ گذشته [۱۹ مرداد] که تأکید مجددی بر موضع ستیزه‌جویانهٔ او بود، اوج مسئولیت‌نشناسی است و این خطر را افزایش می‌دهد که یک اتفاق پیش‌بینی نشده به جنگی عمده در شبه‌جزیرهٔ کره و منطقهٔ پیرامون آن منجر شود.

رفتار نامتعادل و ناهنجار آقای ترامپ، حضور دار و دستهٔ “بدیل راست “با پیوندهای فاشیستی در اطراف او، به‌علاوهٔ حضور تعداد زیادی از نظامیان تندرو در کنار او، فشار افراط‌‌گرایان راست در درون و بیرون از دولت، و دروغ‌ها و تحریف‌ها و تشنّجی که رسانه‌ها تولید می‌کنند، همگی خطر وقوع جنگ را به طور تصاعدی افزایش می‌دهد.

در سراسر جهان گفته‌ها و سیاست‌های ستیزه‌جویانهٔ ترامپ را مردود و محکوم می‌کنند. ۷۵درصد مردم آمریکا می‌خواهند که همهٔ گزینه‌های دیپلماتیک آزموده شود و تقریباً ۶۰درصد مردم با حملهٔ نظامی پیشگیرانه مخالف‌اند. فقط با صدای بلند صلح‌خواهی در سراسر جهان می‌توان این حرکت به سوی جنگ را متوقف کرد.

حزب کمونیست آمریکا با مردم کرهٔ شمالی و جنوبی، و همهٔ آنها که خواهان یافتن راه‌حل دیپلماتیک و مسالمت‌آمیز برای بحران کنونی در شبه‌جزیرهٔ کره هستند، ابراز همبستگی می‌کند و در کنار آنها می‌ایستد.

جنگ برای همهٔ ساکنان هر دو کره، برای آن منطقه، برای آمریکا، و برای همهٔ جهان فاجعه‌بار خواهد بود. علاوه بر تلفات مستقیم ناشی از فعالیت‌های رزمی طرف‌های درگیر، بحران عظیم پناهندگان و گرسنگی در مقیاس وسیع رخ خواهد داد، آن هم در دنیایی که هم‌اکنون با موج عظیمی از پناهندگان روبروست. زیان‌های اقتصادی ناشی از چنین جنگی غیرقابل‌محاسبه و پیش‌بینی‌ناشدنی است. درس‌های جنگ برای “تغییر رژیم “در عراق را نباید فراموش کرد.

خیلی از مردم با زمینهٔ کشمکش کنونی [آمریکا با جمهوری دموکراتیک خلق کره] آشنا نیستند.

امپراتوری ژاپن، کره را از سال ۱۹۱۰ تا ۱۹۴۵ در اشغال خودش داشت، و رژیم به‌شدّت ستمکار و سوءاستفاده‌گری را بر آن تحمیل کرده بود. مردم کره شجاعانه در برابر این رژیم مقاومت کردند. پس از جنگ جهانی دوّم، زمانی که ژاپن شکست خورد، شبه‌جزیرهٔ کره تجزیه شد، و دو دولت ایالات متحد آمریکا و اتحاد شوروی از نیروهای مختلفی در آن کشور، به ترتیب در جنوب و شمال کشور، حمایت کردند. در جنوب، آمریکا از رژیم راست‌گرای استبدادی به سرکردگی “ایسونگ‌مَن ری “حمایت کرد که در آن مقام‌هایی در مصدر کار باقی ماندند که در دورهٔ اشغال ژاپن با آن همکاری کرده بودند. رژیم “ری “همهٔ دگراندیشان را به شدّت و با خشونت سرکوب می‌کرد. در شمال، اتحاد شوروی و جمهوری خلق چین از دولت “کیم ایل سونگ “حمایت کردند که خط‌مشی‌ای با گرایش سوسیالیستی را در پیش گرفته بود. مردم کره خواهان اتحاد مجدد کشورشان بودند، امّا پیش و بیش از همه آمریکا مانع این اتحاد می‌شد. علّت اصلی جنگ کره در سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ همین مسئله بود.

جنگ کره هر دو کشور کرهٔ شمالی و جنوبی را ویران و نابود کرد، ولی اثر ویرانگر آن در شمال بسیار بیشتر بود. بمباران به‌اصطلاح “اشباعی “کرهٔ شمالی توسط نیروهای آمریکایی و متحدان آن، که در آن زمان به نام سازمان ملل متحد عمل می‌کردند، جای سالم در آن کشور به جا نگذاشت؛ زیرساختارهای آن را با خاک یکسان کرد، اقتصاد آن را مختل کرد، و صدها هزار و بلکه میلیون‌ها غیرنظامی بی‌گناه را به کشتن داد و به کشته شدن نیروهای نظامی هر دو کره، آمریکا و متحدان آن، و چین منجر شد. شمار بمب‌هایی که آمریکا بر روی کرهٔ شمالی ریخت، بیشتر از مجموع بمب‌هایی بود که در جنگ جهانی دوّم در جبههٔ اقیانوس آرام و آسیای جنوب شرقی ریخته بود. در آن جنگ بیشتر از دو میلیون کره‌یی و ۵۰هزار نیروی نظامی آمریکا جان خود را از دست دادند. جنگ کره هرگز رسماً تمام نشد. در سال ۱۹۵۳/۱۳۳۲، در پی اعلام آتش‌بس موقت و متارکهٔ جنگ، برخورد نظامی در عمل متوقف شد ولی هرگز هیچ پیمان صلحی که رسماً به جنگ پایان دهد امضا نشد. بسیاری از حکومت‌های کرهٔ جنوبی که آمریکا از آنها حمایت کرده است، از عامل “ترس از شمال “استفاده کرده‌اند تا خود را به قدرت برسانند، و دگراندیشان و مخالفان با سیاست‌های استبدادی و فاسد دولت را سرکوب کنند.

جمهوری دموکراتیک خلق کره برنامهٔ تولید سلاح‌های هسته‌یی را دنبال می‌کند چون گمان می‌کند که این تنها راه برای تأمین و تضمین حاکمیت ملّی و استقلالش و جلوگیری از براندازی دولتش توسط ایالات متحد آمریکاست، و این نگرانی آنها، پس از “تغییر رژیم “در عراق و لیبی شدّت یافت. واقعیت این است که جمهوری دموکراتیک خلق کره تعهد کرده است که اگر آمریکا به تهدیدهایش نسبت به آن کشور پایان دهد حاضر است در مورد سامانه‌های تسلیحات هسته‌یی‌اش مذاکره کند. امّا انجام آزمایش سلاح‌های هسته‌یی و سامانه‌های پرتاب توسط جمهوری دموکراتیک خلق کره و تهدید به استفاده از آنها تضمین کنندهٔ حل‌وفصل مسالمت‌آمیز تنش کنونی نیست، به‌ویژه با توجه به حضور شخصی که اکنون در کاخ سفید ساکن است.

پیمان “منع گسترش سلاح‌های هسته‌یی “(۱۹۶۸) گام عمده‌ای به جلو برای بشر بود. امّا آمریکا و متحدانش در برابر هر تلاشی برای برداشتن گام معقول بعدی، یعنی “خلع سلاح هسته‌یی “در سراسر جهان، مقاومت کرده‌اند و تلاش و همّ خود را محدود و مصروف به این کرده‌اند که نگذارند هیچ کشور دیگری به “باشگاه هسته‌یی “بپیوندد. این روش امنیت بیشتری به دنبال نخواهد آورد، بلکه برعکس، باید گفت که امنیت واقعی در از میان بردن کامل سلاح‌های هسته‌یی است. وظیفهٔ همهٔ کشورها، از جمله ایالات متحد آمریکا و جمهوری دموکراتیک خلق کره است که برای رسیدن به این هدف نهایت تلاش را بکنند. امّا آمریکا و متحدانش تا امروز از چنین هدفی پشتیبانی نکرده‌اند.

روز ۲۳ دسامبر ۲۰۱۶ [۱۱ آذر ۱۳۹۵] مجمع عمومی سازمان ملل متحد با ۱۱۳ رأی موافق در برابر ۳۵ رأی مخالف، و ۱۳ رأی ممتنع، تصمیم گرفت که روند تدوین پیمانی برای خلع سلاح هسته‌یی را آغاز کند. آمریکا در این رأی‌گیری رأی “نه “داد؛ همهٔ متحدان آن در “ناتو “هم رأی منفی یا ممتنع دادند. از میان دیگر قدرت‌های هسته‌یی، چین و هند و پاکستان رأی ممتنع دادند، در حالی که فرانسه، اسرائیل، روسیه، و بریتانیا نیز رأی “نه “دادند. جمهوری دموکراتیک خلق کره در کمیتهٔ تخصصی در موافقت با این تصمیم رأی “آری “داد، ولی به دلیلی، رأی آن در نشست عمومی ثبت نشده است! کرهٔ جنوبی که در آن زمان در آن یک دولت دست‌راستی افراطی بر سر کار بود نیز رأی “نه “داد. سپس در روز ۷ ژوییه امسال [۱۶ تیر ۹۶]، پیش‌نویس پیمان مذکور با ۱۲۲ رأی مثبت و یک رأی منفی و یک رأی ممتنع در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به تصویب رسید. این بار، آمریکا و بیشتر متحدان آن (و نیز هر دو کره) اصلاً در رأی‌گیری شرکت نکردند. تعجبی ندارد که مردم در سراسر دنیا موضع دولت ما را “ریاکارانه “می‌دانند!

در این وضعیت خطرناک، حزب کمونیست آمریکا همبستگی قاطع خود را با مردم هر دو کره و با مردم آمریکا ابراز می‌کند. ما از مردم آمریکا می‌خواهیم که به دولت ترامپ و به کنگرهٔ آمریکا فشار بیاورند تا خط‌مشی خود را به طور بنیادی تغییر دهند و اقدام‌های زیر را در پیش گیرند:

پایان دادن به رفتارهای تحریک‌آمیز، مثل سخنرانی‌های آتشین و جنگ‌طلبانه و مانورهای نظامی در شبه‌جزیرهٔ کره و پیرامون آن؛

دست کشیدن از فکر پیش‌دستی در کاربرد سلاح‌های هسته‌یی؛ کنار گذاشتن خط‌مشی حمله‌ٔ نظامی پیش‌گیرانه؛

کنار گذاشتن سیاست “تغییر رژیم “در کشورهای دیگر؛ چگونگی دولت هر کشور و مقام‌های آن، صرفاً به مردم همان کشور مربوط است و بس؛

برچیدن همهٔ پایگاه‌های نظامی آمریکا از منطقهٔ شبه‌جزیرهٔ کره و به طور کلی از همهٔ کشورها در سراسر جهان؛

بازگشت به این موضع و خط‌مشی که اختلاف‌ها و کشمکش‌های موجود در آن منطقه، چه اقتصادی و چه سیاسی یا نظامی، باید از راه گفتگوهای مسالمت‌آمیز میان دو کره، بدون مداخلهٔ طرف خارجی که منافع خودش را دنبال می‌کند، حل و فصل شود؛

مخالفت با تحریم‌هایی که در نهایت فقط به مردم عادی لطمه می‌زنند و نیز تنش‌ها را افزایش می‌دهند؛

پیوستن به اکثریت عظیم جامعهٔ بشری، با پایان دادن به مخالفت آمریکا با تلاش‌هایی که برای خلع سلاح هسته‌یی صورت می‌گیرد، به صورتی که در پیمان جدید سازمان ملل متحد با عنوان “دربارهٔ ممنوعیت سلاح‌های هسته‌یی “تشریح و تصریح شده است؛

پشتیبانی فعال از پیمان سازمان ملل متحد دربارهٔ ممنوعیت سلاح‌های هسته‌یی، با امضا کردن آن و فراهم آوردن امکان اجرای آن.

ترجمه از سایت رسمی حزب کمونیست آمریکا

نامۀ مردم