به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس، بیش از ۲۴۰۰ سرباز آمریکایی در طولانی‌ترین جنگ کشورشان فراتر از مرزها کشته شدند و بیش از ۹۰۰ میلیارد دلار از عملیات‌های نظامی تا ساخت جاده، پل و نیروگاه برق هزینه کرده است. سه تن از روسای جمهوری آمریکا به برقراری صلح در افغانستان متعهد شدند؛ با افزایش تعداد نظامیان یا ورود به مذاکرات با طالبان یا نادیده گرفتن آنها. سال گذشته آمریکا “مادر بمب‌ها” را علیه مواضع داعش در ننگرهار مورد استفاده قرار داد.

هیچکدام از اینها کارآمد نبود. با گذشت سال‌ها، افغانستان مملو از تئوری‌های توطئه‌ای از جمله این ایده است که آمریکایی‌ها گرفتار یک جنگ همیشگی نشدند بلکه از پیش آن را طراحی کردند.

محمد اسماعیل قاسم‌یار، عضو شورای عالی صلح افغانستان این پرسش را مطرح می‌کند که نیروهای آمریکا و ناتو که در دوران اوج ۱۵۰ هزار تن بودند و در کنار صدها هزار نیروی افغان می‌جنگیدند، چطور نمی‌توانند ده‌ها هزار نیروی طالبان را شکست دهند.

او می‌گوید: آنها یا این را نمی‌خواهند یا نمی‌توانند. گمان می‌کنم آمریکا و متحدش پاکستان عمدا هرج و مرج در افغانستان ایجاد می‌کنند تا حضور طولانی نیروهای خارجی را توجیه کنند و از اینجا به عنوان پایگاهی برای نظارت بر ایران، روسیه و چین استفاده کنند. آنها برایمان جهنم ساخته‌اند، نه بهشت.

ماه گذشته پس از ترور ژنرال عبدالرزاق، رئیس پلیس با نفوذ قندهار، رسانه‌های اجتماعی پر شد از تصاویر و پست‌هایی که او را قربانی توطئه‌ آمریکایی‌ها نشان می‌داد. حملات اخیر نیروهای نفوذی در میان نیروهای افغان علیه آمریکا و ناتو با تحسین‌ مردمی همراه شد.

حامد کرزای، رئیس‌جمهوری افغانستان در مصاحبه اخیرش گفت: مردم افغان در سال ۲۰۰۱ از ورود ایالات متحده و جامعه بین‌المللی صمیمانه استقبال کرد. تا چند سال اوضاع خیلی خوب پیش رفت. بعد شاهد تغییر رویه آمریکا یا به عبارتی نادیده گرفتن دیدگاه‌های مردم افغان و شرایط افغان‌ها شدیم.

کرزای علت طولانی شدن جنگ را ناکامی آمریکا در نابودی پناهگاه‌های شبه‌نظامیان در پاکستان، بمباران‌ روستاها و منازل افغان‌ها و بازداشت افغان‌ها طی حملات عنوان کرد.

بسیاری دیگر، دولت فاسد حامد کرزای را که بیش از یک دهه رهبری افغانستان را بر عهده داشت، ماحصل تلخ تهاجم آمریکا می‌دانند. حاجی اکرم، کارگر روزمزدی در کابل می‌گوید: تمام پولی که وارد این کشور شده، به دست قدرتمندان رسیده است. فقرا عایدی نداشتند. این خارجی‌ها اوضاع را بهتر نکردند. آنها باید بروند.

این فقط افغان‌ها نیستند که رضایت ندارند. بازرس کل آمریکا در امروز بازسازی افغانستان هم اوایل همین ماه انتقاد شدیدی مطرح کرد. جان ساپکو به این نکته اشاره کرد که آمریکا ۱۳۲ میلیارد دلار در امر بازسازی افغانستان هزینه کرده است که بیش از مبلغی است که غرب اروپا پس از جنگ جهانی دوم هزینه کرد. ۷۵۰ میلیارد دلار دیگر هم خرج عملیات‌های نظامی آمریکا شد و واشنگتن سالانه چهار میلیارد دلار برای تقویت نیروهای امنیتی افغانستان وعده داده است.

اما نتیجه چه بوده است؟ ساپکو می‌گوید: حتی پس از گذشت ۱۷ سال تلاش آمریکا و ائتلاف و بخشش مالی، افغانستان همچنان یکی از فقیرترین، کم‌ سوادترین و فاسدترین کشورهای جهان است. افغانستان همچنین یکی از ناامن‌ترین مکان‌هاست.

حمیدالله نصرت که در بازار اصلی کابل پارچه‌فروش است، می‌گوید: ما بعد از طالبان انتظار اتفاق خوبی را داشتیم اما به جای آن، روز به روز شرایط بدتر شد. چطور امکان دارد ابرقدرتی مثل آمریکا نتواند جلوی طالبان را بگیرد؟ این سوالی است که همه افغان‌ها می‌پرسند.

ایسنا