توکیو به عنوان پرجمعیت ترین کلان شهر جهان همواره در معرض خطر سیل و آب گرفتگی قرار داشته است. شرایط جغرافیایی و سابقه بارش ها در ژاپن نیز تاییدی بر لزوم نگرانی و تدبیر در رابطه با سیل است.

عصرایران: براساس اطلاعات ارائه شده توسط سازمان هواشناسی ژاپن؛ در سراسر این کشور “بارش بیش از دو اینچ در یک ساعت” افزایش ۳۰ درصدی طی سه دهه گذشته را به ثبت رسانده است. همچنین فراوانی “بارش های بیش از سه اینچ در یک ساعت” نیز افزایش ۷۰ درصدی داشته است. سازمان هواشناسی ژاپن این افزایش بارش ها را با گرمایش جهانی مرتبط می داند که بخش هایی از کشور ژاپن را در نقشه خیس ترین(از منظر بارندگی) نقاط جهان قرار می دهد.

از سوی دیگر بالا آمدن آب اقیانوس ها کلان شهر توکیو را مستعد گرفتاری در توفان های اقیانوسی نیز کرده که تهدیدات جدی را متوجه زندگی ۳۸ میلون شهروند آن می کند. بخش های گسترده ای از توکیو و حومه آن هم اکنون پایین تر از سطح دریا قرار دارند و این به مفهوم زنگ خطری جدی برای کلان شهر مذکور خواهد بود.

براساس مطالعاتی که شرکت “سوئیس ره” در سال ۲۰۱۴ نتایج آنرا منتشر کرد؛ بارندگی شدید همراه با زلزله های ویرانگر و سونامی ها توکیو و شهر بندری یوکاهاما را مبدل به خطرناک ترین منطقه پرجمعیت جهان از منظر گرفتاری در این بلایای طبیعی کرده است.

با توجه به این شرایط ژاپنی ها از یک روش کاملا متفاوت و جالب برای مقابله با سیل استفاده می کنند که ” سامانه زیرزمینی کنترل سیل” نام دارد. این سامانه در واقع یک سازه زیرزمینی عظیم است که از طریق تونل هایی ارتباط میان آن برقرار می شود.

پروژه در کاسوکابه در استان سایتاما اجرا شده است که این منطقه بخش بزرگی از بافت شهری حومه توکیو را تشکیل می دهد. نزدیکی کاسوکابه به آب و موقعیت اش در حومه توکیو آن را به محلی مناسب برای اجرای پروژه سامانه زیرزمینی کنترل سیل و حفظ توکیو از خسارت های سنگین مبدل کرده است.

طراحی یک دالان زیرزمینی بسیار عظیم

این سازه که به شکل زیرزمینی اجرا شده، در سال ۱۹۹۲ پروژه کلید خورد و در اوایل سال ۲۰۰۴ به پایان رسید. تی بی ام یا ماشین‌های حفار تونل که یک فناوری پیشرفته محسوب می‌شوند، نقش مهمی در شکل‌گیری این سازه زیرزمینی داشته‌اند.

این سازه زیرمینی از ۵ سیلو به ارتفاع ۶۵ متر و قطر ۳۲ متر تشکیل شده که با ۶/۴ کیلومتر تونل به یکدیگر متصل شده‌اند.

سیلوها در عمق ۵۰ متری زمین قرار دارند و هر سیلو بطور مستقل دارای آبگیر است. در انتهای این سامانه یک مخزن آب بسیار بزرگ در عمق ۲۲ متری زمین قرار دارد که با طول ۱۷۷ متر، عرض ۷۸ متر و ارتفاع ۲۵ متر.

این مخزن در واقع وظیفه تنظیم فشار سامانه را بر عهده دارد و با استفاده از پمپ های قدرتمند می تواند هر ساعت ۲۰۰ تن آب را به روخانه ادوگاوا تخیله کند.

به طور مختصر سامانه این گونه کار می کند که هنگام بارندگی ها، آب از طریق این سیلوهای غول پیکر وارد مخزن و از مناطق مسکونی خارج می شود.

در فیلم زیر یکی از کارکنان سامانه ضد سیل دوربین خبرنگار را به سمت ورودی مجموعه هدایت می کند و سپس وارد مخزن آب می شوند و در رابطه با ابعاد این قسمت توضیحاتی را ارائه می دهد که در ابتدای این بخش بدان اشاره کردیم.

در اواخر سال ۲۰۱۵ باران و توفان شدید موجب ورود ۶۷۰ میلیون فوت مکعب آب به تونل های زیرزمینی سامانه شد و تخلیه آن با پمپ های بزرگی که موتور آنها مشابه موتور به کار رفته در بوئینگ ۷۳۷ بود، ۴ روز زمان برد.

جالب است بدانید ژاپنی ها این مکان را با توجه به معماری شگفت انگیزش تبدیل به یک موزه کرده اند که گردشگران به طور رایگان می توانند از آن بازدید کنند. تور بازدید از “سامانه زیرزمینی کنترل سیل” برای گردشگران خارجی نیز امکاناتی مانند ترجمه همزمان توضیحات راهنمای تور را در نظر گرفته و اتفاقا استقبال بالایی هم داشته است.

در تصویر زیر اتاق کنترل هوشمند سامانه را مشاهده می کنید.