تک درنای سفید سیبری که نامش امید است صبح چهارشنبه وارد تالاب بین المللی فریدونکنار شد؛ این درنای سفید تنها بازمانده گله درناهای سپید سیبری است که برای چهل و یکمین سال پس از طی پنج هزار کیلومتر برای زمستان گذرانی به تالاب‌های مازندران وارد شده است.
«امید» تک درنای سفید سیبری درحالی امروز وارد تالاب بین المللی فریدونکنار شد که سال هاست جفت ماده خود به نام آرزو را از دست داده است.

اولین بار سال ۱۳۵۳ بود که درناهای سپید سیبری در تالاب ازباران و سرخ‌رود مازندران دیده شدند و از آن‌پس از، این خانواده هرساله به‌جز یک سال در ۱۳۸۸ برای زمستان گذارانی به تالاب‌های استان مازندران آمده اند.

درنای سیبری هر ساله از اوایل آبان جهت زمستان‌گذرانی وارد منطقه تالابی فریدونکنار می شود و حدود ۴ ماه از سال را تا اوایل اسفند در دامگاههای فریدونکنار، ازباران و سرخرود سپری می نماید.

درنای مهاجر به منطقه فریدونکنار آخرین بازمانده از گله غربی درنای سیبری است که هر ساله طی یک تقویم نانوشته و منظم هفته اول آبان مهاجرت خود را از سرزمین جوجه آوری واقع در غرب سیبری به سوی آخرین حدّ جنوبی مهاجرتش که تالابهای حاشیه جنوبی دریای خزر که شامل اراضی غرقآبی و تالاب های فصلی منطقه فریدونکنار می باشند، آغاز و تا اوایل اسفند در این منطقه بسر می‌برند.

درناها دارای ۱۵ گونه مختلف هستند که سه گونه از آنها یعنی درنای فریادکش، درنای تاج قرمز و درنای سفید سیبری به عنوان گونه های در معرض خطر طبقه بندی شده اند. درنای سیبری دارای رقص و آواز با شکوهی بوده و نماد طول عمر و وفاداری بشمار می روند. طول عمر درنای سیبری تا هفتاد سال هم می رسد و جفت ها همواره با هم بسر می برند و با از دست رفتن یکی از جفت ها دیگری تا پایان عمر جفتی اختیار نمی کند.

پرهای این این پرنده کاملاً سفید و با شاهپرهای سیاه رنگ، دارای چین پوستی قرمز رنگ در نناحیه پیشانی هستند. پراکنش این گونه تنها در سیبیری و آسیاست و دارای سه جمعیت مستقل غربی، مرکزی و شرقی هستند که جمعیت مرکزی آن که از سیبری مرکزی در شمال تا پارک ملی کئولادو در ایالت راجستان هند مهاجرت می کردند و به دلیل شکار بی رویه این پرنده در افغانستان و پاکستان آخرین جفت از آنها در طی سال های ۲۰۰۲ -۲۰۰۱ دیده شده و در حال حاضر از بین رفته اند.

جمعیت شرقی درنای سیبری که مهاجرت زمستانه شان را از غرب سیبری در ایالت خودمختار یاکوتیا روسیه به سمت دریاچه پویانگ در چین ادامه می دهند، کماکان از جمعیت خوبی برخوردار هستند و در سال جاری جمعیت آنها را حدود ۴۰۰۰ قطعه برآورد کرده اند.
جمعیت غربی درنای سیبری که مسافتی حدود پنج هزار کیلومتر را از سر زمین های وسیع غربی سیبری به سمت تالاب های نارزوم در قزاقستان و تا ذخیره گاه طبیعی آستاراخان روسیه در دهانه رود ولگا، آذربایجان و نهایتاً تا منطقه تیراندازی ممنوع تالاب بین المللی فریدونکنار ادامه می دهد، وضعیت رو به زوالی دارد و در ۶-۵ سال گذشته تنها یک قطعه از آن باقی مانده و کماکان به مهاجرت خود ادامه می دهد.

رئیس اداره حفاظت محیط زیست بابلسر و فریدونکنار در گفتگو با مهر از ورود درنای سفید سیبری به تالاب بین المللی فریدونکنار خبر داد.

ناصر کیایی گفت: تک درنای سفید سیبری صبح امروز وارد تالاب بین المللی فریدونکنار شد.

وی افزود: جفت نر تک درنای سفید سیبری دقایقی پیش برای زمستان گذرانی وارد تالاب بین المللی شهر ساحلی و بندری فریدونکنار شد و این درنا، امید نام دارد و برای چند سال پیاپی به فریدونکنار می آید.

رئیس اداره حفاظت محیط زیست بابلسر و فریدونکنار افزود: درنای امید چند سالی است که جفت ماده خود که آرزو نام داشته را از دست داده و دیگر جفت گیری نکرده است.

وی ادامه داد: درنای سفید سیبری از گونه های در معرض انقراض بوده و برای زمستان گذرانی در قاره آسیا فقط به کشور ایران و فقط به استان مازندران و فقط به تالاب های فریدونکنار و روستای ازباران مهاجرت می کند.

کیایی خاطرنشان کرد: تمهیدات لازم برای حفاظت از این گونه کمیاب اندیشیده شده و البته مردم فریدونکنار خود برای صیانت از درنای امید بسیج می شوند.

رئیس اداره حفاظت محیط زیست بابلسر و فریدونکنار افزود: ورود درنا امسال که با تاخیر زمانی یک ماهه نسبت به سال های قبل وارد ایران شده، شور و شوق مردم محلی و همه دوست داران محیط زیست را بر انگیخته است.

به گزارش مهر، تلاش های زیاد صورت گرفته در زمینه معرفی جوجه های پرورشی درنای سیبری که از سال ۱۳۷۴ با انتقال ۲ قطعه از ایالات متحده آمریکا و متعاقباً در طی سال های ۸۱، ۸۲ و ۸۵ به ترتیب با ۳، ۲ و ۲ قطعه از مرکز تکثیر و پرورش درنای سیبری در مرکز OKA روسیه به تالاب فریدونکنار که تقویت جمعیت درنای سیبری و ترکیب با درناهای وحشی برای مهاجرت به سر زمین جوجه آوری آنها صورت گرفته است، متأسفانه موفقیت آمیز نبوده است و جوجه های پرورشی رها سازی شده قادر به همراهی درنای وحشی در زمان مهاجرت برگشت نبوده اند.

تنها آمار ثبت شده از گله غربی درنای سیبری در سال های دور که در مسیر توقف سالیانه این گونه در دلتای رود ولگا در سال ۱۹۳۰ در دست است حاکیست که زمانی جمعیت آن بیش از ۲۰۰ قطعه بوده است.

مهاجرت های طولانی و وقایع طبیعی در مسیر مهاجرت، نرخ پایین جوجه آوری، مکانیسم های پیچیده تولید مثلی در این پرنده، سن بالای بلوغ، عدم تخمگذاری و آشیانه سازی سالانه و نیاز به زیستگاه ویژه و اختصاصی در این پرنده عوامل اصلی کاهش طبیعی جمعیت درناهای سیبری بشمار می روند.
مهر،