رئیس‌جمهور آمریکا در هفته‌های اخیر به‌شکلی برنامه‌ریزی‌شده‌ جنگ سردی جدید را این بار بر ضد دولت چین دامن زده است.

ترامپ مدعی است که “اطمینان زیادی” دارد که منشأ ویروس کشندهٔ کورونای جدید در آزمایشگاهی در شهر ووهان (چین) بوده و از آنجا بیرون آمده است، ولی نمی‌تواند منبع اطلاعاتش را افشا کند! این ادعاها در شرایطی مطرح می‌شود که حتّی طرفداران ترامپ هم نمی‌توانند تازه‌ترین نظریهٔ توطئهٔ او را هضم کنند.

برای مثال، در بیانیه‌ای که دفتر ریچارد گرنِل، مدیر اطلاعات ملّی آمریکا، منتشر کرد آمده است: “[جامعهٔ] اطلاعاتی نیز با این اجماع گستردهٔ علمی هم‌نظر است که ویروس کووید-۱۹ ساخت بشر یا از لحاظ ژنتیکی اصلاح‌شده نیست.”

هدف ترامپ از دروغ‌هایی که می‌گوید متقاعد کردن شنوندگان از راه استدلال منطقی نیست، بلکه جلب توجه گستردهٔ رسانه‌های خبری به خودش از راه مطرح کردن اتهام‌هایی مسخره و زننده است. این حقّهٔ سادهٔ ترامپ در بازی با افکارعمومی قبلاً برای او کار کرده و نتیجه داده است، ولی این بار به‌منظور انحراف اذهان از هزینه‌ای که آمریکایی‌ها به‌خاطر سوءمدیریت فاجعه‌بار او در مقابله با همه‌گیری کووید-۱۹ پرداخته‌اند، سپر بلا کردن چین دیگر کافی نخواهد بود.

در مقاله زیر که نوشتهٔ دومینیک باری، عضو کمیسیون خارجی حزب کمونیست فرانسه و گزارشگر پیشین نشریه اومانیته در امور چین، است، به ابعاد خطرناک استراتژی تبهکارانهٔ رئیس‌جمهور آمریکا پرداخته می‌شود.

جنگ سرد ترامپ بر ضد چین

ویروس کرونا منشأ نویافته‌ای به‌منظور درگیری با چین از سوی ایالات متحده شده است. این رویارویی که در جبهه بازرگانی و سپس در جبهه فنا‌وری پیشرفته آغاز شد، اکنون با کینه‌توزی و به‌قصد انداختن خطاها به گردن دیگران از سوی ترامپ  به گسترهٔ مرام و مسلک کشانده می‌شود. درحالی‌ که مردم ایالات متحده روز به‌روز به گستردگی و تأثیر بیماری همه‌گیر در سرزمین‌شان پی می‌برند، رئیس‌جمهورش به افزودن اتهام‌ها علیه پکن دست زده و این کشور را به “پنهان‌سازی” و “پایمال کردن آیین‌نامه‌های سازمان بهداشت جهانی” متهم می‌کند.

ما روند سیاسی‌سازی شدید این بیماری جهان‌گیر را شاهدیم که برانگیختن و دامن زدن به بحث‌هایی را موجب می‌شود که از منظر شرایط شکننده کنونی جهان و آیندهٔ کره زمین تحمل‌نا‌پذیر است و ساختار فکری ما را به الگوی دوران “جنگ سرد” و دوقطبی شدن دنیا باز می‌گرداند.

ایالات متحده که از به‌کار گرفتن زرادخانه تبلیغات منفی به‌منظور درهم شکستن همه دشمنان احتمالی‌اش عادت دارد و از دست‌اندازی و خراب‌کاری در اوضاع سیاسی و اجتماعی عراق و حمله نظامی به این کشور یا کودتا در کشورهای آمریکای لاتین می‌توان برای نمونه یاد کرد، دوباره  به این زرادخانه متوسل شده است. نظریه توطئه بار دیگر برجسته می‌گردد، این بار هدف آزمایشگاه پژوهشی زیست‌شناسی‌ای در شهر ووهان در چین است که ادعا می‌شود کووید ۱۹ از آنجا به بیرون درز کرده است. باوجوداینکه جامعه علمی چنین ادعایی را رد می‌کند ولی شایعه همچنان درحال گسترش است.

یکی از اندیشکده‌های واپس‌گرای بریتانیا به‌نام انجمن هنری جکسون، پیشنهاد کرد که دولت چین برای خسارتی که به‌بار آورده است به دادگاه‌های بین‌المللی فراخوانده شود و دولت بریتانیا را تشویق کرد که دادخواستی به دادگاه لاهه مبنی بر تخلف چین از تعهدات بهداشتی تسلیم کند. هنگامی‌که دومینیک راب، وزیر امور خارجه بریتانیا، می‌گوید پکن “باید پاسخگو باشد”،  اشاره به گفته‌های بالا دارد.

به‌ابتکار سناتور جمهوری‌خواه جاش هاولی و چند عضو دیگر کنگره آمریکا، دربارهٔ مدیریت این بیماری همه‌گیر از سوی حزب کمونیست چین “پژوهشی بین‌المللی”  آغاز به‌کار کرده است. ایالت میسوری در ایالات متحده علیه دولت چین به‌دلیل “خودداری از آشکارسازی اطلاعات حیاتی” و “پاسخگو بودن در برابر بیماری‌ای همه‌گیر جهانی و پیشگیری پذیر” به تنظیم پرونده‌ای جنایی اقدام کرده است.

در همین راستا حدود ۱۰ هزار نفر از شهروندان دنیا از حقوق‌دانان درخواست کرده‌اند تا پرونده‌ای علیه دولت چین تشکیل دهند. آنان پرداخت تریلیون‌ها دلار غرامت را خواستار شده‌اند. رییس جمهور فرانسه نیز در فاصله‌ای نه‌چندان دور از این کارزار و در تلاش به‌منظور ترویج همکاری و همبستگی بین‌المللی لازم در این زمینه، بدون هیچ استدلال ارزشمند تازه‌ای، در مصاحبه‌ای با فایننشال تایمز، گفت: “چیزهایی در آنجا (چین) روی داده است که شناختی از آن نداریم.” به‌این ترتیب چنین امری را به‌طور تلویحی تصدیق کرد و به این آتش دامن زد.

ضرورت کشاندن چین به جایگاه متهم برای قدرت‌های نولیبرال دم به دم افزایش می‌یابد. افزون بر اتهام بنیادی پکن یعنی پیروی نکردن چین از نسخه “توافق واشنگتن” برای توسعه و جهانی‌شدن، اکنون این بیماری همه‌گیر به‌منزلهٔ عامل دومی که ناخرسندی ایالات متحده و هم‌پیمانانش را برانگیخته است آن‌ها را با دستاویزی دیگر در جهت متهم کردن چین تجهیز کرده است

دولت چین پس از دیرکردی جدی و پذیرفته شده در مدیریت و مهار مرحلهٔ آغازین بحران سلامت، برای بازداری رشد اقتصادی‌اش به‌منظور پاسخگویی به وضعیت اضطراری بهداشتی با بسیجی ملی در سطحی منحصربه‌فرد بی‌درنگ دست به عمل زد. این تلاش‌ها به‌قصد کمک به مهار بیماری همه‌گیر کرونا از سوی سازمان بهداشت جهانی و به‌ویژه ماهنامه “ساینس” ستوده شدند.

اما در طول آن هفته‌های حیاتی و تعیین‌کننده که چین و سپس نزدیک‌ترین همسایگانش با ویروسی ناشناخته روبرو شدند، واکنش کشورهای توسعه‌یافته به هشدارهای تدروس ادهانوم قبریسوس، رییس سازمان جهانی بهداشت، برای آزمایش گرفتن از توده‌های مردم، ردیابی بیماران، جدا کردن بیماران، و فراهم‌ ساختن تجهیزات حفاظتی، متکبرانه بود. کشورهای توسعه‌یافته با رفتاری خودپسندانه، بیشتر تمایل داشتند باور کنند که این‌گونه بیماری تنها گریبان کشورهای روبه‌رشد را می‌گیرد و آن‌ها از ابتلا به این‌گونه بیماری‌ها مصون‌اند.

اتهام بی‌عملی و ناکارایی‌ای که به سازمان جهانی بهداشت زده می‌شود توجیه وارونه‌ای است از سیاست‌های بهداشتی مصیبت‌بار خود آن کشورها در زمانی که ویروس از مرزها می‌گذشت. کشورهایی که سیاست‌های‌شان در رویارویی با این بیماری در اروپا و ایالات متحده شکست مفتضحانه‌ای به‌بار آورده است، مرتبه و جایگاه مسلط‌شان تضعیف و متزلزل گشته است. هنگامی‌که چین در آغاز دوران مهار و بهبودی‌ای نه‌چندان اطمینان‌بخش خود از بحران این بیماری بود، آمادگی‌اش را برای رساندن کمک‌های پزشکی به بقیه جهان اعلام کرد. کشورهای اتحادیه اروپا که تا آن زمان هیچ واکنشی به آنچه در چین می‌گذشت نشان نداده بودند و دولت ترامپ هم تنها از دریچه اقتصادی به این بحران نگاه می‌کرد بی‌درنگ به این پیشنهاد کمک‌های پزشکی چین انگ “دیپلماسی با ماسک” و “شگرد تبلیغاتی” زدند.

در زمان ورود کمک‌های پزشکی چین به ایتالیا، جوزف بورل، رئیس دیپلماسی اروپایی [اتحادیه اروپا] در روز ۲۴ مارس/۵ فروردین‌ماه ۹۹ ناخشنودی‌اش را از این “سیاست سخاوتمندانه” ابراز کرد و آملی دمونک‌چالین، وزیر امور خارجه فرانسه، در ۲۹ مارس/۱۰ فروردین‌ماه ۹۹  افزود: “کسی یا دولتی نباید از همبستگی [انسانی] برای رسیدن به هدف‌های خود بهره‌برداری کند” و سپس چین را به “صحنه‌سازی” در کمک‌های پزشکی پیشنهاد شده‌اش متهم ساخت.

پخش ویدیویی از سوی یک کارمند شرکتی ایتالیایی به‌نام سوکام در شهر کوچک مونتچیو ماژور که در رسانه‌های اجتماعی به‌اشتراک گذاشته شد، به‌سبب برافراشته بودن پرچم چین به‌جای پرچم اتحادیه اروپا در پس‌زمینه این ویدئو خشم بسیاری را برانگیخت، اما در میان این ‌هیاهو، پیشنهاد دولت چین به کشورهای عضو گروه ۲۰ برای سازمان‌دهی راه‌کار همکاری‌ بهداشتی‌ای جهانی و پیشگامی‌اش در تلاش برای یافتن راه برون‌رفتی مشترک از این شرایط برای همه جهان، بدون پاسخ ماند.

درخواست آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، برای برقرای “آتش‌بس فوری در سراسر جهان”  به‌منظور برخورد با کووید ۱۹ دشمن مشترک، به‌همین منوال بی‌پاسخ ماند. بدتر از این بی‌اعتنایی‌ها، هیاهو و سروصدای ترامپ ضد سازمان بهداشت جهانی و زدن اتهام تبانی با پکن به رییس آن بهانه‌ای شده است برای توقف پرداخت سهم مالی ایالات متحده به این سازمان و حمله‌ای سرراست- فراتر از هدف قرار دادن همتای بزرگ آسیایی‌اش- به همه نهادهای جهانی سازمان ملل یعنی تضمین‌کننده مناسبات عادلانه چندجانبه با جهان که کاخ سفید هیچ‌گونه تمایلی به هم‌نوایی با آن ندارد.

در زمانی که جامعه بین‌المللی باید یکی شود، دست‌انداز و خراب‌کاری سیاسی ترامپیسم چیزی نیست که جهان به آن نیاز داشته باشد. بحران عظیم بیماری همه‌گیر و چالش‌های جهانی در مجموع پیش‌روی ما قرار دارند و پاسخی جمعی می‌طلبند، یعنی دیدگاهی که چین از آن حمایت می‌کند. چین که از نظر بهداشت همگانی، اقتصادی، و غذایی بسیار کم‌بنیه است و از سوی دیگر زیر سنگینی سیطره نظم سرمایه‌داری و جهانی‌سازی مالی جای گرفته است، با پشتیبانی از چنین دیدگاهی این کشور را “قطبی گیرا” در دنیایی تکوین یابنده می‌نمایاند.

و این دنیا می‌خواهد صدایش شنیده شود. آنچه در چند هفته پیش در مجمع عمومی سازمان ملل روی داد شایان توجه است. قطعنامه‌ای که از سوی مکزیک مطرح شد و “دسترسی عادلانه” به “واکسن‌های آینده” را پیشنهاد می‌داد و با اتفاق آراء از نقش حیاتی سازمان بهداشت جهانی حمایت می‌کرد، از آنجا که قانون‌های رأی‌گیری در این مجمع تغییر یافته‌اند ایالات‌متحده در تلاش خود در بازداری از تصویب این قطع‌نامه ناکام ماند. این تودهنی برای ترامپ، شاید گامی به پیش برای انسانیت باشد.

نامهٔ مردم