خانم “پارک گوئن های”، رئیس‌جمهور کُرهٔ جنوبی، با اتهام خطیر دست داشتن در فساد، در چنبرهٔ رسوائی سیاسی‌ای بی‌سابقه گرفتار شده است که به‌احتمال قوی می‌تواند موجب برکناریِ او گردد. “کنی کویل”، روزنامه‌نگار کمونیست انگلیسی، ساکن جنوب شرق آسیا، در مقاله زیر می‌نویسد که سقوطِ خانم “پارک گوئن های” می‌تواند فرصتی مغتنم برای نیروهای چپ و دموکراتیک فراهم آورد تا در راستای گسستن از سیاست‌های اقتصادیِ نولیبرالی در کره‌جنوبی و پایان دادن به‌حضور نظامیِ ایالات‌متحده بر خاک “شبه‌جزیرهٔ کره”، پیکار و تلاش کنند.

تازه‌ترین بحران سیاسی کره‌جنوبی با عاجل شدنِ خواستِ برکناری “پارک گوئن های”، رئیس‌جمهور رسواشدهٔ راست‌گرای این کشور، به مرحله‌یی نو یا شاید پایانی‌اش رسیده باشد. در چند روز گذشته در حدود یک‌میلیون نفر در “سئول”، پایتخت کشور و چند شهر بزرگ دیگر مانند “بوسان” و جزیره “جیجو”، در تظاهراتی با شعارهایی مبنی بر خواستِ استعفای خانم “پارک” به خیابان‌ها آمدند.

خانم “پارک” به رابطهٔ ناهنجار سیاسی‌اش با دختر رهبر پیشین یک “فرقه” مذهبی [یعنی خانم “چوی سن سیل”]- که سی‌سال پیش با او دوست شده بود- اعتراف کرده است. او هرگونه عملکرد غیرقانونی را انکار می‌کند.
اما شاکیانش او را نه‌تنها به مشورت با دوستش خانم “چوی سن سیل”- که هم‌اکنون در مرحله رسیدگی به اتهامش مبنی بر اعمال‌نفوذ سیاسی در برابر دریافت پول قرار دارد- متهم می‌کنند، بلکه مدعی‌اند که اطلاعات محرمانهٔ دولتی را دراختیار او گذاشته و نیز بنا بر توصیه‌های او، قراردادهایی پرسود به او اعطا کرده است. گمان برده می‌شود که “چوی سن سیل” در امور دولت و انتصاب‌ها مداخله کرده، سندهایی محرمانه دریافت داشته و بر پایه اطلاعات به‌دست‌آمده [از آن‌ها] و از طریق غیرقانونی و ارتباط‌های درون محفلی، داراییِ هنگفتی برای خویش اندوخته است.
دوشنبه گذشته [۱ آذرماه]، دادستان کشور اعلام کرد که قصد دارد از دو مشاور پیشین رئیس‌جمهور که ماه گذشته بنا به درخواست دیرهنگام خانم “پارک” از سمت‌شان برکنار شدند، بازجویی کند. مشاور دیگر و سومین مشاور رئیس‌جمهور، “جئونگ هو سئونگ”، هم‌اکنون به اتهام رساندن سندهای ریاست جمهوری و دولتی به خانم “چوی سن سیل” در بازداشت به‌سر می‌برد.
شمار اندکی بر این باورند که خانم “پارک”، که دوره ریاست‌جمهوری‌اش در فوریه ۲۰۱۸ به‌سر خواهد رسید، می‌تواند بدون آسیب دیدن از این آشفتگی سیاسی جان سالم به‌در برد. مخالفان سیاسی و متحدان پیشین خانم پارک همگی خواهان کناره‌گیری یا محاکمه او هستند. در حزب محافظه‌کار “سائنوری” (مرز نوین)، میان وفاداران خانم پارک و آنانی که می‌خواهند حزب را از داشتن مسئولیت سیاسی در رابطه با این افتضاح دور سازند، جنگی داخلی به‌راه افتاده است. “بان کی مون”، رئیس سازمان ملل که دوره ریاستش در آخرین روز سال جاری میلادی به‌پایان می‌رسد، نامزد محبوب راست‌گرایان کره‌جنوبی به‌شمار می‌رود. از این‌ روی، اگر خانم “پارک” پیش از تاریخ ۳۱ دسامبر ۲۰۱۶ کناره‌گیری کند، باید انتخابات جدیدی در کمتر از ۶۰ روز برگزار گردد، که این مدت‌زمان، فرصت زیادی برای کارزار انتخاباتی “بان کی مون” باقی نمی‌گذارد. پشتیبانان “بان کی مون”، با در نظر گفتن عامل زمانی، مایل‌اند هم‌اینک رئیس‌جمهور با محدود ساختن قدرتش در جای خود باقی بماند. به‌محاکمه کشیدن او اگر از حمایت کافی برخوردار گردد، می‌تواند حداقل از شش تا هشت ماه به‌درازا بکشد. به‌هرحال، زندگی سیاسی خانم “پارک” دیگر دورنمای مطلوبی ندارد.
خانم “پارک”، فرآوردهٔ مورد اعتماد نخبگانِ کره‌جنوبی است. او دختر “پارک چونک هی”، دیکتاتور پیشین کره‌جنوبی است. پدر او مانند بسیاری دیگر در طبقهٔ حاکمِ کره‌جنوبی در پس از “جنگ جهانی دوم”، با ارتش امپراتوری ژاپن در خلال دورهٔ جنگ همدست بود. “پارک چونگ هی”، در سال ۱۹۶۱ به‌قدرت رسید و با استفاده از پیوندهای نظامی و هم‌داستانی‌اش با فعالیت‌های شریرانهٔ سازمان مرکزی اطلاعات کره‌جنوبی تمامی مخالفان رژیمش را سرکوب کرد. هنگامی‌که در سال ۱۹۷۵ مورد سوءقصد قرار گرفت و به کشته شدن همسرش انجامید، “پارک گوئن های”، که در آن زمان ۲۳ سال داشت، خویش را جانشین بانوی اول کره‌جنوبی کرد.
خانم “پارک” پس از مرگ مادرش، تحت تأثیرِ پدر چند‌سیمایِ “چوی سن سیل”، شهربان پیشین، راهب بودائی و بنیان‌گذار فرقهٔ مذهبی “کلیسای زندگی جاودانه” و هوادار جنبش دیکتاتوری “برای اندیشهٔ نوین” قرار گرفت. به‌این‌ترتیب چنین فردی که “راسپوتین کره” نامیده می‌شد توانست بر شکل‌گیری دیدگاه‌های “پارک” اثر بگذارد. در سال ۱۹۷۹ “پارک چونگ هی” به‌دست “کیم جای گیو”، سرپرست سازمان اطلاعات کره‌جنوبی، به قتل رسید. “کیم” گفت که یکی از انگیزه‌‌های کشتن رئیس‌جمهور، ناتوانیِ او از دور نگه‌داشتن دخترش از نفوذ این رهبر فرقه بود. خانم “چوی سن سیل” پس از مرگ پدر در سال ۱۹۹۴، به همان‌گونهٔ [پدر] نفوذ پنهانی‌اش بر “پارک گوئن های”- که دیگر به سیاست‌مداری راست‌گرا و درحال خیز برداشتن به‌سوی قدرت فرابالیده بود- ادامه داد. گفته می‌شود که حتی راه “پارک” به ورود به کاخ آبی ریاست جمهوری کره‌جنوبی به‌دست خانم “چوی سن سیل” در سال ۲۰۱۲ هموار شده است.
اگرچه احتمال زیادی وجود دارد که در جریان رسیدگی به اتهام‌ها، رسوایی‌های دیگری آشکار شوند، لیکن بر دو تصمیم نظامی گرفته شده در دوره ریاست “پارک” توجه‌یی ویژه‌ می‌شود.
کره‌جنوبی صاحب یکی از بزرگ‌ترین نیروهای نظامی در دنیا است. بودجهٔ کلان نظامی این کشور سال‌هاست که برای صنعت‌های ساخت جنگ‌افزار و کارگزاران سیاسی و نظامی فاسدی که در قراردادهای سخاوتمندانهٔ سفارش اسلحه درگیر هستند، درآمدهای هنگفتی را فراهم آورده است.
خانم “چوی سن سیل” متهم به‌این است که از نفوذ خود در طرحی چند میلیارد دلاری برای ساخت جت‌های جنگی استفاده کرده است. سیاست‌مداران مخالف دولت [اُپوزیسیون] در مجلس، دربارهٔ جزییات ارتباط “جه آونگ یون هو” شوهر پیشین “چوی سن سیل”- و شاید معشوق “پارک”- با یکی از کنشگران بحث‌بر‌انگیزِ گروه فشار بر نمایندگان مجلس آمریکا به‌نام «لیندا کیم»، شهروند کره‌ای تبعهٔ ایالات‌متحده، خواهان روشنگری‌اند.
در سال ۲۰۰۷ برای تجهیز دوبارهٔ نیروی هوایی کره‌جنوبی بودجه‌یی به مبلغ ۷/۲۸ میلیارد دلار برای شرکت‌های “بوئینگ”، “شرکت دفاع هوایی و فضایی اروپا (ایرباس) ” و “لاکهید مارتین” پیشنهاد گردید.
طرح “بوئینگ” درنهایت در حکم مدل پیشتاز شناخته شد، اما در ماه سپتامبر ۲۰۱۳ – اندکی بیش از شش ماه پس از بر سر کار آمدن “پارک”- قرارداد باطل شد. شش ماه بعد قرارداد با تغییراتی به شرکت غول‌آسای جنگ‌افزار آمریکایی، یعنی شرکت “لاکهید مارتین”، اهدا گردید.
در دومین معامله نیز شرکت “لاکهید مارتین” نقشی فعال دارد، معامله‌یی که در بر دارندهٔ‌ واگذاریِ قراردادی یک میلیارد دلاری به‌منظور ساخت و نصب سامانه‌یی دفاعی (“تاد”) در منطقه روستایی “سوانجو”- حدود ۱۳۰ مایلی جنوب‌شرقی سئول، پایتخت کشور- است.
همان‌گونه که کنشگران کارزار جنبش سلاح‌زدایی [خلع سلاح] مدت‌هاست یادآوری می‌کنند، اغلب طراحان نظامی با نصب سامانه‌های ضد موشکی به‌داشتن موضع‌هایی تهاجمی‌تر تشویق می‌شوند. این آخرین چیزی است که شبه‌جزیره کره بدان نیاز دارد.
حتی تحلیلگران نظامی کره‌جنوبی شک و تردیدشان را نسبت به اثربخشی سامانه “تاد” به‌صراحت ابراز کرده‌اند. در همان حال هزاران نفر از شهروندان “سوانجو” و مدافعان صلح نیز مخالفت‌شان را با این طرح اعلام کرده‌اند.
چین و روسیه هم در این مورد نگرانی‌شان را بیان کرده‌اند و بر این باورند که طرح پوشش رادار سامانهٔ “تاد” در اصل نه‌تنها یک مأموریت جاسوسی از سوی آمریکا بر ضد “کره شمالی” است، بلکه به همان اندازه چین و روسیه را نیز هدف قرار داده است. اگرچه حضور گستردهٔ مردم در تظاهرات اخیر به‌اعتراض به فساد ارتباط دارد، اما این تظاهرات همچنین با کاهش چشمگیر رشد اقتصادی کره‌جنوبی و وضعیت بد کارگران جان به‌لب رسیده نیز ارتباطی تنگاتنگ دارد. درآمیختگیِ نخبگان سیاست‌مدار با بنگاه‌های عظیم اقتصادی به اوج‌هایی تصورناپذیر در کره‌جنوبی دست یافته است. مدت‌هاست مزایا و رانت‌های سیاسی را به چندین شرکت “چائبول” (‌آمیزه‌یی از چند بنگاه صنعتی گوناگون) که تمام رشته‌های اقتصادی را دراختیار دارند، واگذار می‌کنند. برای نمونه، از شرکت الکترونیکی “سامسونگ”- با ۳۰۰ میلیارد سرمایه که در ۸۰ شعبه وابسته در ده‌ها گسترهٔ اقتصادی فعالیت می‌کند- می‌توان نام برد. نرخ رشد سالانه کره‌جنوبی در طی پنج سال گذشته به‌طور میانگین ۲/۷ درصد بوده است. اگرچه این رقم در مقایسه با معیارهای اقتصادی در اروپا چشمگیر است، ولی در سنجش با میانگین درآمد سالانه بیش از ۹ درصدی دهه ۱۹۸۰، چنین رشدی بسی پایین است. دنباله‌روی از سیاست‌های نولیبرالی “پارک گون های”، رئیس‌جمهور کنونی کره‌جنوبی، و پیشینیان او، پیامدهایی آشنا داشته است. در بازهٔ زمانی سال‌های ۱۹۹۵ و ۲۰۱۰، کره‌جنوبی ۱۷ درصد از بزرگ‌ترین شرکت‌های تولیدی خود را به خارج و بیشتر آن‌ها را به کشورهای جنوب‌شرقی آسیا- به‌علت پایین بودن دستمزد نیروی کار در آن‌ها- منتقل کرد. کارگران فصلی، پاره‌وقت، و موقت ۲۷/۴ درصد از جمعیت شاغل را در سال ۲۰۰۲ تشکیل می‌دادند، درصورتی‌که این رقم در سال ۲۰۱۱ به ۳۴/۲ درصد افزایش یافته است.
بیش از یک‌سومِ کارگران شاغل در کره‌جنوبی از نبودِ امنیت در محیط کار، دریافتِ تنها ۶۰ درصد از حقوق یک کارگر دائمی و تمام‌وقت، نداشتنِ بیمهٔ درمانی، محرومیت از دریافت مزایایی چون یارانه، خسارت مالی در موقع اخراج، و کمک‌هزینه‌های دیگر، روزگار را به‌سختی به‌سر می‌برند.
در سال جاری حداقل ۶۰۰۰ نفر از کارگران تمام‌وقت در صنعت کشتی‌سازی به‌صِرفِ ادعای وجود نیروی کار بیش از حد موردنیاز، و همچنین شمار بیشتری از کارگران نیز به‌شیوه‌هایی همراه با ترفند مانند بازنشستگی “داوطلبانه”، شغل‌شان را از دست داده‌اند.
یکی از سه شرکت بزرگ کشتی‌سازی، یعنی شرکت “کشتی‌سازی و مهندسی دریایی دائوو”، کارگرانش را به‌تن در دادن به درخواست بازنشستگیِ پیش از موعد وادار کرده- که به‌ظاهر داوطلبانه بوده- و می‌تواند به‌منزلهٔ اهرم فشار به کارگران مورد استفاده قرار گیرد. شرکت “صنایع سنگین سامسونگ”- دومین عضو از سه شرکت کلان کره‌جنوبی- اعلام کرد: “تا سال ۲۰۱۸ در حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد از نیروی کار در صنعت کشتی‌سازی را کاهش خواهیم داد” و پیش‌بینی می‌شود که سال آینده ۲۵۰۰ کارگر از این شرکت اخراج خواهند شد. گذشته از در تنگنا گذاشتن کارگران کره‌جنوبی، حکومت خانم “پارک” به‌ضدِ آزادی‌های دانشگاهی و همچنین به‌ضدِ آن نیروهایی از “چپ” که از سیاست نزدیکی و روابطی سازنده‌ با “کره شمالی” دفاع می‌کنند، حمله‌هایش را شدت بخشیده است. در سال ۲۰۱۳ دولت راست‌گرای کره‌جنوبی و قوه قضاییهٔ این کشور، بدون ارائهٔ دلیلی قانونی، به‌شکار و آزار اعضای حزب کوچک “پیشگام اتحاد” دست زدند. “سازمان اطلاعات مرکزی” کره‌جنوبی و “آژانس اطلاعات ملی” آن، برای نمایندگان این حزب در مجلس- به‌اتهام اینکه می‌توانند به‌طور بالقوه هوادار دولت مستقر در “پیونگ‌یانگ”، پایتخت کره شمالی، و یا با محفل‌های برانداز درارتباط باشند- پرونده‌سازی کرده‌اند. یکی از نمایندگان مجلس از حزب “پیشگام اتحاد” به ۱۲ سال زندان محکوم شده است و صلاحیت نمایندگی نماینده‌های دیگر این حزب در مجلس از آنان سلب شده‌ و فعالیت خود این حزب نیز ممنوع گردیده است. عملکرد خانم “پارک” یادآور دوران سرکوب دهشتناک در دوره حکومت پدرش است. این درحالی‌است که “بحران کره‌جنوبی” نیز نقش سرنوشت‌سازی در مناسبات میان “آسیا” و “آمریکا” بازی می‌کند. اکنون طرح استراتژیک “محور آسیا”- در رابطه با محدود کردن نفوذِ فزایندهٔ “چین”- که رئیس‌جمهور “اوباما” و وزیر خارجه پیشین‌اش خانم “کلینتون” مبتکر آن بودند، با دردسر روبه‌رو شده است.
آقای “ترامپ”، رئیس‌جمهورِ برگزیده‌، در سخنرانی‌های انتخاباتی‌اش بارها سیاست‌های اعلام‌شده از سوی خودش دربارهٔ پایگاه‌های نظامی ایالات‌متحده در شرق آسیا و احتمال گفتگو با “کرهٔ شمالی” را پس از چند روز یا هفته تغییر داده و یا رد کرده است. در رویارویی با چنین آشفتگی‌ای و همچنین با اعتراض‌های چشمگیر توده‌ها بر ضدِ سیاست‌های خانم “پارک”، شاید فرصتی دوباره برای گردهمایی نیروهای چپ و دمکراتیک فراهم آورده باشد تا در راستای گسستن از سیاست‌های اقتصادیِ نولیبرالی در کره‌جنوبی و پایان دادن به‌حضور نظامیِ ایالات‌متحده بر خاک “شبه‌جزیرهٔ کره”، پیکار و تلاش کنند.
نامۀ مردم