واقعیت آن است که سیستم بهداشتی ویتنام از یک سیستم مردمی عمومی تبعیت می‌کند و بخش خصوصی تنها برای گردشگران و مسافرانی است که خواهان خدمات خصوصی هستند و بر طبق گفته‌های وزیر بهداشت و یتنام در بخش خصوصی دکتر و پرستارانی درگیر هستند که به زبان‌های انگلیسی و فرانسوی مسلط اند و زبان رسمی در آنها زبان ویتنامی نیست.

خیلی طول نمی‌کشد تا حقایق روشن شود. یک نشریه نسبتا مستقل امریکائی در شماره فوریه ماه گذشته خود مقاله‌ای نوشت که چرا جنگ واقعی ویتنام بر روی صفحه سینمایی‌ هالیود نمی‌آید؟ کمتر از یک ماه واقعیت جامعه ویتنام بر بسیاری در امریکا روشن شد. ویتنام پس ازگذشت ۴۵ سال از جنگ ویرانگر تحمیل شده توسط امپریالیسم امریکا توانسته است یک سیستم عمومی اموزش و بهداشت رایگان را در این کشور برقرار کرده و موفقیت آن را در حوادث اخیر به نمایش بگذارد و سیستم خصوصی سازی را که برای چند دهه از جانب دنیای ‌سرمایه‌داری تبلیغ می‌شد به سخره بگیرد.

سیستم مراقبت‌های بهداشتی فعلی در ویتنام یک سیستم مختلط از ارائه دهندگان دولتی و خصوصی است که اساس آن بر عمومی بودن مراقبت‌های بهداشتی است و هنوز خصوصی شدن در آن جایگاه چندانی ندارد. ۸۳ درصد جامعه تحت پوشش خدمات مجانی بهداشتی قرار دارند و طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت تا سال ۲۰۳۰ خدمات بهداشت رایگان ارایه می‌شود. هر چند که فشار‌هائی برای خصوصی سازی بر این کشور وارد شده است اما این کشور تاکنون زیر بار خصوصی سازی به غیر از موارد جزئی نرفته است.

از اولین روز‌های ورود کرونا از مرز چین به این کشور مراقبت‌های لازم بهداشتی صورت گرفت و آموزش‌های لازم برای جلوگیری از گسترش آن به مردم داد شد٬ در ماه دی یک ویدیو یوتوپ برای چگونگی مبارزه با کووید ۱۹ یا کرونا، به زبان ویتنامی و زیرنویس انگلیسی پخش شد که نزدیک به ۲۸ میلیون بیننده داشته است. سیستم سراسری مراقبت‌های عمومی و تجهیزات لازم برای رعایت امور بهداشتی در اختیار همه قرار داده شد. علت اصلی در یادگیری و جلوگیری از بیماری سارس در سال ۱۳۸۲ بود٬ به طوری که پس از مدت کوتاهی توانست شیوع بیماری کرونا را مهار کرده و مرزهایش را با چین باز کند و زندگی روال عادی را پیدا کند. زمانی که جامعه و برنامه ریزی در خدمت مردم و نه شرکت‌های سرمایه‌داری باشد می‌توان سریعا عمل کرد. بودجه بهداشت عمومی در سال ۱۳۹۳ در حدود ۷.۱ درصد سرانه ملی بوده ولی در زمان شروع بیماری کرونا به ۳۰ درصد هم رسید.

هیچ مورد فوتی در ویتنام گزارش نشده و با آنکه بیشترین مرز را با چین دارد و بیشترین مبادلات را با این کشور برقرار کرده و سالانه بیش از ۲۰۰ هزار گردشگر چینی به ویتنام رفت و آمد دارند.

برطبق آمارهای موجود زمان جنگ ویتنام با امریکا در سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۳ارتش امریکا بیش از ۵ میلیون تن بمب‌های خوشه‌ای و ناپالم بر سر مردم ویتنام فرو ریخت و در مجموع بیش از ۵ میلیون کشته و میلیون‌ها نفر معلول در این کشور باقی گذاشت و بیش از نیمی از جنگل‌های این کشور را برای یافتن چریک‌ها به آتش کشید و یکی از جنایت‌کارترین جنگ‌ها را بر این کشور تحمیل کرد، زیرا که گناه آنان استقلال‌خواهی بود. این کشور با مساحتی ۳۳۰ هزار کیلومتری دارای یک صد میلیون جمعیت است (آخرین آمارجمعیت ویتنام را ۹۷٬۴۲۹٬۰۶۱ ذکر کرده است) به طوریکه بازدیدکنندگان و مسافران توریست که بالاترین آمار در آسیا مربوط به ویتنام است٬ از دیدن انبوه جمعیت و فشردگی آن متعجب می‌شوند و یکی از بالاترین تراکم‌های جمعیت را دارد. با این همه یکی از موفق ترین برنامه‌های بهداشتی را در حوادث اخیر به نمایش گذارد. این کشور نه تنها آمریکا و متحدان ‌سرمایه‌داری‌اش را در جنگ‌های نظامی شکست داد بلکه اکنون با نمایش سیستم بهداشتی موفق نیز سیستم نئولیبرالیستی و خصوصی‌سازی بهداشت و درمان را نیز به شکست کشاند.

مهم‌ترین مسئله در این موفقیت آن است که این کشور در چهل و پنج سال گذشته بیشترین چالش را در برابر جبران خسارت‌ها و ویرانی‌های جنگی داشته است و یکی از جوانترین کشورها است. جنگ‌های چهل و پنج ساله ویتنام که از سال ۱۹۳۰ علیه استعمار فرانسه صورت گرفته بود با شروع جنگ جهانی دوم به اشغال این کشور از طرف ژاپن انجامید و پس از جنگ جهانی نیز به جنگ با قوای اشغالگر فرانسه و اخراج خفت بار این کشور از ویتنام در نبرد دین بین فو (۱۹۵۴) منجر شد . از آن تاریخ به بعد امریکا با حمایت از حکومت امپراطوری جنگ‌های دیگری را بر این کشور تحمیل کرد. سرمایه‌داری جهانی به جنگ‌های داخلی در و یتنام دامن زده و در سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۳ آمریکا با حمله نظامی به این کشور مستقیما در جنگ‌های ویرانگری درگیر شد که به جنگ‌های ویتنام مشهور است.

اما اکنون کشور آمریکا به خاطر خصوصی سازی و نقش شرکت‌های بیمه با کشتار ویروس کرونا به راحتی نمی‌تواند مقابله کند٬ آمار بیش از ۱۲۵ هزار مبتلا به ویروس کرونا در امریکا تازه نوک کوه یخ است و ۷۵ میلیون انسان به خاطر نداشتن بیمه حتی به دکتر مراجعه نمی‌کنند و دونالد ترامپ حتی اعلام می‌کند صد یا دویست هزار انسان اگر در امریکا از این ویروس کشته شوند بد نیست چون امکان دارد یک میلیون نفر بمیرند و هر روزه آمار تلفات آن بالا میرود در حالی که در کشور ویتنام که در همسایگی چین قرار دارد و بیشترین مبادلات کالا و مسافر را میان دو کشور تجربه می‌کند، موفق شده است با سیستم بهداشتی مناسب این ویروس را کنترل کرده و در ظرف مدت کوتاهی تنها با ابتلای ۱۷۰ نفر و بدون تلفات، وضعیت را به حالت عادی برگرداند.

واقعیت آن است که سیستم بهداشتی ویتنام از یک سیستم مردمی عمومی تبعیت می‌کند و بخش خصوصی تنها برای گردشگران و مسافرانی است که خواهان خدمات خصوصی هستند و بر طبق گفته‌های وزیر بهداشت و یتنام در بخش خصوصی دکتر و پرستارانی درگیر هستند که به زبانBهای انگلیسی و فرانسوی مسلط اند و زبان رسمی در آنها زبان ویتنامی نیست. هر چند که استفاده از بیمارستان‌های مجهز بخش خصوصی برای خود ویتنامی‌ها آزاد است اما سیستم عمومی سلامت به گونه‌ای است که تمامی مردم ویتنام از آن به را حتی بهره مند می‌شوند. و کمتر نیازی به بخش خصوصی دارند.

در سیستم ایالتی که بیشتر آنها در سلسله مراتب اداری است که با یک سطح مرکزی تحت وزارت بهداشت و یک سطح محلی و تحت نظارت مقامات استانی و شهرداری سازماندهی می‌شود.

چهار سطح ارائه خدمات وجود دارد: سطح مرکزی (بیمارستان‌های مرکزی و منطقه‌ای و مؤسسات تحقیقاتی) که مستقیماً توسط وزارت بهداشت اداره می‌شود و سطح استانی و ولسوالی؛ سطح جامعه؛ و زیر نظارت شبکه‌ای از کارکنان بهداشت روستا وجود دارد که از طریق تماس تلفنی مشکلات درمانی را مطرح می‌کنند و یک شبکه تلفنی سراسری برای ارتباط بیمار و کادر پزشکی به صورت عام و رایگان برقرار است.

خدمت در مناطق کوهستانی وسیع، به ویژه در میان اقلیت‌های معدود، بر عهده شبکه‌ای از متخصصان پزشکی و زایمان ماهراست.

به رغم هزینه‌های پایین مراقبت‌های بهداشتی ویتنام، در نتیجه ادامه سرمایه گذاری این کشور در سیستم بهداشتی خود، همراه با ابتکارات چند بخشی برای پرداختن به عوامل اجتماعی سلامت مانند دسترسی سراسری به شبکه بهداشتی برای عموم، به نتایج قابل توجهی از سلامت دست یافته است. آب آشامیدنی تمیز، شرایط بهداشتی، آموزش و تغذیه بهتر به منظور کاهش سوء تغذیه مادران و کودکان. یک کشور جوان که تنها ۵.۶ درصد از جمعیت بیش از شصت و پنج سال سن دارند و ۴۲ درصد کمتر از بیست و پنج سال هستند – امید به زندگی در ویتنام هفتاد و پنج سال است. طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی و بانک جهانی، این سطح از رفاه با مجارستان و ونزوئلا برابر است، در حالی که تولید ناخالص داخلی سرانه آن کشورها به دلار بسیار بیشتر است (به ترتیب ۲۲۸۷۸ دلار و ۱۸۱۹۴ دلار) و دقیقاً در رده بعد از چین قرار دارد. (که در آن مدت زمان پیش بینی شده برای امید به زندگی هفتاد و شش و تولید ناخالص داخلی سرانه ۱۱۹۰۴ دلار است.) میزان مرگ و میر نوزادان در ویتنام در سال ۲۰۱۳ معادل ۱۹.۶۱ در هر هزار تولد زنده بود که کمی بیشتر از هدف توسعه هزاره سازمان ملل برای سال ۲۰۱۵ – است که نرخ ۱۹.۳را اعلام کرده است.

با وجود چنین شبکه گسترده‌ای از درمان، دولت ویتنام بلافاصله پس از شیوع ویروس کرونا، مرزهای زمینی خود را با چین بست و مدارس کشور را تعطیل کرد. جشنواره‌ها و فعالیت‌های گردشگری نیز لغو شدند. هم چنین ورود شهروندان کشورهایی که در آن ویروس کرونا گسترش یافته است را محدود کرد و در مرزهای ورودی کشور غربالگری بیماری را افزایش داد.

کارزار اطلاع‌رسانی عمومی در این کشور همزمان شرو ع شد و هیچ گونه پنهان کاری در شیوع این بیماری وجود نداشت. این کارزار با پخش آهنگی جذاب و تبلیغاتی، اقدامات پیشگیری از ابتلا به این بیماری مانند شستن دست و رعایت بهداشت را ترویج می‌کرد.

از موفقیت‌های دیگر این سیستم بهداشتی می‌توان به رایگان بودن دانشگاه‌های پزشکی اشاره کرد که در آن آموزش دیدگان پس از پایان تحصیل در خدمت وزارت بهداشت و سلامتی قرار می‌گیرند هر چند که هیچ محدودیتی در رفتن به بخش خصوصی با همان معیار‌های تعریف شده وجود ندارد اما از انجا که خدمت در بخش خصوصی که مختص مسافران و خارجیان است چندان تفاوتی با بخش عمومی ندارد و در حقیقت بخش خصوصی نیز در کنترل وزارت بهداشت است برای یک فارغ التحصیل چندان تفاوتی نمی‌کند که در کدام بخش کار کند.

برای آشنایی بیشتر با سیستم بهداشتی و درمانی ویتنام مطالعه بخش‌هایی از مصاحبه وزیر بهداشت ویتنام، خانم نگوین مناسب است.

در مصاحبه‌ای وزیر وزارت بهداشت، خانم “نگوین” در ‌هانوی در نوامبر ۲۰۱۴ در مورد طیف گسترده‌ای از موضوعات مربوط به بهداشت و اصلاحات در ویتنام صحبت کرد. از جمله مباحث مورد بحث، بررسی اجمالی و ویژگی‌های منحصر به فرد سیستم بهداشت ویتنامی، و همچنین نقش بخش خصوصی، نقاط قوت و ضعف سیستم بود. اصلاحات تأمین مالی سلامت با هدف دستیابی به پوشش جهانی بهداشت، پیشگیری و کنترل بیماری‌های عفونی؛ و این که چگونه ویتنام در دستیابی به اهداف توسعه هزاره موفق بوده است.

او می‌گوید در هر سطح از بهداشت، ما یک سیستم دو طرفه داریم. یکی بر روی پیشگیری، که شامل یک سیستم بهداشت عمومی؛ که مانند مراکز کنترل بیماری و پیشگیری از بیماری‌ها است در ایالات متحده است( CDC ) و مربوط به سلامت مادران و کودکان است و به طور کلی می‌توان با هم آنها را سیستم “مرکز بهداشت عمومی” نامید. تمرکز دیگر روی مراقبت‌های اورژانس بالینی است. این دو آهنگ سیستم‌های مختلف و متفاوتی دارند اما با هم همکاری نزدیکی دارند. بعضی اوقات آنها در همان بیمارستان قرار می‌گیرند و بعضی اوقات به طور جداگانه.

در برابر این سوال که: جالب اینجاست که بهداشت عمومی بخش مهمی از سیستم مراقبت‌های بهداشتی شماست، وزیر نگوین می‌گوید:

حدود پنج سال پیش، مجلس تصمیم گرفت که ما باید حدود ۳۰ درصد از کل بودجه دولت را در مسیر سلامت عمومی هزینه کنیم. اما در واقع، ما هنوز به این مهم نرسیده‌ایم. به عنوان مثال، اخیراً از استان کوهستانی بازدید کردم. آنها فقط ۲۲ درصد هزینه می‌کنند.

به بخش‌های دیگری از مصاحبه دقت کنید:

سوال- آیا خدمات مرکز بهداشت جامعه رایگان است؟

نگوین: تقریباً کلیه خدمات پیشگیری رایگان است مانند ایمن سازی، بهداشت، تغذیه، بهداشت مادران و کودکان و غیره. این کار دسترسی مردم به مراکز بهداشتی را برای جلوگیری از سلامت عمومی آسان تر می‌کند.

سوال- آیا بیماران می‌توانند برای مراقبت‌های پزشکی به جایی بروند یا سیستم ارجاع دروازه‌بان را دارید؟

نگوین: از زمان تصویب قانون بیمه درمانی سال ۲۰۰۸، ما یک سیستم دروازه‌بان داشته‌ایم که به خوبی کار می‌کند، اما گاهی اوقات مردم از آن شکایت می‌کنند. آنها می‌خواهند به دور از دروازه بان بروند و مستقیم از کمون به سطح مرکزی بروند و این باعث ازدحام بیمارستان‌های سطح بالاتر می‌شود.

سوال- اما اگر اورژانس دارید، می‌توانید به هرجای دیگری بروید.

نگوین: در غیر این صورت، شما باید به یک موسسه پزشکی بروید که در آن بیمه درمانی خود را ثبت کنید – معمولاً در یک کمون یا منطقه.

سوال- اگر بیمار از مراجعه به موسسه پزشکی شهرداری امتناع ورزد و اصرار داشته باشد، مثلاً به بیمارستان در‌ هانوی برود، آیا این بیمار می‌تواند از جیب خود برای معالجه بپردازد؟

نگوین: بله، او می‌تواند این کار را انجام دهد یا به یک بیمارستان خصوصی برود.

سوال- آیا همه کودکان ویتنامی یک پکیج واحد واکسیناسیون کودکان دریافت می‌کنند؟

نگوین: بله ما با برنامه واکسیناسیون کودکان سازمان بهداشت جهانی هدایت می‌شویم و بیش از ۹۹ درصد کودکان واکسینه می‌شوند. واکسن‌های کودکان توسط صندوق جهانی بهداشت و دولت ما تأمین می‌شود و ما خودمان مقداری واکسن تولید می‌کنیم.

سوال- آیا ظرفیت کافی بیمارستان در ویتنام وجود دارد؟ من خوانده ام که گاهی اوقات دو، سه یا چهار نفر در یک تخت نشسته اند. آیا این تغییر کرده است؟

نگوین: این واقعیت در حدود سه یا چهار سال پیش در برخی بیمارستان‌های تخصصی از جمله انکولوژی، قلب و عروق، جراحی و کودکان وجود داشت. اکنون درازای هر ۱۰۰۰۰ جمعیت حدود ۲۴.۵ تختخواب داریم. ازدحام جمعیت به تازگی در سطح مرکزی رخ داده است، مانند شهر‌ هانوی و هوشی مین، و نه در سطح استانها، ولسوالی‌ها و مناطق.

اخیراً، دولت حدود ۱ میلیارد دلار برای ساخت بیمارستان‌های جدید هزینه کرده است، زیرا پس از اتحاد ویتنام، بیمارستان‌های جدیدی را در شهرهای بزرگ ایجاد نکرده بودیم. اما طی چهار تا پنج سال گذشته، دولت هزینه‌های زیادی را برای ساخت بیمارستان‌های جدید و نوسازی استان‌ها و موجود خرج کرده است، بنابراین تعداد کل تختخواب‌ها افزایش یافته است.

علاوه بر این، ما سیاست‌های دیگری را نیز با هدف کاهش ازدحام بیمارستان‌های سوم و مرکزی، که آنها را “بیمارستان اصلی” می‌نامیم، اجرا کرده ایم. به عنوان مثال، ما یک سیاست ماهواره‌ای بیمارستانی را اجرا کرده‌ایم.

مطابق با این سیاست، بیمارستان‌های استان بر اساس منابع انسانی، در دسترس بودن تجهیزات و دستگاههای پزشکی و زیرساخت‌ها انتخاب شدند. پرسنل پزشکی در این بیمارستان‌ها مهارت‌های بالینی را از همکاران خود در بیمارستان‌های اصلی یاد می‌گیرند تا به آنها در انجام کار بهتر کمک کنند، از این طریق تعداد بیمارانی که به بیمارستان‌های استان یا منطقه‌ای مراجعه می‌کنند کاهش می‌یابد و مستقیماً برای مراقبت‌های پزشکی به بیمارستان‌های بزرگ اصلی مراجعه می‌کنند. به همین روش، ما آموزش‌های دیگری را برای پزشکان خانواده انجام دادیم.

سوال- بسیاری از کشورها از کمبود پرستار شکایت دارند، به ویژه که کشورهای ثروتمند غالباً پرستارها را از بیمارستان‌های کشورهایشان استخدام می‌کنند. فکر می‌کنید تعداد کافی پرستار در ویتنام وجود دارد؟

نگوین: ما پرستار زیادی داریم. اما ما مراکز بهداشت عمومی کافی نداریم، زیرا ما مکانیسم استقلال بیمارستان‌های دولتی را دنبال می‌کنیم، که مدیران آنها نمی‌خواهند پرستاران بیشتری را استخدام کنند، زیرا آنها مجبور به پرداخت حقوق می‌شوند، که این بر بودجه آنها تأثیر می‌گذارد. بنابراین، آنها تعداد پرستاران کمتری را ذخیره و استخدام می‌کنند. به عنوان مثال، مقررات دولت، تعیین چهار پرستار به ازای هر پزشک را تصویب کرده است. در حقیقت، این نسبت ۱.۵ پرستار در ازای هر پزشک است. به همین دلیل کیفیت مراقبت برخی از مشکلات را به همراه دارد. وزارت بهداشت دو سال در تلاش است تا هزینه پرداخت شده برای خدمات پزشکی را تغییر دهد تا بیمارستان‌ها بتوانند بودجه کافی برای پرداخت به پرستاران بیشتری داشته باشند. تغییر هزینه مراقبت‌های پزشکی بسیار دشوار بود، زیرا ویتنامی‌ها معتقد بودند، به عنوان یک کشور سوسیالیستی، خدمات پزشکی باید رایگان باشند. در سال ۱۹۸۹، ما سیاستی را با هدف اطمینان از کمک به بیماران آغاز کردیم و مبلغ مشخصی برای به اشتراک گذاشتن هزینه خدمات پزشکی در قالب هزینه‌های اضافی اختصاص دادیم.

و در انتها او در جواب این سوال که چه تعداد از کودکان ویتنامی توسط ماماهای آموزش دیده به دنیا می‌آیند، می‌گوید: بیش از ۹۰ درصد.
و این چنین است که با یک نظام کارآمد پزشکی که مبنای آن خدمت به مردم باشد و نه آنکه سود‌ها بنیان آن را تعیین کند، می‌توان به راحتی از پس صیانت از سلامت جامعه بر آمد و هیچ نیازی نیست که همانند سرمایه داران از کشته شدن سالمندان و معلولان خوشحال شویم و همانند نازی‌ها فکر کنیم که تنها باید نیروی کار سالم را برای استثمار بیشتر حفظ کنیم. تجربه کرونا بار دیگر نشان داد که نظام ‌سرمایه‌داری و خصوصی کردن‌ها و فروش اموال مردم به غاتگران سرمایه‌دار به آخر رسیده است و باید نظامی دیگر را در جامعه انسانی بر قرار کرد.

اخبار روز