کشتی ‏اقتصاد بیمار ایران که در گرداب تحریم اقتصادی و کسادی بازار تولید و عقب‌ماندن کشور از رشد و توسعه متوازن گیر کرده ‏است، هرسال معلمان و کارگران را به‌عنوان زحمتکشان جامعه، زیر بار مشکلات زندگی قرار داده است.

رویداد۲۴؛ همه‌گیری ویروس کرونا ‏و گسترش آن در کشور فقط مراکز تولیدی و خدماتی را هدف قرار نداد بلکه موجب تعطیلی تمام مدارس شده و همین امر موجب ‏بی‌کاری بخش عمده‌ای از معلمان حق‌التدریسی مدارس دولتی و معلمان مدارس به‌اصطلاح غیرانتفاعی و آموزشگاه‌های آزاد و ‏مؤسسات آموزش زبان و… شده است. این گروه از معلمان نیز مانند کارگران بخش‌های مختلف تولیدی، کشاورزی و خدماتی از ‏بیمه بی‌کاری و همه مزایای کار محروم هستند.

افزون‌ بر این، چون تعطیلات مدارس به پایان سال تحصیلی متصل می‌شود، این ‏گروه از معلمان با هفت ماه محرومیت از دریافت حقوق و مزایا مواجه خواهند بود. درحالی‌که اگر طبق اعلام وزارت ‏آموزش‌و‌پرورش، شهریه‌های پرداختی این‌گونه مدارس مسترد نمی‌شود، باید حقوق این گروه از معلمان در ماه‌های اسفند تا خرداد ‏نیز پرداخت شود. وانگهی با وجود اینکه مسائل اقتصادی بیشترین مباحث رسانه‌ها را به خود اختصاص می‌دهد، اشخاص زیادی ‏از سیاست‌مداران، عالمان و کارشناسان اقتصاد تا کاسبان و صاحبان مشاغل به‌ندرت درباره حقوق، مزد و مزایا و مسائل کارگران و ‏دیگر اقشار زحمتکش کشور سخنی به میان می‌آورند. ‏

در فقدان انجمن‌های صنفی و سندیکایی قدرتمند، گاهی دفاع از حقوق کارگران و فریاد‌های کارگران و دادخواهی آنان، تحمل ‏نمی‌شود و مدافعان حقوق آنان از دانشجویان و معلمان و کارگران و روزنامه‌نگاران صرفا به جهت علاقه‌مندی به گرامیداشت روز ‏کارگر و مطالبه این حقوق، با برخورد‌هایی مواجه می‌شوند. ‏

افزایش سرسام‌آور قیمت کالا و خدمات و کاهش قدرت خرید مردم و مشکلات زندگی اقتصادی و گرفتاری‌های همه‌گیری بیماری ‏کرونا از دیگر مشکلاتی است که گزند آن بر زندگی فرودستان سایه انداخته است. فشار اقتصادی بیش از هر طبقه و قشری بر ‏گرده کارگران به‌عنوان نیرو‌های مولد جامعه و معلمان به‌عنوان سازندگان مدیران و نیروی کار فردای کشور وارد می‌شود. در همه ‏کشور‌ها قبل از اینکه این مشکلات به تنش اجتماعی و ریزش برآمده از آن تبدیل شود، چاره‌جویی می‌شود.

انکار درد‌های مردم و ‏معالجه‌نکردن آن، نه درد را کاهش می‌دهد و نه علاج بیماری است. مبارزه بر ضد فقر اقتصادی، نابرابری و بی‌عدالتی اجتماعی و ‏برداشتن موانع حق برخورداری از یک زندگی شرافتمندانه و احترام به شأن و منزلت انسانی جز به‌صورت دسته‌جمعی و ‏سازمان‌یافته قابل‌پیگیری نیست و ازاین‌رو حق تشکیل انجمن‌های صنفی و سندیکایی از اهم حقوق و آزادی‌های مدنی برای همه ‏افراد جامعه به‌ویژه کارگران و معلمان است. کشور توسعه‌یافته و دموکراتیک، از وجود اتحادیه‌های مستقل کارگری و معلمان و ‏فعالیت آزاد آنان سود می‌برد. قانون اساسی کشور و مقاوله‌نامه‌های سازمان بین‌المللی کار حق تشکیل نهاد‌های مستقل صنفی و ‏سندیکایی، حق برخورداری از امنیت در انجام فعالیت‌های صنفی و سندیکایی را پذیرفته و بر آن تأکید کرده است.

خواسته معلمان ‏و کارگران به دلیل نبود تشکل‌های قدرتمند، به‌صورت خودجوش و در مناسبت‌هایی مانند روز کارگر و روز معلم به گوش مسئولان ‏می‌رسد. انتظار به‌حق این است که به این رفتار‌های مدنی و قانونی، با جنبه غیرامنیتی نگریسته نشود. رخداد‌هایی مانند آنچه در ‏روز اول ماه می (روز کارگر) سال ۱۳۹۸ در مقابل مجلس شورای اسلامی اتفاق افتاد، زیبنده کشور نیست. اگر طبق قانون ‏اساسی، انجمن‌ها و سندیکا‌های کارگران و معلمان به رسمیت شناخته شود و مطالبات کارگران و معلمان از این طریق (نمایندگان ‏صنفی) مطرح شود، احتیاجی به تعقیب و مجازات آنان نخواهد بود. سنجش سودوزیان این نوع اتفاقات، ملاک خوبی برای ایجاد ‏فضای مناسب فعالیت برای این اقشار است.