به گزارش ایسنا، پیتر مائورر، ریاست کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ در سخنانی برای کنفرانس پنجم بروکسل درباره حمایت از آینده سوریه و منطقه گفت: من به تازگی از سفر به دمشق، خیابان‌­های بمباران­ شده داریا و اردوگاه الهول در شمال شرق سوریه بازگشته­‌ام.

 

در طول سالیانی که [از این کشور] بازدید کرده­‌ام، مردم سوریه از زندگی­­‌های ویران شده­‌شان برای من گفته­‌اند. اما امروز، مردم نه تنها از درد و رنج­ خود از مخاصمه وحشیانه، بلکه از بحران اقتصادی فلج­‌کننده، تأثیر تحریم‌­ها و کووید ۱۹ صحبت می­کنند. فقدان امید کاملاً فراگیر است.

 

سوریه بزرگترین و پیچیده­‌ترین عملیات کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ در جهان است. نزدیک به سه چهارم مردم به کمک نیاز دارند که این مقدار در طول ۱۲ ماه گذشته ۲۰ درصد افزایش داشته است. ده‌­ها هزار نفر کماکان مفقود هستند و دسترسی به خدمات اولیه همچنان یک چالش روزانه است.

 

بدون شک این مخاصمه با نقض منظم حقوق بین­‌المللی بشردوستانه شناخته شده­ است: حملات نامتناسب در مناطق شهری، هدف قرار دادن غیرنظامیان و خدمات ضروری، و بازداشت بدون [حق] تماس با خانواده.

 

مخاصمات دیگری در جهان وجود دارند که در آن‌ها نیز شاهد نقض­‌های شرم­‌آور حقوق بین­‌المللی بشردوستانه هستیم، اما سطح ویرانی در سوریه است که آن را متمایز می‌­کند؛ هنگامی که شهرهای با خاک یکسان شده حمص، حلب، رقعه، و مردم بی‌شماری که آواره و مفقود شده­‌اند به خاطر می­‌آوریم.

 

برای ده سال، کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ به همراه جمعیت هلال احمر سوریه و شرکای نهضت تلاش کرده است تا برای آوارگان غذا و سرپناه فراهم کند، زخمیان را درمان کند، از افرادی که در جستجوی اعضای مفقود شده خانواده‌­شان هستند حمایت کند و از بازداشت­‌شدگان بازدید بعمل آورد.

 

دهه گذشته از خشونت و شقاوت قلب­ مردم سوریه را شرحه شرحه کرده است.

 

آینده همچنان تاریک خواهد بود – مگر آنکه جامعه جهانی رویکرد خود را، از امروز، تغییر دهد.

 

غیرنظامیان بهای فقدان یک راه حل سیاسی و همچنین رویکرد معامله­‌گرایانه تمامی طرف­‌های درگیر نسبت به اقدام بشردوستانه را می­‌پردازند.

 

مردم نباید در چادر زندگی کنند، به تانکرهای آب و توزیع غذا متکی باشند، چه رسد به سال‌­ها، چه رسد به یک دهه.

 

در این شرایط اضطراری طولانی مدت، ما باید به مردم کمک کنیم تا زندگی‌­شان را دوباره بسازند.

 

در میان ویرانی‌­ها و بن­ بست سیاسی، ارکان آینده سوریه بشردوستانه است و باید بشردوستانه باشد.

 

حقوق بین­‌المللی بشردوستانه راهنمای عملی برای کمک و حمایت از غیرنظامیان است.

 

امروز من از جامعه جهانی می­خواهم که در این چهار رکن کلیدی بشردوستانه سرمایه­‌گذاری بلند مدت مالی و سیاسی انجام دهد:

اول: علیرقم بن­‌بست­‌های سیاسی، ما باید راه‌­هایی را برای پایدار نمودن خدمات ضروری بیابیم تا از فروپاشی بیشتر جامعه جلوگیری کنیم.

 

در داریا من مردمی را دیدم که در میان خرابه­‌های ساختمان­‌های بمباران شده زندگی می­‌کنند. آن‌ها به شدت هم اینک نیازمند کمک­‌های اولیه، مانند آب، برق، خدمات درمانی هستند.

 

پایدارسازی زیرساخت‌­های اساسی را نمی­‌توان به تعویق انداخت – فروپاشی این خدمات میلیون­‌ها سوری را به سمت یک بحران انسانی عظیم سوق خواهد داد. در سرتاسر این کشور، بیش از یک دهه، تولید نیرو ۷۰ درصد کاهش داشته است؛ ۳۰ تا ۴۰ درصد از تولید آب آشامیدنی از بین رفته است، ۵۰ درصد از بیمارستان­‌ها آسیب دیده یا نابود شده­‌اند.

 

کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ در حال بازسازی خدمات ضروری در سراسر کشور، و حمایت از کسب و کارهای کوچک است. اولویت ما فراهم کردن کمک‌های امدادی در مقیاس بزرگ در جایی است که بیشترین نیاز به آن‌ها وجود دارد، تا بتوانیم زندگی را تا حد امکان قابل تحمل کنیم.

 

هنگامی که سازمان­‌های بشردوستانه، مانند کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ، زیرساخت­‌ها را ترمیم می­‌کنند ممکن است مانند «بازسازی» یا «توسعه» به نظر آید. اما این امر تا واقعیت فاصله بسیاری دارد. این پروژه­‌های مهندسی بزرگ و پیچیده بشردوستانه توقفی در شکاف بوجود آمده هستند تا از فروپاشی تمامی سیستم­‌ها جلوگیری کنند.

 

جامعه بین­‌المللی باید حمایت سیاسی و مالی خود را برای یک واکنش گسترده بشردوستانه شامل تعهدات چندساله آغاز کند. تحریم­‌هایی که موجب درد و رنج جمعیت غیرنظامی می­‌شوند، خدمات ضروری و امنیت غذایی را تحت‌الشعاع قرار می­دهند باید اصلاح شوند.

 

دوم، بافت جامعه سوریه نیاز به ترمیم دارد؛ و این ممکن نخواهد مگر آنکه حقوق همگان امروز حفظ شود.

 

پیشرفت در گفتگوهای سیاسی متکی بر حل و فصل انسانی مسائل کلیدی مانند مسئله مفقودین و بازداشت خواهد بود. این­ها نیازمند حمایت و تعهد بلندمدت است اما اکنون کارهای بسیاری می­‌توان انجام داد.

 

جستجوی مفقودین و پاسخ به نیازهای خانواده­‌های آنها ضروری و فوری است. ده­‌ها هزار خانواده در انتظار خبری [از عزیزان­شان] هستند و بسیاری از آنها با مشکلات شدید اقتصادی مواجهند. آنها اکنون و برای دهه‌­های پیش­رو نیاز به حمایت شدن دارند.

 

به طور حیاتی و فوری: باید با بازداشت­‌شدگان انسانی و کرامت‌­آمیز رفتار شود. دلایل بازداشت­‌شان هرچه هست، آنها باید اجازه داشته باشند تا پیوندهای نظام­‌مند با خانواده‌­های خود داشته باشند و روند قانونی لازم برای آن‌ها طی شود. کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ به بازدید از بازداشت‌شدگان در تعدادی از زندان‌­ها در سوریه ادامه خواهد داد. ما پیوسته و محرمانه با مقامات در حال گفتگو هستیم تا شرایط بازداشت را، در خصوص رفتار انسان‌دوستانه، و اجازه به خانواده‌­ها برای حفظ تماس­‌شان بهبود بخشیم.

 

سوم، افراد بازداشت­‌شده یا آنها که در وضعیت بلاتکلیفی حقوقی بسر می­‌برند نیازمند پاسخ­‌هایی انسانی و پایدار هستند.

 

در شمال شرق سوریه، مانند اردوگاه الهول، ده‌­ها هزار نفر که غالباً زن و کودک هستند در وضعیتی اسفناک زندگی می­‌کنند.

 

من صراحتاً از این شرایط شوکه شدم؛ در میان بدترین چیزهای که دیده­‌ام – کودکان دچار سوءتغدیه، و ناقص رشد کرده؛ آنها از امراض قابل درمان هلاک می‌­شوند. چادرهای موقت نه در برابر خشونت­‌های درحال افزایش از آنها حفاظت می­کنند نه در مقابل شرایط سخت جوی. حقوق آن‌ها نادیده گرفته می­شود: بعضی بدون تابعیت هستند، بعضی دیگر در خطر به فراموشی سپرده شدن در مراکز تأدیب و اماکن بازداشت قرار دارد.

 

تخمین زده می­شود که در حدود ۴۰۰۰۰ کودک در آن اردوگاه وجود دارند که اکنون دو سال را در شرایط ناامن و همراه با تهدیدات جانی به سر کرده­‌اند: این بدون شک یک بحران حمایت از کودک در مقیاس بزرگ است.

 

این که جامعه جهانی نه به دلیل چالش­‌های بشردوستانه غیرقابل رسیدگی بلکه به علت واگرایی­‌های سیاسی به چنین مکانی اجازه ادامه یافتن می­دهد، یک رسوایی است.

 

دولت­‌ها نتوانسته­‌اند به مسئولیت­‌های حقوقی خود چه در قبال بیگانگان چه برای سوری‌­ها و عراقی­‌ها عمل کنند و به آنها پشت کرده­‌اند.

 

وقت آن است که پیش از آنکه جان افراد بیشتری از بین رود و آینده افراد بیشتری ویران شود یک اراده سیاسی برای عمل بیابیم. مثال­‌های مثبت از بازگشت به موطن و ادغام دوباره وجود دارد. چالش­‌های فراوان را نمی­‌توان بهانه‌ه­ایی برای بی­‌عملی قرار داد.

 

در نهایت، ما خواهان رفع محدودیت‌­ها بر اقدامات بشردوستانه بی­‌طرف، بی­‌غرض و مستقل هستیم.

 

زمانی که شدیداً به اقدامات نجات­‌دهنده نیاز است، حلقه طناب بر گردن آن تنگ­تر می­‌شود. بن بست فرامرزی و میدانی جان میلیون ها نفر را به گروگان گرفته است.

 

کمیته بین‌المللی صلیب سرخ آماده است تا اقدامات نجات دهنده خود را در سراسر سوریه، از جمله در بخش ادلب افزایش دهد، اما سیاست مانع از اقدام ما می‌شود.

 

سوریه در گرداب مرگبار درد و محنت قرار دارد، که باید با پاسخ­‌های مشخص و اقدام عملی از آن حمایت کرد.

 

مردم سوریه نمی­‌توانند سالی دیگر در این شرایط ناامیدکننده تاب آورند، چه رسد به یک دهه دیگر.»