شهرت هالییوود در چیست؟ تا کنون این تنها « کارخانه سینمایی» است که هر سال صدها فیلم با شرکت ستارگان سینما از سراسر جهان می سازد و در این فیلم ها از شگردهای ویژه فوق العاده عجیب استفاده می شود. در زمینه این زیبایی استتیک، این مهم به دست فراموشی سپرده شده است که سینما — فقط تصویر متحرک نیست ، بلکه در وهله اول معنا، ایده ای است که سازندگان فیلم می خواهند به بینندگان خود منتقل کنند. کارگردانان سینمایی همانا این جزء مهم در هنر سینمایی را فراموش می کنند. طی سال های اخیر بیننده به تماشای فیلم های زیبا اما توخالی عادت کرده است که بلافاصله پس از خروج از سینما فراموش می شوند. بعلاوه، اکثر فیلم های امریکایی فیلم هایی حاوی مضمون ایدئولوژیکی هستند و هدف آن آموزش ارزش های غربی لیبرال به هر بیننده ای در اقصی و نقاط جهان است. واقعا هم اگر فیلم های آمریکایی با دقت بیشتری تماشا شوند، براحتی می توان متوجه شد که در این فیلم ها ایده هایی پخش می شوند که هم اکنون بطور فعال توسط مقامات دولتی آمریکا تبلیغ می شوند. این نکته یکبار دیگر گواه آن است که سینمای امروز — فقط یک نوع سرگرمی نیست بلکه سلاح واقعی جنگ خبری است.

اما فیلم ساخته اولیور استون به نام « اسنودن» که چندی پیش روی پرده سینماهای روسیه به نمایش درآمد یک فیلم کاملا متفاوت است. این فیلم در باره سرنوشت ادوارد اسنودن کارمند سابق سازمان « سیا» ست که به دلیل افشاگری ها در خصوص نظارت های بزرگ مقیاس سرویس ویژه آمریکا بر شهروندان خود و سراسر جهان به شهرت رسیده است. افشاگری های اسنودن در سال ۲۰۱۳ میلادی مبدل به یک خبر جنجالی واقعی شد، اما حالا، با گذشت سه سال ، آن اخبار تا حدودی فراموش شدند. فیلم ساخته اولیور استون با کمک ابزار هنری توانست یکبار دیگر مقیاس نظارت بر افراد در دنیای معاصر را یاد آور شود که ما آگاه شدن از این موضوع را مدیون یک قهرمان عادی به نام ادوارد اسنودن هستیم.

در فیلم سرنوشت ادوارد اسنودن نشان داده می شود — شکلگیری شخصیت وی، اینکه اسنودن با به چالش کشیدن سرویس ویژه آمریکا و حتی تصورات خود در باره نیکی و شر، مجبور شد چه آزمایشاتی را از سر بگذراند.اسنودن به عنوان وطنپرست آمریکایی و شخصی نشان داده می شود که به گفته های رئیس جمهور و دیگر مقامات حکومتی ایمان دارد. به دلیل نقص جسمی مجبور شد از خدمت در واحد ویژه کنار برود که آرزوی خدمت در آن را داشت. اما به او گفتند که در جاهای دیگر به غیر از ارتش نیز میتوان به وطن خدمت کرد. اسنودن که شخصی فوق العاده با استعداد و نابغه بود کار در رشته فناوری انفورماتیک و خدمت در سازمان « سیا» را ادامه داد. اما اسنودن در زمان گذراندن دوره کار آموزی و کار در سازمان اطلاعات هر چه بیشتر نسبت به روش های مورد استفاده در این سیستم احساس یأس و ناچاری می کرد. او نمیتوانست دست روی دست بگذارد و ببیند چطور مأموران « سیا» فقط به خاطر راندن گروهی از افراد به وضعیت نا امید کننده دست به اعمال نادرستی می زنند و آنها را مجبور می کنند برده آنها شوند. اسنودن بتدریج، مقیاس نظارت بر مردم را درک کرد. او متوجه شد که در هر لحظه ای، هر شخصی میتواند در تله این نظارت گیر بیفتد، — تمام آدرس های او در « فیس بوک» و یا آدرس الکترونی او برای سرویس ویژه قابل دسترسی است. دوربین « نوت بوک» و یا میکروفون گوشی ها را می توان در هر لحظه ای از راه دور روشن کرد. اسنودن به این درک رسید که آنچه در حال وقوع است مطابقتی با تصورات او در خصوص عدالت ندارد و مهمتر ازهمه — اینکه مردم حتی شک نمی کنند که تا چه حد در وضعیت آسیب پذیری قرار دارند. ازاینرو او تصمیم گرفت کاری انجام بدهد. با به خطر انداختن آزادی و حتی جان خود، به جمع اوری اطلاعات در باره فعالیت آژانس امنیت ملی آمریکا در خصوص نظارت جهانی پرداخت و این اطلاعات را روی فلش مموری منتقل کرد و بدین ترتیب توانست آنها را از محوطه پایگاه محرمانه سازمان « سیا» خارج سازد.سپس راهی هنگ کنگ شد و در آنجا بود که اولین اعلامیه جنجالی او منتشر شد. او خبرنگارانی را به اتاق هتل خود دعوت کرد که گِلِن گرینوالد، نیز در بین آنها بود. همانا او حرف های اسنودن را در روزنامه انگلیسی « گاردین» به چاپ رساند. به دلیل انتشار مقاله در باره اسنودن و اعترافات وی ، گرینویلد یک شبه به ستاره خبرنگاری مبدل شد. و اسنودن چشم جهانیان را به روی حقیقت بزرگی باز کرد و با این کار با دست خود آینده خود را بر باد داد: او همه چیزش را از دست داد — کار، نامزدش و حتی وطنش را. در آمریکا گذرنامه او منحل شد و او را خائن نامیدند.

خوشبختانه سرنوشت اسنودن اصلی و نه قهرمان فیلم به شکل دیگری شکل گرفت. او از پناهندگی روسیه برخوردار شد و در اینجا کار می کند و در حومه مسکو به زندگی خود ادامه می دهد. نامزدش نیز چندی پیش از آمریکا به روسیه آمد. اسنودن جوایز بین المللی زیادی به خاطر فعالیتش در دفاع از حق انسان برای زندگی شخصی دریافت کرد، اما هنوز زود است که با افشاگری یک نفر دنیا بهتر شود. زیرا بقول اسنودن: « هم اکنون در این خصوص صحبت می شود که تا چه حد می توانیم به فناوری ها که ما را احاطه کرده اند و دولتی که کاربرد آنها را تنظیم می کند، اطمینان داشته باشیم. همه با هم می توانیم با خاتمه دادن به نظارت عمومی و یاداوری به دولت در اینباره که اگر واقعا می خواهد بداند که ما چه احساسی داریم — همیشه پرسیدن ارزان تر از جاسوسی است- به این نظارت ها پایان بدهیم.