شعار واقعی سال ۱۴۰۳خامنه‌ای: تشدید استثمار نیروی کار در راه «حفظ نظام»

در سال گذشته وضع معیشت اکثر مردم کشور، یعنی طبقۀ کارگر و دیگر زحمتکشان شاغل در شهرها و روستاها و بازنشستگان، نه‌تنها بهتر نشد، بلکه بدتر هم شد. شواهد حاکی از آن است که این روند امسال نیز ادامه خواهد داشت. همهٔ وعده‌های دولت رئیسی، همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، سراپا پوچ بود و اَبَربحران‌های چندوجهی ... شعار واقعی سال ۱۴۰۳خامنه‌ای: تشدید استثمار نیروی کار در راه «حفظ نظام»

ادامه

آمریکا, استبداد, استثمار, اسلام سیاسی, اقتصادی, امپریالیسم, ایران, بانک جهانی, جهان, حقوق بشر, خصوصی‌سازی, صندوق بین‌المللی پول, کارگری, معیشت, مقاله, نئولیبرالیسم

پروژۀ جانشینی خامنه‌ای: بحران بعدی پس از شکست قاطع حکومت ولایی در انتخابات فرمایشی

تحریم وسیع نمایش انتخابات ۱۱ اسفند از جانب اکثریت قاطع مردم و آمار عظیم آرای باطل در صندوق‌های رأی را باید شکست فاحش دیگری برای دیکتاتوری حاکم در برابر رأی واقعی ملت دانست. علی خامنه‌ای، که به‌خوبی به خطر “تهدید” مردم برای “نظام” واقف است، با توجه به شکست فضاحت‌بار رژیم در انتخابات اخیر فقط ... پروژۀ جانشینی خامنه‌ای: بحران بعدی پس از شکست قاطع حکومت ولایی در انتخابات فرمایشی

ادامه

آزادی, استبداد, اسلام سیاسی, ایران, تاریخ, تحریم, حقوق بشر, زنان, سیاسی, غارتگری, مقاله

گزارش‌هایی از پیکار و زندگی مردم

به کمک هم‌وطنان سیل‌زده در سیستان‌وبلوچستان بشتابیم! با بارش باران‌های شدید و متوالی در سیستان‌وبلوچستان و سرریز شدن آب ذخیره پشت سدها متأسفانه اغلب مناطق استان را سیل دربر گرفت و زندگی مردم استان را با بحرانی سخت روبه‌رو ساخته است. نزدیک به ۲ هزار روستا و چندین شهرستان بر اثر سیلاب‌ها و به‌دلیل آب‌گرفتگی ... گزارش‌هایی از پیکار و زندگی مردم

ادامه

آزادی, آلمان, آمریکا, اجتماعی, اقتصادی, روزنامه نگاران, زنان, سیاسی, فقر, کارگران, کودکان, گزارش

گزارش نیوزویک؛ «دموکراسی پاکستان در خطر است»

هفته‌نامه نیوزویک در گزارشی نوشته که دموکراسی پاکستان در خطر است و از مجامع بین‌المللی درخواست اقدام کرده است. به گزارش شفقنا از نشریه هفتگی نیوزویک؛ پاکستان خود را در مقطعی حساس می‌بیند- و در حال دست‌وپنجه نرم کردن با تحولات سیاسی و آشفتگی اقتصادی عظیمی است که بازتابی از تاریخ پرفراز و نشیب این ... گزارش نیوزویک؛ «دموکراسی پاکستان در خطر است»

ادامه

اسلام سیاسی, بنگلادش, پاکستان, جنوب آسیا, جهان, حقوق بشر, ژئوپلیتیک, سیاسی, گزارش

گزارش‌هایی از پیکار و زندگی مردم

زنان شاغل و مبارزه برای پایان دادن به تبعیض جنسیتی و طبقاتی افزایش لگام‌گسیخته هزینه زندگی به‌موازات معوقات مزدی و بیمه‌ای، عدم امنیت شغلی، تبعیض و بیکاری گسترده، ناشی از سیاست تعدیل ساختاری رژیم، معیشت کارگران و زحمتکشان و به‌ویژه زنان کارگر و سرپرست خانوار را با وضعیتی وخیم روبه‌رو ساخته است بدان‌گونه که هر ... گزارش‌هایی از پیکار و زندگی مردم

ادامه

اجتماعی, اقتصادی, خصوصی‌سازی, زنان, سرمایه‌داری, سیاسی, عدالت اجتماعی, فقر, کارگری, کودکان, کولبری, گزارش, معیشت

تغییر چهره ایران پس از کرونا

در پی شیوع ویروس کرونا در جهان صحبت از دنیای پیشا و پساکروناست. انگار که کرونا جز حمله به جسم و روح بشر قصد دارد تا گزاره‌های بسیاری را به آزمون بگذارد و مسلمات و بدیهیات را به سخره گرفته، امور جاری و روزمرگی‌ها را به چالش کشیده و طرحی نو در اندازد.

 

موج این تغییر در ایران با مختصات ویژه و متنوعش نیز جای بحث و گفتگو دارد. موضوعی که بهانه‌ای شد برای گفتگو با مزدک دانشور پزشک، محقق و متخصص انسان‌شناس پزشکی با محورهایی چون ضرورت تغییر در رابطه دولت-ملت، رویکرد اقتصادی دولت، مفهوم امنیت ملی و سیستم درمانی و بهداشتی در ایران که در پی می‌آید.

 

ارزیابی شما از رابطه دولت- ملت در ایران چیست؟ آیا این رابطه با شیوع کرونا دچار تغییر نخواهد شد و در پساکرونا شاهد یک وضعیت جدید در این باره خواهیم بود؟

 

پس از قحطی حاصل از جنگ جهانی اول، همه‌گیری آنفولانزای اسپانیایی، نابسامانی اوضاع داخلی، فساد دولتمردان قاجار و ناکارآمدی کامل دولت حتی در برقراری امنیت شهر‌ها و نیاز به داشتن دولتی قوی و کارآمد در میان روشنفکران معدود ایرانی همچون یک آرزوی دوردست پرورانده می‌شد تا آن‌که توپ‌های بریگاد قزاق در تهران غریدند و کابینه سیاه سیدضیاء که می‌خواست دیکتاتور بی‌عنوان و لقب ایران باشد، به قدرت رسید. در این بین چهره‌ای از میان کودتاچیان خوش درخشید و آرزو‌های روشنفکران آن دوره را –البته به شکل مثله شده‌اش- محقق کرد. روشنفکران به نمایندگی از مردم ایران، خواستار حکومتی یکپارچه، قدرتمند، توسعه‌گرا و البته پاسخگو بودند. شاید در میان همه روشنفکران فقط چند چهره (چون سلیمان میرزا اسکندری و دکتر محمد مصدق) بودند که بر پاسخگویی همراه با کارآمدی تأکید داشتند و از تاریخ می‌توان دریافت که پاسخگویی آن چیزی بود که پهلوی اول هرگز در بندش نبود!

 

حال تقریبا ۱۰۰ سال از آن کودتا گذشته و آرزو‌های یک ملت و روشنفکرانش هنوز همان است که بود! ما در آستانه قرن جدید خورشیدی قرار گرفته‌ایم، اما دولت یکپارچه، توسعه‌گرا، کارآمد و پاسخگو نداریم. رئیس‌جمهور خود در نقش اپوزیسیون به کاغذبازی در گمرک انتقاد وارد می‌کند. نمایندگان در روز‌های سختی که باید مردم را نمایندگی کنند به خانه رفته‌اند. پزشکان و پرستاران در وضعیتی شکننده درگیر مبارزه با همه‌گیری کرونا و انتخاب‌های سخت هستند و رئیس‌جمهور می‌گوید ما تخت اضافه هم داریم! پزشکان بدون مرز در اصفهان میان زمین و آسمان معلق می‌مانند و معلوم نیست چه کسی آن‌ها را دعوت کرده و حالا چه کسی آن‌ها را پس فرستاده است! در یک شهر محافل و تجمع‌ها برگزار می‌شود و در شهر دیگر به رغم سخن رئیس‌جمهور از ورود مسافران نوروزی جلوگیری می‌شود. لغت مناسب وضعیت در کلام عامه “بلبشو” و در زبان آکادمیک “بی‌دولتی” است!

 

به نظر می‌رسد که نیاز به یک دولت یکپارچه، توسعه‌گرا و پاسخگو بدل به خواسته یک ملت شده است و این نیاز به زودی قابله خود را برای زاییده شدن می‌یابد. فقط این هراس باقی می‌ماند که آیا پس از ۱۰۰ سال ما باید همچنان پاسخگویی دولت را در سایه کارآمدی آن بگذاریم یا راهی دیگر گشوده خواهد شد؟

 

دولت تاکنون سعی کرده تا متحمل هزینه قرنطینه نشود و بیشتر در قالب توصیه بخواهد مردم رعایت کنند. از نظر شما چرا دولت چنین عمل کرده است؟ آیا تغییر این رویکرد ضرروی نیست و شما نشانه‌هایی برای تغییر مشاهده می‌کنید؟

 

تا به امروز دولت قرنطینه را به خرج ملت انجام داده است. به این معنی که هیچ کمکی را به مردم ارائه نداده و فقط قسط‌های بانکی را به تعویق انداخته و اندکی پول به یارانه‌های اقشار آسیب‌پذیر اضافه کرده است. به این می‌گویند قرنطینه به خرج مردم! البته دولت همه تقصیر‌ها را به گردن تحریم‌ها می‌اندازد و بی‌پولی و ناکارآمدی خودش را این‌گونه توجیه می‌کند. اما باید دانست که فلسفه اقتصادی دولت- یعنی فلسفه نئولیبرال- برای دولت نقشی بیش از این قائل نیست.

 

بهترین دولت از نگاه نئولیبرال‌ها دولتی است که دخالتی در اقتصاد و زندگی مردم نمی‌کند و فقط امنیت را تأمین و از مرز‌ها دفاع می‌کند. به قول یکی از همین فلاسفه نئولیبرال دولت باید فقط نقش نگهبان شب را بازی کند و لاغیر! نئولیبرال‌ها در هیچ حالتی از مداخله دولت در بازار حمایت نمی‌کنند. از نظر آن‌ها باید بازار را آزاد گذاشت تا به بهترین و سریع‌ترین وجهی نیاز‌های جامعه را تأمین کند. حال این نئولیبرال‌ها به بن‌بست خورده‌اند. زیرا مگر کمبود ماسک و مواد ضدعفونی کننده را می‌توان به بازار واگذاشت تا حل شوند؟

 

در این فلسفه باید پزشکان و پرستاران بسیاری بمیرند تا بازار شروع کند به پاسخ دادن و تولید را افزایش دهد. باید بیماران زیادی کشته شوند تا بازار شروع کند به بیمارستان ساختن و یا اضافه کردن تخت‌های ICU و دستگاه‌های اکسیژن و… در این فلسفه دولت حق ندارد مردم را قرنطینه کند. مردم خود عقل دارند و در خانه می‌مانند و اگر هم بیرون آمدند جان‌شان پای خودشان است! دیگر به دولت ربطی ندارد که شما یک کارگر روزمزد هستید، شما یک کارگر ساختمانی هستید، شما یک دستفروش بی‌سرمایه هستید که باید قوت لایموت خود را روزانه دربیاورید و برای رسیدن به سرکار باید از حمل و نقل عمومی استفاده کنید و در نتیجه احتمال آلوده شدن شما بالاست… به دولت هیچکدام از این‌ها ربطی ندارد. دولت فقط شعار می‌دهد: مراقب خودتان باشید! با خود مراقبتی از بیماری جلوگیری کنید! در خانه بمانید!

 

اما نمی‌گوید درآمد از دست رفته را چه کسی به در خانه می‌آورد؟ زمان تباه شده را چه کسی جبران می‌کند؟ اگر به خاطر قرنطینه خانگی از کار اخراج شدید چه کسی پاسخگوست و چه کسی از مدعای شما دفاع می‌کند؟… این ریل‌گذاری اقتصاد باید تغییر کند. دولت باید به نقش توسعه‌گرا و حمایت‌کننده شهروندان برگردد. نئولیبرالیسم و تعدیل پس از ۳۰ سال جز فلاکت و فساد چیزی به ارمغان نیاورده است. دولت به خصوص در بخش بازتولید زندگی (بهداشت و درمان، آموزش و پرورش، تغذیه و مسکن) باید عمیقا مداخله و سعی کند وضعیت را به نفع زحمتکشان و فرودستان و حاشیه‌نشینان متعادل کند.

 

طوفان تغییر کرونا

 

یکی از نشانه‌های تغییر نگرش را می‌توان در نظر سخنگوی وزارت بهداشت دید. او در مخالفت با بیشتر کردن عوارض بزرگراهی، گران کردن بنزین بین شهری و … گفته بود که به خاطر “ناعادلانه” بودن با آن‌ها مخالف است. در حقیقت این‌که دولت یک محدودیت بگذارد و بعد برای گذشتن از این محدودیت عوارض و جریمه پولی بگذارد، فلسفه دولت نئولیبرال است. درست مثل طرح ترافیک که شهرداری یک محدوده را مشخص می‌کند و برای گذشتن از این محدوده باید پول داد. پس پولدار‌ها می‌توانند رد شوند و فقیر‌ها باید پشت این محدوده بمانند!

 

به نظر شما می‌توان این‌گونه گفت که شیوع کروناویروس پاردایم امنیت ملی را هم به چالش کشیده است و در این باره نیز نیازمند تغییر هستیم؟

 

بله، به نظر می‌رسد در سایه این بیماری جهان‌گیر، تئوری‌های امنیت ملی باید تغییر کند. به راستی کدام نیروی نظامی منطقه‌ای و یا فرامنطقه‌ای می‌توانست این کاری را بکند که یک ویروس کوچک با اقتصاد و جامعه ما انجام داد؟ فقط یک جنگ داخلی تمام عیار از وضعیت حاضر بدتر است و باعث سقوط اقتصاد و این میزان فاصله‌گیری اجتماعی می‌شود. پس به نظر می‌رسد باید در زمینه هزینه‌کرد دفاعی تجدید نظر اساسی صورت بگیرد و مبارزه با ویروس‌های تنفسی (و انواع بیماری‌های همه‌گیر دیگر) نیز به دکترین امنیت ملی افزوده شود.

 

صنایع ما باید بتوانند یک چرخش بزرگ به سمت تأمین نیاز‌های داخلی در زمینه بهداشت و درمان انجام دهند و بخشی از ظرفیت‌های آن‌ها به گونه‌ای بازطراحی شود که به سرعت بتوانند تولیدات مورد نیاز بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی و همچنین مردم را تأمین کنند. البته انتظار نیست که کارخانه‌های ساخت ماشین که هنوز پراید (با این همه نقص اولیه!) درست می‌کنند بتوانند دستگاه‌های کمک تنفسی درست کنند! اما می‌توان در ساخت کپسول اکسیژن، تخت‌های بیمارستانی متحرک و سایر سازه‌های متحرک مورد نیاز بیمارستان‌ها از آن‌ها کمک گرفت. در زمینه تولید لوازم محافظتی، مواد بهداشتی و ضد عفونی نیز باید تجدید نظر کامل صورت بگیرد به خصوص که تکنولوژی خیلی بالایی هم ندارند.

 

در کنار همه این‌ها ایران باید بکوشد که در سازمان‌های بین‌المللی بهداشت و درمان حضور مؤثرتری داشته باشد و اگر لازم باشد به بخش‌های تحقیقات و آینده‌پژوهی این نهاد‌ها کمک مالی کند و بتواند محققان ایرانی را به این نهاد‌ها معرفی کند. انتقال تکنولوژی به داخل ایران نیز از اهمیت بالایی برخوردار است.

 

در کل به نظر می‌رسد همان قدری که تسلیحات برای دفاع از مرز‌ها ضروری است تجهیزات و مواد مورد نیاز نظام بهداشت و درمان و یاری‌های بین المللی در این زمینه هم مهم است و باید بخشی از بودجه امنیت ملی در این راستا هزینه شود.

 

گذشته از ضرروت این تغییر‌های کلان، شیوع این بیماری آزمون سختی برای نظام بهداشت و درمان بود. در این باره نیز به نظر می‌رسد وزارت بهداشت و درمان نیازمند تغییری جدی است؟

 

اجازه می‌خواهم در اینجا به عنوان یک عضو از گروه‌های پزشکی از همه همکارانم در بیمارستان‌ها تشکر کنم و درود‌های صمیمانه خودم را نثارشان کنم. البته معتقدم که این تجلیل‌ها و محبت‌های از راه دور به اندازه “نیم‌کردار” ارزش ندارد و روشنفکران و کنشگران جامعه مدنی باید خواهان تغییرات واقعی در نهاد بیمارستان و نظام بهداشت و درمان شوند.

 

اولین و مهمترین قدم عادلانه کردن محیط بیمارستان است. وقتی در بیمارستان‌های دانشگاهی پزشکان جوانی که با عنوان دستیار تخصصی تقریبا تمامی بار درمان را به دوش می‌کشند، ولی از دریافت حداقل حقوق نیز محرومند؛ وقتی پرستاران نه به عنوان یک عضو گروه درمان بلکه به عنوان زیردست عمل می‌کنند؛ وقتی بیماریاران و بهکاران را شرکت‌های تأمین نیرو به بیمارستان اجاره می‌دهند؛ نمی‌توان بهترین عملکرد و فداکاری را از آن‌ها انتظار داشت.

 

وزارت بهداشت و درمان دیگر چه باید بکند؟

 

وزارت بهداشت به عنوان متولی این حوزه باید به سرعت لوایحی را تنظیم کند و با قاطعیت رابطه استخدامی و حقوقی پرسنل درمانی را تغییر بدهد. در ابتدا باید پای شرکت‌های پیمانکاری را از بیمارستان برید. قرارداد با این شرکت‌ها چیزی جز ریختن پول به جیب دلال‌ها نیست. چرا نباید بیمارستان خود به صورت مستقیم با پرستار و بهکار و بیماریار قرارداد ببندد؟ چرا باید یک شرکت واسط در این میان باشد؟ برای آن‌که اخراج راحت‌تر و سریع‌تر باشد؟ برای این‌که نیروی کار به خاطر احساس ناامنی و ترس، از سازماندهی و حق‌خواهی باز بماند؟

 

پس باید انتظار داشت که این نیرو‌ها هم در روز‌های سخت، سنگر را ترک کنند و به پای بیماران و رنج‌دیدگان نمانند. قدم بعدی به رسمیت شناختن حقوق دستیاران تخصصی است. به واقع این پزشکان جوان (که جمعیتی حدود ۱۵ هزارنفر را شامل می‌شوند) هیچ حقی ندارند. انواع تحقیر‌ها نصیب‌شان می‌شود و حقوق‌شان زیر خط فقر است. بخشی از دریافتی از بیمه‌ها باید بر اساس سن، عملکرد (performance) و رضایت اساتید به آن‌ها پرداخت شود تا آنان نیز انگیزه مضاعفی برای کار پیدا کنند.

 

طوفان تغییر کرونا

 

نکته دیگری که بر عهده وزارت بهداشت است، گسترش تحقیقات درباره ویروس کووید ۱۹ و تقویت همکاری‌های بین‌المللی در این رابطه است. با آن‌که وزارت بهداشت با مراجعه بالای بیماران روبه روست، اما نباید تحقیقات در زمینه این ویروس متوقف شود. می‌توان پژوهشکده‌های مختلف زیرمجموعه وزارتخانه را تشویق کرد که طرح‌های تحقیقاتی خود را درباره اثرات داروها، درمان، قرنطینه و جداسازی اجتماعی اجرا کنند. این طرح‌های تحقیقی نباید به مسایل فرهنگی و اجتماعی بی‌اعتنا باشند. باید باورها، ترس‌ها، دانسته‌ها و تغییر رویکرد‌ها در سطح فرهنگ و اجتماع نیز بررسی شود، تا ببینیم که چرا شایعات و باور‌های نادرست تا این حد سریع منتشر و پذیرفته می‌شود.

 

همچنین باید طرح‌های زمین مانده، چون پزشک خانواده و طب ملی عملی شود. در این طرح‌ها یک نظام هماهنگ سلامت و درمان شکل می‌گیرد و باعث می‌شود که همه افراد از یک پرونده الکترونیک سلامت برخوردار شوند، تمام بیماری‌ها و سابقه آنها، آزمایش‌ها و دیگر اقدامات پاراکلینیکی به صورت مستند و یکدست در پرونده‌ها موجود باشد. در این طرح به علت همراهی و هم‌قدمی طولانی مدت یک پزشک با تعداد مشخصی بیمار، رابطه عمیق‌تری بین آن‌ها شکل می‌گیرد و توصیه‌های بهداشتی و درمانی راحت‌تر پذیرفته می‌گردد. ما برای هرگونه مقابله نظام‌مند و هماهنگ با بیماری‌های واگیر (و البته غیرواگیر) به پزشکان خانواده نیاز داریم و ضروری است که این قانون زمین‌مانده سریع‌تر اجرایی شود.

 

وزارت بهداشت وظیفه آموزشی خود را نباید فراموش کند. به نظر می‌رسد با توجه به احتمال برگشت بیماری‌های تنفسی و پاتوژن‌های هوازیست (air born) دستورالعمل‌های کنترل عفونت باید به روز شوند و آموزش جدی‌تری به پرسنل داده شود. با توجه بیشتر به مسئله کنترل عفونت، احتمال کنترل بیشتر عفونت‌های بیمارستانی (nosocomial) نیز بیشتر می‌شود. مشکلی که سال‌هاست راه حلی جز آنتی‌بیوتیک برای آن نداریم!

 

وزارت بهداشت می‌تواند در کنار وزارت رفاه یک دوره آموزش نظام‌مند برای اصناف و دیگر امور خدماتی تهیه ببیند تا آن‌ها از روش‌های بهتری برای تمیزکاری، ضدعفونی محل کار و محصولات خود بهره‌مند شوند. این آموزش‌ها به افزایش کیفیت خدمات ارائه شده در میان مدت کمک خواهد کرد و به صورت غیرمستقیم به افزایش توریسم و گردشگری نیز یاری خواهد رساند. این آموزش‌ها باید در دو راستای حفاظت از خود و حفاظت از مشتریان باشد. همین‌جا ضروری است اهمیت سلامت و بهداشت رفتگران شهرداری و افرادی که در امر بازیافت مشغول به کار هستند را تذکر دهم. زیرا این افراد بسیار بیش از ما و حتی پزشکان و پرستاران در معرض انتقال عفونت (از هر نوع) هستند.

 

در پایان آن‌که وزارت بهداشت با توجه به برتری که در این روز‌ها پیدا کرده است باید شجاعانه تصمیمات کارشناسی را اجرایی و ناتوانی خود را در قرنطینه شهر قم جبران کند. اگر شهر قم قرنطینه شده بود گسترش ویروس به اقصی نقاط ایران کندتر می‌شد و به نظام درمانی فرصت می‌داد تا خود را برای مقابله آماده‌تر کند.

 

در مواردی، چون حضور پزشکان بدون مرز که سازمانی خوشنام است نباید دستخوش چند دستی و چند صدایی باشیم. وزارت بهداشت باید نظر کارشناسی خود را به دیگر سازمان‌ها و نهاد‌های موازی دیکته کند. وزارت بهداشت نباید اجازه برگزاری مراسم جمعی را بدهد. وزارت بهداشت نباید اجازه می‌داد تا این حد سفر نوروزی انجام بگیرد و حالا هم باید جبران مافات کند. از همه مهمتر وزارت بهداشت به عنوان متولی سلامت مردم باید طب خرافی و علفی را تحت هر عنوان و نامی ریشه‌کن کند و افرادی که تحت این عنوان مشغول تحمیق مردم هستند به دستگاه قضایی معرفی نماید. به راستی تا به حال این همه تعلل و مدارا برای چه بوده و از این پس چرا؟
فرارو

لوموند؛ اولین مبادلۀ تجاری با ایران از طریق اینستکس نمادین و نمایش سیاسی است

سه شنبه سی و یکم مارس گذشته، وزارت امور خارجۀ آلمان خبر داد که برای اولین بار اتحادیۀ اروپا توانست با استفاده از سازوکار “اینستکس” (“ابزار پشتیبانی از مبادلات تجاری با ایران”) محمولۀ پزشکی را به ارزش پانصد هزار یورو به ایران صادر کند.

ادامه

اروپا, امریکا, انگلستان, ایران, جهان, چین, خاورمیانه, خبر, روسیه, فرانسه, مذاکرات اتمی

اختلافات نفتی عربستان و روسیه بمثابه هماهنگی است برای خارج کردن نفت شیل از بازار

“حمد بن جاسم” نخست وزیر پیشین قطر امروز پنجشنبه، اختلافات روسیه و عربستان درباره بهای نفت را به معنای جنگ قیمت‌ها میان دو کشور ندانست و آن را بمثابه هماهنگی توصیف کرد.

ادامه

امریکا, جهان, خاورمیانه, خبر, روسیه, سیاسی, شرق اروپا, عربستان سعودی, قطر

دربارۀ ضرورت طرد رژیم ولایت فقیه

ابوالفضل قدیانی، در مقاله‌ای در سایت کلمه، شنبه ۱۷ اسفندماه ۱۳۹۸، نوشت: “عوامل نظام استبداد دینی و رئیس آن علی خامنه‌ای در انتخابات نمایشی فرمایشی دوم اسفندماه ۹۸ با تمام تمهیدات، تبلیغات و عوام‌فریبی‌ها نتوانستند مردم را به پای صندوق‌های رأی بیاورند و از این طریق موفق نشدند مشروعیتی کاذب برای خود دست‌وپا کنند و ... دربارۀ ضرورت طرد رژیم ولایت فقیه

ادامه

ایران, سیاسی, مقاله