۱۸ تیرماه ۱۳۹۷ مصادف بود با نوزدهمین سالگرد یورش گزمگان رژیم،‌با فریاد های سرکوب و منکوب کنید ولی فقیه، به دانشگاه های کشور بود.

روز پنجشنبه ۱۷ تیرماه ۱۳۷۸، اعتراض مسالمت‌آمیز دانشجویان، در محوطهٔ کوی دانشگاه، در ارتباط با لایحهٔ “اصلاح قانون مطبوعات”، با یورشِ ددمنشانهٔ انصارحزب‌الله ـ که در پشت گاردهای ضدشورش نیروهای انتظامی پنهان شده بودند ـ روبه‌رو شد، یورشی که در تاریخ دانشگاه‌های کشور کم‌سابقه بود.

سپیده‌دمِ جمعهٔ ۱۸ تیرماه، شماری از چاقوکشان مرتبط و وابسته به نیروهای انتظامی ولی‌فقیه، که در وحشی‌گری روی شعبان بی‌مخ‌ها را سفید کرده بودند، به خوابگاه دانشجویان یورش بردند و به‌جنایت‌های هولناکی بر ضد جوانان دانشجو دست زدند.

در اطلاعیهٔ وزارت فرهنگ‌ و‌ آموزش‌عالی که در همان روز صادر شد، دربارهٔ این جنایت دستگاه‌های امنیتی ازجمله گفته شد:

“تظاهرات جمعی از دانشجویان در محوطهٔ کوی دانشگاه و در مقابل آن، درحالی‌که با مدیریتِ مسئولان دانشگاه روی به‌اتمام بود با مداخلهٔ خشونت‌آمیزِ نیروهای انتظامی به حادثه‌ای تلخ و تأسف‌بار تبدیل شد. در این حادثه، که در نوع خود بی‌نظیر بود، حرمت‌ها و حریم‌ها شکسته شده است که بازسازیِ آن‌ها به‌سادگی مقدور نخواهد بود. … ورود به حریمِ دانشگاه بدونِ اجازه، شکستن در اتاق‌ها، تخریب، انهدام لوازم شخصی دانشجویان و وسایل عمومی دانشگاه، آتش زدن اتاق‌ها، ورود به ساختمان دانشجویان خارجی و ضرب‌وشَتم آن‌ها و تخریب وسایل‌شان، شلیکِ گلوله و پرتاب کردن دانشجویان از پنجرهٔ اتاق [ها] و به‌قتل رساندنِ تعدادی از آنان. سوزاندنِ کتاب‌ها و عکس‌ها، عکس‌های خاتمی و شریعتی هم نیم‌سوخته شده‌اند. تعداد مضروبان و مجروحان بیش آر دویست نفر برآورده می‌شود. اما کشته‌شدگان موضوع تازه‌ای است. از یک تا هفت [کُشته] روایت کرده‌اند. تعداد زیادی از دانشجویان دستگیر شده‌اند. ۱۸ تیر در تاریخ ثبت شد. …”

برخلاف همه تلاش های دستگاه های سرکوب رژیم برای تفرقه افکنی و درهم کوبیدن جنبش اعتراضی دانشجویان کشور، این جنبش پس از گذشت ۱۹ سال سیاست های سرکوبگرانه همچنان به حیات خود ادامه می دهد و از این رو جالب توجه بود که در روزهای اخیر ما شاهد انتشار بیانیۀ ۶۸ تشکل دانشجویی کشور در اعتراض به سیاست های سرکوبگرانه رژیم بودیم.

در بخشی ار این بیانیه که به عنوان: ” با قامتی سرافراز گرچه شلاق‌خورده، مجروح و حبس‌کشیده ایستاده‌ایم”، از جمله می خوانیم:

”مدتی است که با انباشت بحران‌های ساختاری سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جامعه‌ ایران بیش از هر دوره‌ دیگری از آینده‌ خود بیمناک شده‌است. از یک سو بروز انواع نارضایتی‌های مردمی از وضعیت موجود و از سوی دیگر لفاظی‌های توجیه‌گرانه‌ صاحبان قدرت کشور را در مسیر خطرناکی قرار داده‌. فساد ساختاری، تبعیض سیستماتیک، نقض حقوق بنیادین شهروندان، بی‌حرمتی به کرامت انسانی، افزایش فاصله‌ی طبقاتی و محرومیت‌های اقتصادی و اجتماعی، قانون‌گریزی و حتی قانون‌ستیزی برخی مجریان قانون، نادیده گرفتن و حتی قمار با منافع ملی در مسائل منطقه‌ای و بین‌المللی، بحران‌های محیط‌زیستی و… مسائلی اساسی است که حاکمیت با آن‌ها روبرو است…“

بیانیه در بخش دیگری افشاء می کند که: ”تعداد دانشجویان زیر تیغ دادگاه‌ها از طیف‌های مختلف فکری و سیاسی و به بهانه‌های مختلف در سراسر کشور آن‌قدر زیاد شده که از شمارش خارج شده است. همه‌ی این موارد در حالی است که علی‌رغم انتظارات و همه‌ وعده و وعیدها، رویکرد ریاکارانه‌ی دولت به وضعیت پیش‌گفته دامن زده؛ از یک سو در تریبون‌های عمومی از “دانشگاه امن“ صحبت می‌کنند و از سوی دیگر مقاومتی در برابر فشارهای وارده از سوی نهادهای امنیتی به فعالین دانشجویی ندارند…“

بیانیه با اشاره به تاریخ معاصر جنبش دانشجویی کشور می افزاید: ”تاریخ جنبش دانشجویی همواره گواهی بر حرکت مردم بوده و واقعیت‌های جامعه را بازنمایی کرده‌است. همین امر هم همواره موجب خشم و خشونت ارکان قدرت نسبت به دانشجویان بوده. صدور احکام سنگین زندان برای فعالین و تکمیل پروژه تعطیلی تشکل‌های دانشجویی در سال ۸۸ به این تصور باطل دامن زد که جنبش دانشجویی برای همیشه کنترل شده‌است اما ما همچنان با مقاومت و خلق فضا و امکان‌های جدید فعالیت، جان بخشی دوباره به ساختارهای قانونی که پیشتر به تعطیلی کشیده شده بود به حیات خود ادامه دادیم. ..“

بیانیه در انتها نتیجه می گیرد که: ”ما تشکل‌های دانشجویی سراسر کشور اعلام می‌کنیم به عنوان وارثان انباشتی از مطالبات و هزینه‌های جنبش سرافراز دانشجویی ایران تسلیم این سرکوب‌ها نمی‌شویم. ما امروز همه در کنار هم، با پذیرش همه‌ تفاوت‌ها و تکثر موجود در عقاید، در وهله‌ی اول یک پارچه و هم‌صدا از حریم دانشگاه حفاظت خواهیم کرد تا در وهله‌ بعد، همچون گذشته به رسالت تاریخی خود، به ویژه در شرایط آشفته‌ فعلی کشور که همان نقد صریح و بی‌چون‌ و چرای قدرت است، عمل کنیم. صریح و مشخص اعلام می‌کنیم اجازه نخواهیم داد بار دیگر تمامیت‌خواهان آزادی ما را نشانه بروند. بار دیگر هشدار می‌دهیم حل بحران‌های انباشته شده‌ فعلی بدون بازگشت به مردم امکان‌پذیر نیست. هر مسیری که متضمن کاهش شکاف میان حکومت و ملت، انسجام و وحدت نباشد، بی‌راهه و محکوم به شکست است. رویه‌ فعلی درست در نقطه مقابل این مسیر است. امنیتی کردن فضا و سرکوب هرگونه اعتراض موجب حفظ نظام نمی‌شود بلکه با ناامید کردن مردم از امکان اصلاح، راه بر بدیل‌هایی باز می‌شود که همه از آسیب‌های خطرناک آن برای کشور آگاهیم.“

جنبش دانشجویی کشور ضمن فراز و نشیب هایش در سال های اخیر، در بوته سخت آزمایش مبارزه با رژیم سرکوبگر ولایت فقیه تجربه های مهمی را فرا گرفته است. اشاره بیانیه به وضعیت و عملکرد دولت روحانی و از جمله اینکه همه‌ وعده و وعیدها روحانی، رویکرد ریاکارانه‌ی بوده است ”که از یک سو در تریبون‌های عمومی از “دانشگاه امن“ صحبت می‌کنند و از سوی دیگر مقاومتی در برابر فشارهای وارده از سوی نهادهای امنیتی به فعالین دانشجویی ندارند“، از جمله تجربیاتی است که باید به اهمیت آن توجه کرد.

همان طور که بیانیه ۶۸ سازمان دانشجویی نیز اشاره کرده است،‌ کشورما شرایط بسیار حاد و بحرانی را طی می کند. بحران فزاینده اقتصادی-اجتماعی، عدم توانایی مجموعه نظام سیاسی کشور در تغییر مسیر به سمت تحقق خواست های مردم و خطر جدی دخالت خارجی برای تحمیل حکومتی دیکتاتوری در لوایی دیگر،‌ از جمله چالش های جدیی است که همه نیروهای مترقی و آزادی خواه کشور و گردان های اجتماعی با آن مواجه هستند.

نشست کمیتۀ مرکزی حزب ما در بهمن ماه سال ۹۶،‌ ضمن اشاره به اهمیت جنبش جوانان و دانشجویان کشور از جمله تأکید کرد که اکثر شرکت‌کنندگان در اعتراض‌های گسترده مردمی در شهرهای گوناگون کشور جوانان و دانشجویان بودند. جوانان کشور بیشترین آسیب را از سیاست‌های اقتصادی-اجتماعی ضدمردمی رژیم دیده‌اند و با وجود نرخ بالای بیکاری و نبودِ فرصت‌های شغلی مناسب و برنامه‌یی عملی برای پایان دادن به بیکاری خانمان‌برانداز آنان، آینده‌یی تاریک و دردناک پیشِ ‌روی خود می‌بینند. امروز وضعیت زندگی حال و آیندهٔ جوانان به معضل اجتماعی‌ای جدی در جامعهٔ ما تبدیل شده است. فشارهای ضدانسانی تاریک اندیشان حاکم در تحمیل نوعی از زندگی که بر پایهٔ ذهنیات ارتجاعی قرن‌ها پیش بنا شده است، و در کنار آن، در تنگناهای اجتماعی و اقتصادی و روحی قرار دادن آنان، پایمال کردن حق آزادی اندیشه و بیانشان و نیز ممانعت آنان از برپایی تشکل‌هایی صنفی، از معضل‌هایی جدی‌اند که جوانان کشور با آن روبه‌رویند. همچنین در این سال‌ها شاهد آن بوده‌ایم که رژیم تلاش کرده است تا با امنیتی کردن محیط‌های دانشجویی و استقرار نیروهای امنیتی و شبه‌نظامی در محیط‌های دانشجویی، جنبش دانشجویی کشور را در تنگناهایی جدی قرار دهد و از رشد مجدد جنبش دانشجویی جلوگیری کند. ولی همان‌طور که دیدیم، دانشگاه‌های کشور و دانشجویان استبدادستیز نقشی مهم در اعتراض‌های اخیر مردمی داشتند. باید تلاش در راه بازسازی جنبش دانشجویی منسجم و هماهنگ را دوباره افزایش داد. هماهنگی انجمن‌های دانشجویی در دانشگاه‌های مختلف و سازمان‌دهی حرکت‌های دانشجویی پیرامون شعارهایی مشخص و مترقی- هم صنفی و هم سیاسی- می‌تواند در ایجاد جنبشی سراسری مترقی بر ضد رژیم استبدادی نقشی مؤثر داشته باشد. تجربهٔ ۱۸ تیرماه و مبارزات تاریخی جنبش دانشجویی کشور، گواه این واقعیت است که جنبش دانشجویی تنها با حفظ انسجامِ صفوف خود و حمایت مؤثر دیگر گردان‌های اجتماعی، خصوصاً همبستگیِ جنبش کارگری و زنان و همچنین حمایت مؤثر و گسترده نیروهای آزادی‌خواهِ کشور، می‌تواند توطئه‌های ارتجاع را خنثی کند.
نباید به ارتجاع و گزمگان تاریک‌اندیشی و استبداد اجازه داد تا به سیاست‌های سرکوبگرانه و مخرب کنونی بر ضد دانشگاه‌های کشور و جنبش دانشجویی ادامه دهند. با مبارزه و تلاش مشترک و صف‌های متحد، می‌توان ارتجاع حاکم را به عقب‌نشینی وادار کرد.
نامۀ مردم