در ۱۲ ژانویه ۲۰۲۱/ ۲۳ دی‌ماه ۹۹، یک سازمان اسراییلی برای نخستین بار دولت اسراییل را یک رژیم آپارتاید- یعنی آنچه در واقع هست- نامید. اگرچه بسیاری از فلسطینیان، طرفداران آرمان فلسطین، و سازمان‌های حقوق بشری غیراسراییلی رژیم اسراییل را رژیمی نژادپرست (آپارتاید) نامیده‌اند، باوجود این، اهمیت گزارش مفصل سازمان معروف و معتبر “ب٬تسِلِم(B’Tselem)، به‌صورت ما۱” (مرکز اطلاع‌رسانی غیر دولتی اسراییل برای حقوق بشر در سرزمین‌های اشغالی) نمی‌تواند بین آن‌ها نادیده گرفته شود. رژیم اسراییل با التزام به صهیونیسم و پیگیری سیاست‌های توسعه‌طلبانه‌اش، فلسطینی‌ها را از وطن‌شان بیرون می‌کند و سرزمین‌های اطراف را نیز ٔبه خاک خودش ضمیمه می‌کند. در نتیجه، فلسطینی‌ها امروز در مساحتی کمتر از ۱۲ درصد سرزمین تاریخی فلسطین که پیش از سال ۱۹۴۸/ ۱۳۲۷ وجود داشته است، زندگی می‌کنند.

فلسطینی‌ها برای وطن خویش و حق بازگشت پناهجویان فلسطینی به وطن‌شان‌ مبارزه کرده‌اند. قطعنامه‌های مختلف سازمان ملل متحد و دیگر کشورها از مبارزه فلسطینی‌ها حمایت گسترده کرده و تجاوزات اسراییل را محکوم کرده‌اند. سازمان ملل در سال ۲۰۲۰/ ۱۳۹۹که مقطع زمانی دوران بیش از پنجاه‌ودو سالهٔ اشغال فلسطین بود را “طولانی‌ترین اشغال جنگی در جهان مدرن” خواند. همچنین، در سال گذشته گفته شد اسراییل کشوری مظنون به دریافت داشتن بیش‌ترین مورد تقبیح و محکومیت از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۲۰/ ۱۳۹۹ تعداد هفده قطعنامه فقط در محکومیت اسراییل و تنها شش قطعنامه در محکومیت دیگر کشورها تصویب کرد. یعنی اسراییل سه برابر مجموع دیگر کشورهای جهان محکوم شده است! این امر، بازتاب افکار عمومی جهان در برابر سیاست‌های تجاوزگرانه اسراییل و نشان دهندهٔ حمایت آن‌ها از آرمان فلسطین است.

اسراییل، به‌رغم مخالفت اکثریت قاطع مردم دنیا با آن، همچنان به تجاوزاتش ادامه می‌دهد. دلیل این امر حمایت بی‌دریغ ایالات متحده از آن به عنوان متحد مورد اعتماد آمریکا در ناحیه غنی از منابع نفت غرب آسیا است. با اتکا به‌این حمایت بود که اسراییل در سال ۲۰۱۸ / ۱۳۹۷ قانون مجادله‌برانگیزی را تصویب کرد که بنا بر آن اسراییل را “ملت- دولت مردم یهود” تعریف می‌کند. در سال ۲۰۱۹ / ۱۳۹۸، این کشور اعلام کرد قصد دارد حدود یک‌سوم از اراضی کرانه باختری ازجمله تمامی مناطق اشغالی یهودی‌نشین مشتمل بر پانصد هزار نفر اسراییلی را به خاک خود ملحق کند. این دو -مصوبه و تصمیم- موجب شد که سازمان “ب٬تسِلِم” اسراییل را کشوری با سیستم آپارتاید (نژادپرست) بنامد.

گزارش هشت صفحه‌ای ب٬تسِلِم اظهار می‌دارد که تمامی “منطقه بین دریای مدیترانه و رود اردن بر اساس یک اصل سازمان یافته است: گسترش و تقویت برتری یک گروه (یهودیان) بر گروه دیگر (فلسطینی‌ها)…. آنجا تنها یک رژیم بر تمامی منطقه حاکم است و زندگی مردم ساکن در آن، بر اساس این اصل سازمان‌دهی می‌شود.”

روش‌های مختلف نفی حقوق اساسی فلسطینی‌ها و نحوهٔ رفتار رژیم اسراییل با آنان در کشور خودشان در حکم شهروندان درجه دوم، در ادامهٔ این گزارش به‌تفصیل شرح داده شده است. اسراییل تمامی منطقه را به واحدهایی مختلف و بر اساس حقوق فلسطینی ها در هر واحد، تقسیم کرده است. “اسراییل به فلسطینی‌های ساکن در هر یک از این واحدها، یک بسته حقوقی‌ای متفاوت می‌دهد که تمامی آنان در مقایسه با حقوقی که به شهروندان یهودی تعلق می‌گیرد، پست‌تر هستند.”

• “فلسطینی‌های ساکن در سرزمینی که در سال ۱۹۴۸ / ۱۳۲۷ به‌عنوان قلمرو حاکمیت اسراییل تعریف شده است (و گاهی عرب-اسراییلی نامیده می‌شوند) شهروندان اسراییل محسوب می‌شوند که ۱۷ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند و به‌لحاظ قانونی و درعمل از حقوق شهروندان یهودی برخوردار نیستند.
• “حدود ۳۵۰ (سیصد و پنجاه)هزار فلسطینی در بیت‌المقدس شرقی زندگی می‌کنند و با عنوان ساکنان دائمی اسراییل شناخته می‌شوند، موقعیتی که، به‌آنان اجازه می‌دهد بتوانند بدون نیاز به مجوزهایی ویژه در اسراییل زندگی و کار کنند، از خدمات تأمین اجتمایی و بیمهٔ درمانی بهره‌مند شوند، و در انتخابات محلی شرکت کنند. اقامت دائم آنان در هر زمان و با صلاح‌دید کامل وزیر کشور می‌تواند لغو شود و در شرایطی خاص هم می‌تواند منقضی شود.

*”اگرچه اسراییل کرانهٔ باختری را هرگز به‌طور رسمی ضمیمه خاک خود نکرد، ولی در این منطقه همچون قلمرو خویش رفتار می‌کند. بیش از ۲٫۶ میلیون نفر از شهروندان فلسطینی ساکن کرانهٔ باختری، در ده‌ها منطقه جدا از هم، در حاکمیت حکومتی نظامی‌ای خشن و بدون برخوردار بودن از حقوق سیاسی زندگی می‌کنند. اسراییل برخی از نهادهای غیرنظامی واقع در حدود ۴۰ درصد از این منطقه را به تشکیلات خودگردان فلسطین منتقل کرده است. بااین‌همه، تشکیلات خودگردان هنوز تابع اسراییل است و تنها با رضایت اسراییل می‌تواند از اختیارات محدود خودش استفاده کند.

* ” نوار غزه، محل سکونت حدود دو میلیون فلسطینی نیز از حقوق سیاسی محروم است. در سال ۲۰۰۵ / ۱۳۸۴ ، اسراییل نیروهایش را از نوار غزه بیرون برد، شهرک‌هایی را که در آنجا ساخته بود متلاشی کرد، و از هرگونه مسئولیت در برابر سرنوشت مردم فلسطین خود را مبرا دانست. پس از به‌حاکمیت رسیدن حماس در سال ۲۰۰۷/ ۱۳۸۶، اسراییل نوار غزه را محاصره کرد. این حصر تا حال حاضر ادامه دارد. در تمام این سال‌ها، اسراییل به کنترل از خارج تقریباً همه جنبه‌ها و امور زندگی در غزه ادامه داده است.”

افزون بر این‌ها، در این گزارش آمده است: “هر یهودی در جهان حق دارد که با همسر، فرزندان، و نوه‌های خود در هر زمان به اسراییل مهاجرت کرده و تابعیت اسراییل را با کلیه حقوق مربوطه دریافت کنند. ولی فلسطینی‌ها نمی‌توانند به این منطقه مهاجرت کنند، حتی اگر والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ آنان در آنجا متولد شده و زندگی کرده باشند. اسراییل نه‌تنها از مهاجرت فلسطینی‌ها ممانعت می‌کند، بلکه از جابه‌جایی آنان بین واحدهای منطقه‌شان هم مانع می‌شود. برای مثال، شهروندان فلسطینیِ اسراییل یا ساکنان بیت‌المقدس شرقی می‌توانند به‌راحتی به کرانه باختری نقل‌مکان کنند، ولی فلسطینی‌های ساکن در سرزمین‌های اشغالی نمی‌توانند تابعیت اسراییل را دریافت کرده و در قلمرو حاکمیت اسراییل مستقر شوند، مگر با تأیید مقام‌های رژیم اسراییل. … از سال ۱۹۶۷ / ۱۳۴۶، اسراییل اقامت حدود ۲۵۰ هزار فلسطینی ساکن کرانه باختری، بیت‌المقدس شرقی، و نوار غزه را لغو کرده است. برخی موارد این لغو به‌دلیل اقامت فرد فلسطینی بیش از مدت سه سال در خارج از کشور بوده است. این لغو اقامت شامل حال هزاران نفر از ساکنان بیت‌المقدس شرقی شده است، به‌این دلیل که تنها چند کیلومتر دورتر از بیت‌المقدس شرقی یعنی به مناطقی از کرانه باختری که هنوز به‌طوررسمی به‌اشغال درنیامده‌اند، نقل مکان کرده بودند. حق بازگشت این افراد به خانه و خانواده‌هایشان، جایی که متولد و بزرگ شده‌اند، از آنان دزدیده شده است. … در طول زمان بنا کردن و گسترش شهرک ها هزاران هکتار از زمین‌های کشاورزی و مراتع به‌بهانه‌های مختلف از فلسطینی‌ها گرفته شد تا برای ساخت‌وساز و توسعه مناطق مسکونی، زمین‌های کشاورزی و مراکز صنعتی از آن‌ها استفاده شود. همه شهرک‌ها، مناطق نظامی بسته‌ای هستند که ورود فلسطینی‌ها به آن‌ها بدون مجوز ممنوع است.اسراییل تاکنون بیش از ۲۸۰ شهرک در کرانه باختری (و بیت‌المقدس شرقی) احداث کرده است که هم‌اکنون محل زندگی بیش از ششصد هزار یهودی است. زمین‌های بیشتری نیز برای ساختن صدها کیلومتر جاده بین این شهرک‌ها تصرف شده‌اند. … اسراییل رفت‌وآمد فلسطینی‌های داخل سرزمین‌های اشغالی را دائماً محدودتر می‌کند و تردد بین واحدها را درمجموع ممنوع کرده است. … در نوار غزه، که از سال ۲۰۰۷ / ۱۳۸۶ در محاصره است، همه مردم زندانی هستند زیرا اسراییل هرنوع رفت‌وآمد به داخل یا خارج از غزه را تقریباً ممنوع کرده است، مگر در مواردی نادر که آن را بشردوستانه نام می‌دهد. در کرانه باختری نیز اسراییل تمام مسیرهای بین واحدهای فلسطینی را کنترل می‌کند. ارتش اجازه دارد تا ایستگاه‌های سیار ایست بازرسی ایجاد کند، نقاط دسترسی به روستاها و جاده‌ها را مسدود کند، و عبور از ایستگاه‌های ایست بازرسی را به‌طوردلخواه متوقف کند. علاوه بر این‌ها، اسراییل با ساختن دیواری حائل در کرانه باختری، زمین های فلسطینی ازجمله زمین‌های کشاورزی بین این دیوار و “خط سبز” را محصور کرده است و آن را “منطقه درز” می‌نامد. ورود فلسطینی‌های کرانه باختری به این منطقه ممنوع است. … فلسطینی‌های سرزمین‌های اشغالی برای رفتن به خارج از کشور به مجوز دولت اسراییل نیاز دارند. به‌طور معمول، اسراییل به آنان اجازه استفاده از فرودگاه بین‌المللی بن‌گورین را که در داخل قلمرو حاکمیت اسراییل قرار دارد نمی‌دهد. فلسطینی‌های کرانه باختری باید از طریق فرودگاه بین‌المللی اردن پرواز کنند ولی تنها درصورتی که اسراییل اجازه عبور از مرز اردن را به آنان بدهد. … حدود پنج میلیون نفر فلسطینی ساکن در سرزمین‌های اشغالی قادر و مجاز نیستند در سیستم سیاسی‌ای که حاکم بر زندگی و آیندهٔ آنان و تعیین کنندهٔ آن‌ها است شرکت کنند. بیشتر فلسطینی‌ها به‌لحاظ قانونی واجد شرایط رأی دادن در انتخابات تشکیلات خودگردان هستند. ولی اختیارات این تشکیلات محدود است و حتی اگر انتخابات به‌طورمنظم هم برگزار شود (آخرین انتخابات در سال ۲۰۰۶ / ۱۳۸۵برگزار شد) رژیم اسراییل همچنان بر زندگی فلسطینی‌ها حکمرانی می‌کند، زیرا اهرم‌های اصلی حکومت در سرزمین‌های اشغالی را رژیم اسراییل در دست خود دارد. این اهرم‌ها شامل کنترل مهاجرت، ثبت جمعیت، برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری بر زمین، آب، زیرساخت‌های ارتباطی، واردات و صادرات، و کنترل نظامی بر زمین، دریا، و هوا فضا هستند. اهالی بیت‌المقدس شرقی، به‌عنوان ساکنان دائمی اسراییل، می‌توانند در انتخابات شهرداری رأی بدهند ولی نمی‌توانند در انتخابات پارلمان شرکت کنند. اسراییل همچنین حقوق سیاسی فلسطینیان مانند آزادی بیان و آزادی تشکیلات را نقض می‌کند. … فلسطینی‌های ساکن سرزمین‌های اشغالی مجاز نیستند تظاهرات بر پا کنند. بسیاری از انجمن‌ها ممنوع شده‌اند و انتشار هر بیانیهٔ سیاسی یک تحریک تلقی می‌شود. این محدودیت‌ها از سوی دادگاه‌هایی نظامی که صدها هزار فلسطینی را تا کنون به‌زندان انداخته‌اند و ساخت‌و سازی کلیدی در حمایت از اشغال هستند، با شدت تمام اعمال می‌شوند. تلاش اسراییل در بیت‌المقدس شرقی آن است که از هرگونه فعالیت اجتماعی، فرهنگی یا سیاسی مرتبط با تشکیلات خودگردان فلسطینی جلوگیری کند.”

بنا بر گزارش‌ها، حدود ۶۰ قانون وجود دارند تا بر اساس آن‌ها در بخش‌های مسکن، آموزش و بهداشت، درمان، و جزاین‌ها، برای فلسطینی‌ها تبعیض قائل شوند.
گزارش هشت صفحه‌ای”ب٬تسِلِم”، براساس سیاست‌های تبعیض‌آمیز رژیم اسراییل نتیجه گرفته است: “رژیمی که از قوانین، روش‌های عملی و خشونت سازمان یافته به‌منظور تحکیم برتری گروهی بر گروه دیگر استفاده می‌کند، یک رژیم نژادپرست است. نژادپرستی اسراییلی، که برتری یهودیان بر فلسطینیان را ترویج می‌کند، … روندی است که با سازوکارهایی در جهت برتری دادن قانونی و عملی یهودیان، به‌تدریج و به‌طوری فزاینده مصرح و نهادینه شده است. مجموع این اقدام‌ها و فراگیر شدن آن‌ها در قانونگذاری و عملکردهای سیاسی، همراه با حمایت عمومی و قضایی‌ای که از آن‌ها می‌شود، اساس استنتاج ما در شناسایی رژیم اسراییل در مقام یک رژیم نژادپرست است.”

طبعاً رژیم اسراییل به‌جای پذیرش واقعیت، در تلاش است تا صدای همهٔ انتقادها را خاموش کند. به هرگونه نقد از عملکرد اسراییل عنوان یهودی ستیزی داده می‌شود. سازمان‌های حقوق بشری مانند سازمان ب٬تسِلِم از رفتن به مؤسسات آموزشی و آگاهی رساندن به دانشجویان منع شده‌اند.

سازمان ب٬تسِلِم خویش را متعهد می‌داند که با همهٔ این تهمت‌ها و مانع‌ها که در راه دستیابی به حقوق برابر فلسطینیان موجودند، مبارزه کند. بیان این که رژیم اسراییل رژیمی آپارتاید است،”فراخوانی برای تغییر” است. این سازمان مبارزه برای “آینده‌ای مبتنی بر رعایت حقوق بشر، آزادی، و عدالت” را خواستار است، به‌ویژه در حال حاضر همگان را به اتحاد، به‌رغم مواضع مختلف سیاسی‌شان، ترغیب می کند تا به آپارتاید “نه” بگویند.

برای همهٔ ما در هر کجای جهان که زندگی می‌کنیم، پیوستن به‌این مبارزه مهم است، زیرا این امر به‌معنی مقابله با رهروان ایدئولوژی‌های نژادپرستانه در کشورهای‌مان است. آنان با صهیونیسم مدرن شباهتی طبیعی دارند و از این روی، به دوستی و معاشرت با هم‌وطنان ایدئولوژیک‌شان افتخار می کنند. برای استقرار عدالت و برابری، همه طرفداران چنین عقاید تبعیض‌آمیزی را بدون آوردن هیچ شبهه‌ای باید شکست داد.- به‌نقل از هفته‌نامهٔ “دموکراسی خلق”، نشریهٔ حزب کمونیست هند (مارکسیست).

—————————————-
۱.‌ در آیهٔ ۲۷ از سِفر تکوین در تورات به‌زبان ‌عبری آمده است: “و خدا گفت آدم را بصورت ما و موافق شبیه ما بسازیم… “[به‌نقل از ترجمه فارسی کتاب مقدس، به همت انجمن پخش کتب مقدسه، ۱۹۷۸/ ۱۳۵۷].

نامۀ مردم